CWD - 1

Madilim.

Masikip. 

Hindi niya alam kung paano ba siyang makakatakas sa lugar na iyon. Hindi niya alam kung may magagawa ba siya para ipagtanggol ang sarili niya sa oras na iyon. Hindi niya alam kung may kahihinatnan pa ba siya o ano, kung mabubuhay pa ba siya o iyon na rin ang magiging katapusan niya. 

Tila gusto na niyang panghinaan ng loob dahil sa kalagayan niya. 

Sinubukan niyang kumilos pero sadyang nananakit ang katawan niya. Nararamdaman niya rin ang kirot ng mga sugat niya. Isa lang ang alam niyang dapat niyang gawin–ang makatakas… wala siyang balak mamatay sa lugar na iyon. Lalo pa sa kamay ng lalaking iyon.

Idinilat niya ang mga mata at pinagmasdang maigi ang kwartong kinalalagyan niya. Napakaliit lamang no’n. Para siyang nasa kulungan. Nahihirapan siyang huminga. Doon siya inilagay ng mga kumuha sa kanya nang magtangka siyang tumakas. 

Hindi niya mapigilang mapapikit at mapamura ng paulit-ulit sa isipan. How could she be so blind? Dapat ay hindi niya hinayaan na mangyari ang lahat ng ito. Hindi niya dapat hinayaan na magkaganito ang lahat ngunit alam niyang wala na siyang magagawa ngayon kung hindi ang umisip ng paraan kung paano makakatakas… kung paano makakaligtas. Kung paano mabubuhay.

Naging alisto ang kanyang pandinig nang may marinig siyang mga yapak papalapit sa kanya. Pigil ang paghinga ng bumukas ang pinto. Nasilaw siya sa liwanag na tumambad sa mukha niya.

“Mabuti naman at gising ka na…” ani ng nakakakilabot na tinig. Hindi niya napigilang taasan ng balahibo nang marinig iyon. Akala niya noon ay masasanay siya sa mga gano'ng klaseng tinig na nakapaligid naman sa bahay nila ngunit hindi… nakakaramdam siya ng takot. 

Nag-angat siya ng tingin ngunit nanlalabo pa ang paningin niya kaya hindi niya makita ang itsura ng lalaki. Malaking tao ang lalaki at hindi niya ito mamukhaan.

Lumapit ito at pilit niyang iginalaw ang katawan upang lumayo. Napapiksi siya nang tumama ang sugat niya sa kung saan at nakaramdam siya ng hapdi. 

“Huwag mo ng tangkain pang tumakas muli. Kahit na kailangan kang ingatan, tatamaan ka sa akin sa susunod na subukan mo na namang pumuslit,” ani ng lalaki sa kanya. 

Hindi niya alam kung kaninong tinig iyon pero tiyak niyang isa iyon sa mga tauhan ng amain niya sa bahay nila.“Pakawalan niyo na kasi ako…” sagot naman niya. Alam niyang mistula siyang tanga sa sinabi pero wala siyang pakialam.

They took her. Not because she said they should let her go, they will do so. Inutusan ang mga ito para dakpin siya. Inutusan para ilayo siya o di kaya ay ibalik siya sa kanila. Alinman sa dalawa ay hindi siya makakapayag na basta na lamang mangyari iyon. 

“Wala pang abiso si Boss. Mamaya ay padadalhan ka ng pagkain dito. ‘Wag ka ng maging pahirap dahil malilintikan ka sa akin!” pagbabanta nitong muli sa kanya.

She looked at him.“You’ll hurt me?” naglakas-loob niyang sinabi.“Anong sasabihin mo kapag nakita niya ang mga pasa ko? Ang mga sugat ko? Sa tingin mo ba ay matutuwa siya sa inyo?” tanong niya sa lalaki. Alam niyang wala siyang laban sa mga baril at maging sa laki ng katawan ng mga ito, pero alam niya rin na takot ang mga ito sa Boss na sinasabi nito at alam na alam niya kung ano ang kailangan ng Boss ng mga ito

Hindi sumagot ang lalaki sa kanya kaya nagpatuloy siya. 

