Crazy Rain Lounge & Barชั้น 29 ของตึกสูงแห่งนี้เป็นสถานที่รวมพลของคนรักอาหารรสเลิศหรูราคาแพงและวิวหลักล้าน เลานจ์แห่งนี้ถูกก่อตั้งขึ้นได้เพียงห้าปีเท่านั้นแต่กลับโด่งดังจนเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก ด้วยการบริหารงานที่เฉียบคมและเก่งกาจชนิดหาตัวจับยากของพิรุณ ปรมะเมคินทร์ที่ปกติเขาจะเป็นคนนั่งไม่ติดมักจะท่องเที่ยวและเช็คอินต่างประเทศอยู่บ่อยครั้งจนภายหลังเขาได้ตัดสินใจมาทำงานเป็นเลขาให้อธิกะ ชีวิตที่เคยเร่ร่อนไร้จุดหมายก็หยุดลงและตอนนี้ก็จอดสนิทที่ปาลิน หาญหิรัญเพียงคนเดียวแถมยังเป็นการจอดที่ทำให้เขามีความสุขที่สุดในชีวิต เพราะเขาได้เลือกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้แหละที่จะเป็นแม่ของลูก ๆ"พี่เรนมันต้องขนาดนี้เลยเหรอคะ" ปาลินกางแขนกว้างขณะยืนอยู่ในลิฟต์ที่พาเธอขึ้นไปชั้นยี่สิบเก้าให้พิรุณดูเสื้อสูทสีดำตัวใหญ่โคร่งของเขาที่สวมทับชุดเดรสสยิวที่เขาซื้อมาให้เธอใส่ซึ่งยาวจนปิดหัวเข่าของเธอ แถมเขายังให้เธอใส่รองเท้าผ้าใบมาแทนที่จะได้ใส่รองเท้าส้นสูงสวยเดินสับ ๆ ควงแฟนหนุ่มได้อย่างไม่อายใคร กลายเป็นว่าตอนนี้ตัวเธอนั้นไม่ต่างกับเด็กกะโปโลยังไม่รู้จักโตเลยสักนิด"พี่หวงของพี่นินาแล้วลินก็มีแต่เสื้อยืดกางเ
แสงของรุ่งอรุณสาดส่องสว่างทั่วทั้งบ้านปลุกเรียกให้คนที่เพิ่งสร่างเมาฟื้นขึ้นปาลินขยี้ดวงตาที่แห้งตึงหรี่มองภาพเบื้องหน้าพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของพิรุณ แถมยังสวมเสื้อฮู้ดตัวใหญ่โคร่งของเขาทับไว้อีกชั้น"ตื่นแล้วแล้วเหรอ หิวหรือยัง" ใบหน้าขาวที่เพิ่งเซทผมเปิดจนเห็นกรอบหน้าเรียวยาวและเสื้อเชิ้ตสีกรมที่ยังไม่ได้กลัดกระดุมนั่นก็ทำให้เห็นหัวนมชมพูวับแวมออกมา ลำคอเล็กรู้สึกแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายลงคอ วันนี้พี่เรนของเธอทำไมถึงหล่อละลายได้ขนาดนี้ หล่อจนเธอคิดไปถึงเรื่องใต้สะดือตั้งแต่ไก่โห่ ยัยลินเอ้ยแกนี่มันยัยหื่นขนานแท้"หิวค่ะ" ปาลินอมยิ้มพิรุณทรุดนั่งลงข้างเธอแล้วเกลี่ยผมที่ยุ่งเหยิงปรกใบหน้าเล็กได้ชัดเจน"พี่ทำ American breakfast ไว้ให้ หิวก็ลงไปกินได้เลยวันนี้พี่ต้องไปต่างจังหวัดคงจะกลับมาดึก พี่มีงานของบริษัทที่ต้องไปเจรจาแทนบอส เพราะบอสธิติดประชุมพี่ในฐานะเลขาพี่เลยต้องไปจัดการเอง ตอนเย็นพี่จะให้คนมารับลินกลับบ้านนะครับ อยากกินอะไรก็บอกไอ้สองตัวข้างนอกนั่น" ปาลินมองตามสายตาของพิรุณที่ตวัดออกไปหาชายในชุดสูทดำสองคนที่โค้งคำนับส่งให้เธอ"พวกเขาชื่ออะไรเหรอคะ""คิง กับ กั้ง เป็นอีกสอ
