II

I'm going to be discharged today after 2 days of staying. Dorothy texted me that she arrived at Zamboanga Del Norte safely yesterday and she didn't bother to say goodbye to me before she leave.

Maybe, bukas na lang ako uuwi ng Cebu because I have a lot of plan after kong ma-discharged dito.

I want to enjoy the environment of Metro Manila but, province life is still the best.

"Get your sweet time getting well!" the nurse said as I passed by. I smiled at them as an answer.

I took a deep breath when I reached the outside. It's tiring to stay at my bed, staring at plain white ceiling, thinking about what will happen the next day. 

"Drop me at Adonis' office," I said with a deadful gaze when my driver gave me a hesitating look. I cannot go home with unsolved thoughts on my head, it's stressing.

Alam kong sinabi ko na hindi ko gusto ang nadadamay sa kompaniya nila but I need his help. Well, not everytime. I work with my own.

But, there is one thing that keeps bothering me. Emily Atkinson.

I'm sure na narinig ko na ang pangalan na iyan but I can't remember when and where?

"Ma'am, do you want to visit your father at the palace?" my driver asked me but I didn't answer. I need to think carefully before making a decision.

Hindi ko gusto ang palaging sinisisi sa mga bagay na ginawa ko na sa tingin ko ay tama ngunit para sa kanila ay hindi.

We have different perspective.

Natatanaw ko na sa 'di kalayuan ang opisina ng aking nakatatandang kapatid.

And I'm sure he's busy.

"Give me the keys. Ako na ang magd-drive mamaya. You should rest," saad ko.

Nagdalawang-isip pa siya kung ibibigay ba sa 'kin ang susi dahil alam kong binilinan siya ni kuya na huwag akong hahayaang mag-drive ng sasakyan.

But I'm the boss here. 

I entered the building and as expected, lahat ng staff ay nakatingin sa 'kin. I mean, I didn't set any appointments dahil gusto kong i-surprise si Adonis.

They rarely see me at this building at kapag narito ako ibig sabihin no'n ay mayroong kailangan gawin ang mga assassin.

Pero ayoko naman silang pagurin dahil may natitira pang kabutihan sa kalooban ko kaya't madali lang ang ipapagawa ko sa kanila.

"Where is he?" I asked his secretary when I didn't see him at his office.

"He's in the meeting pa po, Ms. Samantha. It will end in a few minutes po."

"Then, I'll wait here."

I walked around his office at gano'n parin, wala pa ring ipinagbago kahit kaunti. Of course he's so busy training and guiding the assassins kaya't wala na siyang time para sa mga ganitong bagay.

I saw our family picture on his desk. It was 8 years ago, mga panahon na ang saya-saya pa namin. Lahat ng gusto namin ay nagagawa, nakakapunta kami sa lahat ng lugar dahil sa napakalaki ng kinikita ko noon pero nagbago lahat ng 'yon five years ago.

I didn't expect to be in that situation. Well, maybe it's my karma for killing people.

But my job is to kill criminal people not the innocent one.

"Why are you still here?" tanong ko sa secretary nang mapansin ko na hindi pa siya umaalis.

Hindi naman ako magnanakaw kaya't walang dahilan para bantayan ako rito. 

"Do you want to be fired?" Umiling naman siya bilang sagot. "Then, get out of here," I said while forming a smile on my lips.

I'm not a friendly person and I think that is the reason kung bakit natatakot sa 'kin 'yong mga staff ni Adonis.

Wala rin naman akong pake.

Sinimulan ko nang buksan ang laptop ngunit mayroon itong password.

I typed my brother's birthday and luckily it opened. Dapat niya nang palitan ang password dahil baka mabuksan ito ng ibang tao lalo pa't naririto lahat ang mahahalagang dokumento tungkol sa kompaniya. 

Tanga-tanga talaga.

Binuksan ko kaagad ang mga file at nakita ko ang mga pangalan at mukha ng mga target nila.

They had a lot of targets from different countries. Incredible.

I scroll hanggang sa makarating ako sa ibaba and I saw a familiar name.

Vannessa Mendoza.

Kinusot-kusot ko ang aking mga mata dahil hindi ako makapaniwala sa pangalang naririto.

What?

"Hanggang ngayon, pakialamero ka pa rin Samantha." Napatayo ako bigla nang marinig ko ang boses niya. Bakit parang ang bilis naman natapos ang meeting nila?

"You're such a monster, Adonis. How dare you to target Armani's stepsister? Wala ka na bang puso?" hiyaw ko sa kaniya. 

Noon pa siya walang puso, Samantha. 

"Easy, easy. She's not gonna die."

Napaupo ako sa sobrang galit. Mas pipiliin niya pa rin ang pera. Nakakainis.