“I won’t run away. Pero ayoko rito. Napakasikip. Nasasakal ako. Hindi na ako tatakas, pangako. Pero ialis niyo ako rito…” pinalambot niya ang tinig upang makuha ang gusto. Kailangan niyang mag-isip ng paraan kung paano unti-unting makakawala roon. Kailangan niyang paganahin ang isip niya. Hindi siya pwedeng maging mahina.

Nakita niya ang pagkuha ng lalaki sa cellphone nito sa bulsa ng suot na pantalon at may tinawagan. 

“Magpapunta ka ng dalawang tao rito…” iyon lamang at ibinaba na nito ang tawag at tinitigan siya. Ilang sandali lamang ay may dalawang lalaki na dumating at agad na inutusan ang mga ito na ialis siya roon kaya naman kahit papaano ay nakaramdam siya ng kaunting ginhawa at pag-asa. 

Kahit na nanghihina pa ang mga tuhod ay tumayo siya habang akay-akay ng dalawang lalaki. Inilibot niya ang mata sa paligid, nanlalabo ang mga iyon pero pilit niyang inaalam kung nasaan siya. Nasa isang bahay sila na hindi niya alam kung saan. Mahigpit ang hawak sa kanyang dalawang lalaki. 

Napansin niya rin na bukod sa dalawang lalaking naroon ay mayroon pang tatlo na nasa paligid at tila nakabantay sa bawat gagawin niya. Mistulang takot na takot ang mga ito na makatakas siya. 

“Ikulong niyo siya sa kwartong iyan at bantayan niyo. Siguraduhin niyong hindi siya makakatakas. Papadalhan ko ng pagkain at gamot dahil malilintikan tayo kay Boss kapag nakita ang mga sugat niyan,” matigas na sabi ng lalaki bago naglakad papalayo sa kanila. 

Ipinasok naman siya ng dalawang lalaki sa isang kwarto. 

Maliit lang ang kwartong pinagdalhan sa kanya ngunit kumpara sa kaninang kinalalagyan niya ay mas maayos na iyon ngunit kulong na kulong pa rin siya roon. May ibinigay rin sa kanya na damit na maari niyang isuot kasabay ng pagkain at gamot. Habang kumakain ay nag-iisip na siya ng paraan na pwede niyang gawin. 

May higit sa lima ang mga lalaking naroon. Lahat ay may baril… sigurado siyang kung tatakas siyang muli, malaki ang tsansa na babarilin na lang siya ng mga ito at baka palabasin pa na aksidente ang lahat. Kailangan niyang mag-isip ng maayos na paraan kung paanong makakaalis doon.

Matapos kumain ay nilinis niya ang katawan niya. Alam niyang anumang sandali o oras ay may magsasabi sa kanya na aalis na sila. Naghihintay lamang ang mga ito ng utos mula sa sinasabi nitong Boss. 

Hindi nga siya nagkamali dahil ilang oras lamang ang lumipas ay bumalik na ang lalaking malaki ang katawan at iginapos siyang muli. 

“Saan tayo pupunta? Kailangan ba talagang itali mo pa ako ulit?” tanong niya sa lalaki.

“Sa palagay mo ay saan?” tanong nito sa kanya bago ngumisi. Sinalakay ng kaba ang dibdib niya. Alam niyang hindi siya dapat bumalik sa lugar na iyon. Mas mapapahamak siya at kung babalik siya, hindi na siya makakatakas pa.

“No, please. Wag niyo akong ibalik doon…” pagmamakaawa niya sa lalaki ngunit tila bingi ito at walang pakialam sa kanya. Inakay siya nito papalabas at pinapasok sa sasakyan nito. Wala siyang nagawa kundi ang sumunod. Nakarating sila sa pier kung saan narinig niya na roon sila sasakay.

