02

Atticus POV.

Napaka-init ng panahon sa Pilipinas—isang araw na ang pawis ko’y tumutulo sa likod kahit hindi ako gumagalaw. Kung ibang araw lang, magpapalamig na ako sa labas gamit ang hose, pero hindi ko pwedeng gawin ngayon. Engaged na kasi ang kapatid kong si Anneth hindi ko na pwedeng gawin pa ang dati kong ginagawa.

Dapat sana, katabi niya ako ngayon. Hawak ang kamay niya habang sinasabihang ang ganda niya sa makeup. Pero imbis na nasa tabi niya ako, narito ako sa kabilang dulo ng bahay, nagkukulong sa garahe habang nag-aayos ng kotse. Kaunti lang ang bukas ng pinto ng garahe para hindi ako tuluyang maluto sa init.

Gusto ni Papa na ipadala ako sa isa sa mga safe house namin sa bahay bakasyunan namin, pero pagkatapos ng mahabang pakiusap, sa garahe niya ako pina-stay. Nagbabala rin si Mama na huwag akong lalapit sa engagement.

Ang garahe na ito, na dati’y imbakan lang, ay naging sanctuary ko. Nalaman ko kasing hilig ko pala ang mag-ayos ng mga sasakyan. Kaya noong eighteen ako, pinaayos ni Papa ang garahe para maging akin. May kasama pang regalo—isang bagong Birkin. Pero mas mahalaga sa akin ang garahe.

Dito ko nakikita ang sarili ko.

Pero kahit mahal ko ang garahe, gusto ko sanang nandoon ngayon para kay Ana. Yan nga pala ang palayaw ng ate ko. Gusto ko sanang maging mabuting nakababatang kapatid—hindi ‘yung palaging pasaway at may ginagawang kalokohan.

Kaya lang, paano ko sasabihin kay Anneth na ibinenta siya ni Papa sa pamilya Costaloña? Ang buong buhay niya, magiging pag-aari na lang nila. Isang taga-luwal ng mga anak na magdadala ng apelyido ng Costaloña.

Hindi na ako galit. Inaasahan naman naming darating ang araw na ito. Dalawampu’t tatlong taong gulang na siya. Inabot pa nga siya ng dalawampu’t isa bago dumating ang ganitong usapan.

Napapailing ako habang nililinis ang engine ng ’89 Corniche. Tumutugtog ang Metallica sa earphones ko, at ang tunog nito ang nagtutulak sa akin na tapusin ang trabaho. Pero habang nakatungo ako sa engine, naramdaman kong may nakatitig sa akin.

Isang pamilyar na anino ang pumasok sa bahagyang nakabukas na pintuan ng garahe. Matangkad, may light brown na kulot na buhok, at may malumanay na tingin. Ngumiti siya habang pinagmamasdan ang madungis kong damit. Ako, puro mantsa ng langis. Siya, naka-puting polo shirt at malinis na black shorts.

Binunot ko ang earphones ko. “Beny?”

Tumango siya, may ngiting bitbit. “Alam kong dito kita mahahanap.”

Si Benjamin. Kilala ko siya mula pa noong high school. Lagi niya akong tinutulungan sa homework noon at kasama ko siya sa skating rink. Ngayon, tila mas tan na siya, at mas matipuno kumpara sa dati niyang payat na pangangatawan. Pero bago ko pa ma-admire ang mga pagbabagong iyon, nataranta na ako.

“Paano ka nakapasok dito?” tanong ko, may halong takot sa boses ko.

“Pinapasok nila ako.”

Imposible. Walang sinuman sa mga tao ni Papa ang magpapapasok kay Ben.

“Nagpunta lang ako para tanungin kung pupunta ka bukas sa rink,” sagot niya, inosente.

“Beny,” sabay hawak ko sa dibdib niya gamit ang mga madudumi kong kamay, “hindi ka dapat nandito! Sabi ko na sa’yo, ‘di ba? Kahit ano pa ang mangyari, huwag kang pumunta dito. Umalis ka na. Ngayon na.”

Nagtaka siya. “Bakit naman? Hindi ka pa kasi dumadalaw sa rink. Namimiss na kita.”

Tumigil ang mundo ko sa sinabi niya, pero hindi iyon ang mahalaga ngayon. Ang mahalaga ay mailigtas siya mula sa lugar na ito. Hindi niya alam kung gaano kapanganib ang pamilya ko.

Sasagot pa sana ako nang marinig ko ang mga yabag na papalapit sa garahe. Agad kong hinila si Ben at itinulak sa isang maliit na storage cupboard. Napatama pa ang ulo niya sa isang kahoy bago ko naitulak ang pinto.

Biglang pumasok si Sergei, tumingin sa paligid, at tinanong, “Sino ang kausap mo?”

“Wala,” sagot ko, pinipilit maging kalmado. “Sarili ko lang.”

Tumingin siya sa Corniche. “Ayusin mo ‘yang makina. At huwag mong kakalimutan maghugas ng kamay bago kumain.”

Pagkaalis niya, mabilis kong binuksan ang pinto ng storage cupboard. Nakita ko si Ben, pawis na pawis at mukhang gulong-gulo. “Alam mo na ngayon,” sabi ko, halos pabulong, “kung bakit sinabi kong huwag kang pupunta dito.”

Natigilan siya. “Atticus, anong meron?”

“Ang meron, Ben, ay hindi kita kayang ilagay sa panganib.”

