Kabanata 005

Alam ni Leil na kahit na maliit na kompanya lamang ang pinagtratrabahuan niya, hindi niya pa rin ito kakayanin. Lalo na at wala siyang perang maaaring gamitin para magsampa ng kaso.

Alam niya ring hindi gano’n kadali iyon.

“At ano’ng gusto niyong gawin ko?! Ang hayaan at kalimutan na lang ang lahat?!”

Isang malakas na tunog ang nagpatigil sa dalawa. Hinampas ng kanilang boss ang lamesa at saka tumayo.

“Wala kang sasabihing makasisira sa akin o kahit sa kompanyang ito! Hindi ka magsasalita! Isasarado mo ang bibig mo, Leil!” namumula ang mukha ng lalaki dahil sa sobrang galit.

Hindi pwedeng lumabas ang issue na ito. Siguradong siya ang malilintikan ng mga higher bosses kung nagkataon. At baka mawalan pa siya ng trabaho. Trabahong ilang taon niyang pinagsikapang abutin. Hindi siya pwedeng masira dahil lamang sa issue na ito at mas lalong hindi pwedeng maalis siya sa pwesto!

Kung kailangang patayin niya si Leil upang mapatahimik ito, gagawin niya.

Sinugod ng lalaki si Leil at mabilis niya itong sinampal nang malakas. Napabagsak sa sahig si Leil dahil sa sobrang lakas ng sampal. Parang tinakasan siya ng kanyang kaluluwa. Pulang-pula ang kanyang pisngi at bumakat pa ang kamay ng lalaki rito.

Bumuhos ang kanyang luha. “Bakit niyo ba ginagawa sa akin ito?! Ano’ng kasalanan ko?!”

Hindi na alam ni Leil ang kanyang gagawin. Gusto niyang ipaglaban ang trabaho niya dahil hindi siya pwedeng mawalan ng trabaho ngayon. Lalo pa at may sakit ang kanyang kapatid. Kailangan niya ng pera para mapagamot ito at kapag nawalan siya ng trabaho, sigurado siya na ang kapatid niya ang mahihirapan sa kamay ng kanyang iresponsableng ama.

Nang mapaalis siya sa kaniyang tinitirhan limang taon na ang lumipas, ang ama na niya ang nag-aalaga sa kanyang kapatid kasama ang kanyang stepmother.

“Bago ka pa makapagsalita ay masisiguro kong patay ka na.” demonyong ngisi ang pinakita ng lalaki kay Leil, na nagdala ng takot sa babae. Lumuhod ito sa harapan nang babae at hinaplos ang legs nito. Napaigtad si Leil dahilan upang masipa niya ang lalaki.

“Huwag mo akong hahawakan!” puno ng pandidiri ang boses ng babae.

“Ano? Magsasalita ka pa, huh? O baka naman gusto mong ma-rape?” hinaplos niya ang binti ni Leil saka ito hinawakan. Siniguro niyang hindi na siya masisipa ng babae.

Napuno ng takot si Leil sa sinabi ng kanyang boss. Hindi ito ang unang beses na nangyari sa kanya ito. Ngunit dati ay mayroon pang Roscoe na nagligtas sa kanya.

Ngayon ay wala na.

“B-Boss, parang awa niyo na! Huwag niyong gawin sa’kin ito!” nanginig ang boses ni Leil na nagmamakaawa sa lalaki.

Ayaw na niyang maranasan ulit ang trahedyang dinanas niya noon.

Ngunit parang walang narinig ang lalaki. Ngumisi pa ito ng parang isang manyak at saka hinawakan ang bewang ni Leil. Dagan-dagan ng lalaki ang paa niya habang ang kamay naman niya ay hawak-hawak na ng lalaki. Wala siyang ibang nagawa pa kung hindi ang humagulgol nang simulan siyang halikan ng lalaki sa pisngi.

Nakadantay sa lamesa si Princess habang pinapanood ang dalawa. Nakangisi ito at tuwang-tuwa na naghihirap si Leil.

“P-pangako, boss! Hindi ako magsusumbong! Hindi ako m-magsusumbong! Pangako!” umiiyak na sigaw ni Leil.

Wala siyang ibang pwedeng asahan kung hindi ang sarili niya. Walang darating na tulong para sa kanya.

“Ang lambot ng balat mo, Leil. Magugustuhan mo rin ito kaya kumalma ka!”

Nilapit muli ng lalaki ang kanyang labi sa pisngi ni Leil ngunit bago pa niya mahalikan itong muli, inuntog na ni Leil ang kanyang sariling ulo sa ulo ng lalaki. Napa-aray sa sakit ang lalaki. Nabitawan niya si Leil at hinimas nito ang kanyang noo.

