Chapter 6

Chapter 6

"At bakit kasalanan ko pa ngayon na naging ganito ang pamilya natin?!" Kanina pa ako naka higa dito sa kama. 

Nakikinig sa away nila. Ngayon lang sila nag aaway ng ganito, nasa labas pa talaga sila ng kwarto ko. 

Di na lang pumasok sa loob ng kwarto nila. Bumuntong hininga ako at na isipian na lumabas muna ng bahay. 

I need a fucking fresh air! The ambiance here is suffocating the hell out of me. 

I don't want to heard their fight anymore. Pag kalabas ko parehas na nanlaki ang mata nilang dalawa. I stared at them coldly.

"Go ahead, continue your fight. Naka kahiya naman kasi kayo lang ang tao dito sa bahay." After that I left them dumfounded.

It's always frustrating me. I don't want to see them fighting nor hearing. Can they just act they're in good terms. Pwede bang kahit isang araw lang huwag sila mag away? Lagi na lang e, lagi na lang. Nakakasawa na. 

Si mommy di ba siya nag sasawa sa pag papataasan ng boses nilang dalawa? Ayaw ko mang mag-alala si mommy sa akin. Kaso lang naka kainis na nakakasawa na talaga e, lagi na lang. 

Kung mag away sila parang sila lang dalawa yung involved dun, bigla akong na wawala sa picture. 

Pag nag aaway sila naka kalimutan nila ako. Pag nag aaway sila parang sila lang dalawa talaga. Naiinis ako kasi parang naka kalimutan nila ako, Ni hindi nga ako na bisita ni mommy sa kwarto kanina e. 

Yun pala nag aaway na sila. Naka kainis na tuwing nag aaway sila tamang sisihan sila. Naka kalimutan nila na minsang minahal nila ang isa't isa. 

Well, si mommy alam kong mahal niya pa rin si daddy. Di niya titiisin lahat ng sakit kung hindi. Pero si daddy iwan ko na lang, parang naka limutan niya na kasal sila ni mommy, na si mommy yung babaeng minsan niyang minahal.

Na tagpuan ko na lang ang sarili ko na nasa mini park ng village namin dito. Naka upo naka tanaw sa langit at mga bituin habang tahimik na umiiyak. 

Ang malamig na hangin ay na nunuot sa aking balat dahil sa nipis ng suot kong pantulog. 

"Sabi nila yung iyak daw na walang tunog o nag pipigil yun daw yung pinaka masakit.." nilingon ko si Sedriano na naka upo sa katabi kong swing. 

"Bakit ka nandito?" Kunot noo kung tanong. 

"Kanina pa ako nandito mas nauna pa ako sayo. Di mo lang ako napansin pag kaupo mo diyan umiiyak ka na. Masyado kang preoccupied." Sagot niya. 

Binawi ko ang tingin sa kanya at pinag masdan ko ang mga punong sumasayaw dahil sa hangin. 

"Sabi ko nga kanina, sabi nila yung iyak daw na walang tunog o nag pipigil yun daw yung pinaka masakit. Sa kaso mo nakikita ko na sobra ka talagang nasasaktan." Di ko na siya tinapunan nang tingin. 

Nanatili ang tingin ko sa unahan habang umiiyak pa rin.

"You know what? Just continue crying 'cause sometimes when you really tired of everything, hurt at everything you just really need a good cry.." somehow his words are comforting me. 

"But you know what's really heavy hearts need?" bumaling ako sa kanya at pinahid ang luha ko. 

"A good talk.."

I don't have Patricia right now on my side. Somehow I'm thankful his here. 

"Mahina na ba ako dahil umiyak ako?" I asked him out of a nowhere. 

"Hindi naman masamang umiyak lalo na kung yun ang way mo para gumaan ang nararamdaman mo. Besides, people cry not because they're weak. it's because they've been strong for too long." And it hits me!

"Hindi mo naman kailangan maging malakas araw-araw. Di mo kailangang ipakita na malakas ka araw-araw. minsan try mo rin ipakita na mahina ka, wala namang mawawala e." Hindi sa ito ang una kong beses umiyak dahil sa issue namin sa bahay. 

Pero iba 'to ngayon e parang ngayon ko lang lubusang na ilabas yung totoong sakit. Yung totoong epekto ng problema sa bahay.

Lahat ng sinabi niya tumatagos sa'kin. 

"Ang importante lumalaban ka. Pag katapos mo mag pakita ng kahinaan nagiging malakas ka pa rin..." sobrang naka kagaan ng loob lahat nang sinasabi niya. 

Lumingon ako sa kanya at bahagyang ngumiti. "Bakit ganun ka din ba?" Tanong ko sa kanya. 