At sa pagkakataong iyon, nakikita ko na mali ang iniisip niya tungkol sa akin. Hindi ito simpleng away-pamilya. Hindi ito basta drama. At sana, hindi na siya bumalik.

“Okay, gets ko na,” bulong ko, itinutulak si Ben palabas ng garahe.

“Behave,” paalala ni Sergei, ang pang-isandaan niyang babala ngayong araw. Pinipigil ko ang mata kong gumulong at ngumiti na lang nang matamis.

Pagkaalis niya, sinigurado kong wala na talaga siya bago ko tinungo ang storage cupboard. Binuksan ko ito at tumambad sa akin ang itsurang-gulo na si Ben. Nakakunot-noo siya, halatang hindi makapaniwala.

“Ikaw ba… sinarado mo lang talaga ako sa loob ng cupboard?” tanong niya, halatang nagulat.

“Oo,” sagot ko agad. “Pasensya na. Sobrang… mahigpit ang magulang ko.”

“Alam ko namang mahigpit sila,” sagot niya, pero nagtataka. “Pero Atticus, twenty-one ka na.”

Napabuntong-hininga ako. “Ben, wala na akong oras para ipaliwanag ito.”

Nagtaas siya ng kamay, nagkukunwaring sumusuko. “O sige, sige. Aalis na ako.”

Pagdating niya sa pinto ng garahe, saglit siyang tumigil at bumaling muli sa akin. “Atticus?”

Napatingin ako sa kanya, sa mga matang puno ng pag-aalala.

Namula ang pisngi niya, halatang kinakabahan. “Safe ka ba dito?”

Napangiti ako kahit papaano. Nakakatunaw ang pag-aalala niya, pero umiling ako. “Bahay namin ito, Ben. Kaya oo.”

Tumango siya nang mahigpit. “Oo nga. Okay. Sige, aalis na ako. Kita tayo bukas.”

Pagkalabas niya, huminga ako nang malalim. Naramdaman ko ang lakas ng pintig ng puso ko habang pinapanood kong umaalis ang truck ng tatay niya. Sa loob ng ilang segundo, mawawala na siya sa gate.

Pero ang iniisip ko na lang, kung ano na kaya ang nangyayari sa engagement sa loob. Kung ayos lang kaya si Ana. Kung may ginagawang masama sa kanya.

Nakatayo pa rin ako roon, sinusubukang kumalma, nang may tumama sa binti ko. Akala ko si Ben ulit, kaya inihanda ko na ang sarili ko para pagalitan siya, pero paglingon ko, walang tao.

Ang bumungad sa akin ay isang malaking aso—isang bullmastiff.

Napatingala ako habang tumatayo siya sa buong taas niya, halos kasing-taas ko na. Muntik na akong maabot ng ulo niya. Gusto ko sanang abutin para haplusin, pero napansin ko ang makinang na Costaloña insignia sa kanyang kwelyo.

Nanlalamig ang katawan ko.

Mga tapat na aso ang mga mastiff. Posibleng sinanay siya ng mga Costaloña para galitin ang sinumang may dugong Escoban. Isa lang maling galaw, at kaya niya akong tapusin.

Lumunok ako, pilit na ngumiti. “Hi, big guy,” bati ko.

Tumahol siya, malakas, at muntik na akong mapaigtad. Napansin kong ang iniilawang reflection ng phone ko ang tinititigan niya. Gusto niyang kunin ito, parang laruan. At kahit gusto kong subukan, hindi ko kayang itapon ito. Mahal ko ang phone ko—lalo na’t wala sa cloud ang pictures namin ni Ana.

“Gusto mo ’to?” tanong ko, taas ang phone ko.

Maling ideya. Tumahol ulit siya at biglang lumundag papunta sa akin.

Nag-panic ako. Tumakbo ako nang mabilis, pero mainit ang habol niya sa akin. Parang naghahalo ang init ng araw at takot na gumagapang sa dibdib ko. Alam kong wala akong pag-asang takasan siya, pero kabisado ko ang bahay na ito.

Diretso ako sa front door. Sinabi nilang huwag akong lalapit sa engagement, pero wala na akong ibang mapagpipilian ngayon.

Pagkarating ko sa pinto, halos mabasag ang dibdib ko sa kaba. Sinalubong ako ng katahimikan. At nang lingunin ko ang paligid, natagpuan ko ang buong pamilya ko na nakatingin sa akin—Papa, Mama, si Ana. At ang mga Costaloña.

Ang Papa ko, parang hindi na nagulat. Si Mama? Kung kaya niya lang akong patayin sa tingin, ginawa na niya. Si Ana? Tulad ng dati, hindi makapaniwala sa ginawa ko.

Pero hindi sila ang tunay na problema. Ang problema ay si Alijax Costaloña.

Ang magiging asawa ni ate Anneth.

Nasa harap siya, nakapwesto sa plush leather sofa namin, parang isang hari. Nakasuot ng Armani, nakatingin sa akin nang matalim. Ang presensya niya ang sumasakop sa buong silid. Ang bigat ng mga mata niya, nanunuot sa balat ko.

Nang biglang tumahol ang aso. Tumabi ito sa akin, dinilaan ang kamay ko. Ang lakas ng kabog ng puso ko, pero sa kabila ng lahat, napahaplos ako sa ulo nito.

Hindi ko inasahan ang tanong na sumunod mula kay Alijax.

.

.

.

.

.

.

“Escoban ka, hindi ba?”