Iyon na lamang ang pagkakataon niya na makaalis. Iyon na lamang ang tanging tsansa niyang makawala sa mga lalaking iyon. 

“K-kailangan kong magbanyo…” sabi niya sa lalaki nang lumabas siya ng sasakyan. 

“Sa loob ka na magbanyo at--”

“Hindi ko na mapipigilan, e…” pamimilit niya sa mga ito. “Mabilis lang naman ako…” dagdag pa niya sa mga ito. Napailing na lang ang lalaki sa kanya. “Sige na. Bilisan mo,” sagot nito bago bumaling sa isang lalaki na nasa tabi niya. “Samahan mo ‘yan at bantayan mong maigi,” bilin nito. Tumango naman ang lalaki at inakay na siya papunta sa CR na naroon. 

“Pwede bang pakitanggal ang tali ko? Hindi ako makakapag banyo ng maayos…” ani niya sa lalaki. Tinatakpan ng tela ang kamay niya na nakatali upang hindi mapuna ng ibang tao ang kalagayan niya. 

Hindi ito kumikilos at tila iniisip kung ano ang gagawin. 

“Please? Lalabas na talaga, e…” sabi niyang muli rito. 

Nagpakawala ang lalaki ng malalim na buntong-hininga bago kinalagan ang tali sa kamay niya. 

“Bilisan mo,” utos nito sa kanya. Tumango naman siya at pumasok sa loob ng banyo. Naghanap siya ng kahit na anong magagamit niya upang makatakas ngunit wala siyang nakita na makakatulong sa kanya upang makalaban.  

“God, help me. Kailangan kong makatakas…” huminga siya ng malalim bago niya nakita ang hawak na lubid. Mabilis ang pagtibok ng puso niya. 

Gaano kataas ang tsansa niya na makatakas sa lalaking iyon gamit ang lubid? Maliit lang… 

Pero susugal siya. 

Mas gugustuhin niyang sumugal kaysa manatili at sumama sa mga ito. 

Hinintay niyang kumatok ang lalaki. Nagtago siya sa likod ng ng pinto at nang buksan nito iyon, agad niyang itinulak ang pinto upang tumama rito. Ipinulupot niya ang lubid na ginamit nito sa pagtatali ng kamay niya sa leeg nito at sinakal ang lalaki. 

“Sorry… I’m so sorry… I’m sorry…” paulit-ulit na sabi niya habang nagpupumiglas ang lalaki sa kanya. Pumapalag ito at alam niyang maaari siya nitong barilin ngunit laking pasasalamat niya nang tila hindi na ito makahinga at bumagsak. 

Agad niya itong nilapitan at kinapa ang pulso nito. Hindi ito patay, nawalan lamang ng malay dahil siguro sa kakapusan ng hininga kanina. 

Agad siyang tumayo para umalis nang may maisipang kunin.

Kinuha niya ang baril ng lalaki at agad na itinago sa suot na damit at mabilis na tumakbo papalayo. 

Hindi niya alam kung nasaan siya pero kailangan niyang makalayo. Kailangan niyang makaalis sa lugar na iyon. 

“Hindi naman ako magnanakaw pero kailangan ko lang…” ani niya nang kunin niya ang bag na nakita niya roon. Kailangan niya ng ibang damit kung hindi ay mahuhuli siya ng mga lalaking iyon. 

Laking pasasalamat niya na damit ang laman ng bag at may laman ding wallet na may pera. Itinago niya iyon at sinabi sa sarili na babayaran niya ang mga iyon kapag maayos na ang lahat. 

