Kabanata 0001

Maagang bumangon si Alex at naghanda ng almusal para sa pamilya ng kanyang kapatid. Pagkatapos, inilagay niya ang kanyang mga importanteng dokumento sa bag at tahimik na umalis.

"Mula ngayon, hahatiin na natin ang mga gastusin, kahit na para sa mga gastusin sa bahay, pagkain, at mga bayarin, kailangan natin maghati! Nakatira ang kapatid mo sa bahay namin, at kailangan niyang magbayad ng kalahati. Anong silbi ng pagbibigay niya ng limang libong piso bawat buwan? Ano ang kaibahan noon sa libreng pagkain at libreng tirahan? Mahal ang mga gastusin ngayon."

Ito ang narinig ni Alex na sinabi ng kanyang bayaw nang mag-away ang kanyang kapatid at bayaw kagabi.

Kailangan niyang lumipat mula sa bahay ng kanyang kapatid.

Pero para mapakalma ang kanyang kapatid, isa lang ang daan, magpakasal. Kilala niya ito. Hindi ito basta basta papayag na umalis nalang siya.

Gusto niyang magpakasal sa lalong madaling panahon. Wala pa siyang boyfriend. Nagpasya siyang sumang-ayon sa kahilingan ni Lola Paula at pakasalan ang apo ng matandang babae na aksidenteng nailigtas niya, si Morgan, ang panganay na apo ni Lola Paula.

Dalawampung minuto ang lumipas, bumaba si Alex sa sasakyan sa harap ng Munisipyo.

"Alex."

"Alex." Nang makababa siya sa sasakyan, narinig ni Alex ang isang pamilyar na boses na tumatawag. Si Lola Paula.

"Lola.." dali dali niya itong sinalubong.

Mabilis na lumakad si Alex at nakita ang isang matangkad at matikas na lalaking nakatayo sa tabi ni Lola Paula. Siya na siguro si Morgan, ang lalaking pakakasalan niya.

Habang lumalapit siya, malinaw na nakita ni Alex ang hitsura ni Morgan at nagulat siya.

Ayon kay Lola, ang kanyang panganay na apo na si Morgan ay tatlumpung taong gulang na at hindi pa rin nagkakaroon ng nobya o kahit kasintahan, na labis na ikinababahala ng matanda.

Madalas niya tuloy naiisip na baka napakapangit na lalaki.

Sa kabila ng lahat, sinasabi niya rin na siya rin ay isang mataas na opisyal ng isang malaking kompanya.

Nang magkita sila sa sandaling ito, napagtanto niya na nagkamali siya ng akala.

Dahil si Morgan ay napaka-guwapo, malamig ngalang ang ugali at masama kung tumingin. Lalo siyang nagmukhang makisig habang nakatayo sa tabi ni Lola Paula. Ang aura na kanyang inilalabas ay tila nagsasabing dapat siyang layuan.

Bahagyang lumipat ang kanyang mga mata at tumingin sa isang itim na kotse ng kompanya na nakaparada hindi kalayuan. Hiindi ito isang mamahaling kotse na nagkakahalaga ng milyon. Dahil dito, naramdaman ni Alex na hindi siya malayo kay Morgan.

Siya at ang dati niyang kaklase at kaibigan ay nagbukas ng isang tindahan ng aklat sa tapat ng Manila Science High School.

Sa kanyang libreng oras, nag-aayos rin siya ng mga maliliit na Gadgets at ibinebenta ang mga ito online, at maganda naman ang benta nito.

Sa pagtatapos ng buwan, ang kanyang buwanang kita ay maayos na umaabot sa higit sa 70,000 piso. Sa Manila, ang buwanang kita na 70,000 piso ay maituturing na kabilang sa estado na may magandang pamumuhay. Kaya’t buwan-buwan, nagbibigay siya ng 10,000 piso bilang gastusin sa bahay ng kanyang kapatid.

Ngunit hindi alam ng kanyang bayaw ang totoong kita niya. Sinabi niya sa kanyang kapatid na magtabi ng 2,000, at sinabi lamang sa bayaw na ang binibigay niya ay 5,000 piso.

“Alex, ito ang aking panganay na apo, si Morgan. Walang asawa o kahit nobya manlang simula noon. Ngunit kahit malamig ang ugali niya, maingat at maalaga siya. Nailigtas mo ang buhay ko, at tatlong buwan na tayong magkakilala. Maniwala ka, hindi kita ipapasa sa taong hindi ko mapagkakatiwalaan,” sabi ni Lola Paula.

Narinig ni Morgan ang paglalarawan ng kanyang lola tungkol sa kanya, tiningnan si Alex gamit ang malamig at malalim na mga mata, ngunit wala siyang sinabi.

Marahil dahil madalas na siyang pinupuna ng kanyang lola, kaya’t sanay na siya rito.

Alam ni Alex na may tatlong anak na lalaki si Lola Paula, at ang bawat isa sa mga anak na iyon ay may tig-tatlong apo. Sa kabuuan, may siyam siyang apo, ngunit walang apo na babae. Kaya’t itinuring si Alex bilang parang apo na babae.

Namula nang bahagya ang mukha ni Alex, pero iniabot pa rin niya ang kanyang kanang kamay kay Morgan at nagpakilala nang may ngiti.

“Kumusta? Ako si Alex.”

Tiningnan siya ni Morgan mula ulo hanggang paa, at mula paa hanggang ulo gamit ang matalim niyang mga mata. Matapos umubo ang kanyang lola bilang paalala, iniabot din niya ang kanyang kanang kamay at nakipagkamay kay Alex. Ang kanyang boses ay malamig at mababa.

“Morgan.”

Pagkatapos ng pakikipagkamay, tinaas ni Morgan ang kanyang kaliwang kamay upang tingnan ang relo at sinabi kay Alex, “Masyado akong abala sa trabaho. Tapusin na natin ito agad.”

Tumango si Alex.

Agad namang sinabi ni Lola Paula, “Kayong dalawa, pumasok na at ayusin ang mga papeles. Hihintayin ko nalang kayo dito.”

“Lola, sumakay ka na po kayo sa sasakyan. Mainit dito sa labas,” sabi ni Morgan habang tinutulungan ang kanyang lola na bumalik sa kotse.

Pinanood ni Alex ang kanyang mga kilos at naniwala sa sinabi ni Lola Paula. Si Morgan ay malamig nga, pero maingat at maalaga rin.

Bagamat sila’y magkaibang tao, sinabi ni Lola Paula na may bahay si Morgan na nakapangalan sa kanya, at bayad na ito nang buo. Kung pakakasalan niya si Morgan, makalilipat siya mula sa bahay ng kanyang kapatid. Sa ganitong paraan, mapapanatag ang kanyang kapatid at hindi na mag-aaway ang mga ito ng kanyang bayaw dahil sa kanya.

Ang kasal niya ay tila magiging isang kasunduan lamang sa pagtira nang magkasama.

Hindi nagtagal, bumalik si Morgan kay Alex at sinabi, “Tara na.”

Tumango si Alex at tahimik na sumunod sa kanya papasok sa Munisipyo.

Sa opisina ng rehistrasyon ng kasal, pinaalala ni Morgan kay Alex, “Miss Alex, kung ayaw mo, maaari ka pang umatras. Huwag kang magpadala sa sinabi ng lola ko. Ang kasal ay isang mahalagang bagay at hindi dapat binabale-wala.”

Umaasa siyang magbabago ang isip ni Alex.

Dahil ayaw niyang magpakasal sa babaeng hindi niya lubusang kilala.