"Mag ka iba ang sitwasyon natin. Pero masasabi kong pag katapos ko maging mahina lumalaban ulit ako. Hindi lang naman ako yung ganun e, marami. Besides kailangan ko maging malakas para sa mga taong nasa paligid ko.. " bumuntong hininga siya at ngumiti ulit. 

"Kailangan ko maging malakas para sa kanila kasi pag na kikita ko silang malungkot at nasasaktan double na sakit ang balik sa akin.. "

Tumango tango ako dahil sa sinabi niya. "You really love your family huh? " Proud siyang tumango tango at ngumiti. 

"Sobra.." Sobrang gaan pala talaga sa loob makipagusap sa taong hindi mo naman masyadong kakilala. 

Less judgement. Mas iniintindi ka nila, nauunawaan ang sitawasyon mo at di nag coconclude ng basta basta. 

"Sa bahay laging nag aaway si mommy tyaka daddy.. " panimula ko. Lumingon ako sa kanya para makita ko kong na kikinig siya. 

Natuwa ako ng bahagya nang makita siyang atentibong nakikinig sakin. 

"My dad cheated. That's why.. They talked about that issue, maybe to fix the damage but they always end up fighting. " namuo ulit ang luha ko na akala ko'y tapos na. 

"Nag sasama na lang sila para sakin. Dahil parehas nila akong ayaw saktan. Of course! My mom agreed about that arrangement. She really love my dad, she always do.." umiyak akong muli dahil sa sinabi ko. 

"You know, when I was a kid I always wanted to have a relationship like them when time comes.. Pero lahat nag laho. Na isip ko hindi naman pala habang buhay magiging masaya. Hindi lahat ng relasyon perpekto, hindi lahat na natiling nag mamahalan. Sometimes they fell out love. Minsan hindi kuntento at hinahanap sa iba ang pag kukulang.. "

Binigyan niya ako ng panyo dahil umiyak na talaga ako ng tudo. Hinayaan niya lang ako umiyak na kinig lang siya sa akin at hindi ako iniwan. 

"Okay ka na? " I smiled at him and mouthed my thank you. He just nod at me and smile a bit. 

"Gusto mo na bang umuwi? " He asked. 

"Ikaw gusto mo na ba? " Na tawa pa ako ng bahagya kasi ang sagot ko sa tanong niya tanong din. 

"Ikaw na lang ang hinihintay ko kung gusto mo na ba." huminga muna ako ng malalim. Nilalanghap ang sariwang hangin dito sa parke bago ko siya niyayang umuwi. 

Tahimik kaming nag lakad papunta sa kabahayan. Huminto kami sa tapat ng bahay namin. I don't know what to say.. 

Parang ayaw ko ng umalis. "Una na ako, pasok kana din wag kang mag-alala mahal ka ng mga nun.." Tumango na lang ako dahil wala akong masabi. 

He chuckled and ruffled my hair before turning his back at me and started walking towards their house. 

Bumuntong hininga akong muli bago tinulak ang gate sa bahay. Pag kapasok ko sa bahay na kita ko si daddy na umiinom sa mini bar. 

Di ko siya pinansin at dumiretso lang sa taas. Pag kapasok ko ng kwarto na kita ko ang post in note sa may pinto ng cr. 

Anak,

Mommy don't wanna leave you there but I need to. The fight everyday makes me sick and I know you too. You're hurting too. I promise to come back once I'm already healed. Always remember that I love you.. 

Mommy, 

Nag mamadali akong lumabas mula sa kwarto at pinuntahan si dad kung saan ko siya na kita. 

Walang tigil sa pag agos ang luha ko. Nang makarating ako dun na kita kong umiiyak na din si daddy. 

"Dad, why?... " I can't even complete my sentence. Umalis lang ako saglit kasi sobra ng sakit pag balik ko di ko alam na mas matindi pa palang sakit ang sasalubong sa akin. 

"I'm sorry.." he cried. I cried even more I wanna shout at him. Blame him but I'm too weak to do that. 

Dali dali siyang tumayo at lumapit sakin. Niyakap niya ako ng mahigpit habang umiiyak din. 

"Babalik naman siya diba?" I asked him weakly. 

"Dad she promised, babalik naman siya diba?" I cried even more. 

"Yes, she will come back for you.. " he hush me down but I can't stop my tears. 

Inalalayan niya ako papuntang taas. Siya na ang nag bukas ng pinto sa kwarto ko. Inalalayan niya akong humiga sa kama. 

Di niya ako iniwan hanggang sa maka tulog ako. Nagising ako na masakit ang mata ko. Naalala kong may klase pa pala ako ngayon. 

