06

Atticus Pov

Nagkatitigan kami—walang kumikilos, walang nagsasalita. Parang naghihintayan kung sino ang unang bibigay sa katahimikan. Ilang segundong nakakabaliw ang lumipas, pero tahimik pa rin siya. Yung tingin niya, mas lumalim, parang sinasaulo ang bawat detalye ng mukha ko. Dumaan ang tingin niya sa leeg ko, pababa sa dibdib ko, kung saan nakatago ang Escoban necklace sa ilalim ng shirt ko—palaging itinataon na hindi nakikita ng iba. Pero yung silver heart locket ko? Laging naka-display. At doon napako ang mga mata niya, habang unti-unting lumalawak ang itim ng mga mata niya, puno ng hindi ko maintindihang emosyon.

Napuno na ako. Naiinis. Na-frustrate. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at binasag ang katahimikan.

“Bakit ka nandito?”

Nanahimik siya. May kumislot sa panga niya bago siya sumulyap sa likuran ko, sa direksyon ng rink. “Gusto ko lang makita kung anong mas importante kaysa kumain ng lunch kasama ako.”

Nagulat ako sa boses niya matapos ang mahabang katahimikan. Mababa. Malamig. Sensual. Yung tipong dumadampi sa balat mo at iniwan kang nangangailangan ng hangin.

Napangiwi siya. “Hindi ako natutuwa sa nakikita ko.”

Nagtaas ako ng kilay. Tungkol ba ’to sa skating ko? Umirap ako at hindi na sinagot. Hindi ko naman kailangan ng validation niya.

Lumapit siya ng isang hakbang. Napasinghap ako at agad na umatras.

Malamig pero magaspang ang boses niya nang bumagsak sa tenga ko. “Sino ‘yung lalaki?”

Halos mapalunok ako.

Nakita niya kami ni Beny.

“None of your business,” matalim kong sagot.

May kung anong dumaan sa mga mata niya. Isang nakakatakot na ningning.

“Sayang,” aniya, malambing pero may bahid ng pananakot. “Marami akong naiisip gawin sa kanya.”

Nanigas ang katawan ko. Nginig ang mga kamay ko, kaya pilit kong kinuyom para hindi niya mapansin. Hindi niya pwedeng saktan si Beny. Walang kasalanan si Beny.

Matalim kong binitiwan, “Wala kang gagalawin sa kanya.”

Tahimik siyang nakatitig sa kamay ko. Sa daliring may suot ng singsing niya.

“At hindi mo rin siya gagalawin, kung alam mo ang makakabuti sa’yo.”

Napakuyom ako ng kamao, nanginginig sa galit. “Hindi pa ako engaged sa’yo.”

At dahil gusto kong ipamukha ‘yon sa kanya, agad kong sinubukang tanggalin ang singsing. Pero ang kulit—ayaw matanggal. Parang lalo pang dumidikit sa balat ko, halos napupunit na yata yung balat ko sa kakahila.

Nainis ako. Pati yung mukha ko, uminit.

Para akong ‘yung stepsister sa Cinderella na pilit isinusuot ang sapatos na hindi kasya sa kanya. Malamang. Ginawa ang singsing na ‘to para kay Ana, at obviously, mas payat ang mga daliri niya.

Napahiya ako, kaya yumuko na lang ako para hindi niya makita ang pamumula ng pisngi ko.

Pero bago ko pa ma-react, biglang hinawakan ni Alijax ang kamay ko.

Parang dumaloy ang kuryente sa katawan ko. Napaso ako sa hawak niya—literal na mainit.

Hinila niya ang kamay ko papunta sa bibig niya.

Napasinghap ako.

Walang babala. Wala akong oras para umiwas.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Kahit anong pilit kong igalaw ang katawan ko, hindi ko magawa. Parang na-paralyze ako sa hawak niya.

Nung engagement namin, halos iginiit ko ang kamay ko para lang hindi niya mahawakan. Pero ngayon?

Bakit hindi ako makagalaw?

Bakit hindi ko siya matulak palayo?

Tumingala ako, sakto sa pagbukas ng bibig niya. Ramdam ko ang init ng hininga niya sa balat ko.

Bigla akong natauhan. Sinubukan kong hilahin ang kamay ko, pero hinigpitan lang niya ang hawak.

“Don’t move” bulong niya, mababa at mapanganib.

At saka niya isinubo ang daliri kong may singsing.

Nanlaki ang mga mata ko.

Holy sh—

Malambot ang labi niya. Mainit. Basa. Nababaliw na ba siya?!

Yung dila niya, dumaan sa balat ko, pinaikot ang singsing. Isang beses. Dalawa. Bago dumampi ang ngipin niya sa metal.

Isang apoy ang dumaan sa katawan ko. Parang may kung anong sumabog sa loob ko.

At sa isang iglap, natanggal niya ang singsing—gamit lang ang bibig niya.

Parang isang predator na dinidilaan ang biktima bago lapain.