ปาลินยกมือไหว้กั้งกับคิงที่วิ่งเต้นหายาหาของที่เธอต้องการมาให้ทั้งสองคนทรุดตัวลงนั่งคุกเข่ายกมือขอร้องนายหญิงผู้แสนดีคิงกับกั้งที่เป็นสายอ่อนไหวง่ายน้ำตานองหน้าสงสารนายหญิงจับขั้วหัวใจ"ขอบคุณนะคะอย่าทำแบบนี้เลยค่ะ" ปาลินทรุดตัวลงนั่งพับเพียบตอนนี้เธออำพรางตัวเองภายใต้หน้ากากสีดำและสวมฮู้ดตัวใหญ่ยักษ์พร้อมกับกางเกงวอร์มขายาวสวมถุงมือสองข้างเพื่อปิดรอยเหยียบที่หลังมือข้างหนึ่งไม่ให้พิรุณเห็น ตอนนี้เธอไม่ต่างกับพวกสต็อคเกอร์ในมุมมืดเลยสักนิด"ฮึก...ฮึกคุณลินครับแต่แผลคุณลินเต็มตัวเลยนะครับ แล้วถ้านายถามพวกเราต้องตอบว่าอะไรดีครับ" กั้งนั่งเช็ดน้ำตาที่นองหน้า"ก็อย่างที่ลินบอกให้ตอบว่าลินเป็นหวัดเป็นโควิดอะไรก็ได้ เขาจะได้อยู่ห่าง ๆ ลิน""แล้วคุณลินกินอะไรหรือยังครับพอดีตอนพวกเราออกตามหาคุณลินแวะซื้อข้าวต้มปลาร้านเด็ดมาให้ด้วย เดี๋ยวยังไงผมไปเทใส่ชามให้นะครับ กว่านายจะกลับก็คงจะสี่ห้าทุ่มพอดี""ขอบคุณค่ะ"กั้งกับคิงนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะกินข้าวและมองดูนายหญิงกินข้าวต้มด้วยสีหน้าเหยเกเจ็บปวดเพราะปากที่แตกทั้งสองข้างทำให้การกินอาหารเป็นอย่างทุลักทุเล"ซี๊ด!" ปาลินร้องเพราะรู
เช้าของวันใหม่พิรุณโทรไปลางานที่บริษัทหลังจากเขาจัดการส่งงานที่เจรจากับลูกค้ารายใหญ่แล้วสรุปข้อมูลทั้งหมดส่งให้เรียบร้อยเขาก็ขอตัวมาเคลียร์ปัญหาใหญ่ที่ทำให้ทายาทมาเฟียหนึ่งเดียวของเจ้าสัวเทิดวิชถึงกับเดือดดาลขั้นสุด บริเวณสนามหญ้าชายในชุดสูทจำนวนสิบคนถูกเรียกตัวมาตั้งแต่ตีห้า และปกติพิรุณจะแจกของกินเลี้ยงทุกคนแต่วันนี้ไม่มีอะไรสักอย่างให้ลูกน้องของตนเองนอกจากการสอบปากคำเขาเดินกอดอกไปมาคิงกั้งเองก็กลืนน้ำลายเอื๊อกยามที่ดวงตาเรียวตวัดลงมาเพื่อเค้นเอาความจริง เจ้านายหนุ่มตวัดไปหาเชสที่เดินมาพร้อมกับบางสิ่งที่เขาให้มือขวาคนสนิทไปจัดการสืบมา ไอแพดที่มีคลิปจากกล้องวงจรปิดถูกเปิดต่อหน้าลูกน้องทุกคนและภาพที่ปาลินโดนทำร้ายนั้นก็ทำให้หัวใจของเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยง"มึงโกหกกูทำไมไอ้คิงไอ้กั้ง ตอบมา!!" ใบหน้าเหี้ยมเกรียมตวาดเสียงดังลั่นพลางส่งไอแพดคืนกลับไปให้เชส"ขอ..ขอโทษครับนายพวกเราผิดไปแล้วครับ" กั้งและคิงทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงกับพื้นหญ้ายกมือขอร้องเจ้านายหนุ่มที่กำลังยืนกำหมัดแน่นเพื่อระงับโทสะ"เอาเถอะกูเข้าใจว่านายหญิงพวกมึงห้ามบอก กูจะไม่เอาเรื่องแต่นับจากนี้ไปพวกมึงห้ามแยกจากนายหญิงอีกเป
