PROLOGUE

"ALAM mo iyang si Prof. Monroe, ang gahaman sa grado! Biruin mo 'yon, kumpleto ako ng ipinasa pero binigyan ako ng tres?" Palatak ni Vivorie, my bestfriend since grade school. "Naku, ha! Mabuti na lang talaga at gwapo siya, kaya ko pang palagpasin ang ginawa niya!" 

Umismid ako at bahagyang kinurot ang kaibigan, "focus lang tayo sa goal, Viv, ano ba! Hindi fair iyang ginagawa niya lalo na kung nagpasa ka naman ng tama at sa mismong deadline pa!" Sambit ko, may galit din ako sa propesor na iyon eh. 

Ang hilig magbigay ng tres! Malas mo na lang talaga kapag singko na isinampal sa'yo. 

"Nga pala, Oly, hindi ko na nakikita si Kasper, ah? Saan na 'yon?" Tanong ni Viv habang kinukuha ang baunan sa bag niya, lunch break na kasi at dito kami naglunch sa classroom. "Hala ka, baka may ibang kinakasama na 'yon nang hindi mo nalalaman! Hindi ka pa naman naipakikilala sa parents!" Pananakot niya sabay duro sa'kin ng tinidor.

Tinawanan ko lang at hindi na nagsalita pa, sanay na ako sa palaging litanya ng kaibigan. May tiwala naman ako sa boyfriend ko at alam kong in time, ipakikilala rin niya ako sa parents niya. Besides, pupunta ako sa place niya later to talk about this matter again. Sana lang ay hindi kami mag-away.

She just shrugged off her shoulders and continue eating.

"Babe, gusto ko ng makita ang mga magulang mo." Pagbubukas ko ng usapan, few munites since I arrived here at his apartment. "Anim na buwan na tayo pero ni isa sa pamilya mo wala pa rin akong namimeet," ngumuso ako. "Hindi mo na ako love?"

"I love you so much, babe..." Tumayo siya mula sa pagkaka-upo sa kama at lumapit sa akin, niyakap ako mula sa likod at malambing na hinalikan ang aking batok dahilan upang mahampas ko siya dahil nakikiliti ako. "In time, I will bring you to them, promise, they'll like you and probably mas mamahalin ka pa nila kaysa sa akin." Pagbibiro niya. 

Natutuwa naman ako sa sinabi niya pero hindi ko pa rin maiwasang mag-overthink dahil sa tuwing niyayaya ko siya na puntahan ang parents niya o kaya naman relatives pero ang palagi niyang sinasabi ay nasa probinsya raw ang mga ito. Hindi naman niya binabanggit kung saang probinsya iyon. 

"Ang bango natin babe, ah..." 

Malambing niyang mungkahi at unti-unting sinikop ang aking mahabang buhok at saka ko naramdaman ang mainit niyang halik sa aking leeg, patungo sa aking panga at diretso sa aking labi. Sinuklian ko naman ang halik niya ngunit nang maramdaman kong bumababa ang kamay niya at akmang hahaplos sa hinaharap ko, humakbang akong paatras. 

"Tama na muna siguro iyon, babe." Mahina akong tumawa. Bumusangot siya at pabagsak na naupo sa kama. 

"Anim na buwan na tayo pero hindi mo pa rin ako pinagkakatiwalaan," buntonghininga niyang sinabi. "I already proved to you that I am loyal and faithful, remember?" 

I bit my lower lip and silently seat beside him, "I'm sorry baby, but I am not ready just yet." Malambing kong sinapo ang nagtatagis niyang bagang. "Just not now, please? I promise, sa iyo ko lang naman ito ibibigay kapag sobrang ready na ako, okay?" 

Namayani ang nakabibinging katahimikan. 

In our six months of being together, hindi ko kayang magpahawak sa kanya maliban sa mukha at kamay. Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko, I just couldn't give myself to him even if I love him enough. 

