NIKITA
"Becoming a parent is the most noble role that anyone can be." I said as I hold my tummy.
'Yan ang katagang nababasa ko dati sa mga libro at ngayon ay unti-unti ko ng naiintindihan.
['Babe, kita tayo ngayon, may sasabihin ako sayo.']
Basa ko sa text sa akin ni Kent, ang boyfriend ko. Tamang-tama, may sasabihin din ako sa kaniya.
'We'll be having our baby Kent.'
Napapangiti ako sa isipin kong iyun. We're both graduating students kaya hindi na rin magiging hadlang pa ang pagbubuntis kong ito sa pag-aaral ko. Ilang buwan na rin lang at gagraduate na kami. I took Bachelor of Science in Business Administration o BSBA, pareho kay Kent.
Hindi ko pa nasasabi sa kanila ni mama ang tungkol sa pagbubuntis kong ito dahil ngayon ko palang din naman nalaman sa doktor, I'm three weeks pregnant. Nagpatingin na ako dahil napapadalas ang pagsusuka ko at pagkahilo.
Ngayon ay kakausapin ko si Kent para siya ang unang makaalam dito. Labis-labis man ang saya ko, kinakabahan pa rin ako sa kung ano ang magiging reaksyon ni Kent dahil hindi niya alam o lingid sa kaalaman niya ang nangyari sa amin. Pero pinanghahawakan ko ang dati naming pinapangarap na kapag nakapagtapos kami ng pag-aaral ay magpapakasal kami at bubuo ng sariling pamilya.
Naglalakad ako papunta sa eksaktong lugar na sinabi niya dito sa park na madalas naming puntahan. Dating place naming kumbaga. Doon kasi kami nagpapalipas ng oras galing sa paaralan habang kumakain ng kwek kwek.
Nabuo ang ngiti sa mga labi ko nang matanaw ko na si Kent na palinga-linga ang tingin sa paligid. He's sitting on our most favorite bench.
"Ang gwapo ng daddy mo baby. Siguro naman malalahian ka rin ng ganyan." Natatawa kong kausap sa anak kong nasa tiyan kahit di pa naman talaga ito halata.
Ngunit 'di pa man ako nakakaparoon ay may nakita akong babae na lumapit sa kaniya. Napahinto ako saglit at pinagmasdan silang dalawa. Laking gulat ko ng halikan mismo ni Kent yung babae sa pisngi habang ang babae ay nakangiti sa kaniya. Bago lang siya sa paningin ko.
'Baka namimisinterpret mo lang sila Nikita... Oo tama 'di totoo 'yun baby. Your father doesn't have another woman okay? He loves your mommy.'
Pag-aalo ko sa sarili ko. I shouldn't jump into conclusion yet.
Sana nga.
Lumapit na 'ko sa kanila nang matapos silang m********n, nagkukunwaring walang nakita dahil ayokong mag-isip pa ng masama si Kent. Ayoko lang din masira ang mood niya kapag sinabi ko ang tungkol sa pagbubuntis ko sa anak. Alam kong kat*ngahan ang tawag dito pero anong magagawa ko? Mahal ko siya at magkakaanak na kami. I have to be more reasonable.
"Ahh, k-kanina ka pa diyan?" Nagugulat pang tanong sa 'kin ni Kent nang makalapit ako.
"Ahh no, no. Actually nagmamadali pa nga 'ko eh. Nakakahingal tumakbo. Ano palang sasabihin mo, babe?" Pilit ang ngiting tanong ko sa kasintahan ko.
Agad nitong inalis sa akin ang mga mata niya at tumingin sa babae. "Ahm Nikita, this is Lauren. Lauren t-this is N-Nikita." Nauutal nitong pakilala sa amin.
I felt a silent stab on my chest dahil hindi niya man lang ako pinakilala bilang girlfriend niya at tanging pangalan ko lang ang binanggit. Dati-rati kasi ay halos ipagsigawan niya na sa mga kakilala niya na ako amg girlfriend niya. Ngunit ngayon.. ay hindi.
