Tumingin siya sa akin at tila humihingi ng permiso sa kaniyang gagawin, tinanguhan ko naman siya bilang pagpayag . Kinapitan niya ang aking sus* at isinubo ito. Tila siya sanggol na pinagpalitan ang pagkain sa aking sus*. Noong una ay banayad hanggang sa nagiging mapusok ang bawat pagkapit niya sa akong pang bundok.
"AHHH… SIGE PA JACOB!" napasabunot ako sa kaniyang ulo habang patuloy lang ito sa kaniyang ginagawa sa aking dibdib. Itinaas niya ang isa kong paa dahilan para bumulaga sa kaniya ang aking pagkababae na mamasa masa. Naramadaman ko ang mga labi ni Jacob an dumikit sa aking pagkababae, pinagsawa ko ang siyang kainin ang aking mga katas. Bahagya niyang ibinuka ng maigi ang aking binti at buong pagnanasa niyang pinaikot ikot ang kaniyang dila sa loob ng aking pagkababae. Napaungol ako sa sarap, hindi ko na alam kung saan ko pa ibabaling ang aking ulo sa sarap. Ang bawat paghinga niya sa aking pagkababae ay nagbibigay ng kakaibang kiliti. Nawala ang lahat ng sama ng loobMalandi ko siyang tinignan, sinensyasan ko siya ng paghiga sa aming kama dahil sa mas maliit ako kaysa kay Jacob, para akong batang nakapatong sa kaniyang ibabaw. Hinawi ko ang aking mahabang buhok. Itinutok ko ang aking perlas padausdos papasok sa kaniyang tayong tayong sandata. "AHHHH " napakapit sa kaniyang ulo si Jacob “SH*T baby! Ang galing mo…. Sige ganyan nga…. Ang sarap….” malandi ko siyang ginilingan sa kaniyang ibabaw nakaalalay naman ang kaniyang dalawanang kamay sa aking balakang na siyang nagsilbing guide ko kung gaano kabilis at kadiin ang aking gagawing paglubog sa kaniyang galit na sandata . “Baby … ahhhh… you’re doing it very well” kinapitan ko ang matigas na dibdib ng aking asawa at saka ko siya mabilis na inundayan ng pagkiskis ng aking pagkababae na baon ng baon sa kaniyang pagkalalake. Nararamdaman ko ang pagpintig ng ugat sa kaniyang pagkalalake, napatigil ako ng bahagya niya akong pabagalin sa kaniyang ibabaw. “Dito ka!. “ sandali kaming nagpahinga sa ma
JACOB SOBEL POV Matapos ang isang matamis na sandaling pinagsaluhan namin ni Marielle, malumanay kong inalis ang kaniyang ulo sa pagkakahiga nito sa aking bisig. Tumayo ako at naglakad sa direksyon kung saan ko nilagay ang mga damit kong pinaghubadan. “Saan ka pupunta?” Nagtatakang tanong sakin ni Marielle. Tumingin ako at ngumiti lamang sa kaniya. Mula sa gilid ng kama kung saan nakaupo at nakasandal si Marielle habang tabing tabing ng comforter ang hubad niyang katawan. Lumuhod ako sa harapan niya, ang mga mata ko ay nakatuon lamang sa kanya. Hawak ko ang kamay niya habang mabagal kong binibigkas ang mga salitang matagal ko nang iniisip, ngunit ngayon lang nagkaroon ng pagkakataon na masabi. “Marielle,” malumanay kong sabi habang pinipisil ang kamay niya, tinititigan ang mga mata niyang malalim at nagtataglay ng kaligayahan na tila abot-langit. “Please… be my wife. Pero hindi lang basta asawa. Gusto ko, sa bawat aspeto ng buhay natin, sa bawat galaw, sa bawat segundo magin
MARIELLE POV Nakayakap ako kay Jacob habang nakahiga kami sa kama at magkatabi, pareho kaming naka-sandal sa headboard. Tahimik lang kami, nakikinig sa tibok ng puso ng isa’t isa habang sinisikap kong kalmahin ang sarili ko. Dahil nitong mga nakaraang linggo ay puno ng takot, kaba, at mga pag-aalala dahil sa kalagayan ni Mama. Nagulat ako nang marahang hawakan ni Jacob ang aking kamay at tumingin sa akin nang may ngiti. “Marielle,” sabi niya nang buong lambing, “may magandang balita ako.” Nakita ko sa mga mata niya ang ningning, at naramdaman kong goodnews ang sasabihin niya dahil sa mga salita niyang iyon pero hindi ko pa din mapigilan ang kumabog nang malakas ang dibdib ko. “Ano iyon, Jacob?” tanong ko, pilit na tinatago ang halong kaba at tuwa. “Successful ang transplant na sinagawa para Mama mo, upon check up ulit ng doctor ay maayos na ang kundisyon niya” sabi niya, at naghintay siya ng reaksyon ko. “Maayos ang naging operasyon, Marielle, at ang chemotherapy niya sabi n