Suot ang jacket at cap, nagtanong siya sa mga naroon kung saan ang sakayan papunta sa Maynila. Tsaka lamang niya nalaman na nasa Cebu pala sila. Mabuti na lamang at may pera ang bag at nakabili siya ng ticket sa barko. Naging mahirap pa sa kanya ang pagsakay roon dahil nakikita niya ang limang lalaki na hinahanap siya. Ngunit tila may plano ang Panginoon sa kanya at hindi siya pinabayaan Nito. 

Nang makarating sa Maynila ay binalak niyang puntahan ang Tiyuhin niya na roon nakatira, kapatid ito ng ina niya at alam niyang tutulungan siya nito ngunit kahit saan nga yata ay may halang ang kaluluwa. Kamuntik na siyang pagsamantalahan ng driver ng taxi na sinakyan niya at nang tutukan niya ito ng baril ay basta na lamang siya nitong ibinaba sa isang kalye na hindi niya alam kung saan. 

“Ano na bang gagawin ko?” nanghihinang pagmamaktol niya. Hindi na niya malaman kung ano ba ang dapat niyang gawin dahil tila lagi na lamang may sasalubong sa kanyang panibagong problema. 

Nagugutom na siya at pagod na rin. Makirot pa rin ang mga sugat niya at gusto na niyang magpahinga pero wala na siyang sapat na pera… wala na rin siyang mapupuntahan pa. Alam niya rin na pinaghahahanap pa siya ng mga lalaking iyon.

“Saan ba aabot ang 30 pesos ko?” tanong niya habang nakatingin sa isang bente at dalawang limang piso na nasa palad niya. Iyon na lamang ang natira sa kanya dahil naiwan sa sinakyang taxi ang bag na dala niya kung saan naroon ang wallet na kinuha niya.

Naglakad-lakad lang muna siya, siguro naman ay may murang makakainan katulad noon sa labas ng eskwelahan niya na gustong-gusto niyang subukan ngunit hindi na niya nagawa. 

Nang may makitang karinderya ay kumain siya at laking pasasalamat niya na may nagkasya sa treinta pesos na pera niya.

Papaalis na siya nang napatingin siya sa kutsilyong naroon. 

Kailangan niya ng mga gamit pamproteksyon sa sarili niya dahil alam niyang kung gagamitin niya ang baril ay mauubos din ang bala nito.

Luminga-linga siya bago ipinuslit ang kutsilyo na naroon at matapos magbayad ay umalis na ng mabilis. 

Nagpatuloy siya sa paglalakad para maghanap ng masisilungan. Walang direksyon kung saan ba siya pupunta. Kailangan niyang makaisip ng mapupuntahan. Habang kumakain ay naisipan na niyang baka tinawagan ng Mama niya ang Tiyuhin niya at kung gano'n ang mangyayari, mahahanap siya ng mga lalaking iyon. 

“Ah, bahala na!” nagpakawala siya ng buntong-hininga bago lakas loob na humarang sa harap ng isang sasakyan na nakita niyang umaandar.

She was hoping the car would stop before it hit her. Mariin niyang ipinikit ang mga mata nang magtuloy-tuloy ang sasakyan ngunit sakto naman ang paghinto nito. Halos isang dangkal marahil ang layo mula sa kanya.

Hindi pa man nakakabawi sa pagkabigla ay agad na siyang pumasok sa sasakyan ng kung sino mang tao iyon. Bahala na kung masabihan siya na makapal ang mukha o ano. 

“What the fuck?”

“Drive,” she told him while looking at him. Her hands trembled as she looked at the man beside her.

“Miss, what are you–”

“I said drive! Paandarin mo ‘yung sasakyan kung ayaw mong patayin kita!”

Tinignan lang siya nito na para bang inaalam nito kung seryoso siya. She clenched her fist and looked at him again. 

“Bingi ka ba? Sabi ko paandarin mo ang sasakyan. Bilisan mo!” utos niyang muli sa lalaki. 

“What?” he  asked her again, a smile was visible on his face. 