Inalis ko na agad ang isiping iyun dahil baka dala lang 'to ng pagbubuntis ko kaya kung anu-anong nalang ang naiisip ko at hindi 'yun maganda para sa anak ko.
"N-naalala mo no'ng bago m-maging tayo?" Baling sakin ni Kent. 'Di ko alam pero unti-unting nanginig ang katawan ko't nagbabadya ang mga luha ko. Sana mali ang naiisip ko ngayon.
Ayoko na sanang isipin pero sa paraan ng pag-iwas niya sa 'kin ng tingin ay unti-unting nanlambot ang mga tuhod ko. Hindi ko nagugustuhan ang maaaring takbo ng usapang ito.
"S-siya yung k-kinuwento ko sa 'yong m-minahal ko dati." Dagdag nito. 'Di ko alam kung ano pa ang saysay ng sinasabi niya ngayon. Hindi ko makuha ang punto. "'D-di ko a-akalain ang pagbalik niya. 'D-di ko a-alam pero parang bumabalik ang dati kong nararamdaman sa kaniya."
Doon nagsimulang magbagsakan ang mga nagbabadya kong luha kanina. Ang sakit... ang sakit-sakit. Ibig sabihin, hindi niya ko minahal? One year and a half niya kong niloko at pinaasa sa inaakala kong pag-ibig niya sa 'kin? Nasasaktan ako. Kainis! Kung kailan nakabuo na kami.
"I'm s-sorry Nikita. 'D-di ko sinasadya, but I'm b-breaking up with you." Lumuluha niyang sabi.
Naninikip ang dibdib ko at parang nabingi ako sa mga katagang lumabas sa bibig niya na parang kutsilyong sumasaksak sa puso ko. Nakamamatay na sakit na parang mahirap pang isalba.
Ayokong maging selfish pero pa'no ang anak ko? Baka h-hindi siya mahalin ng tatay niya. Baka ipagkaila siya ito o baka 'di niya to kikilalanin bilang anak dahil lamang sa pagpupumilit kong makasama siya.
Kahit sabihin nating mabubuo kami, kapag hindi ko siya binitawan magiging pilit lamang ang pamilyang kalalakihan ng anak ko... at ayokong mangyari 'yun. Ayokong lumaki ang anak ko sa isang pilit na pamilya na binubuo ng dalawang taong hindi buo ang pagmamahalan sa isa't isa.
'Baby, okay lang ba sa 'yong ako nalang muna ang mag-aalaga sa 'yo? You both deserve to be happy right? Pero gagawin ko 'to para sayo--sa inyo. Bubuhayin kita sa abot ng makakaya ko baby.' Saad ko sa isip saka ngumiti sa isiping iyun.
"Ah, o-okay lang. Sana maging m-masaya kayo. M-mahalin mo siya nang higit pa sa pagmamahal ko sa kaniya. I'm h-happy for you. You're now free Kent. T-thanks for everything." Tanging lumabas sa mga bibig ko bago nagkaroon ng lakas ang mga paa ko upang talikuran siya.
Ang sakit. Pagtalikod ko, doon na naglalabasan ang galon-galong luha sa mga mata ko. Nahihirapan akong maglakad dahil natatakpan ng luha ang paningin ko. Ni hindi ko nga alam kung paano pa ako nakauwi basta nakauwi ako ng bahay na nanlulumo't walang tigil ang pag-iyak. Pagpasok ko ay nakita ko agad si Mama pagkapasok ko.
"Anak," "Ma," sabay naming sabi ni mama.
"Ba't ka umiiyak?" Tanong sakin ni mama saka ako nilapitan.
"Ma, please don't be mad at m-me." Nakikiusap na pahayag ko sa ina ko.
"Anong nangyari?" Nag-aalala niyang tanong sakin.
"Ma, 'di ko sinasadya. M-ma, I made a mistake." Umiiyak na sumbong ko sa nanay ko.
Bakit ganoon? Paano niya 'ko napaniwalang minahal niya ako sa mahigit isang taon naming pagsasama? Ginawa niya 'kong panakip-butas upang ibsan ang pangungulila niya sa dati niyang kasintahan.
