Chapter 5

Last night was like a bomb that exploded in my face. I don’t know if this is just a coincidence that Travis, the PRIEST— the cause of my drought season, is here. Apparently, he’s next door.

Hindi lang iyon dahil hindi niya rin ako pinatulog sa mga ungol nila kasama ang babae na napulot niya lang kung saan-saan. For fuck sake, alas tres na’t dinig na dinig ko pa rin ang pag-uga ng kanilang higaan at ang malakas na ungol ng babae. He knows that this apartment isn’t soundproof. Kaya heto, para tuloy akong zombie na naglalakad.

“You look beautiful.” Gabriel smiled, opening his car door like a gentleman.

Inayos ko ang next tie niya. I saw him stiff, and I couldn’t even hear him breathe.

“You look awesome,” I complimented. Tiningnan ko ang labi niya bago pumasok sa mamahalin niyang kotse.

He closes the door gently and turned around, opening the driver’s seat. Ngumit na muna sila sa akin bago niya binuhay ang makina.

He drove to the nearest 5-star restaurants. Ayaw ko sana roon napunta kasi bukod sa mahal ang bawat pinggan na sini-serve nila ay hindi ko rin mai-enjoy ang pagkain. They have the worst taste of food to be honest.

“Do you like the place?” Ngumiti siya sa akin.

I unfold the table napkin and place it on my lap. Nagpasalamat na rin ako sa waitress na nagsalin ng wine sa glass ko.

“Okay lang.” I lied. Of course, hindi okay. Kadalasan sa mga sini-serve nila rito ay mamahalin na bawal sa ko.

“That’s great! Let’s order?”

“Sure.” I scanned the menu and looked for something that would make a hole in his pocket.

Naoangisi ako nang makita ang pinakamahal na nasa kanilang menu. “I’ll have this Almas caviar.”

Nakita ko kung paano manlaki ang mata ng waitress na kanina pa nagpapa-cute rito sa kasama ko.

“Pardon, ma’am?”

“Bingi ka ba o tanga?”

Agad namang humingi ng pasensya ang waitress. Hindi ko na uulitin ang sinabi ko. Manipis lamang ang pasensya ko sa mga tanga.

“Two Almas caviar, please.” Gabriel clear his throat.

Si Gabriel na ang pumili sa iba naming dishes, pati sa himagas at inumin. Kabisado ko naman lahat ng mga sinabi niya kaya walang problema sa akin.

“So, Chantydoll is your real name?” Pinagmasdan ko kung paano niya hiwain ang main dish na in-order niya.

“Yeah, hindi ko rin alam kung bakit Chantydoll ang pinangalanan niya sa akin. Pwede namang Chanty lang.” I rolled my eyes.

“Well, it suits you. Mukha kang manika.”

“Napaka-plastik mo rin ‘no?”

Mahina siyang natawa saka pinunasan ang sulok ng labi niya. Akala ko’y na-offend ko siya dahil tumigil siya sa pagkain. Pero nagulat ako nang inabot niya ang table napkin niya’t pinunasan ang sulok ng labi ko.

“Do you know Chanti is a version of the biblical, durable and outstanding James. In Hebrew, the name Chanti means a small child and peace. I really like that name.” Ngumiti siya sa akin bago siya umupo nang maayos.

Nakatitig lamang ako sa kaniya. Okay sana kung hindi ko siya kilala pero ginawa na niya ito sa mga kaibigan ko. Gasgas na ang mga pa trivia facts niya tungkol sa mga pangalan. Hindi niya man lang ako napahanga.

“So your name is Gabriel?”

Umiling siya bago niya ininom ang wine niya. “As you can see, my full name is Christ Gabriel McNight.”

“Christ?” I mentally laughed.

“Surprising, right?” he scoffs.

“Actually it’s cool! Your name hold, value and holiness.” Sana ganoon din ang ugali mong demonyo ka!

“That’s what they say..”

“And you actually believe it?” I immediately pursued my lips at my impulsive thought.

“Wow, you can’t even hold those words, huh?” Mahina siyang natawa.

“Well, it’s not my responsibility to hold my thoughts to speak loud, it’s a democratic country anyway.” Sinubo ko ang Almas caviar na nasa pinggan.

Napataas kilay ako nang makitang ang kutsara na pinapagamit nila sa amin. “They must be kidding me?”

