Chapter 1: Hanz

NIKITA

I look into my phone when I heard it beeped again. Napatigil ako sa pagbukas ng message nang mukha ni Kent ang bumungad sa lock screen ko. He's my lock screen. He's holding my hand while I was the one who took the photo. We're like a loving couple here, but if only I know it's just one-sided.

Masakit pa rin. Nasasaktan pa rin ako. Hindi ko alam kung tama ba na ilihim sa kaniya ang tungkol sa pagbubuntis ko. Pero baka kapag sinabi ko, magiging dahilan lang ito para 'di sila magkatuluyan o maikasal ni Lauren at ayokong pagsisihan niya na nakipagrelasyon siya sa 'kin dati. Alam ko naman na wala siyang pananagutan sa nangyari sa amin dahil wala siya sa katinuan noong ginawa namin iyun.

Napangiti nalang ako ng mapakla nang masagi sa isipan ko ang salitang kasal. Kaya ko kayang makita siyang matali sa iba samantalang ang anak niya ay naghahanap sa kaniya? Aabot din ba kaya ako sa punto na maaaring pagsisihan kong di ko sinabi sa kaniya ang tungkol dito? Makakaya ko kayang makita na ang anak nila ni Lauren ay buo ang pamilya at may tatay na tinatawag habang ang anak ko ay walang tatawaging ama?

Pinahid ko nalang ang luha sa mga mata ko saka ini-unlock ang screen. Nakita kong si Wizard na naman ang nagtext. Ang yaman sa load nitong kaibigan kong 'to. 'Di nalang mag-chat gamit internet.

['Witch, huwag kang aalis bukas sa bahay niyo ah. Pupunta ako diyan.']

'Yan lang ang sinabi niya kaya pinatay ko na rin ang cellphone ko at bumalik sa pagtalukbong ng kumot dahil naiiyak na naman ako.

'Baby, pagpasensyahan mo na si Mommy ah. Gusto niya lang umiyak muna pero promise, balang araw, magiging masaya rin si Mommy. Gagawin ni mommy ang lahat para sumaya ulit. Mahal na mahal kita baby ko.'

Sana nga maging masaya pa 'ko... na wala siya. Pero pipilitin kong sumaya para sa anak ko at sa sarili ko. Darating din ang araw, Kent na nakangiti akong haharap sa 'yo, 'yung walang halong kahit anong lungkot at pagsisisi. That's when I totally moved on from you.

Sa dinami-rami ng iniisip ko ay 'di ko nalang namalayan na unti-unti na pala akong hinihila ng antok hanggang sa makatulog ako.

Kinabukasan, may narinig akong katok sa pinto ko. Unti-unti kong minulat ang mga mata ko ngunit para na naman akong nasilaw sa nakapangsising liwanag nang mukha ni Kent ang makita ko sa isang picture frame na nasa mesa ko. Walang sulok yata talaga ng bahay ko ang hindi nagpapaalala sa akin ni Kent.

Wala na kami. Wala ng magtetext sa 'kin tuwing umaga. Wala ng tatawag sakin 'pag natatanghali ako ng gising. Wala ng mangungulit sa 'king kumain. Wala ng magagalit 'pag 'di ako kumakain dahil busy. At wala ng magsasabi sa akin ng 'I love you' 'pag malungkot ako.

*Brizsk! Brizsk!*

Agad akong napalingon sa cellphone ko nang tumunog ito. Kinuha ko ito at tiningnan na kung sino ang nagtext nang makitang si Hanz lang pala... akala ko siya.

['Hoy gising na, baka ako na naman ang gigising sa 'yo diyan, Miss antukin?']

Yan lang ang sinabi niya kaya bumangon na ako para maligo dahil manggugulo na naman ang kaibigan kong sira ang tuktok ng bungo. Bigla-bigla lang pa naman 'yang manghihila kahit may laway pa ako sa mukha at hindi pa nakakapaghilamos.

Pagkatapos kong maligo ay nagsuklay na ko't bumaba. Doon ay nakita ko si mama na naghahain. Malungkot ang mababasa ko sa mga mata ni mama at alam kong dahil 'yun sa 'kin. Bigla na naman akomg nakaramdam ng lungkot.

"Tara na kumain na tayo." Pagyayaya ni mama. Malamig ang tono ng boses niya niya ngayon kaya napapayuko na lamang akong pumunta sa puwesto ko kung saan ako kumakain. Alam kong sinusubukan lang akong intindihin ni mama kaya hinayaan niya muna ako sa kwarto buong araw kahapon.