"You don't love me." After a while, I heard him talk. "If you really love me, then give yourself already to me." He said with finality.

My mouth gaped open. 

"What? What kind of mindset is that, Kasper?" Hindi makapaniwala kong sambit. "Hindi naman yata fair na iyan ag sukatan mo ng pagmamahal ko sa'yo?" 

"Then, how about me Olivia? Hanggang kailan ako maghihintay?" Frustrated niyang sinabi, ang mata ay namumula sa sobrang emosyon nararamdaman. "Paano naman ako? Lalaki ako, Olivia! May pangangailangan din naman ako! Huwag mong hintaying hanapin ko sa iba ang hindi mo maibigay sa akin!" 

"Gago ka pala, eh!" Umusbong ang galit sa puso ko. Ang kapal-kapal ng mukha niya! "Edi maghanap kang gago ka!" I shouted and was about to stormed out of his room when the doorbell rang. Dahil ako naman ang malapit sa pinto, ako na ang nagbukas. 

Bumungad sa akin ang babaeng may katangkaran at bahagyang magulo ang buhok, may dala itong isang malaking shoulder bag at... batang natutulog. 

Sino naman ito?

"Hmm... Hi, Miss, how may I help you?" I politely asked, smiling. 

Instead of answering, the woman stared at me from head-to-toe before raising her thick eyebrows. 

"I am Kasper Tolentino's wife, and this is our son, Karter." She informed me smoothly. She didn't even stutter. 

Wait... What?! 

"Excuse me?" Bumukas-sara pa ang labi ko at natatawa dahil baka nahihibang na ang babaeng ito, "I don't remember my boyfriend telling me he has a wife or something!" Bahagyang tumaas ang boses ko. "I am the girlfriend, Miss. At kung isa ka sa mga babaeng umaaligid sa boyfriend ko, at sasabihin ang mga walang kuwentang bagay na ito, pwes, nagkakamali ka ng pina—" 

"Ikaw ang nagkamali ng lalaking kinasama, Miss." She calmly answered and shushed the baby when it make movement. "I am Elyria Madrigal-Tolentino, Kasper's wife for three years. Ang akala ko ay narito iyan para mag-aral pero hindi ko alam na nangangati na naman pala ang itlog. Don't worry Miss, hindi kita aawayin o sisisihin sa kagagawan niya dahil ganyan na iyan. Walang bayag." 

I was too stunned to speak. She continued.

"Well, hindi ko naman talaga siya mahal. Nanatili lang ako kasi gusto kong lumaki ang anak ko na may buong pamilya. Kaya kung ako sa'yo Miss, maganda ka, may future ka pa. Huwag kang manatili sa lalaking walang plano para sa kinabukasan ninyo—" 

"What are you doing here, Ria?!" Kasper's voice thundered that made the baby cry. 

"Shush! Stop shouting, Karter's sleeping!" She said, half-shouting and half-whisper. Afterwards, she sweetly smiled and wave the baby's chubby hand. "Hello, daddy! Are you happy to see me? We are happy to see you, too!" 

"Stop this already, Elyria!" She shouted again and held my elbow, roon pa ako tila natauhan. "Babe... Let me explain..." Kumurap-kurap ako ng dalawang beses nang marinig siyang magsalita sa tainga ko. 

"Teka lang..." Humugot ako malalim na hininga, ang puso ay unti-unting kumikirot. "What is the meaning... of t-this? What was she's blubbering about?" Tiningnan ko siya sa mga mata at parang mayroong punyal na tumarak sa aking puso nang makita ang pagkabalisa roon. 

"I'm sorry... I didn't mean to lie! I just needed to do it because I love you—" 

"Bullshit!" Impit kong sigaw. "'Yon ba ang totoong pagmamahal? Huh? Sinungaling! Makasarili ka!" Lumipad ang palad ko sa kanyang kanang pisngi. "I-is that the reason kung bakit hinding-hindi mo ako magawang maipakilala sa pamilya mo? Kasi may naipakilala ka na palang hayop ka!?" 

