05

ATTICUS POV.

MALAMIG NA ARAW ang bumalot sa akin nang ibaba ko ang bintana ng sasakyan. Dampi ng malamig na hangin ang yumakap sa aking balat, parang saglit na pahinga mula sa bigat ng realidad.

Minamaneho ni Sir G ang SUV papunta sa ice rink, at parang gumagaan ang puso ko. Sa ilang sandali, maaari kong ipaniwalang normal pa rin ang buhay ko.

Na parang hindi ako nahila pabalik sa mundong pilit kong tinakasan sa halos buong buhay ko.

Ang ate ko, limang taon siyang nagpakalunod sa sitwasyong ito. Pero ako? Ninakaw ko lang ang isang araw. At ganito pala ang mundo niya.

“Masama ang ideyang ’to,” sabi ni Sir G. “Nakikipaglaro ka sa oras ng mga Costaloña. Gabi na.”

“Mas pipiliin kong mamatay kaysa sundin ang bawat kagustuhan nila,” sagot ko.

Kung matigas ang ulo nila, mas kaya ko ring maging matigas. Pero sa likod ng lahat, may kutob ako. Kung sakaling mamatay nga ako, walang alinlangang lalampasan ni Alijax ang bangkay ko para bawiin ang ate ko bilang asawa. Mukhang wala naman siyang moralidad na iniintindi. Kaya ganon na lang ang pagkainteresado niya sa buhay namin.

Tumigil kami sa harap ng parking lot ng rink. Hinawakan ko ang pinto para buksan, pero biglang nag-click muli ang lock.

Napasimangot ako at tumingin sa rearview mirror. “Ano na naman?”

Nagtagpo ang mata namin ni Sir Gsa salamin. “Tatawag ka kung may mangyari.”

Napasinghap ako, iritado. “Walang mangyayari.”

Umikot siya sa upuan, ang malamlam na ilaw sa mata niya biglang naging nag-aapoy. “Iba na ’to, devochka. Alam na ng mga Costaloña kung sino ka. Hinayaan ka ng ama mo na pumunta rito na kaunting seguridad lang ang dala. Pinagkakatiwalaan ka niyang ipaalam kung may mangyari. Naiintindihan mo ba ’ko?”

Napangagat ako ng labi, pilit iniintindi ang bagong mga restriksyon. Ganito ba ang naramdaman ni Anette sa loob ng maraming taon? “Oo, Sir G. Pwede na bang buksan ang pinto, please?”

Sa wakas, nakinig siya. Huminga ako nang malalim habang bumaba ng sasakyan, isinara ang pinto sa likod ko. Bitbit ang bag sa balikat, tumuloy ako sa pintuan ng rink. Pagpasok ko, saka lang pinaandar ulit ni Sir Gang sasakyan at umalis.

Nakakairita kung gaano sila naging clingy at sobrang protektado. Pilit kong iniwasan ang ideya kung paano pa magiging mas malala kapag naitulak ako sa kasal sa pamilyang iyon.

Nandoon sina Sal, Pipay, at Ben sa benches, nagsusuot ng kanilang mga skate. Ang mga ito ang mga kaibigan ko mula pa noong nag-aaral kami sa NYU. Apat na taon kaming magkakasama sa iisang bubong, at nakita na namin ang bawat isa sa pinakamaganda at pinakamasamang yugto ng aming buhay.

Nandiyan ako nang lokohin si Sal ng nobyo niyang sampung taon na niyang kasama. Nandoon din ako nang akayin si Pipay sa isang tindahan para bumili ng Plan B matapos ang isang gabing kasalanan—lasing na lasing siya na hindi niya maalala kung gumamit ba ng proteksyon ang lalaki. O kung lalaki nga ba iyon.

“Atticus!”

Halos matumba ako nang tumakbo si Pipay papunta sa akin. Ang pink na guhit sa kanyang strawberry blonde na buhok ay nagbigay sa kanya ng hitsurang parang manic pixie dream girl. Mas maloko siya kaysa sa amin, pero laging siya ang may pinakamataas na grado sa mga exams.

Lahat ng nalaman ko tungkol sa sex, natutunan ko sa kanya. At oo, nakakatakot ang dami noon.

Dumating sina Ben at Sal, parehong ngumiti. “Saan ka ba nanggaling?” tanong ni Sal. Mas maitim ang tan niya kaysa noong huli ko siyang nakita, at ang shoulder-length na buhok niya ay bagong gupit. Si Sal, mas palaban at prangka kumpara kay Pipay, na mas laid-back.

“Nag-send ako ng halos dalawang daang text sa group chat, pero ni isa, wala kang sinagot,” patuloy niya.

Pagkatapos niyang maiwan ng walanghiyang nobyo, ibinuhos niya ang sarili sa casual sex life at tuluyang hindi na lumingon pa. Nang magtapos kami, naging isang rolyo ng one-night stands ang apartment namin. Ako lang ang tahimik na nag-iintay kinaumagahan, nag-aalmusal ng Cinnamon Crunch habang sumasalubong sa dalawang bagong mukha — minsan tatlo.

“Atticus?” tanong ni Sal, pilit akong ibinabalik sa realidad. “Naririnig mo ba ’ko?”

“Sorry.” Umiling ako, bahagyang itinaas ang kamay. “Medyo out of it lang ako ngayon.”

“Oh my god.” Namulat nang malaki ang mga mata ni Pipay nang mapansin ang kamay ko. “Iyan ba… singsing?!”