"'Di kita maintindihan. Ano ba'ng nangyayari sa 'yo, Nikita?" Naguguluhang tanong sakin ni mama.
"Ma, b-buntis ako." Nag-angat ako ng tingin sa ina ko at gulat ang rumehistro sa mukha niya. Hindi makapaniwala sa mga lumabas sa bibig ko.
"What? Nagpabuntis ka ng di man lang nagpapakasal muna? Teka h-hindi ko maintindihan. Ikaw, buntis? Papaano 'yun? Anak, 'di ka pa tapos mag-aral. Ganyan ba'ng tinuro namin sa 'yo? Pumayag kaming makipagboyfriend ka dahil may tiwala kami sa 'yo. A-akala namin matalino ka and you'll always make the right choice. Nasaan ang ama niyan?" Galit na sigaw sakin ni mama na mas nagpaiyak pa sakin. I can feel the disappointment in every word that came out from her mouth.
"I'm sorry ma. A-akala ko kasi magiging masaya kami. A-akala ko, magiging masaya siya." Umiiyak pa ring sabi ko.
"'Di ko alam ang gagawin ko sa 'yo, Nikita. Kung nandito lang ang papa mo, baka inataki na 'yun. Ano ba naman 'yan, Nikita?" Nauubusan ng pasensyang sabi ni mama.
Ano ng gagawin ko?
Alam nilang may boyfriend ako pero hindi ko pa napapakilala sa kanila ng harap-harapan. Ganoon din si Kent dahil.. hindi ko rin alam pero natatakot kaming ipakilala ang bawat isa sa mga magulang namin. Lalo na ako, natatakot akong makilala ang mga magulang ni Kent bilang girlfriend niya.
Umakyat na agad ako sa taas dahil hindi ko na kaya ang sakit sa dibdib ko. Nahihilo na rin ako at gusto kong umiyak ng umiyak pero baka makasama sa baby ko kaya pipilitin ko ang sarili kong tumahan.
Buong hapon lang ako umiyak nang umiyak. Wala pa 'kong gana kumain simula kanina. Bumaba ako para maghanap ng pagkain ngunit wala si mama sa baba. Bigla na naman akong kinabahan dahil baka sabihin niya na sa tatay ko. Sobrang gulo na ng isip ko ngayon kaya sana huwag muna nilang ipamukha sa 'kin ang kat*ngahan kong 'to dahil alam na alam ko na.
'Nagugutom ka na ba anak? Wag kang mag-alala mahal ka pa rin ni mama.'
Napangiti ako ng mapakla sa isiping iyun. Anak ko nalang ang tanging pinagkukuhanan ko ng lakas. Kaya ko pinilit tumahan para hindi na rin masaktan ang anak ko.
Kumuha ako ng itlog at hotdog sa fridge saka niluto. 'Yan na muna ang kakainin ko. Nahihiya na 'ko kay mama dahil binasag ako ang tiwala niya---nila sa 'kin.
Habang kumakain ako ay biglang nag-vibrate ang cellphone ko. Nanlaki ang mga mata ko sa nabasa kong text.
['Nik, si Hanz 'to. Uwi ako diyan. Kita tayo! Miss na kita Witch.] Mensahe sa 'kin ng kababata kong si Hanz. Darating ang matalik kong kaibigan.
'I can't wait. I want to see him soon. Baby makikilala mo na si Tito Hanz mong Wizard'
Napangiti ako sa isipin kong 'yun. May makakaramay ako ngayon. Kailangan ko ng kaibigan ngayon na mapagkakatiwalaan.
By the way, I'm Nikita Arellano and I'm carrying my ex-boyfriend's child.