“What’s the problem? Hindi mo ba gusto ang caviar?”

“Caviar should be served with a mother of pearl spoon and forks. Serving materials must be non-metallic to prevent the caviar from oxidizing and obtaining a metallic taste.” Mariin akong napabuga. Mabilis kong tinawag ang waitress na nag-serve sa amin nito.

“Excuse me? Are you fucking let us taste the caviar with this ordinary spoon?”

Nagulat naman ang waitress sa inakto ko. Maging ang mga kumakain dito ay hindi naiwasang umusisa sa skandalo na ginawa ko.

“I want to talk to your manager. NOW!” I didn’t let her speak at baka madagdagan lang ang init ng ulo ko.

Hindi nagtagal ay dumating ang manager. Great! Dahil isa na namang tanga ang dumagdag ngayong gabi.

“Ma’am, I’m really sorry for—”

“We paid thirty-five thousand DOLLAR for the caviar, and you’ll let us eat that with this spoon!?” pinakita ko sa kanila ang binigay nilang kutsara.

“Ma’am wala naman pong pinagkaiba ang kutsara na iyan, our spoons are high quality—”

“I don’t fucking care if it was high quality. I fucking know it! Walang pinagkaiba?” Binigay ko sa kaniya ang kutsara.

“Tikman mo.”

“Chanty, there’s no need to create a scene. The manager is sorry.”. Tiningnan ko masama si Gabriel.

“I wouldn’t create a scandal if they only knew the proper way to serve the caviar.” Binaling ko ang tingin ko sa manager.

I tilted my head to tell him to taste it. Tingnan natin kung magugustohan mo pa ang lasa. Tumalima siya at tinikman ang caviar gamit ang binigay nilang metallic spoon. Agad na niluwa ng manager ang kaniyang kinain na caviar sa tissue.

“What does it taste like?” I smirked at him.

“I am really sorry, ma’am. Let me just refund your menu for today.”

“No need. We will pay the bills, but next time do your job property.” Tiningnan ko ang mga cook nila na nasa likod at ang waitress na halos mangiyak-ngiyak na sa kahihiyan.

I rolled my eyes, dinagdagan ko rin ang tips matapos bayarin ni Gabriela ang dinner namin. Kahit na maala demonyo ang ugali ko ay may natitira pa naman akong awa sa tulad nilang mga nagta-trabaho para kumita.

Nawalan na rin ako ng gana kumain sa restaurant na pini-reserve ni Gabriel. Baka rito pa lang baka mamatay na ko sa katangahan ng ibang restaurant. Naturingan pa naman silang 5 star.

“I didn’t know you had a sharp taste, Chanty.” Nakapamulsa na sabi ni Gabriel.

“I think you forget that I worked at a 5-star hotel before. It’s natural to be sharp, lalo na at pinag-uusapan dito ay pagkain.” Inayos ko ang buhok ko. He opens the door for me.

“I’m impressed that you remain calm early.”

“Alam ko naman na sa una pa lang maling utensil ang binigay ng waitress. I just don’t want to create a scene.” He scratches his nose.

“So, you just let everyone take advantage of you?” Mas lalo ata akong nairita sa taong ito.

“No. I’m just thinking about the brighter perspective. If I make a scene, there’s a possibility they’ll get fired and become. . . Jobless.”

Mahina akong natawa sa sinabi niya. Hindi ko akalain na may side pala siya na ganito.

“God! This is so embarrassing.” Mabilis na tinakpan ni Gabriel ang kaniyang mukha na para bang may nasabi itong nakakahiya.

“You know what? Forget about what I said. That’s not cool.” Marahan niyang kinagat ang labi niya habang natatawa pa rin ako.

Who would have thought that a guy like him would give me a view of the other side of my perspective? Samantalang wala niya ngang awa na binuntis ang kapatid ko na marami pang pangarap sa buhay. Where’s his brighter perspective? This is ironic.

“Hindi pa ‘to ang huli nating date, ‘di ba?”

Napahinto ako sa pagtawa. Tiningnan ko siya na nakatitig sa aking labi. He ranks his eyes from my lips up to my eyes.

“Well, it depends. Maybe”

“Maybe. It is much better than, NO.” Ngumiti siya bago niya binuhay ang makina.

“I’ll take you home,” he said.