ปาลินบอกกับพิรุณว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะให้เขาทวงสัญญาอันวาบหวามในเวลาที่เธอยังระบมไปทั้งตัวแบบนี้ และเขาก็เข้าใจไม่ได้ว่าอะไรแถมยังดูแลเธอดีทุกอย่าง อาหารการกินก็ประเคนหามาให้เป็นเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์เต็มที่เธอเขาเอาแต่ทำงานออนไลน์อยู่บ้านทั้งส่งงานและประชุมส่วนเธอเองก็แอบติดต่อพี่มาลีผู้จัดการทั่วไปว่าหากมีงานอะไรให้เธอช่วยก็ขอให้บอก เพื่อทำให้เธอไม่รู้สึกว่างจนเกินไประหว่างที่พักรักษาตัวขณะที่ปาลินเพิ่งอาบน้ำเสร็จก็แอบเห็นเจ้าของเพ้นท์เฮ้าส์หรูกำลังวิดีโอคอลอยู่กับใครบางคนในห้องทำงาน หญิงสาวจึงเดินกระโผลกกระเผลกไปแอบดูอยู่ข้างขอบประตูห้องอย่างเงียบ ๆ"ป้าจะส่งลูกสาวไปขัดดอกคุณเรนแล้วกัน เงินตั้งสองสามล้านป้ายังไม่มีปัญญาคืนให้เจ้าสัวหรอก ป้าเลยบอกเจ้าสัวว่าจะส่งลูกสาวไปให้คุณเรนแทน เจ้าสัวบอกให้มาถามคุณเรนก่อน""คงไม่ได้หรอกครับผมมีภรรยาแล้ว""ตาย ๆ ไม่เห็นเจ้าสัวบอกป้าเลยนี่ แล้วแต่งงานกันตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่เห็นมีใครรู้สักคน""ยังหรอกครับผมรอจังหวะอยู่ แต่ป้าไม่ต้องส่งน้องนัชชามาให้ผมนะครับ ผมไม่รับขัดดอกใครแล้ว ผมเลิกถาวรครับ""โถรับ ๆ ไปเถอะกินนอนชั่วคราวจะไปคิดมากอะไรล่ะจ๊ะ
พิรุณขับรถเงียบมาตลอดทางส่วนคนด้านข้างก็เอาแต่นั่งทำตาปริบ ๆ มองบรรยากาศนอกรถก่อนที่จะตวัดหันมามองหน้าเขาสายตาดูหวานยาดเยิ้มกว่าครั้งไหน หลังจากที่เมื่อสักครู่ยัยตัวร้ายของเขาเกือบสังเวยชีวิตไอ้ตัวใหญ่นั่นต่อหน้าทุกคนในผับ เขาก็รีบพาแม่คุณออกมาจากร้านเพราะกลัวว่าจะเผลอไปยิงธนูใส่ใครเข้าอีก"พี่เรนอยากกินลูกธนูของลินไหมคะ"พิรุณชะงักหน้าซีดนี่แม่คุณโดนผีตัวไหนเข้าสิงกันทำไมพักนี้อยู่ในโหมดโหดมาจากนรกเหลือเกิน สงสัยไอ้เรนมึงคงต้องเปลี่ยนให้เมียมาคุมผับแทนมึงแล้วมั้ง เพราะรัศมีการเล็งธนูถือว่าแม่นมากแต่ที่พลาดคงเพราะว่าปาลินน่าจะจงใจแค่ข่มขู่ไอ้ยักษ์ตัวใหญ่นั่น"พี่ไม่ชอบลูกธนูเลยครับลิน พี่ชอบกินลินมากกว่า""ว่างายยยค้าาา...หืม" ปาลินถามเสียงแผ่วแล้วผลอยหลับคาเบาะนั่ง อย่าบอกนะว่ายัยเด็กดื้อแอบสั่งของมึนเมามากิน"เด็กดื้อแอบสั่งเหล้ามากินหรือเปล่า""......."พิรุณหันไปดูคนที่พูดจาไม่เป็นภาษาอีกทีแม่คุณก็หลับสนิทไปซะแล้ว เดี๋ยวเหอะถ้าตื่นขึ้นมาจะลงโทษซะให้เข็ด"มันน่านัก น่าจับฟัดให้แหลกคาปากคามือไปเลย" เขาบ่นพึมพำแล้วรีบเหยียบคันเร่งเพื่อไปถึงเพ้นท์เฮ้าส์ให้เร็วที่สุดร่างนุ่มนิ่มไม่รู้