“T*ngina kang babae ka!”

Bago pa siya mahawakan ng lalaki, tinulak niya ito nang malakas paalis sa kanyang ibabaw saka sinipa ang nasa gitnang parte ng lalaki.

Umaray ito at nagpagulong-gulong sa sahig. Nanlalaki ang mga mata ni Princess at mabilis na dinaluhan ang kanilang boss.

“Walanghiya ka, Leil!” sigaw ni Princess dito.

Sa takot ay mabilis na tumakbo si Leil palabas ng office. Nanginginig ang kanyang buong katawan at patuloy sa paghagulgol habang tumatakbo palabas ng kompanya.

Sinubukan siyang habulin ng lalaki ngunit dahil hubad siya ay hindi na niya nahabol ito.

“Tangina! Nakatakas pa!” ani ng lalaki habang iniinda ang sakit sa gitna ng kanyang mga binti.

“Boss, ayos ka lang ba? Gusto mo bang i-masahe ko ‘yan para hindi na sumakit?” malambing na saad ni Princess.

“Tanga ka ba? Imbes na pigilan mong lumabas ang babaeng iyon, inuna mo pa talaga akong puntahan! Tanga ka rin eh ‘no?”

Sa kabilang banda naman, walang tigil sa pagtakbo si Leil. Kahit na alam niyang malayo na siya sa kompanyang dating pinagtratrabuhuan ay hindi pa rin siya tumigil dahil sa takot. Paulit-ulit niyang nililingon ang kanyang paligid at baka pinasundan siya.

Napalupasay siya sa daan dahil sa panghihina. Ang mga luhang umaagos sa kanyang mata ay walang humpay.

Takot na takot siya.

Umiiyak siya sa daan na iyon habang yakap-yakap ang sarili.

Kahit na pagod na at nanghihina, tumayo muli si Leil at tumakbo. Natatakot siyang maabutan ng mga tauhan ng lalaking iyon.

Nang lingunin niya ang likuran niya ay nagulat siya nang may paparating na isang sasakyan sa kanya. Napatili siya at pumikit nang madiin, inaakalang mabubunggo siya nito.

Ngunit lumipas ang ilang segundo ay nakatayo pa rin siya.

Binuksan niya ang kanyang mata at nakita ang sasakyang nasa harapan niya. Ito ay isang limousine car.

Akala niya ay sasakyan ito ng kanyang boss kaya naman ay tinangka niyang tumakbo ulit ngunit may humawak sa kanyang kamay.

“Bitawan mo ako! Bitaw! Bitaw! Pakiusap!” lumuluhang pakiusap ni Leil.

Bumaba ang bintana ng sasakyan sa back seat. Iniluwa nito ang mukha ni Roscoe Villafuerte. Masungit at galit itong nakatingin sa kanya.

Nilingon ni Leil ang lalaking may hawak sa kamay niya at nakita niyang si Allan ito.

“Boss, ano pong gagawin natin dito?” ani Allan.

Si Roscoe ay nakatingin lamang nang deretso sa umiiyak na si Leil, tila ba binabasa ng lalaki ang nasa isip ng babae.

Bumalik sa isipan ni Leil ang mga salitang sinabi ni Roscoe sa kanya. Na kung magkita silang muli, ay papatayin siya nito. Ito na ba ang katapusan ko? Tanong niya sa kanyang isip.

Umiling si Roscoe at sinenyasan si Allan na bitawan ang babae.

“Nothing. Hayaan lang natin siya dito sa kalsada, sa dumi, kung saan siya nababagay.” Malamig na saad ni Roscoe bago sinara ang bintana.

Dinurog muli nito ang puso ng babae. Mas lalo siyang nanghina.

Iniwan siyang mag-isa at pagod sa kalsada nina Roscoe. Hindi na niya alam ang gagawin niya.

Tumunog ang kanyang telepono. Nang tingnan niya ito ay nakita niyang tumatawag dito ang kanyang stepmom.

Sa nanginginig na kamay ay sinagot niya ito.

“M-Ma…” nanginig ang kanyang boses.

“Ano ka ba, Leil! Kanina pa kita tinatawagan ah? Bakit hindi ka sumasagot? Lintek na batang ‘to oh!” tinakpan ni Leil ang kanyang labi upang hindi marinig ng kanyang stepmom ang hikbi nito. “Kailangan namin ng pera! Maraming maraming pera! Dinala ko ang kapatid mo sa hospital kaya magpadala ka ngayon na! 50,000! Kasya na ‘yon! Bilis!”