“Paandarin mo na sabi, e! Gusto mo bang i*****k ko sa’yo ‘to?” inilabas niya ang hawak na kutsilyo at inilapit ito sa binata. Bakas ang pagpipigil ng ngiti ng binata sa kanya.

Iyon ang unang pagkakataon na nagawa niyang magbanta ng gano'n sa isang tao kaya naman hindi niya mapigilang hindi kabahan at manginig ng kamay. Subalit hindi siya maaaring magpatalo sa mga ito. 

“Fine. Don’t kill me.”

“Saan tayo pupunta?” tanong nito sa kanya. 

“Kahit saan! Basta! Basta umalis na tayo dito, please… papatayin kita kapag tumanggi ka!” malakas na sabi niya dito. Nanginginig ang kamay niyang may hawak na kutsilyo at pilit na pinapatapang ang sarili. 

“Alright…” tumango ang lalaki sa kanya.  Hindi ito kumibo habang patuloy sa pagmamaneho. Iniisip niya kung saan ba siya pupunta para roon siya magpapababa sa lalaki. Wala naman siyang tiyak na pupuntahan. Gusto lamang niyang makalayo na sa mga iyon. 

“What’s your name?” tanong nito sa kanya habang nagmamaneho. Nakasandal siya habang nakatingin sa labas. Namimigat na ang talukap ng mga mata niya at pilit na nilalabanan ang antok na nararamdaman. 

“Wala kang pakialam,” asik niya sa lalaki. Wala siyang planong makipagkaibigan dito kahit pa napansin niya kanina na gwapo ito. Hindi niya nga dapat naiisip ang mga gano'ng bagay sa ngayon.

“Fine, I’ll call you baby, then.” 

It wasn’t clear but she heard it… and the way he said baby… something in her stomach moved and she fell asleep while the butterflies in her stomach danced. 

Mas magaan ang pakiramdam niya nang magising siya mula sa pagkakatulog. Ilang araw na rin siyang hirap sa pagtulog at hindi komportable ang hinihigaan at ang pakiramdam niya. Pakiramdam niya ay nakabalik siya sa malambot na higaan niya sa kwarto niya sa bahay nila. 

Natigilan siya nang maisip ang kinaroroonan. 

Komportable ang higaan niya, nakabalik na siya sa bahay nila?

Napabalikwas siya ng bangon at pinagmasdan ang paligid. Malaki ang kwartong kinaroroonan niya ngunit hindi katulad sa kwarto niya, mas simple ang disenyo ng kwartong iyon. 

Hindi pamilyar sa kanya ang kwartong kinaroroonan niya. Hindi iyon ang kwarto niyang kulay asul ang karamihan ng gamit. Puting-puti ang kwarto at tila iniiwasan ng dumi. 

“Nasaan ako?” takang tanong niya sa sarili. Napatingin din siya sa mga sugat niya na nalapatan na ng gamot, may benda rin ang ilan sa mga iyon. Mas kumunot naman ang noo niya dahil doon at pilit iniisip kung nasaan nga ba siya. Tinignan niya rin ang kasuotan niya. Isang puting t-shirt na malaki sa kanya, at boxers ang tanging suot niya.

Nakita niya ang baril niya sa gilid ng kama at agad na kinuha iyon at naglakad papalabas ng kwarto habang hawak ng mahigpit ang baril. 

Dahan-dahan siyang naglalakad sa malaking bahay. Wala siyang makitang kahit na sino. Napakatahimik ng paligid, tila gusto na niyang magduda kung may kasama ba siya roon o wala. 

Nakuha na ba nila ako ulit?

“Kailangan kong makaalis dito…” mahinang sabi niya sa sarili habang naglalakad ng nakayapak. 

Napalingon siya nang may marinig sa bandang likod ng bahay kaya agad siyang nagpunta roon. Nang makalapit ay mas pinag-ingat niya ang bawat hakbang, ayaw niyang makagawa ng kahit na anong ingay. 