สาวในชุดนอนกระโปรงผ้าซาตินสีแดงเดินมานั่งข้างพิรุณที่กำลังนั่งตรวจเอกสารกองโตสีหน้าเคร่งเครียด ยิ่งเห็นเขาทำหน้าเหมือนยักษ์แบบนี้เธอก็ไม่กล้าจะบอกเขาไปตรง ๆ"ช่วยไหมคะ" นัยน์ตาเรียวตวัดมองแล้วส่งเอกสารมาให้ปาลิน โถถังนึกว่าพ่อคุณจะบอกว่าไม่เป็นไรครับลินพี่ทำเองเสียอีกแต่นี่กลับรีบส่งมาให้อย่างไว ปาลินนั่งเบิกตากว้างช่วยอ่านเอกสารสัญญาจ้างต่าง ๆ และข้อเสนอที่ลูกค้าขอเพิ่มเติมรวมทั้งงานที่ยังมีปัญหาและงานที่ใกล้เสร็จใกล้ส่งมอบให้กับลูกค้า หญิงสาวแอบชำเลืองมองนาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาห้าทุ่มครึ่งตาย ๆ ดึกขนาดนี้เธอคงไม่ต้องทำอะไรกับพี่เรนแล้วล่ะกว่าจะตรวจไอ้กองเอกสารบ้านี่เสร็จก็ตีหนึ่งตีสองพอดีล่ะมั้ง"เฮ้อ!" ปาลินถอนหายใจอย่างลืมตัวพิรุณที่กำลังนั่งขีดเขียนลงบนกระดาษจึงได้กระแทกปากกาลง "ลิน! จะเอาอะไรก็พูดมาเพชรนิลจินดาหรืออยากกินพิซซ่าตอนดึกพี่ก็สั่งให้ได้นะ" อิตาบ้าใครอยากกินพิซซ่ากันเล่า อยากกินตับพี่เรนนั่นแหละทีงี้ล่ะอ่อนต่อโลกรู้ไม่ทันเธอขึ้นมาเชียว"ไม่ได้อยากกินไอ้ของพรรค์นั้นซะหน่อย อยากกินคนพูดนั่นแหละ" เพราะห้องที่เงียบเชียบทำให้คนที่หูดีมากอย่างพิรุณได้ยินเสียงพึมพำเต็มสองรู
"เป็นไงบ้างเหนื่อยไหม เหงื่อเต็มตัวเลย" เสียงแตกพร่าที่มีเหงื่อชะโลมทั่วกายไม่ต่างจากร่างเล็กเปิดปากถามใบหน้าที่ซุกกดอยู่กับหัวไหล่ของเขาแน่นิ่งหอบหายใจกระชั้น"เหนื่อยค่ะ แล้วพี่เรนล่ะคะ" ปาลินยกหัวขึ้นจากไหล่แกร่งสบตาหวาน ปากเล็กบ้างกัดยั่วกระพริบตาปริบ ๆมึงตายแน่ไอ้เรน! ดูเมียมึงสิแม่งน่ารักฉิบหาย!พอทำหน้าแบบนี้แล้วก็อยากจะจัดอีกสักสองสามยก ให้หมดแรงกันไปข้างหนึ่งเลยโว้ย!"พี่มีโปรโมชั่นให้ลินด้วยครับ ซื้อหนึ่งแถมสอง สาม สี่...." ยังไม่ทันที่ดวงหน้าเล็กจะได้ตอบรับโปรโมชั่นที่เขาว่าเรียวปากดุก็ประกบดูดลงมาตามลำคอของเธอ ถ้าเขาดูดแรงขนาดนี้มีหวังพรุ่งนี้เช้าคงเป็นรอยแดงเห็นชัดแน่เลย แต่ช่างมันเถอะอย่างน้อยมันก็เป็นรอยรักจากพี่เรน "เปลี่ยนบรรยากาศหน่อยดีกว่า" เขาว่าแล้วประคองบั้นท้ายที่ยังเกาะเกี่ยวเอวสอบของเขาแน่แล้วหย่อนตัวของปาลินลงบนเก้าอี้ผ้ากำมะหยี่สีแดงที่ใช้นั่งกินข้าวอยู่ทุกวัน"ทำอะไรคะ...."ยันที่วางแขนสองข้างอย่างงุนงน พลันใดข้อเท้าเล็กก็ถูกจับอ้าออก"ก็แถมโปรให้คนสวยไงครับ""คะ....อ๊าพี่เรน อื้อ" ลิ้นคมฉกแว่บเข้ามากลางรอยแยกที่แฉะเยิ้มปลายนิ้วดันกลีบดอกไม้อวบอูมปาดชิมทุกอ
วันนี้เป็นวันเสาร์อาทิตย์ พ่อแม่ลูกทั้งสี่คนจึงพากันจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้านลุงโทนธรรม และเพื่อฉลองงานวันเกิดอันอบอุ่นให้กับดาเนีย ซึ่งของกินจำนวนมากถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยฝีมือของพ่อบ้านมาเฟียสองคน คือ พิรุณ กับ สุริยะ สองเพื่อนซี้ที่โตมาพร้อมกันตั้งแต่วัยอนุบาล เพียงแค่สบตาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรทั้งสองแข่งกันสับเนื้ออย่างสนุก พิรุณสับไก่ย่าง ส่วนสุริยะก็สับเป็ดย่าง