NIKITAI look into my phone when I heard it beeped again. Napatigil ako sa pagbukas ng message nang mukha ni Kent ang bumungad sa lock screen ko. He's my lock screen. He's holding my hand while I was the one who took the photo. We're like a loving couple here, but if only I know it's just one-sided.Masakit pa rin. Nasasaktan pa rin ako. Hindi ko alam kung tama ba na ilihim sa kaniya ang tungkol sa pagbubuntis ko. Pero baka kapag sinabi ko, magiging dahilan lang ito para 'di sila magkatuluyan o maikasal ni Lauren at ayokong pagsisihan niya na nakipagrelasyon siya sa 'kin dati. Alam ko naman na wala siyang pananagutan sa nangyari sa amin dahil wala siya sa katinuan noong ginawa namin iyun.Napangiti nalang ako ng mapakla nang masagi sa isipan ko ang salitang kasal. Kaya ko kayang makita siyang matali sa iba samantalang ang anak niya ay naghahanap sa kaniya? Aabot din ba kaya ako sa punto na maaaring pagsisihan kong di ko sinabi sa kaniya ang tungkol dito? Makakaya ko kayang makita na a
NIKITA "Huh?" Maang-maangan kong turan sa kaibigan ko. Kailangan kong pigilang manginig hangga't maaari dahil alam nito ang bawat ikot ng bituka ko. Nahahalata niya agad ako na may tinatago. "What? I know you're hiding something. Come on, tell me. Parang hindi kaibigan." Seryosong ani niya kaya mas lalo akong natakot. Bakit kasi ngayon niya pa naisipang magtanong kung kailan kumakain kami? Baka mawalan ako ng gana kumain nito. "A-ano ba yun?" "Ano nga ba yun? May tinatago ka ba?" Balik tanong niya sakin. "A-aba malay ko sayo. Kung anu-ano nalang naiisip mo diyan eh." Pinipigilan ko ang sarili kong h'wag mabulol dahil mas lalo lang 'tong mangungulit kakatanong sa akin hangga't 'di ko sinasabi. Daig pa nito ang NBI kung magtanong. Masyadong mapanghinala. "Sige na nga 'di na kita kukulutin. Tutal mukhang nawawalan na rin naman ng saysay pagiging magkaibigan natin sa 'yo." Saad niya. Alam niya talaga kung paano ako konsensyahin. "Wait..." Sambit ko sabay hawak sa tiyan ko. "Nang
NIKITA Isang linggo na ang nakalipas simula noong sinabi ko kay Hanz ang tungkol sa kalagayan ko. Nagalit man siya dahil sa kat*ngahan ko pero nagpapasalamat ako sa kaniya dahil hindi siya nawala sa tabi ko. Hindi niya 'ko hinusgahan. Ako lang talaga nag-iisip na parang hinuhusgahan nang sabihin niya kung bakit ko naggawa 'yun kahit alam kong hindi pa kami kasal ng kung sino mang ama ng anak ko. Best friend ko nga siya. Ang swerte ko sa kaniya. [Flashback] "Hanz, buntis ako." Pagsabi ko ng totoo sa kaibigan ko habang nagpupunas ng luhang hindi magkamayaw ang pagpatak mula sa mga mata kong sagana sa lungkot. Hindi siya nagsalita kaya kumalas muna ako mula sa pagkakayakap sa kaniya. Gulat na unti-unting napapalitan ng lungkot ang nakita ko sa mga mata niya. Dahan-dahan itong nangilid saka pumatak ang isa niyang luha. Ngunit agad niya rin itong pinunasan at hinarap ako. "P-paano nangyari 'yun? May boyfriend ka? I mean.." Bumuga pa ito ng hangin na para bang hindi pa rin makapaniwa