Parang may bumagsak na mabigat sa puso ko. Kahit pa matatalik kong kaibigan sina Sal, Pipay, at Ben, wala silang alam tungkol sa tunay na pagkatao ng pamilya ko. Hindi ko sila maaaring isama sa delubyo ng mundong ginagalawan ko. Ang totoo, ang makasama sila ngayon, sa gitna ng kaguluhan, ay delikado na. Agad kong iniangat ang mahaba kong manggas para takpan ang singsing.

“Peke lang ’yan.”

Hindi kumbinsido si Sal. “Hindi ako sigurado, Atticus. Mukha namang totoo.”

“Peke nga, okay?” Kasinungalingan. Gusto kong paniwalaan iyon. Sana nga peke. Sana wala ni isa rito ang totoo. “Bakit naman ako magsusuot ng totoong diamond ring habang nagsa-skate?”

Dahil hindi ko pa rin matanggal sa daliri ko ang lintik na singsing na ‘to.

“Napanalunan ko sa arcade,” dagdag ko, kahit hindi ko maalala kung kailan ang huling beses na pumunta ako sa arcade.

Matagal ang tingin sa akin ni Ben, pero binalewala ko iyon.

Ipinasa ko si Pipay kay Sal, at saka ko lang nagkaroon ng pagkakataong isuot ang mga skate ko at lumusong sa yelo. “Pwede na ba tayong mag-skate?”

Pinabayaan na nila ako, kahit halatang may duda pa rin sila.

Pagdampi ng malamig na hangin sa pisngi ko, nawala na ang bigat ng kahapon. Inilayo ko iyon sa pinaka-dulong sulok ng isip ko habang umiikot ang mga blades ng skate ko, humuhugis ng mga pattern sa yelo.

Pitong taong gulang pa lang ako nang mahulog ang loob ko sa pag-i-skate. May lawa sa likod ng dati naming bahay na nagyeyelo tuwing taglamig. Para iyong pangalawang tahanan ko. Ang lawa ang tumanggap sa akin kahit kailan, lalo na kung kailan hindi ako matanggap ng iba. Binibigyan ako ng malayang pakiramdam na hindi ko makuha kahit saan pa.

“Pumunta ka,” bulong ni Ben nang lumapit siya sa akin, maingat sa pagdulas sa yelo.

Hinila ko ang manggas ko para siguraduhing natatakpan pa rin ang singsing, at ngumiti nang mahina. “Sinabi ko naman, ‘di ba?”

Namula ang pisngi niya habang hinaplos ang kanyang brown na kulot na buhok. “Oo… I mean—”

“Atticus!” sigaw ni Pipay mula sa kabilang bahagi ng rink. Isa sa mga dahilan kung bakit gusto ko ang Monday skating—walang tao. Tahimik. Parang sa amin lang ang buong lugar. “Gawin mo ’yung spinning thing!”

Napailing ako, pero nakangiti. “Lutz, Pips. Hindi ko pa na-peperfect ’yun. Baka mabalian pa ako.”

“Oh please,” sabi ni Sal, “Nakita kitang gawin ’yan nang perpekto siguro mga isang daang beses.”

“Sige na nga, fine. Susubukan ko.”

Nag-cheer si Sal mula sa sulok, habang hawak ko ang railing para iposisyon ang sarili ko. Ilang beses ko pa lang nagagawa ito. Ang mga binti ko’y gumalaw paatras, dahan-dahang dumudulas ang skate sa yelo. Habang tumutulak ang blades ko, mabilis kong iniikot ang balikat at braso.

“Huwag mong buksan ang hips mo!” sigaw ni Ben.

Namula ako sa sinigaw niya, pero sinunod ko. Inayos ko ang balanse ko at itinulak ang sarili ko paitaas, pilit inaabot ang tamang porma. Pero dumating ang pinakamahirap na bahagi—ang paglapag.

Parang may masid na tumatagos sa akin habang ang paa ko’y dumapo sa likod ng gilid ng skate. Nangatog ako nang bahagya bago maibalik ang balanse. Nang tumigil ako, humihingal ako habang ang ilan sa buhok ko’y tumakas mula sa tirintas.

Nag-cheer ang mga kaibigan ko, papalapit sa akin habang yumuko ako, ngumiti na parang naabot ko ang buwan.

Pero mabilis din iyong nawala nang maramdaman ko ulit ang nakakapasong titig sa batok ko.

Lumingon ako. At nakita ko siya.

Si Alijax.

Nasa kabilang bahagi ng rink. Naka-black suit pants at white dress shirt na nakatupi hanggang sa mga bisig niya. Malinis. Presko. Nakakamatay.

“Atticus,” bulong ni Pipay, nakatingin din sa direksyon ni Alijax. “Si Alijax Costa ba ’yan?”

Nayanig ako na kilala nila siya. Pero tulad ng sabi ni Mama, hindi tahimik magnegosyo ang mga Costaloña tulad namin. Naghahari sila sa pampublikong imahe, ginagamit ang malinis nilang reputasyon para ikubli ang maruming gawain.

“S-siya nga.”

At matapos mag-viral ang litrato niya online, si Alijax na ang naging pinakakilalang bachelor sa New York. Naalala ko pa ang litrato—nakasuot ng slate grey suit, hawak ang telepono, nakatingin sa camera na parang papatayin ang kumuha. Naiisip ko pa rin ang pagkatukso kong itapon ang cellphone ko sa pool noong trending iyon.

“Grabe, mas gwapo siya sa personal,” bulong ni Sal. “Ang dami kong kayang gawin sa lalaking ‘yan.”

Tumawa si Pipay. “Ako na lang. Yayakapin mo ng buo ang kaluluwa niya.”

Hindi ko nasabi na sasakupin ni Alijax ang kaluluwa nila. At hindi sa paraang gusto nila.

“Bakit siya nandito?” tanong ko sa sarili ko, pilit nilalabanan ang kaba.