Niyakap ako ni Jacob at hinayaang ilabas ko ang lahat ng sakit at pighati na nararamdaman ko. “Huwag kang mag-alala, Marielle,” mahina niyang sabi sa akin. “Sisiguraduhin kong mananagot ang may kasalanan nito. Hindi ako papayag na hindi mapaparusahan ang may kagagawan ng krimen na ito.” Nakita ko ang determinasyon sa mga mata niya. Alam kong gagawin niya ang lahat para sa hustisya, pero ang totoo, wala nang makakapuno sa kawalan ng isang ina sa buhay ko. Pagkatapos ng libing ni Mama, pakiramdam ko’y nagbago ang lahat. Ang dating makulay kong mundo ay nagmistulang madilim at tahimik. Parang wala akong makitang pag-asa. Kasama ko si Jacob, pero alam kong hindi niya kayang mapunan ang bigat ng sakit na dinadala ko. Isang gabi, habang nakaupo kami sa sala, tahimik akong nakatanaw sa labas ng bintana. Minsan pa’y pinipilit kong magpakalakas para sa sarili ko, pero hindi ko maitanggi ang bigat sa dibdib ko. “Marielle,” tawag ni Jacob sa akin, marahang hinawakan ang kamay ko. Buma
JACOB SOBEL POV Buong maghapon ay abala ako sa pakikipag usap sa iba’t ibang tao para asikasuhin ang ngyari sa Mama ni Marielle. Lahat ng meeting about business ay pinakansel mo. “Baby sige na magpahinga ka na muna, kailangan kong attend-an tong isang meeting. I can’t cancel it. Pero as soon as I finish my meeting ay uuwi na din ako kagad.” Malambing kong sabi kay Marielle “Okay baby, salamat . Wala basta umuwi ka na lang pagtapos mo wala pa kong ganang kumain.” Malungkot niyang sagot sakin. Galit na galit ako pero pinipigilan kong ipahalata ito kay Marielle. “Got to go baby, I Love You!” Pagdadahilan ko sa kaniya “Sir dumating na po sa meeting room ang mga ka meeting niyo!” Sabi ng aking sekretarya “Okay papunta na ko!” Wala na akong sinayang na oras agad akong tumayo at inayos ang aking sarili. Pinatawag ko ang board of directors ng ospital ng pinag-stayan ng Mama ni Marielle. Lahat ng ginagawa ko ay lingid sa kaalaman ni Marielle dahil ayokong ma-stress na naman siya
Nagkatinginan muli ang mga direktor. Ilang sandali ang lumipas bago may sumagot. Si Dr. Cruz, isa pang opisyal ng ospital, ang naglakas-loob na magsalita. “May mga hakbang na kaming ginagawa, Mr. Sobel,” sabi niya, halatang pilit pinapakalma ang sarili. “Inatasan na namin ang ilang staff na sumailalim sa masusing pagsasanay at pagsusuri. Alam naming hindi sapat ang magbigay lang ng paliwanag, kaya gagawin namin ang lahat para mapanumbalik ang tiwala ng mga pasyente at pamilya.” Tahimik akong tumitig kay Dr. Cruz. Ramdam ko ang pag-aalangan sa mga mata niya, pero naroon ang kaunting determinasyon. “Mabuti kung ganon,” sagot ko nang mabigat ang tono. “Pero tandaan niyo, kung sa susunod na linggo ay wala pa rin akong makitang aksyon o pagbabago, sisiguraduhin kong may mga taong magbabayad sa kapabayaan niyo.” Naramdaman kong napalunok si Dr. Cruz, at nakayuko ang ilan sa mga kasama niya. Sa tingin ko, hindi nila inaasahang haharap sila sa ganitong sitwasyon. Pero gusto kong iparating