"Buti naman at nandito ka. I need to show you something," aniya at sinenyasan akong lumapit sa kaniya.

Padabog naman akong tumayo dahil baka masaktan ko siya ng wala sa oras.

"Do you know him? We can't trace him and we cannot find any clues of where he is hiding." 

I looked at the picture of him closely. Maybe, I know him, maybe not.

"Who is he?" I asked as if I don't know that man.

"Teodor Calliptos. He's a drug dealer from Switzerland who migrated in the Phillipines last 2015. He owns two yachts and a hotel. He got those in an illegal way that's why he's our number one target these days," paliwanag niya.

So he is your number one target, huh?

"To which team you assigned him?"

"To the novice," he replied which left me dumbfounded.

Kaya pala hindi niyo mahanap-hanap 'yang si Teodor dahil hindi mo binigay sa disciple.

Jusko.

"Baliw ka na ba? Bakit hindi mo ibinigay sa mga disciple 'yang target na 'yan? Mas mapapabilis sana lahat-lahat kung sa kanila mo binigay. Tanga-tanga."

Naiinis na talaga ako kanina pa. Hindi ko naman 'to kompaniya pero ako 'yong nai-stress.

"Dahil gusto ko silang sanayin kaya't ibinigay ko sa kanila 'yon. Manahimik ka na lang."

Kung hindi lang sana kita kapatid, kanina pa kita pinatay. Nanggigigil ako sa 'yo.

Bakit ko kasi naisipang pumunta rito? Wala naman akong mapapala. Puro lang sakit sa ulo ang nakukuha ko.

Naglakad ako papunta sa bintana at binuksan ito upang makalanghap ng sariwang hangin.

Sana pala umuwi na lang ako sa Cebu.

"You got a lot of targets. You're making tons of money out of it, do you?" saad ko upang maiba ang pinag-uusapan namin.

Naalala ko na naman si Vannessa. She's one of my brother's target.

She's young and for sure, she has a lot of dream to achieve.

"Enough with that Samantha. Tell me what you want."

He's really my brother. He knows me well.

"I want you to find out anything about Emily Atkinson." I said seriously.

It's really bothering me.

"Why would I? I have a lot of schedule and meetings, maliban na lang kung babayaran mo ako."

Wala talaga akong mapapala. Ako na lang ang gagawa. 

I should go to Dad's palace dahil matagal-tagal na rin kaming hindi nagkita.

Gusto niya ba akong makita? No. Kinahihiya niya ako.

Geez.

"How's your health?" Biglang tanong sa 'kin ni Adonis.

"I'm doing fine." I replied.

"By the way, do Mom and Dad know about what happened to me?" Dagdag ko.

"About you being a rascal girl? No. Baka mamatay ka kapag sinabi ko," he answered.

"I'm gonna die maybe a days from now? weeks? month? Kaya't magpakasal ka na bago pa ako mawala." I told him straightforward.

Nakita kong nagkasalubong ang mga kilay niya. You got him, Samantha!

"How can you say that?"

It's funny to tease my older brother. Walang kupas.

Niyaya niya akong bumaba pagkatapos ng mga palitan namin ng salita. I remembered so many people in this building. I remembered those happy and sad memories we made together in this building.

"They're pretty good," manghang-manghang saad ko. 

"Told you don't underestimate my team."

Naiinggit ako habang nakatingin sa kanila. They are good at using swords and knives even if they are still novice. 

Nandito kami ngayon sa basement ng building ni kuya kung saan nag-eensayo ang mga assassins.

Noong nagsimula akong mag-ensayo, sobrang hirap. Siguro dahil babae ako kaya't hindi masyadong nakayanan ng katawan ko noong una.

Gusto ko na ulit mag-training.

Noong mapansin kami ni Master Augustus ay lumapit siya sa amin. Sabay kaming naging trainee noon at talagang pangarap naming dalawa na maging mentor, at natupad ko naman ito pero sa sandaling panahon lang. Siguro kung hindi ako tumigil ng mahabang panahon ay nakamit ko rin ang Master's rank. Ang pinakamataas na ranggo sa pagiging assassin.

"Long time no see, Samantha Kline," bati niya sa 'kin nang makalapit siya. Nginitian ko naman siya.

"Are you planning to go back on Zhizn' Organization?" he suddenly asked.

Nagkatinginan kami ni Adonis matapos niyang itanong iyon. Wala na akong balak pang bumalik doon, susubukan ko nang mamuhay ng normal.

Pero alam ko, pipilitin pa rin nila akong bumalik doon.

Nag-isip ako ng topic upang mawala ang tensyon dito.

"Ang galing niyo!" Hiyaw ko sa mga assassin habang nakangiti. Tumigil sila at lumingon sa amin.