Marahan siyang sumilip doon para alamin kung may tao ba roon. Halos mapaluwa ang mga mata niya nang makita niya ang lalaki sa sasakyan na naroon sa swimming pool. Kakaahon lamang nito at basang-basa ang katawan. 

Oh, my God!

Napalunok siya sa nakita habang nakatingin sa lalaki. 

“Dinala niya ako sa bahay niya?” mahinang usal niya, ang mga mata ay napako sa lalaking kakaahon lang mula sa pool. Muli niyang tinignan ang lalaki at gano’n na lamang ang panlalaki ng mata niya nang makita niyang nakatingin ito sa kanya. Napatuwid siya ng tayo at mabilis na naglakad pabalik sa loob ng bahay ngunit sinundan naman siya ng lalaki at maagap na hinawakan upang pigilan. 

“Let go of me!” pagpupumiglas niya habang hawak siya nito. 

“Wait,” ani ng lalaki habang hawak pa rin siya at hindi siya binibitawan. Nararamdaman niya ang init ng katawan nito at hindi naman din nakaligtas sa pandinig niya ang mababang tinig nito. 

“Bitawan mo ako!” humarap siya sa lalaki at itinutok ang hawak na baril dito. Hindi pa kailanman siya nakagamit ng baril kaya naman gano’n na lang ang bilis ng tibok ng puso niya habang tinututukan ang lalaki.

Hindi niya alam kung paano iyon gamitin… kung gagamitin ba niya laban sa lalaki. Was he that stupid to leave the gun near her?  

Hindi naman kinakikitaan ng kahit na anong takot ang mukha ng lalaki habang nakatingin sa kanya. Tila hindi nito alintana ang baril na nakatutok rito. 

“Huwag mo akong lalapitan. Sino ka?” tanong niya habang hawak ng mahigpit ang baril. Kung tutuusin ay wala siyang laban sa lalaki. Malaki ang katawan nito at halatang malakas din, pero kung uunahan niya ito ng pagbaril, sigurado siyang magkakaroon siya ng sapat na oras para tumakas.

Napatingin siya sa katawan nito na basa pa rin ng tubig. Nakikita niya pa ang mumunting butil na gumugulong pababa sa tiyan nito na hindi man lang niya mabakasan ng kahit na anong taba.

Mukhang alagang-alaga rin nito ang katawan. 

Tumikhim ang lalaki na nagpabalik sa paningin niya sa mukha nito. May mapaglarong ngiti sa labi nito habang nakatingin sa kanya. 

Damn it! Huwag ka ngang magpaapekto sa ganda ng katawan niya!

“Sino ka?” malakas na tanong niya sa lalaki, upang mapagtakpan na rin ang pagkapahiyang nararamdaman. “I won’t hesitate to shoot you!” pagbabanta niyang muli habang hawak ng mahigpit ang baril. 

“I’m Daniel Dela Cruz.” pakilala ng lalaki sa kanya. 

“A-anong ginawa mo sa akin? Bakit ako nandito?” tanong niyang muli sa lalaking Daniel pala ang pangalan. 

 “Baby, you were the one who—“

“Baby?” kumunot ang noo niya sa itinawag nito sa kanya.

“I asked for your name yesterday but you refused to give it to me so I decided to call you baby and—“

“Don’t call me baby!” asik niya sa lalaki. Anong kalokohan ang naiisip nito at tinatawag siya nitong baby? 

Natawa si Daniel sa kanya. Nagsimula na siyang mairita sa lalaki dahil palagi na lamang itong parang tinatawanan siya. Akala ba nito’y biro lang ang lahat sa kanya?

“Huwag mo akong pagtawanan, babarilin talaga kita, hindi ako nagbibiro!” iritang sabi niya sa lalaki. Sumeryoso naman ang mukha ni Daniel bago ito humakbang papalapit sa kanya. 