"Siya nga pala, papunta na raw si Hanz. Wag ka masyadong maggagagalaw at baka mapa'no ka pa." Malamig pa ring sabi ni mama sa 'kin kaya 'di nalang ako umimik. Ayoko ng dagdagan pa ang sama ng loob niya.

Nang marinig ko ang tunog ng doorbell ay tatayo na sana ako nang maunahan ako ni mama kaya nanatili nalang ako sa inuupuan ko.

"Witch! Where are you?" Rinig kong sigaw ni bestfriend ko. Nasa sala sila pero dumadagundong ang boses niya sa buong kabahayan. Walanghiya talaga eh. Laging feel at home.

"Hoy! Babaeng mangkukulam, I miss you." Bati sa 'kin ng maingay kong kaibigan na lalaki at hinalikan ako sa pisngi. Ganiyan talaga lagi pambungad niya sa 'kin.

Lalaki 'yan at parang bakla dahil sa kaingayan pero hindi 'yan bading. Habulin pa nga ng mga babae. Gwapo rin naman kasi 'tong kaibigan kong 'to. Choosy lang sa babae kaya hindi nakaka-girlfriend noon.

"Halika na, date na tayo." Saad nito saka basta nalang akong hinila pagkapunas ko ng bibig dahil tapos na rin akong kumain. Tumayo nalang ako at nagpatangay kung saan niya man gustong pumunta. Nagpaalam pa muna kami ni mama bago tuluyang lumabas at gaya nga ng sinabi niya, hinila niya ko papunta sa sasakyan niya.

"Teka, saan mo 'ko dadalhin?" Tanong ko sa kaniya.

"'Di ba sabi ko magde-date tayo? Namiss kitang mangkukulam ka eh." Nakangiting saad niya sa 'kin. "Ilan na naman ang nakulam mo Witch?"

H*yop na 'to! Hanggang ngayon ay 'yan pa rin ang tawag niya sa 'kin. Ang totoo kasi niyan ang una kong pagpapakilala sa kaniya ay isang mangkukulam kahit biro lang naman talaga 'yun.

[Flashback]

'Di pa talaga kami magkasundo niyang si Hanz. Bagong lipat lang sila sa neighborhood namin. Naging close ang mga magulang namin dahil magkalapit lang talaga ang dalawang bahay.

Isang araw ay nakita ko siyang umiiyak sa ilalim ng monkey bar at tinutukso ng iba pang bata kesyo panot daw. Natatawa nga rin ako sa kaloob-looban ko eh kasi panot nga talaga siya dati pero gwapo naman siya kahit panot.

Pagtapos no'n ay nilapitan ko siya, sinungitan pa nga niya ko eh. Akala niya siguro aawayin ko rin siya tulad no'ng ibang mga bata.

"Stay away from me! Ayoko sa inyo." Sabi niya sa 'kin ngunit mas lumapit pa 'ko sa kaniya at tinapik-tapik ang likod niya.

"Gusto mong kulamin ko sila?" Biro ko sa kaniya.

'Di ko alam kung bakit 'yun ang sinabi ko. 'Di naman ako mangkukulam.

"What?" Nagugulat niyang sabi.

"Joke lang. Sabi ni mama, bad daw ang umiyak." Pang-uuto ko sa munting bata na si Hanz.

"Really? Bad na ko?" Sabi niya pa, naniwala sa sinabi. Pero 'yun talaga laging sinasabi ni mama sa akin until I realize na sinasabi lang ni mama 'yun para tumigil ako sa kakaiyak kapag hindi ako nabilhan ng laruan.

"Oo kaya shh ka na. Don't cry na." Pagpapatagan ko sa kaniya sabay pahid ng mga luha niya. "Ano palang name mo?"

"I'm Hanz, and you?" Pagpapakilala niya pa. Ingleshero talaga 'yan si Hanz dati pa. Spokening dollar kumbaga.

"I'm Nikita."

"And you're a witch." Dugtong niya sa sinabi ko kaya sinamaan ko siya ng tingin.

"No, I'm not." Sabi ko pa sabay tayo.

"Yes you are." Nakangiting sabi niya. Ewan ko ba kung nakangiti ba talaga siya o nagpipigil lang ng tawa.

"Aish, sige na nga. Pero secret lang yun ahh." Pang-uuto ko sa kaniya.

[End of Flashback]

Simula no'n, naging close na kami at hinayaan ko nalang siyang tawagin akong 'witch' kahit walang katotohanan.