JACOB POVNasa loob lang ako ng aking opisina at lumutang ang isip sa mabilisang pagkahuli sa may sala sa nangyaring pagkamatay ng Mama ni Marielle. Nang biglang tumunog ang cellphone ko. Si Sergeant ang tumatawag. Saglit akong huminga nang malalim bago ko siya sagutin, umaasa ako pero natatakot sa kung ano ang sasabihin niya.“Jacob,” bungad niya, seryoso ang kaniyang tono. “May lead na kami. Isang empleyado ng ospital ang umamin. Siya raw ang may kapabayaan. Ayon sa kanya, napainom niya ng maling gamot ang mama ni Marielle, dahilan kung bakit ito inatake.”Napapikit ako nang mariin habang unti-unting nanikip ang dibdib ko. “Anong pangalan niya?” tanong ko, mahigpit ang hawak ko sa telepono.“Joseph Rodrigo. Isa siyang pharmacist assistant. Hawak na namin siya ngayon sa presinto para sa masusing interogasyon.”Hindi ko na hinintay ang susunod niyang sasabihin. Kinuha ko ang susi ng sasakyan at mabilis na umalis. Punong-puno ng galit ang dibdib ko. Hindi ko kayang palampasin ang ganit
Jacob POV Pagkalabas ni Joseph Rodrigo mula sa interrogation room at mailipat sa selda, hindi pa rin natapos ang galit ko. Hindi sapat na nakakulong lang siya; gusto kong masigurado na mabibigyan siya ng nararapat na parusa para sa kapabayaan niya. Kaya agad kong tinawagan si Sergeant para makausap ang mayor na kilala ko at madalas kong nakakatulong sa ganitong sitwasyon. Pagdating ko sa kulungan, sinalubong ako ni Sergeant. “Jacob, nasa opisina na ang mayor. Naghihintay siya.” Tumango ako at sinamahan niya ako papunta sa opisina. Nang buksan niya ang pinto, naroon na si Mayor Lorenzo, nakaupo at mukhang kalmado. Nang makita niya ako, agad siyang ngumiti at tumayo para makipagkamay. “Jacob, mukhang matagal-tagal na rin mula noong huli tayong nagkita,” bungad niya. “Mukhang seryoso ang dahilan ng pagtawag mo sa akin.” Hindi na ako nag-aksaya ng oras. Umupo ako sa harap niya, diretsong nakatingin sa kanya. “Mayor, wala na akong ibang hihilingin kundi ang tulungan mo akong masig
Sa kabila ng katotohanang pumapatay ako nang walang pinipiling tao, itinuturing ko ang aking sarili na isang taong may malaking puso. Tumutulong ako sa mga ospital, mga ampunan, sumusuporta sa mga single mother. Aktibo ako sa lipunan, pinondohan ko ang mga kagamitan at ward na nagliligtas ng buhay. Isa ito sa adbukasiya ng aming pamilya. Lalo na si Mommy. Palaging sinasabi samin ni Daddy na mag donate kami sa mga nangangailangan. Sinunod ko ang prinsipyong ito para gawing mas madali ang buhay ng ibang tao. Mabilis akong pumasok sa kwarto ni Lilly, halos mabangga ako kay Dr. Arnulfo. Binati niya ako ng isang maliit na ngiti at idinaos ang kanyang salamin sa kanyang ilong. “Hi Dok. Kamusta na siya? “ nag-aalala kong tanong sa kaniya. Dahil Pag-alis ko kinaumagahan, wala pa rin siyang malay. “Okay na siya kayaa nung mga nakaraan. Nagising siya ng ilang minuto, pero sobrang disoriented siya at hindi masyadong nagsasalita.” Sagot ni Dr
Pagkababa ko ng tawag, napasandal ako sa dingding. Napatingin ako sa repleksyon ko sa salamin—mukhang pagod at gulo-gulo ang buhok. Pero hindi pa ito tapos. Kailangan kong bumalik sa kwarto niya. Kailangan kong siguraduhin na magiging maayos siya. “sige lang magpahinga ka muna” . Binasa ko ang kanyang mga labi at hinawakan ang kanyang maliit na kamay, sinusubukan kong painitin ito ng kaunti. Hindi ko masyadong iniisip si Marneth dahil hindi naman kami nagsasama pa ng hindi pa naikakasal. Wala naman talaga kaming nararamdaman para sa isa’t isa. Hindi ko talaga mahal si Marneth. Wala kaming kaano anong interes. Wala kaming oras palagi sa isa’t isa. Hind kami madalas na nag uusap. Not unless importante talaga. Nakakasama ko lang siya sa iba’t ibang elite party na ina-attendan ko at paminsan minsang kasama ko siyang kumain sa labas. Kahit na ilang taon ko na siyang fiance ay hindi pa rin nagbabago ang tingin ko sa kaniya. Kaya wala akong pakielam sa mga