ปาลินกับดาเนียเอียงคอซุบซิบกันรู้สึกว่าสามีของพวกเธอจะจริงจังกับการสับมากเกินไป จนลูกน้องที่นั่งรอยืนกลืนน้ำลายกันเป็นแถว ๆ เพราะลูกพี่เอาแต่บรรจงสับอย่างละเมียดละไม"พิเรนทร์! โมนเหวข่ะ เหวจะแย่" พราวมนต์คือผู้กล้าที่เข้าไปเขย่าขาของปะป๊าเรนให้หยุดสับไก่ย่างสักที "อาแช็คอาแช็คเม่ก เม่กจากิมเปรต" กลเมฆเองก็ไม่ยอมเข้าไปเกาะขาอาแซ็คพยายามเขย่งสุดตัวเพื่อจะดูว่าเมื่อไหร่จะได้กินเป็ด"โอเคครับ ปะป๊าสับไก่ให้น้องมนต์เสร็จแล้วครับ อันนี้น้ำจิ้มนะลูกมีแบบเผ็ดกับไม่เผ็ด ปะป๊าทำเองเลยนะ" พิรุณยื่นถาดหลุมของเด็กที่มีไก่ของโปรดสับเป็นชิ้นน้อย ๆ ให้ลูกสาวไปรับประทานที่โต๊ะกับคุณแม่"ขบคูนค่าพิเรนทร์" พิรุณฉีกยิ้มเอ็นดูลูกสาวที่ต
พัฒนาการของพราวมนต์และกลเมฆล่วงเลยมาจนถึงสี่ขวบและพร้อมที่จะเข้าสู่ชั้นเตรียมอนุบาลปาลินกับพิรุณจึงพาไปสมัครเรียนที่โรงเรียนในเครือเวหะศิลปการ หรือโรงเรียนอนุบาลเวหะซึ่งมีทัพฟ้า เพื่อนสนิทในกลุ่มเดอะเซฟเฟอร์นั่งแท่นบริหารต่อจากครอบครัว"หวัดดีคร้าบ สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ เชิญเลยครับผม" ผู้อำนวยการหนุ่มสุดหล่อหุ่นสูงชะลูดราวกับดารายืนยกมือไหว้ผู้ปกครองต้อนรับภาคการศึกษาใหม่อย่างอ่อนน้อม"ฮานึล! " ชื่อเกาหลีของเขามักจะไม่ค่อยได้ถูกเรียกบ่อยนักแต่ถ้ามีคนกล้าเรียกขึ้นมาก็เดาได้เลยว่าเป็นฝีมือของเพื่อนในแก็ง ผู้อำนวยการหนุ่มหันไปแล้วยิ้มกว้างทันทีที่เห็นใบหน้าของพิรุณยืนยิ้มแป้นให้ด้านข้างมีลูกชายวัยสี่ขวบยืนเกาะขาพ่ออยู่ด้านข้าง"ไอ้เรนมาแล้วเหรอวะ สวัสดีครับคุณลิน อ้าวสวัสดีครับพราวมนต์กลเมฆ จำอาได้ไหม คงจำไม่ได้แหละเนอะอาเคยวีดีโอคอลคุยกับพวกหนูด้วยตอนนั้นแค่สองขวบเองมั้ง" "ซาหวัดเดค้าบอาฝ้า ซาหวัดเดค่าอาเฟ้อ" ลูกแฝดสองคนของเพื่อนที่ยังพูดจาไม่ค่อยชัดทำเอาทัพฟ้าถึงกับหลุดยิ้มด้วยความเอ็นดู"ลินกับพี่เรนฝากลูกด้วยนะคะคุณฟ้า ทัพฟ้าหรือฮานึล ลูกเสี้ยวไทยเกาหลีที่ต้นตระกูลเป็นคนเกาหลีแล้วย
"พี่จะเสริฟ์พิซซ่าให้ลินกินไปยันเช้าเลย จัดให้หกถาดจุก ๆ เลยดีไหมครับ" สิ้นเสียงที่คลอเคลียรดแถวเนินอกของเธอ ปากกระจับก็ตะโบมดูดลงมาบนยอดถันอย่างกับทารกเพศชาย ขณะที่ดูดกลืนอกของเธอมือทั้งสองข้างก็นวดบีบเต้าที่พองขยายไปด้วย นัยน์ตาที่เปี่ยมด้วยไฟปรารถนาปรือขึ้นมองดูใบหน้าที่หลับพริ้มรับเคลิบเคลิ้มในรสราคะ"อึ้ม...ปะป๊าเรนดูดแรงไปแล้วนะคะ...