Nararamdaman ko ang galit ng katabi ko.

"Really, Samantha? You distracted them!" Bulalas niya at naglakad papalayo.

Napakibit-balikat na lang kami ni Master Augustus.

Matapos ang ilang oras na paguusap namin ni Augustus ay nakaramdam ako ng gutom.

Lumabas na ako ng building at ibinilin sa mga staff kung anong dapat nilang gawin. Hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon para magpaalam kay Adonis dahil ramdam ko ang galit niya nang binanggit ni Master Augustus ang Zhizn' Organization.

It's already 9 in the evening at kasalukuyan akong naghahanap ng mga street foods. I want to eat fishballs badly.

Kaso wala talaga akong makita. Ano ba 'yan.

Kung magluto na lang ako? Tinatamad din akong pumunta sa supermarket.

Hay nako! Mag-nonoodles na lang ako para mas madali. 

"Fishball, fishball where are you?" sambit ko habang nag-ddrive. Mukhang mababaliw ata ako nito kahahanap ng fishball.

Inikot-ikot ko ang aking tingin at nagbabakasakaling makakita ng street food.

Halos tumalon ako sa sobrang saya dahil nakakita ako nang nagtitinda sa tabing kalsada.

Ipinarada ko ang sasakyan at lumapit.

"Nandito ka lang pala fishball, kanina pa kita hinahanap!" saad ko kaya't natawa kaming dalawa ni kuyang tindero.

Ang saya-saya ng ganitong buhay. Ang saya-saya mamuhay ng normal. Gusto kong kalimutan ang lahat ngunit hindi maaari.

Ganito na talaga ang buhay ko.

Bumili ako ng bente pesos na fishball at kikiam. Napakasarap!

"Saan ka nakatira, iha?" tanong ni Manong.

"Diyan lang po sa Central," sagot ko habang ngumu-nguya.

Ang sarap!

Bakit kaya naitanong ni Manong kung saan ako nakatira? 'Di bale na.

"Bitiwan mo na ako, Vaughn! Bingi ka ba?" sigaw ng isang babae kaya't napatingin kami sa kaniya.

Jowa pa more.

"Hay nako. Araw-araw na lang ako nakakakita ng ganito," bulong ni Manong.

Ibig sabihin, maraming nag-aaway dito na couple? Kaya ayaw ko pang mag-boyfriend eh, sakit lang 'yan sa ulo.

Tumingin ako uli sa kanila. Mahahalata mo na nakainom ang lalaki dahil sa kilos niya.

Iwina-wasiwas ng babae ang kamay ng lalaking naka-hawak sa kaniya ngunit mukhang walang balak bumitaw 'yong lalaki.

"Palagay po muna dito Manong, ha?" saad ko at lumapit sa kanila at sinapak ang lalaki. Nawala na siya sa katinuan. Inom pa more.

"Hindi mo ba narinig ang sinabi niya? Gusto mo pa bang sapakin kita uli para lang magising ka?" hiyaw ko sa kaniya. Kung ayaw na sa inyo ng partner niyo, hayaan niyo na silang umalis.

Humarap ako sa babaeng umiiyak.

"Nasaktan ka ba?" tanong ko ngunit hindi siya sumagot, sa halip ay humarap siya sa lalaki at nagsalita,

"Huwag na huwag ka nang magpapakita sa 'kin! Hindi na maibabalik ang buhay ng kapatid ko at hindi na rin maibabalik ang nararamdaman ko para sa 'yo!" bulalas niya at tumakbo papalayo.

Okay?

She doesn't deserve this kind of man. She deserves better. 

Tinapik ko sa balikat ang lalaki at umalis.

Kawawa ka naman.

Naglakad na ako pabalik kay Manong upang kunin ang fishball ko at umalis na.

"Samantha."

Tila napako ako sa aking kinatatayuan nang sabihin niya ang pangalan ko. Paano niya ako nakilala?

Pull yourself together, Samantha. Think more.

Lumapit ako sa kaniya nang dahan-dahan habang nakakunot ang noo.

"How did you know me?" I asked him while looking straight at his eyes.

Nag-antay ako ng kaniyang sagot ngunit wala akong nakuha mula sa kaniya.

Bigla na lamang siyang bumagsak sa akin na tila ba antok na antok. Naalala ko, nakainom pala siya.

Isinakay ko siya sa sasakyan at nagsimula na akong magmaneho papunta sa Central.

Tiningnan ko uli siya sa likod kung ano na ang nangyari sa kaniya at ayon, tulog na tulog.

"Samantha."

Nag-eecho pa rin ang boses niya sa tenga ko no'ng binanggit niya ang pangalan ko.

Wait. Something popped up in my brain.

Is he a spy?