"No... N-no babe, it's not like that..." Nanginig ang boses niya. 

"Gago ka, napakamakasarili mo! Nagpapakasarap ka rito habang may anak ka palang naghihintay sa'yo? Anong klase kang tao? Huh? Anong klaseng konsensya ang kinakain mo araw-araw para kumapal ng ganito ang mukha mo?" Tuluy-tuloy kong sigaw, Elyria's nowhere to be found now. Baka pumasok na para patulugin ang anak nila. 

Anak nila... Tangina naman! Bakit ang tanga-tanga ko?! Bakit ko nakayang pagkaitan ng oras ang bata? 

"B-babe p-please, patawarin mo a-ako..." Iyak niya sabay luhod at yakap sa binti ko. Nanginginig pa ang kanyang mga balikat. "H-hindi ko k-kayang mawala ka... K-kahit hindi mo na ibigay sa'kin 'yon, p-please... J-just stay..." 

"Ang kapal mo gago ka! Iyon 'yung mag-ina mo! Roon ka nararapat! Huwag sa akin!" Marahas ko siyang inalis sa pagkakayakap sa binti ko kahit pa man muntik nang sumama ang skirt ko. "Hindi... Hindi ako mananatili sa taong katulad mo. You are selfish, Kasper. Napakasama mong tao." Kahit anong pigil ko sa luhang huwag tumulo, tumulo pa rin. Nanginig pa rin ang boses. "You knew too well how I dislike irresponsible parents, Kasper. Alam mo kung paano akong tratuhin ng magulang ko pero ganoon ka pala?" I sobbed. "No... This is enough, ayaw ko ng ganito. I don't deserve this. Be man enough and face your responsibility. Goodbye." 

I felt lost. Hindi ko na alam kung saan ako pupunta, hindi rin naman ako puwedeng magpalakad-lakad sa kalsada dahil baka madisgrasya pa ako. Mahirap na, wala pa namang mag-aalaga sa akin. 

Dahil sa kawalan mg magagawa, ayaw ko namang manatili sa bahay at magmukmok para sa taong walang kwenta. Pumara na lang ako ng paparating na taxi. 

"Kuya, sa may The Wrecker po." Sinabi ko ang pangalan ng bar. 

Ilang minuto lang ay dumating na kami at diretso na akong pumasok, suki na ako rito kaya hindi na ako tinanungan ng id. Bawal pa naman ang minors dito. 

"Ay impakta!" Irit ko nang masagi ako ng puwet, ang harsh naman sumayaw kasi! "Sana all may puwet," wala sa sarili kong sinabi at bigla na lang dumampot ng inumin at diretso iyong nilagok. 

Nagpaikot-ikot pa muna ako sa dance floor at naki-twerk bago dumako ang aking tingin sa isang guwapong lalaking nakaupo sa isang stool sa may counter. Mukha itong may malalim na iniisip dahil halos hindi na gumalaw. Lumapit ako rito at dinampot ang iniinom nito, mamungay-pungay ang mata ko, dahil marami na ring nainom, habang nakatingin sa kanya. Mukhang masarap. 

"Would you mind spendeng the night with me?" I asked seductively. Hindi ko na magawang kontrolin ang sarili dahil hindi naman ako sanay uminom. "I'm sure you won't regret anything," I winked and attacked his lips. 

Maiintindihan ko kung itulak niya ako at at pagsalitaan ng kung ano dahil may girlfriend ito ngunit hindi iyon nangyari, bagkus ay mas pinalalim pa nito ang halik at hindi pa nakuntento, idinikit pa ako sa katawan niya hanggang sa naramdaman ko na lang ang isang malambot na bagay sa aking likuran. Hindi ako nagkakamali ito ay isang kama.