Nanlaki naman ang mga mata niya at mas hinigpitan ang hawak sa baril. 

“Huwag kang lalapit, babarilin kita talaga!” sabi niya rito ngunit nagpatuloy ito sa paglapit kaya naman humahakbang siyang paatras. 

“Hindi ako nagbibiro! Babarilin talaga kita kapag—“

“Here…” napasinghap siya nang abutin nito ang dulo ng baril at itutok iyon sa dibdib nito. Hindi niya maialis ang pagkakatitig sa lalaki dahil sa ginawa nito. 

Seryoso ito habang nakatingin sa kanya. 

“W-what?” nanginginig ang mga labi niya habang nakatingin dito. 

“If you’re going to shoot me, shoot me here…” seryoso pa rin ang mukha at ang boses ng lalaki. Walang bakas na nagbibiro ito habang nakatingin sa kanya. 

Is he serious?

“A-are you serious?” she asked him again and he nodded his head. “If you shoot me here, there’s a little chance I will survive, you will go out and leave. So, if you want to shoot me, shoot me here…” sabi nitong muli habang mahigpit ang hawak sa baril.

Napaawang naman ang mga labi niya habang nakatingin sa lalaki. Why is he saying those words to her?

Ngumiti ang lalaki sa kanya makalipas ang ilang sandali at kinuha ang baril mula sa kamay niya. 

 “You can’t,” ani Daniel sa kanya.  

Nagpaubaya naman siya sa lalaki at hinayaang makuha nito ang baril sa kanya. 

“If you’re going to threaten someone that you’re going to shoot them, at least make sure your gun is loaded,” sabi nito sa kanya bago ipakita na wala ang lalagyan ng bala sa baril na hawak nito. 

Napakuyom siya ng kamay sa sinabi nito. Hindi niya alam iyon dahil hindi naman siya humahawak ng baril. “S-sino ka ba?” tanong niyang muli sa lalaki.

“Daniel Dela Cruz.”

Tinignan niya ito. “You said that already. I want to know why I’m here…” saad niya sa lalaki. Naglakad ito kaya naman sumunod siya sa lalaki. “Anong ginagawa ko rito?” tanong niyang muli sa lalaki. 

“Nakatulog ka sa sasakyan ko,” nagkibit balikat ang lalaki at inalis ang takip na naroon sa may lamesa. Biglang nakaramdam siya ng gutom nang makita ang pagkain na nakahain doon.

“T-tapos…” tanong niya habang nakatingin sa pagkain. Nagugutom na talaga siya at kahit na simpleng sinangag, itlog, hotdog at ham ang nakahain ay parang natakam na siya ng sobra. 

Daniel smiled while looking at her. “Kumain ka na muna, then we will talk about it,” sabi nito sa kanya. Hindi naman na siya tumanggi pa at umupo na siya upang makakain. Naupo na rin si Daniel at ito pa ang naglagay ng pagkain sa plato niya. 

Nakakaramdam siya ng pagkailang sa pagtitig sa kanyang lalaki ngunit ayaw niyang magpadarang sa init ng titig ng lalaki sa kanya. 

Matapos kumain ay sinabihan na siya ni Daniel na umakyat na muna sa kwartong inookupa niya at ito na lamang ang magpupunta sa kanya, maliligo at magbibihis lamang ito. 

Nakaupo siya sa kamang naroon habang naghihintay sa lalaki. Inililibot niya ang paningin sa loob ng silid at hindi tulad sa pinaglagyan sa kanya ng mga tauhan ng amahin niya, hindi niya nararamdaman na nakakulong siya roon. 

Iniisip niya pa rin kung saan ba siya magpupunta at kung ano na ang gagawin niya upang makatakas. Alam niyang ligtas ang mommy niya at walang gagawing masama ang amahin dito. Marahil nga ay galit pa ang kanyang ina sa kanya dahil baka nakagawa na ng kwento ang amahin niya rito. 