HARLEY SOBEL Nagulat si Dr. Arnulfo na pagpasok niya ay nasa loob pa rin ako ng silid na iyon. Matagal ko ng kakilala si Dr. Arnulfo at kaibigan, mapapagkatiwalaan siya ng buong pamilya namin "Bakit nandito ka pa rin, sa ganitong oras. Stable na ang kundisyon niya Mr. Sobel, wala ka ng dapat pang alalahanin?" Inangat ko ang tingin ko mula sa natutulog na babae. Ang pagod sa boses ni Dr. Arnulfo ay may halong pagtataka, ngunit ang tono niya ay nanatiling kalmado at propesyonal. "Oo, sinabi mo. Pero hindi ko kayang umalis nang hindi ko nalalaman... bakit niya binanggit ang pangalan ni Jake. ALam kong hindi ito consequence lang" Bahagyang kumunot ang noo ni Dr. Arnulfo, lumapit siya at naupo sa upuang nasa harapan ko. Dinala niya ang clipboard mula sa kanyang braso at tiningnan ito nang saglit bago muling ibinaba. "Sinabi mo sa akin kanina ang tungkol sa pangalan na sinasabi ng babaeng ito. Kung ikaw ang tatanungin ko, sa tingin mo ba talag
Ramdam ko ang kaba sa boses ni Mommy. Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang sitwasyon ko ngayon. Masyado pang sariwa ang lahat—masyadong magulo. “Ayos lang ako, My. May inaasikaso lang ako dito sa ospital,” sagot ko, pilit pinapakalma ang tono ko para hindi siya lalo pang mag-alala. “Ospital? Bakit? Ano’ng nangyari?!” Napakagat ako sa labi. Maling choice of words. “Ah, hindi ako. May tinutulungan lang akong kaibigan. Huwag kang mag-alala, okay lang ako.” Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya sa kabilang linya. “Sigurado ka, anak? Kung may problema ka, sabihin mo lang, ha? Dadating kami diyan kung kailangan mo ng tulong.” “Promise, My. Ayos lang ako.” Saglit siyang tumahimik. Parang pinakikiramdaman niya kung nagsasabi ba ako ng totoo. “Okay. Basta mag-iingat ka, Harley. At sana naman umuwi ka na soon. Miss na kita, anak.” “Miss ko rin kayo, my” Pagkababa ko ng tawag, napasandal ako sa dingding. Napatingin ako sa repleksyon ko sa salamin—mukhang pagod at gulo-gulo an
HARLEY SOBEL Nagulat si Dr. Arnulfo na pagpasok niya ay nasa loob pa rin ako ng silid na iyon. Matagal ko ng kakilala si Dr. Arnulfo at kaibigan, mapapagkatiwalaan siya ng buong pamilya namin "Bakit nandito ka pa rin, sa ganitong oras. Stable na ang kundisyon niya Mr. Sobel, wala ka ng dapat pang alalahanin?" Inangat ko ang tingin ko mula sa natutulog na babae. Ang pagod sa boses ni Dr. Arnulfo ay may halong pagtataka, ngunit ang tono niya ay nanatiling kalmado at propesyonal. "Oo, sinabi mo. Pero hindi ko kayang umalis nang hindi ko nalalaman... bakit niya binanggit ang pangalan ni Jake. ALam kong hindi ito consequence lang" Bahagyang kumunot ang noo ni Dr. Arnulfo, lumapit siya at naupo sa upuang nasa harapan ko. Dinala niya ang clipboard mula sa kanyang braso at tiningnan ito nang saglit bago muling ibinaba. "Sinabi mo sa akin kanina ang tungkol sa pangalan na sinasabi ng babaeng ito. Kung ikaw ang tatanungin ko, sa tingin mo ba talagang may kinalaman ang pangalan iyon sa ngya