Tahimik niyang kinuha ang singsing at isinilid sa bulsa niya. Umatras siya ng isang hakbang, kasabay ng pag-atras ng nakakapaso niyang presensya.

Napatitig ako sa gilid, hindi makatingin sa kanya.

Naguguluhan ako. Bakit hindi ko siya tinulak nung gawin niya iyon?!

Ang bilis ng tibok ng puso ko. Yung dugo ko, parang umaakyat sa ulo ko, sa pisngi ko, sa buong katawan ko.

Napansin kong basa pa ang daliri ko—basa mula sa bibig niya.

Mabilis akong napasinghap, pinunasan ang kamay ko sa leggings ko.

Napansin niya.

Nag-alab ang mga mata niya, parang nasiyahan sa nakita.

“’Di kita pipilitin sa engagement,” aniya, tahimik pero mabigat ang tono. “May kasunduan akong kailangan tuparin. Kung gusto mong palitan ang kapatid mo, ikaw ang magpapasya.”

Ayan na naman yung salitang ‘choice.’ Pero totoo ba ‘yon? May choice ba talaga ako?

Pinanindigan ko ang boses ko. “Ako ang papalit sa ayaw at sa gusto mo.”

At pagkatapos nito, hahanap ako ng paraan para makalaya ang pamilya ko sa kanila.

Pangako ‘yon.

Napansin ko ang pagkirot sa panga ni Alijax, parang inasahan na niya ang sagot ko.

“Sumakay ka sa sasakyan.”

Umiling ako. “Kaya kong mag-taxi.”

May bahagyang galit sa panga niya nang magsalita.

“You move now or else I will drag you here.”

Muntik na akong mapatawa. Pero alam kong delikado at hindi siya nagbibiro. Ang lalaking ito, pakiramdam ko hindi talaga siya sanay sa malalim na tagalog.

Bumuntong-hininga ako, lumapit sa itim na Audi. At dahil gusto kong inisin siya, tinukso ko, “Hindi mo ba ako pagbubuksan ng pinto?”

Napahinto siya. Parang hindi makapaniwala sa sinabi ko. Halos pinagsisihan ko ang sinabi ko.

Tahimik siyang lumibot sa kabilang side at tiningnan ako. “Pagkatapos kitang putulan ng kamay, baka sakali.”

Alam kong hindi siya seryoso. Pero naalala ko kung paano niya binaril ang tatay ko na parang wala lang, at agad akong natauhan.

Binuksan ko na lang ang pinto at sumakay.

Pagkasakay niya, ramdam ko agad ang bigat ng presensya niya sa loob ng kotse.

Pagkabukas ng makina, bumalot sa akin ang amoy niya—sabon, white musk, detergent, amoy ng dagat, at hint ng citrus.

Mainit. Masikip. Parang ang hirap huminga.

Iniabot ko ang kamay ko para itaas ang aircon. Napatingin siya sa akin.

So, ayaw niya ng may humahawak sa controls?

Interesting.

Ngumiti ako.

At lalo ko pang inabot ang volume knob.

Mabilis niyang hinampas ang kamay ko, hindi malakas pero sapat para maramdaman ko.

“I don’t want music,” madiin niyang sabi.

Pinanood ko siyang nagmamaneho. Pero hindi niya tinatahak ang daan pauwi. Lahat na lang bawal sa lalaking ito.

“Saan tayo pupunta?”

Hindi siya sumagot.

Napatitig ako sa harap ng tindahan. Tiffany’s?

Napakunot ang noo ko. Hindi ako nakabihis para pumasok sa ganitong lugar. Hindi ko naman inaalala ang itsura ko kapag pupunta sa practice kasi eventually, maliligo rin naman ako. Pero ngayon? Putragis, mukha akong basahan sa tabi ni Alijax. Kung nandito si Audrey Hepburn, malamang napangiwi na siya sa suot kong butas-butas na Converse at gusot na long sleeve.

Pero hindi na ako nakapagreklamo pa kasi bumukas na ang pinto ng sasakyan.

Walang lingon-lingon, bumaba si Alijax.

At dahil ayaw kong maiwan mag-isa sa loob ng kotse—at baka magtagal pa siya nang hindi ko alam kung anong kalokohan ang gagawin niya—bumukas na rin ako ng pinto at sumunod sa kanya.

Pagpasok namin sa store, agad na nag-react ang guard. Halos mabitawan niya ang hawak niyang papel nung makita si Alijax. Para bang mismong si demonyo ang pumasok.

Hindi ko masisisi. Sa presensya pa lang ni Alijax, parang lumalamig na yung paligid.

Napansin ng guard ang itsura ko, at obvious na nag-aalangan kung papapasukin ba ako o hindi.

Pero hindi ko na kailangan magsalita dahil si Alijax na mismo ang nagbigay ng utos.

“She’s with me.”

Walang tanong-tanong, agad na tumabi ang guard.

At kahit hindi ko gustuhin, parang may kung anong gumapang na kilabot sa likod ko.

Para bang… may ibig sabihin yung sinabi niya.