NIKITANagising ako na parang may humahaplos sa ulo ko. Pagmulat ko ng aking mga mata ay ang mukha ni mama ang bumungad sa akin. "Nagising ba kita?" Tanong nito sa akin. Dahan-dahan akong bumangon para magpantay kami ni mama. Umiling ako bilang sagot sa tanong niya. Hinawakan nito ang kamay ko at bahagyang pinisil."Kamusta pakiramdam mo, anak?" Tanong nito."Ayos lang po, ma." Sagot ko. Hindi ko alam kung tama ba ang sinagot ko basta 'yun nalang ang napili kong isagot. Hindi rin kasi ako sigurado sa nararamdaman ko. "I'm sorry kung nagalit ako sa 'yo noong isang araw. Nagulat lang ako sa sinabi mo kaya ganoon kaagad ang reaksyon 'ko. Honestly, I wasn't expecting that from you. Now I feel bad when I realized that I haven't even ask you yet about your decision. Napangunahan ako ng galit. Inuna ko ang magalit kaysa makinig sa 'yo. Don't worry, I haven't told your father about this. Gusto ko ikaw mismo ang magpaliwanag sa ama mo para mas maintindihan ka niya." Pakikipag-usap ng nanay
HANZ Hindi ako umuwi ng bahay. Dumiretso ako sa bar kung nasaan ang iba ko pang mga kaibigan. Gusto kong uminom at makapag-isip para sa sarili ko. "Oy pareng Hanz, buti pumunta ka!" Pasigaw na bati sa akin ni Ley dahil masyadong malakas ang tugtog dito sa bar. Hindi kami nagkakarinigan. "Oo nga. 'Kala ko mag-wa-one on one kami dito ni Ley." Saad naman ni Fred at hinila pa ako para makaupo sa bakanteng upuan sa gitna nila. "Kung 'di sinabi sa 'kin ni Hansel na nandito na kayo sa Pilipinas ay hindi rin sana namin malalaman na nandito na kayo." Pagdadrama ni Ley. Hindi kasi ako nakapagsabi sa kanila na nandito na 'ko sa Pilipinas dahil pagkababa ko palang ng eroplano ay dumiretso agad ako sa bahay para ihatid lang ang mga maletang dala ko saka ako nagpunta sa bahay nila Nikita. Sa sobrang excited kong makita ang mangkukulam na babaeng 'yun ay siya ang una kong pinuntahan at unang nakaalam sa pagdating ko. Akala ko siya amg masosorpresa sa pagdating ko bigla, ako pala ang susorpr
NIKITA"Naubos ko nalang 'tong cookies ko hindi pa rin nagpaparamdam sa 'kin 'yung Panot na 'yun." Sambit ko sabay dukot sa lalagyanan ko ng cookies. Gusto ko rin sana ng matcha milktea kaso wala na 'kong pera.Saan na kasi 'yung isang 'yun? Hanggang ngayon wala pa ring paramdam. Tumingin ulit ako sa pinto at sa cellphone ko, ni tawag o text ay wala man lang. Sabi na nga ba't may problema ang Panot na Wizard na Iyakin na Baklang 'yun.Pangatlong araw na kasi simula noong huling nagkita kami. Chinachat ko nga, hindi naman nagrereply. Noong hinatid niya kasi ako, parang iba ang mood niya. Parang malalim ang iniisip, parang may problema. Tapos sinusubukan ko siyang kausapin sa text at sa chat, hindi man lang nagrereply. Nag-aalala tuloy ako.Nang tumunog ang doorbell ay bigla akong napahinto sa pagnguya. Napatingin agad ako sa pinto namin at dali-daling tumayo para tingnan kung sino 'yung nag-doorbell, baka si Panot na 'yun."Witch na Buntis!" Sigaw niya agad pagkapasok sabay yakap sa '
NIKITA "Tara na, Witch na Buntis." Pag-yayaya sa 'kin ni Hanz pagbukas ni mama sa kaniya ng pinto. Gawain niya na 'yan araw-araw. Dadaanan niya 'ko sa bahay para ihatid papunta sa school ko. Kahit pinagsasabihan ko siya na nagsasayang lang siya ng gasolina ay ayaw pa rin tumigil. Baka raw kasi mapa'no pa 'ko habang nasa daan. "Ang aga mo masyado." Sabi ko rito sabay subo ng hotdog. Walanghiya naman itong kumuha ng hotdog at umupo pa sa tabi ko. "Puwede ka mamaya?" Nagtataka ko siyang nilingon. "Bakit?" "Sunduin kita. May pupuntahan tayo." Sabi niya at kumindat pa. After kong kumain ay nagmadali na rin ako dahil marami pa akong ipapasa and after nito, clearance nalang at ilang buwan nalang, graduate na kami. Lumabas na rin kami ni Hanz at sabay ng pumasok sa kotse niya. Pagpasok namin ay tahimik lang siya habang nagmamaneho. Hindi rin naman ako makadaldalan sa kaniya kasi may binabasa akong reviewer. Topakin din talaga 'yan. Biglang mananahimik pero maya't maya ay susumpungin