"Wala ng nang-aaway sa 'kin doon. Sinasabi ko sa kanilang 'I have a witch friend' kaya 'di na nila ako inaaway." Mapang-asar niyang sabi kaya sinamaan ko nalang siya ng tingin.

"Saan ba talaga tayo magde-date?" Tanong ko sa kaniya para malihis ang usapan namin.

"Edi sa mall. Kain muna tayo, 'di pa ko kumakain eh." Saad nito sa 'kin habang nasa kalsada pa rin ang tingin.

"Oh, magrereklamo ka? Sinabi ko bang puntahan mo ko sa bahay nang 'di pa kumakain?" Masungit kong saad sa kaniya.

"Hindi pero gusto kong kumain kasama ka. Yie, uutot na yan sa kilig." Nakakadiring pang-aasar niya pa ulit.

Kagigil 'tong bunganga ng h*yop na 'to. Walang filter!

"Heh! Walang kikiligin sayo panot." Asar ko pabalik sa kaniya kaya sinamaan niya rin ako ng tingin. Napatawa nalang ako kaya tumawa nalang din siya. Sakto naman at nakarating na rin kami sa mall. Hininto at pinuwesto niya na ang sasakyan at sabay na kaming bumaba.

Inakbayan niya 'ko saka naglakad papasok ng mall. Dinala niya ko sa isang seafoods restaurant. Nasa pinto palang kami ay amoy na amoy ko na ang mga pagkain. Napatingin ako sa menu at... ulala! Perfect! I'm craving for lobster and shrimp tapos lato tapos ang dami pa. Nagutom na naman tuloy ako kahit kakakain ko lang sa bahay kanina.

At dahil naglalaway na 'ko sa mga nakikita kong pagkain ay ako na mismo ang humila kay Hanz papaloob. Umupo kami at binigyan naman kami agad ng babae ng menu. Pumili ako ng anim na putahe lang muna.

"Sa pagkakaalam ko kumain ka naman bago tayo umalis ah. Tinalo mo pa 'kong gutom sa dami ng inorder mo." Sabi nito sa akin na nakakunot ang noo. 'Di nalang ako umimik dahil hinihintay ko talaga ang in-order ko. Wala namang pakealam sa presyo 'yan. Ganiyan 'yan siya dati pa. Umoorder nga ng tig-ilang libong piso na pagkain kahit ang liit ng servings 'yan.

After how many years, naserve na rin. Natatakam na 'ko kaya sinunggaban ko na agad ang lobster tapos ang hipon. Pinagsabay ko talaga sa bunganga ko. Tiningnan lang ako ni Hanz saka umiling-iling.

"Ikaw magbabayad niyan ah. Mamumulubi ako sayo. Akala ko witch kalang, baboy ka na rin pala." Pang-aasar pa niya niya kaya napatigil ako sa pagkain. Tiningnan niya ko nang nagtataka. Nawalan ako ng gana dahil sa sinabi niya. Nagtataka ako nitong tiningnan. "Bakit 'di ka na kumakain?"

"Ayoko na. Sabi mo baboy ako 'di ba? Nakakainis naman!" Inis kong sabi kaya napamaang siya sa 'kin. "Wala na 'kong gana. Ubusin mo na 'yan at uuwi na tayo."

"Huh? Eh, ikaw naman 'd-di na mabiro." Sabi niya nalang at tumawa nang tumawa. Baliw po siya mga kapatid! Pagpasensyahan. "Kumain ka na diyan at marami pa tayong pupuntahan. Mag-aarcade pa tayo." Pangungumbinsi niya pa kaya nagliwanag na ulit ang mga mata ko. Alam niya talagang paborito kong maglaro sa arcade.

"Talaga?" Sabi ko.

"Pshh, wag na pala. Sabi mo uuwi na tayo diba kasi wala ka ng g---"

"Joke lang 'yun. Ito naman, uubusin ko na nga oh." Pagbabawi ko sa sinabi ko saka nagmadaling isubo ulit ang laman ng kung anong shell na 'yun, yung parang kabibeng puti.

"Why are you acting weird?" Out of the blue na sabi ni Hanz kaya napatigil ako sa pagkain. Naghihinala na siya. Masyado ba 'kong halata sa mga kinikilos ko?

Sasabihin ko ba? Alam ko naman kung bakit ako nagkakaganto 'di ba? Sabihin ko na kaya? Kaibigan ko naman siya at alam kong hindi niya 'ko huhusgahan agad. Baka nga matuwa pa 'to at magkakaroon na siya ng inaanak.