อ๊าพี่เรน!" ก็คนมันคิดถึงเมียใจจะขาด จะให้มาเนิ่บนาบอ้อยอิ่งอยู่ได้ยังไง แต่ถึงแม่ตัวเล็กของเขาจะบอกว่าเขาดูดแรง แต่ก็แอ่นหน้าอกต้านรับริมฝีปากของเขาไม่หยุดนิ้วทั้งสิบของปาลินแทรกเข้าไปในเรือนผมมือไม้ไล้วนหัวทุยจนสะเปะสะปะด้วยความซ่านเสียวเกินบรรยาย คงเพราะตั้งแต่ที่เธอตั้งท้องและเริ่มมีน้ำนม เต้านมที่คอยปั๊มนมให้ลูกอยู่เป็นประจำมันเริ่มอ่อนไหวได้ง่ายขึ้น ทั้งที่พี่เรนยังไม่ได้แตะส่วนอื่นของร่างกายแต่เธอก็เกือบไปถึงเส้นชัยก่อนเขาเสียแล้วคนที่กำลังหลงอยู่ในรสสวาทถูกกดแช่ลงกับหมอนใบโตกว่าจะรู้ตัวว่าสามีเปลื้องผ้าจนเหลือแต่เนื้อตัวว่างเปล่าก็เป็นตอนที่มือหยาบโลนดันเนินขาอ่อนนุ่มด้านในของเธอจนฉีกออกกว้าง"ฮ้า....อ๊ะพี่เรนขา" ใบหน้าขาวแทรกเข้ามาที่กลางห
กั้งกับคิงที่อยู่ในชุดพ่อบ้านสวมผ้ากันเปื้อนสีดำสรีนฟ้อนต์ว่า 'พ่อบ้านเรดเรน' กับเจ๊กัลยาช่วยกันเลี้ยงพราวมนต์กับกลเมฆที่เริ่มคลานไปทั่วและซุกซนตามวัย ทันใดที่ทั้งสองเห็นเจ้านายแบกนายหญิงออกมาจากรถ พวกเขาก็วิ่งถลาเข้าไปหาบอสด้วยความคิดถึง"บอสคร้าบบบบ" ลูกน้องคู่หูดูโอ้ร้องเรียกพร้อมกัน"แต่งตัวอะไรของพวกมึง" กั้งกับคิงยิ้ม"ก็ชุดพ่อบ้านไงครับ โน่นทุกคนก็มีเหมือนกันหมด" คิงชี้ไปที่ลูกน้องอีกสิบคนที่ช่วยกันตัดหญ้า ปลูกดอกไม้ อาบน้ำหมา และทำความสะอาดบ้านรอต้อนรับบอสอย่างขยันขันแข็ง ทุกคนต่างมีชุดผ้ากันเปื้อนสีดำสกีนคำว่าพ่อบ้านเรดเรนเหมือนกันหมดทุกคน"ลินทำให้เองแหละค่ะน่ารักดี แต่พี่เรนวางลินก่อนได้ไหม"ฉิบหายแล้วเมียเปลี่ยนลูกน้องหน้าโหดเข้าสู่โหมดฟรุ้งฟริ้งได้ภายในหกเดือน แล้วแบบนี้แก็งอื่นกลุ่มอื่นมันจะกลัวกันไหมวะเนี่ย พิรุณยอมวางภรรยาลง ปาลินยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยทันที"อะไรตัวแสบ" คิ้วเข้มกระตุกอย่างสงสัย ปาลินวิ่งหายเข้าไปในบ้านแล้ววิ่งออกมาสะบัดผ้ากันเปื้อนสีดำสกรีนลายเดียวกันกับลูกน้องของตน"ลินมีของพี่เรนด้วย ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะคุณสามี....จุ๊บ!" ปาลินสวมผ้ากันเปื้อนให้พิ
6 เดือนผ่านไปพิรุณเดินทางกลับมาจากนิวยอร์กพร้อมกับเชสและทนายความกริช ทนายคนสนิทรุ่นพ่อของลุงโทนธรรม แต่ดาเนียที่ไปด้วยกันนั้นเลือกที่จะไปเรียนต่อที่สถาบันแฟชั่นอีกสามปี เพื่อหลบไปเลียแผลใจ ดวงหน้าคมขาวยิ้มสดใสเมื่อเขาแอบหลบซ่อนอยู่ภายในห้องทำงานในสุดของเลานจ์ซึ่งเป็นห้องกระจกเงาที่อยู่หลังห้องของปาลินอีกชั้น เรียกได้ว่าเป็นห้องแห่งความลับที่ใช้หลบศัตรูยามมีภยันอันตรายเขากลับมาถึงตั้งแต่เมื่อเช้าและรีบบอกเชสว่าเขาจะมาแอบดูปาลินทำงานสักพักหนึ่ง เขาอยากนั่งมองเมียเงียบ ๆ และดูว่ายัยตัวเล็กของเขานั้นเก่งกาจขนาดไหน เพราะตั้งแต่เขาจากไปภรรยาที่ใคร ๆ เคยสบประมาทก็งัดความสามารถในการเป็นผู้นำชายฉกรรจ์อีกหลายสิบชีวิตขึ้นมาและคุมพวกเขาได้อยู่หมัด ด้วยรอยยิ้มหวานแต่ยามเอาจริงก็ดูน่าเกรงขามและสง่างามจนลูกน้องใต้อาณัติของเขายังต้องยอมก้มหัวให้นายหญิง"น้ำแตงโมปั่นค่ะคุณลิน" จูน ผู้จัดการของเลานจ์เดินนำน้ำแตงโมเข้ามาเสริฟ์พลางชำเลืองมองห้องกระจกเงาที่ซ้อนอยู่ติดกับห้องทำงานของนายหญิง จูนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนปาลินเหลือบมองใบหน้าที่เอาแต่ยืนยิ้มของผู้จัดการ"มีความสุขอะไรคะวันนี้" ปาลินยิ้มทัก"ปะ....เ