Nasa malalim na pag-iisip siya nang bumukas ang pinto at pumasok si Daniel na nakasuot ng puting plain na shirt at jeans. Hindi niya maipaliwanag kung bakit ba hindi nakakaligtas sa paningin niya ang kagwapuhan ng lalaki.

Pumasok ito sa loob ng silid. Hindi ito nagsasalita at nakatingin lang sa kanya. Siya ang unang nagbaba ng tingin dahil hindi niya magawang tagalan ang pagtitig nito sa kanya. 

“Kailangan kong umalis dito at—“

“What’s your name?” putol ni Daniel sa sinasabi niya. Nakatayo lang ito habang nakatuon ang paningin sa kanya. 

“It doesn’t matter. Hindi mo naman kailangan malaman ang pangalan ko. Ang kailangan ko, makaalis dito at—“

“I need to know your name, Sweets,” putol nitong muli sa kanya.

Sweets?

She looked at him and creased her forehead. “Bakit ba?” Ano bang kailangan nito sa kanya at gusto nitong alamin ang pangalan niya? Irereport ba siya nito sa mga pulis dahil sa mga pagbabantang ginawa niya?

Tumiim ang tingin nito sa kanya bago nagsalita. “Para alam ko ang pangalan ng babaeng papatayin ko.”

Nanlaki ang mga mata niya at napatayo dahil sa sinabi nito sa kanya. 

She knew it! He’s one of them! 

Sinasabi na nga ba’t hindi siya ligtas sa lalaking ito! 

“Tauhan ka ba niya?” malakas na sabi niya sa lalaki. Kahit saan ay hindi siya ligtas. Kahit saan siya magpunta ay wala siyang kawala. 

“What?” tanong nito sa kanya, nagbago ang ekspresyon ni Daniel.  

“Kung ibabalik mo lang ako sa kanya, mas mainam pa na patayin mo na lang talaga ako! Huwag mo akong ibalik doon. Patayin mo na lang ako kaagad para naman tapos na…” hindi niya napigilan ang pagtulo ng luha sa mga mata na agad niyang pinalis. 

“What are you talking about?” tanong nito sa kanya. Lumapit ito kaya naman umatras siyang muli dahilan upang mapaupo siya sa kama. 

Tinignan niya ang lalaki. “Please, patayin mo na lang ako kaysa ibalik mo ako sa kanya…” hindi niya na napigilang mapahagulgol. 

Wala na siyang pag-asang makaligtas. 

Naramdaman niya ang paghawak ni Daniel sa kamay niya at alisin ito sa pagkakatakip sa mukha niya. 

“Sino ang tinutukoy mo?” tanong ni Daniel sa kanya. Hindi siya sumagot. “Tell me. Sino ang kinatatakutan mo?” tanong nitong muli sa kanya.

“Patayin mo na lang ako, please… para matapos na…” humahagulgol na sabi niya.

“No, Sweets…” masuyong bulong ni Daniel sa babae. Parang gusto nitong sapakin ang sarili dahil nais lamang naman niyang biruin ang babae ngunit tila mali ang bagay na iyon. 

She looked at him and stared at his face.

“I won’t kill you. I will never do that. I’m sorry…” he cupped her face and looked at her. “I was just…” he sighed. “I’m sorry.”

“H-hindi ka niya tauhan?” tanong niya kay Daniel. Umiling ito sa kanya habang hawak pa rin ang magkabilang pisngi niya. 

Walang ideya si Daniel kung ano ba ang problema ng babae pero natitiyak niyang hindi isang simpleng bagay ang kinatatakutan nito na mas ninanais na lang nitong mamatay. 

“I need to go… kailangan kong umalis…” aniya kay Daniel. 

Ngumiti ito sa kanya bago umiling. “No. You can stay here. You have nothing to worry about. You’re safe here. You’re safe with me.”

She stared at him and she couldn’t explain why she felt safe with him.