JAKE ROBERT POVPalinga linga akong umalis sa lugar kung san ko pinatumba si Lilly. Pagpasok ko sa bahay, malakas kong isinara ang pinto. Hinubad ko ang jacket, isinabit sa upuan, at dumiretso sa itaas. Sa loob ng banyo, hinubad ko ang aking mga damit. Habang bumabagsak ang mainit na tubig sa aking katawan, nakaramdam ako ng ginhawa. Hinayaan kong pawiin nito ang mga pangyayari kanina.“Sayang ka Lilly… ang sarap mo pa naman. Pwede ka sanang maging parausan ko pedo pumasok ka kasi sa kwartong hindi mo naman dapat pinasukan. Hah! … “ sabi ko sa sarili ko habang patuloy ang pag agos ng tubig. Marami na kaming itinaya ni Marneth para lang sirain ng isang taga linig sa hotel. Kapag nalaman ni boss ang pagkalantari ko kay Marneth siguradong hindi na kami aabutan ng kinabukasan. Walang gustong kumalaban kay Harley Sobel. Maliban na lang kung gusto mong mapaaga ang yong kamatayan.Sa loob ng tatlong taon, itinago namin ni Marineth ang aming relasyon, ang aming nararamdaman, at ang aming mga
Patuloy niya akong sinunsundan. Kung papatayin niya ako, wala nang magiging saksi sa gagawin niya dahil pumasok na ako sa pinaka liblib na eskenita sa sobrang takot. “ahhhmmm. Masyado ka kasing pakiealera. Simpleng trabaho hindi mo magawa?!" sabi niya niya, ang tono ni Mr. Jake ay puno ng pagbabanta. "hindi naman kasi dapat aabot pa sa ganito ang lahat Lilly kung hindi mo kami nakita ni Marneth. Dapat hindi ko na to sinasabi sayo ee. Pasensya ka na, ganyan talaga ang buhay, Lilly. Minsan napapadpad tayo sa maling lugar, sa maling oras at nagiging palaisipan ang ating kapalaran. Nataon lang na humarang ka sa daang tinatahak namin ni Marneth, katapusan mo na ngayong gabi!.” Natigilan ako sa mga sinabi niya. Parang laro lang sa kaniya ang gagawin niyang pagkitil sa buhay ko. Sa pagka confident niya sa kaniyang mga pagbabanta sa akin at sa mga kilos niya ay masasabi kong sanay na sanay siyang kumitil ng buhay ng mga tao. Maaaninag sa kaniyang mga mata ang isang taong walang konsensya.
Maghapon kong sinubukang tawagan si Alex, pero laging busy ang kaniyang line. Siguro kausap na naman niya ang kaniyang boyfriend."pakshit, ano bang ngyayari sakin. " sigaw ko sa sarili ko. Ang hirap maghanap bastahan ng trabaho sa ganitong sitwasyon. Biglaan na lang akong nawalan ng pagkakabuhayan, mabuti kung hihinto ang mga bayarin ee hindi naman. "girl pasensya na kanina ang dami mo palang mis calls" pang bungad niya sa akin."oo girl nagtataka kasi ako. Hindi ka naman kasi nagme-message kaya ayun. Kaya tinawagan na kita, ah girl pwede ka bang pumunta dito sa apartment?" tanong ko sa kaniya"ay pasensya na girl sobrang busy talaga. ""ganun ba? itatanong ko lang pala. Diba si Mr. Roberts ang General Manager natin? tingin mo girl kaya niyang sagutin kung tatanungin ko siya kung bakit ako biglaang tinaggal?" tanong ko sa kaniya na puno ng kuryosidad."Lilly pasensya na, lpinag overtime ako, sige na next time na lang" pagmamadali niyang sabi. Napataas ang kilay ko dahil lahat ng i m
Naabutan ako ni Alex pagtapos ng shift ko, nang magpapalit na ako sa locker room. Galit na galit pa rin siya sakin dahil sa naging kapalpakan ko kanina. “Ano ba naman yan Lilly. Please lang ayusin mo naman. Ako malilintikan kay bulaklak buti na lang mabait ang guest mo.” Iritable niyang sabi sa akin. “Diyos ko naman Alex! Para kang namatayan ng buong pamilya. Humingi na ako ng pasensiya sa lalaki at tapos na iyon, di ba? Hindi naman siya nagsumbong kay bulaklak kaya okay na yun. Pero don’t worry hindi na mauulit.” Sabi ko sa kaniya ng may “Pasensya na sobrang pagod ko lang din talaga siguro ngayong araw.” Sabi niya sa akin. “Magpahinga ka at mag-recharge! Plano ko ring gawin iyan. Siguro mag re request muna ako ng day off.” Sabi ko sa kaniya “ oo nga pala sabi ni bulaklak mag off ka daw bukas .” Napanganga ako, hindi makapaniwala sa sinabi niya. Ako mag da- day off? During the weekends? Anong himala ang nangyayari? Nilalagnat ba ang bruha?! Tanong ko sa sarili ko. “Joke ba ya