หลังจากที่เมื่อคืนพิรุณกับปาลินรีบร้อนกลับบ้านเพื่อจะมาบอกลาแม่เพชรไพร แต่เธอก็รีบกลับไปพร้อมกับเจ้าสัวเทิดวิช และโทรตามให้เจ๊กัลยามาดูแลหลานแฝดแทน คืนนั้นทั้งคืนปาลินอดวิตกกังวลแทนสามีไม่ได้เพราะเท่าที่เธอและเขารู้ก็มีเพียงแค่ เกิดเรื่องวุ่นวายที่ไร่วิโอล่า แล้วพอถามแม่ของเธอ เจ๊กัลยาก็เอาแต่ส่ายหน้าบอกไม่รู้ท่าเดียว มันทำให้เธอนอนกระสับกระส่ายทั้งคืนจนตื่นนอนตั้งแต่ตีห้าเพื่อปั๊มนมให้ลูก ๆ ระหว่างนั้นจึงเปิดทีวีดู ดวงตาที่สะลืมสะลืออยู่นั้นเบิกตากว้างสว่างโล่งทันทีที่เห็นข่าวไร่องุ่นถูกไฟไหม้ และไร่ที่ว่านั้นก็คือไร่วิโอล่านั่นเอง"พี่เรนคะ พี่เรนมาดูนี่เร็ว" พิรุณที่กำลังแก้ผ้าอยู่นั้นรีบตะครุบเอาผ้าขนหนูมาพันเอวสอบเอาไว้ เพราะเมียรักรีบลากแขนให้ไปดูบางสิ่งที่ด้านล่าง"อะไรครับลิน หรือลินอยากกินพี่เป็นมื้อเช้าครับ""ไม่ใช่ซะหน่อยค่ะ ลินจะให้พี่เรนดูข่าวในทีวี ดูสิคะข่าวไร่องุ่นวิโอล่าถูกลอบวางเพลิง"พิรุณกดเร่งเสียงในโทรทัศน์ที่ผู้รายงานข่าวเป็นบุคคลที่เขารู้จักดี ไพรัช กิตติโชจน์ พ่อตาของชิตพล เพื่อนสนิทของบอสธิ"เกิดอะไรขึ้นกันแน่" พิรุณรีบโทรตามเชสให้สืบข่าวดังกล่าว ส่วนเขาโทรไ
หลังจากที่ปาลินกับดาเนียทักทายกันและพูดคุยกันอย่างถูกปากถูกคอ โทนธรรมก็เดินมาพร้อมกับเชสแล้วกวักมือเรียกพิรุณให้เข้ามาหา เขาทำหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยเมื่อได้รับรู้ว่า พันธมิตรคู่ค้าหนุ่มคนใหม่ที่มีอายุไล่เลี่ยกับหลานชายนั้นมีประวัติโชกโชนมาก่อน"ถึงฉันจะเรื่องมากไม่อยากให้แม่หนูปาลินนั่นแต่งงานกับแก แต่ดู ๆ แล้วก็คงไม่มีใครรับมือแกได้ดีเท่าหนูลินอีกแล้ว อีกเรื่องลุงขอโทษด้วยล่ะกันที่คอยยัดเยียดผู้หญิงให้แกตลอด ส่วนเรื่องชนะศรลุงจะคอยจับตาดูให้อีกแรง ถ้ามันคิดตุกติกกับฉัน ยังไงฉันก็ไม่เก็บมันไว้หรอก แกพาเมียกลับบ้าน ป่านนี้ลูกกระจองอแงกันหมดแล้ว""ทำไมลุงถึง" พิรุณรู้สึกอึ้งแล้วเหลือบมองหน้าเชส มือขวาคนสนิทได้แต่ยิ้มส่งให้เป็นคำตอบ เขาแทบจะไม่เชื่อเลยว่าลุงจะยอมรับเมียของเขา ทั้งที่ผ่านมาคัดค้านมาตลอด"เฮ้อ!....ถ้าแกจะถามฉันว่าเพราะอะไร ก็คงเป็นเพราะลูกแฝดของแก เด็กมันไม่รู้เรื่องอะไร ฉันก็ขี้เกียจจะพรากพ่อแม่ลูก แค่แม่ยัยเนียตายไปตั้งแต่ยัยเนียยังเด็กฉันก็รู้สึกว่าตัวเองมีเวรกรรมติดตัวมากพ่อแล้ว ถึงต้องใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมาตลอดแบบนี้""แสดงว่าคุณปู่โทนธรรมเห่อหลานซะแล้ว แต่ต่อไปยัยเนียก