NIKITANagtataka 'kong nilibot ang paningin ko sa lugar na pinagdalhan sa 'kin ni Hanz. Nakasindi ang mga kandila na nakalagay sa gilid ng nilalakaran naming pathway na may nakakalat na white rose petals. Medyo nagdidilim na rin kaya tanging ilaw nalang sa mga kandila na 'to ang pinakanagbibigay ng liwanag."Saan tayo pupunta?" Tanong ko habang hawak niya 'ko sa braso. Lumingon ito sa 'kin habang naglalakad nang patalikod. "Eh kasi naman, Witch na Bunstis stress ka this past few days so I get you a surprise."May nakita akong upuan sa gitna at isang gitara. Binitiwan ni Hanz ang braso ko at kinuha ang gitara para makaupo siya. He started strumming on the guitar as he open his mouth. I'm not familiar with the song that he's singing but the lyrics is so meaningful. "~If you wanna go out, we can go out, You can hide away just for one night, But if you wanna cry, just let it out, I'm by your side now~" He's singing as if he is talking to me through his eyes. Unti-unting nabuo ang ngiti
NIKITA"Ang dami mo talagang dalang prutas. Hindi naman ito mauubos ni mama." Sabi ko kay Kent habang nilalabas niya ang isang basket ng prutas at isang maliit na basket ng mga bulaklak, pink and purple flowers arranged in an elegant way. Hindi na ito sumagot pa at sinarado na ang compartment. I offered him help but he refused to. Kaya niya na raw. I look at him while he's carrying the baskets. Handa na 'ko. Handa na 'kong ipakilala siya kay mama bilang ama ng anak ko. He doesn't seems tense pero kagabi pa siya tanong nang tanong kung okay lang daw ba na ipakilala ko na siya. Alam kong gusto na niyang makilala siya ni mama, ako lang 'yung ayaw. Kinakabahan ako na baka busisihin na naman ni mama mga desisyon ko noon. Naglakad na kami papasok ng ospital, papunta sa room ni papa. Kumatok muna ako nang tatlong beses bago tuluyang pumasok. Bumungad sa amin ang mama ko na kasalukuyang pinupunasan si papa ng basang bimpo. Dumako ang paningin niya sa lalaking kasama ko. "Good morning po,
NIKITA"Okay, that's enough. The food is ready so let's eat." Pagtatawag ko sa anak ko na tutok na tutok sa telebisyon kasama ni Kent. They're watching Insidious. Mag-ama nga talaga silang tunay, mahilig manood ng horror movie. Prente silang nakaupo sa sofa at walang alisan ng tingin sa pinapanood, ni hindi nga sila kumakain ng popcorn na binigay ko sa kanila. Nakalagay lang 'yun tuloy sa gitna nila. "Kent, dito ka na rin kumain. Marami naman akong nilutong ulam." Saka lang inalis ni Kent ang paningin niya sa TV. "Mommy's calling us, let's eat first." Sabi ni Kent sa anak namin saka kinuha ang remote para i-pause."Levi, go wash your hands." Utos ko sa anak ko saka kumuha ng mga plato at kubyertos. "What's that stinky smell, Mom?" Nalukot ang ilong ni Levi nang maamoy ang bagoong na niluto ko. "It's called bagoong. Levi, anak you can't say that in public." Saad ko sa anak ko. Baka kasi ma-misinterpret siya ng mga taong makakarinig sa kaniya. Akalain palang yayamanin 'tong anak k