I took a shower and changed. Bumaba agad ako para mag breakfast even I don't feel like eating. Wala pa si dad, tulog pa siguro. Iwan ko kung anong oras siya umalis sa kwarto ko para matulog. 

"Mom already left.." I told Patricia. Napaayos siya nang upo at laglag ang pangang naka tingin sa akin. 

"What?! Why? How? " Pinaikot ko na lang ang mata ko para di siya masyadong mag alala sa akin. 

"Nag away sila." Nag kibit balikat pa ako. 

"I don't know what happened next. Umalis ako sa bahay nag puntang parke para mag pahangin. Di naman ako makatulog ng maayos dahil sa pag aaway nila, and I don't know kung bakit humantong sa ganun." I casually told her as if I didn't cry last night. 

"Dad drunk and cried too.." 

"Okay ka lang ba?" Nag aalala niyang tanong sa'kin. 

"Kagabi hindi pero ngayon, okay na. Siguro mas mabuti na rin yun para maiwasan na mag-kasakitan." bumaling na lang ako sa unahan dahil nag simula na ang klase. 

Natapos ang klase kaya diretso agad kami ni Patricia sa canteen. I saw Adriano sitting alone. Pumunta ako sa kanya at nakiupo. 

"Can we sit here?" I smiled at him a bit. 

"Sige.." Ngumito siya ng bahagya habang naka tingin sa'kin. Nangunot ang noo niya. Nilihis ko na lang ang tingin ko he probably notice my eyes, na mamaga kasi. 

"Okay ka lang ba?" He carefully asked. 

Kami lang dalawa sa lamesa dahil si Patricia na ang nag volunteer na bumili para sa akin. 

I smiled at him weakly. "Yeah, even though mom left us.." I told him. 

"Kaya mo pa ba?" Siguro kailangan ko ng masanay sa mga tanong niyang ganyan na parang kilala niya talaga akong matagal na.

"Kakakayanin.." Tanging na sabi ko. 

Tumango siya at nag patuloy na sa pagkain dahil dumating na din si Patricia dala ang pagkain namin. 

Kumain na din kami ni Patricia ng tahimik kaya nagulat ako ng biglang niya akong kinurot. 

Nilingon ko siya nang naka kunot noo. Nginuso niya si Sedriano sa harapan namin. Lumingon naman ako pero kumakain lang naman siya. 

Kinurot niya ulit ako at bumulong siya sa akin. "Naka tingin na naman siya sayo kanina girl!" Inirapan ko na lang siya. 

Sigurado kung ano-anu na namang iniisip nito. Matapos naming kumain nag paalam na agad kami ni Patricia kay Sedriano. 

Ngumiti naman siya at tumango. Nag mamadaling tumayo at nag lakad  si Patricia habang hatak hatak ako. 

"Malandi ka talaga!" Ayan na nag sisimula na siya. 

"Nakita kung nag usap kayo kanina nung bumili ako ng pagkain tas nakita ko pa siyang nakatingin sayo habang kumakain ka!" Tumatawa pa siya. Parang tanga naman 'to si Patricia parang yun lang. 

"May gusto talaga yun sayo!" Hinampas pa niya ako. 

"Andiyan si Cali.." Agad siyang tumahimik at tumigil sa pag hampas sakin. 

Biglang akong tumawa dahil sa reaksyon niya. "Sabi ko na nga ba titigil ka! Sabi ko na nga ba.." tumatawa pa ako habang naka turo sa mukha niya. 

Humaba na naman ang nguso niya habang matalim ang tingin sakin. Affected pa rin si gaga. 

"Akala ko ba wala na?" Panunukso ko pa. Akala niya siguro na nakakalimutan ko. 

"Wala na naman talaga nho, masaya na yun sa bago niya.." Natigilan ako dahil bigla siyang sumeryoso. 

"Hinayaan ko nga. Pero siguro ganun talaga kahit ang totoo nasasaktan pa rin ako. Kailangan kong sabihin na hindi na. Ewan ko ba sa tuwing sasabihin ko yun, feeling ko talaga wala na. Bumabalik lang yung sakit pag na kikita ko siya.." Bumuntong hininga pa siya dahil sa sinabi niya. 

Siguro nga meron talagang ganun. Yung kailangan mong sabihin na hindi na. Wala na, kahit ang totoo meron pa. Kahit gaano kasakit ang nararamdaman mo kailangan mong ideny para lang di nila makita kung gano ka kalugmok ng wala sila. 

Minsan pag nasaktan ka pride na lang natitira sayo para kunwari malakas ka matatag ka. Kasi madalas sarili mo lang din ang makakapitan mo.