กลางงานแถลงข่าวเปิดตัวร่างสูงโปร่งที่สูงกว่าพิรุณ เดินผ่าวงล้อมตรงเข้ามาทักทายเขาจากทางด้านหลัง มือหนาวางลงบนบ่ากว้า กั้งกับคิงผงะแล้วปรี่เข้าไปซ้อนอยู่ด้านหลังนายหญิงเมื่อเห็นบุคคลที่มีใบหน้าเย็นชากว่าเจ้านายของตน กับแววตาไร้ความปราณีตวัดมองมา เขาพยักหน้าทักปาลินเล็กน้อย ก่อนที่พิรุณเพื่อนสนิทที่สุดของเขาจะหันหน้ามาปะทะ"แซ็ค!" พิรุณตกใจที่เห็นเพื่อนของตนในงานของลุงโทนธรรม"กูมีเรื่องจะคุยด้วย" เพื่อนสนิทที่ไม่เจอกันเกือบห้าปีเต็มพากันเข้าไปคุยในห้องวีไอพีของโรงแรม นัยน์ตาว่างเปล่าที่เต็มด้วยความโศกสลดยังคงอาบชุ่มเจือปนอยู่จนผู้ล่วงรู้อดีตที่เจ็บช้ำของเพื่อนรักอย่างพิรุณถึงกับรู้สึกสร้อยเศร้าไม่ต่างจากเพื่อนซี้"มึงไปบอสตันมาใช่ไหม" พิรุณทักพลางส่งวิสกี้ให้เพื่อนจิบ เขารับมาจิบไปอึกใหญ่แล้ววางแก้วลง"อืม" เสียงทุ้มทรุดตัวลงนั่งบนโซฟายกขาข้างหนึ่งขึ้นไขว่ห้าง "เมื่อวานน้องสาวมึงมาวุ่นวายกับกู""กูขอโทษด้วยว่ะที่ดาเนียไปตอแยมึง" เขาเอ่ยแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม"ก็ไม่ได้ตอแยอะไร แค่มาสมัครงานเลขา""แล้วมึงรับดาเนียเข้าทำงานหรือเปล่า""กูรับเลขามาสามคน คนนึงปรนนิบัติตอนกลางคืน คนนึงตอนกลางวั
โรงแรมห้าดาวชื่อดังเป็นสถานที่จัดงานเปิดตัวโครงการใหญ่แห่งใหม่ระหว่างโทนธรรม ประเมคินทร์ และ ชนะศร ภพนคร ภายในงานเต็มด้วยสื่อมวลชนจำนวนมาก ชายหนุ่มใบหน้าหล่อนิ่งเย็นชาในมาดนักธุรกิจผู้มีเชื่อและผู้บริหารเลานจ์หรูในกลางมหานคร พิรุณ ประมะเมคินทร์เป็นที่จับตามองของทั้งบุคคลผู้มีชื่อเสียง และเหล่านักธุรกิจหนุ่มสาวจำนวนมากทว่าทุกคนภายในงานก็ต้องตื่นตาตื่นใจกับคู่ควงที่ไม่เคยมีใครแทบจะได้พบเห็นหน้าตา และเป็นภรรยาหนึ่งเดียวของชายหนุ่มผู้มีดวงหน้าขาวสว่างดั่งจันทร์สาดส่อง ไม่ว่าใครที่ชายตามองตางก็ต้องหยุดพิจารณาความสุขุมของมาเฟียนักธุรกิจผู้นี้แต่ใครจะปรายตามองหว่านเสน่ห์ให้เขามากเพียงใด จริตน้อยใหญ่ทั้งหลายที่โปรยมาให้เขาได้เชยชม เขาก็ไม่อาจตอบรับหญิงใดได้อีก เพราะเขามีสายตาและหัวใจมอบให้แด่ ปาลิน ประมะเมคินทร์แต่เพียงผู้เดียว"พี่เรนคะ คนเยอะจังเลยลินไม่ค่อยชินที่มีแต่คนจ้องมองมาที่ลินตลอดเวลา" มือเย็นเฉียบกอบกุมมืออุ่นของสามี นัยน์ตาละมุนหลุบมองมือที่สั่นระริกของภรรยาแล้วจูงให้เธอเดินมาในมุมมืดของโถงทางเดินด้วยกัน"หายใจเข้าลึก ๆ ไหนลองสิครับ" ปาลินสูดหายใจเข้าออกช้า ๆ แล้วส่งยิ้มให้สามี