NIKITA"Sunduin ka nalang namin mamaya sa store." Bilin ni Kent sa akin habang nag-aayos ako ng polo ni Levi. Hindi nalang ako umalma dahil gusto ko rin namang kasabay umuwi ang anak ko. Naisip kasi ni Kent na ipasyal si Levi bilang bonding na rin nilang dalawa. Pasasamahin pa nga sana ako kaso mas pinili kong magtrabaho nalang. Ang dami ko rin kasing aasikasuhin sa office mamaya. "You behave, okay? Always listen to your dad." Bilin ko pa sa anak ko kahit alam kong alam niya na ang dapat niyang gawin. "Yes, mommy." Bumaling ako kay Kent na nakatingin lang sa akin habang inaayusan ko ang anak niya. "Kent, mahilig 'tong umalis-alis sa mall kaya bantayan mo talaga 'to. Nawawala nalang bigla kapag nakakakita ng bookstore or arcade." Saad ko naman sa lalaki. "Don't worry, basang-basa ko na rin ugali niya kasi ganoon ako noong bata pa 'ko." Sabi nito saka tumawa nang mahina. 'Edi wow?' Hindi na ako umimik pa hanggang sa makalabas kami. Humalik muna sa pisngi ko si Levi at nagpaalam
NIKITA"You're the guy that I met in the bookstore." My son revealed. Hindi na ako nagulat sa sinabi nito dahil alam ko namang si Kent talaga iyun base sa kinuwento nito sa 'kin. Pero bakas ang gulat at pagtataka sa mukha ng lalaki. "You knew him, mom?" Baling sa akin ng anak ko. Mas lalong lumaki ang mga mata ni Kent nang tawagin ako ni Levi ng 'mom'. Mukhang nabubuo na sa isipan nito kung magka-ano-ano kami nong bata. "Ahm, Kent, pwede ba kitang makausap kahit sandali lang?" Tanong ko kay Kent, hindi pinansin ang sinabi ng anak ko. "Ah.. Sige." Tumayo ito at umupo sa sofa. Nilingon ko muna si Levi saka tumalikod para ibigay muna siya kay ate Marites na kasalukuyan ngayong naghihintay sa lobby. Nagpaalam muna ako saglit sa lalaki. Sinadya kong bitbitin sa loob si Levi para maipakita siya kay Kent pero ibibigay ko muna ang bata kay ate Marites para makapag-usap kami ng maayos ni Kent. Alam kong magiging emosyunal ako sa sasabihin ko kaya minabuti ko ng huwag muna isama si Levi sa
KENTNapahawak ako sa sintido ko matapos kong pirmahan ang natitirang papel na nakapatong sa desk ko. Feeling ko magkakastiff neck ako sa walang tigil na trabaho. Pinindot ko ang linya na nakakonekta sa secretary ko para papasukin siya. "What's on my schedule now?"Agad naman itong tumingin sa memo niyang hawak. "Ngayong araw po, wala na pong naka-appoint sa inyo. Bukas palang po, may meeting po kayo with Coldron Enterprises about sa FTR Project." My secretary said. Nag-unat muna ako dahil sa wakas pwede akong magpahinga muna. Matapos kong lunurin ang sarili ko sa trabaho para lang maalis sa isip ko ang pag-uusap namin ni Nikita noong isang araw, parang nagbackfire kaagad sa akin ang pagod. Sa ngayon gusto ko nalang muna magpahinga. "Is that so? I think I need a day off." Sabi ko at tumayo sa aking inuupuan. "Just call me when I'm needed here." "Yes, Sir." Sabi lang ng secretary. Yumuko muna ito sa akin saka naunang lumabas ng pinto. Niligpit ko muna ang mga gamit ko saka ko nila
NIKITA["H'yan na nga ba ang sinasabi ko eh. Dapat talaga noong nasa America ka palang niretohan na kita ng mga foreigner."] Pagbibiro pa ni Mara sa kabilang linya. ["Oh eh anong say mo naman no'n? Um-oo ka ba?"]Kinuwento ko kasi sa kaniya naging pag-uusap namin ni Kent. Nasa ibang bansa siya ngayon kasama ang asawang si Terrence na sa hinaba-haba ng prosesyon ay nagkatuluyan pa rin. "Hindi ko sinagot--"["Ay jusmeyo, mare. Ibig sabihin mahal mo pa rin 'yung tao?"] Sabi nito na may kasama pang pagtampal ng noo. "I mean hindi ko siya sinagot sa tanong niya dahil hindi naman ako sigurado kung talaga bang hindi ko na siya mahal. Isa pa, iniisip ko si Levi. Paano nalang si Levi?" Tanggi ko. ["Alam mo, dahil hindi mo siya dineretso, pinaasa mo lang din 'yung tao. I mean, ang tinatanong sa 'yo ay kung mahal mo pa ba siya. Hindi niya tinatanong kung may anak kayong dalawa kaya huwag mo ng gawing alibi pa si Levi ko para hindi agad masagot 'yung tanong niya sa 'yo. Akala ko ba nakapagmove
NIKITA "Sigurado ka ate na Kent ang pangalan no'ng nakita ni Levi si mall?" Paninigurado ko pa. "Oo, ayun ang sabi. Bakit?" Para akong binuhusan ng malamig na tubig dahil sa sinabi ni ate Marites. Sana hindi iyun ang Kent na kilala kong mahilig din magbasa ng ganitong klaseng libro. "Wala naman po." Patay-malisya kong turan saka tumalikod para sundan ang anak kong busy na sa pagtingin nong mga libro sa kwarto. Unang araw palang ninenerbyos na 'ko. Hindi talaga malabong hindi magtagpo ang landas ng dalawa. Pero kung hindi ko man talaga ito maitatago nang habang panahon, sana bigyan lang muna ako nito ng kaunting panahon para ihanda ang sarili. "Levi." Tawag ko rito saka lumapit. "Mommy, there's this guy that gave me this. He told me that I reminded him of himself when he was younger. He also likes reading." Tuwang-tuwa nitong kwento. "Yes I heard from ate Marites. But next time, anak, don't accept anything from strangers, okay?" "Okay, but I can keep this right?" Tanong pa
NIKITA"How's your sleep, son?" Tanong ko sa anak ko.Gaya ng palagi naming ginagawa, tinatawagan ko ang anak ko pagkauwing-pagkauwi. Ang gabi kasi rito ay umaga sa kanila kaya sa gabi ko lang din siya nakakausap, minsan nakabusangot pa. Palagi niyang tinatanong kung kailan ako uuwi o kung uuwi pa raw ba ako? Miss na miss na nga talaga ako ng anak ko. Dahil malapit na rin naman ang summer break nila ay nakiusap ito sa akin na kung pwede ay magbakasyon siya rito sa Pilipinas. Sakto rin at graduation ng anak ni ate Marites sa susunod na buwan kaya kailangan niyang dumalo. Mukha ngang matatagalan pa 'ko rito dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin nagkakamalay si papa. "Where's your tito Hanz?" Tanong ko rito. [He's upstairs. Mommy, when are you coming home?] Papikit-pikit pa nitong tanong. Nakita ko rin si ate Marites na naglalagay ng pagkain sa plato niya. Mukhang nasa taas pa nga si Hanz. [Ay naku, Nikita. Hindi yata 'yun nakatulog kagabi. Nag-away sila no'ng 'gerlpren' niya.] Pakik
NIKITA Tanghali na nang makalapag ang eroplanong sinasakyan ko sa bansang Pilipinas. Karamihan sa mga kasama kong bumaba ay mga Pilipino, sa pakiwari ko. Bumungad kaagad sa balat ko ang init na nagmumula sa araw. Napakurap ako para ayusin ang false eyelashes ko. "Your passport, Ma'am?" Tanong sa akin ng nasa immigration kaya kaagad ko ring inabot dito ang passport ko. It's still the same airport kung saan ako umalis papunta ng America. Agad kong tinawagan si mama nang tuluyan na akong makapasok sa loob. Nag-alok ito na sunduin ako kaso tinanggihan ko. Tinanong ko nalang kung saang ospital naka-confine si papa para doon na lamang ako dumiretso. Pagtapos ng mahabang prosesyon sa loob ng airport ay tuluyan na nga akong nakalabas. Pumara ako ng taxi saka sumakay. Kaunting gamit lang ang dala ko dahil hindi rin naman ako magtatagal. Babalikan ko rin agad ang anak ko sa America. Isang oras mahigit ang tinagal ko sa biyahe dahil sa sobrang traffic. Mas lumala pa yata ang traffic sa Pinas