1 ตายแล้วฟื้น

1

ตายแล้วฟื้น

         เฮือก!

         ร่างร่างหนึ่งสะดุ้งตื่นขึ้นจากห้วงนิทราอันแสนยาวนานในความรู้สึก

         น่าแปลกที่ความมืดมิดรอบด้านไม่เป็นอุปสรรคต่อสายตาของเขาเลยสักนิด ฝ่ามือเรียวยาวและเนียนนุ่ม เพราะการทำงานอยู่หน้าจอคอมแทบตลอดเวลา แปะป่ายไปสัมผัสยังฝาผนังไม้แข็งรอบตัวอย่างงงงวย

         ทั้งรูปร่างและสัมผัสแบบนี้...

         ใช่แน่ๆ เขาอยู่ในโลงศพ!

         แต่จำได้ว่าครั้งล่าสุดเขายังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลยนี่นา ถึงเขาจะเป็นเบต้าธรรมดาทั่วไป แต่เขาก็มีสิทธิที่จะได้รับการรักษาเหมือนกันนะ

         จู่ๆ จะไม่ตรวจสอบให้ดี แล้วมาฝังกันทั้งเป็นเนี่ยนะ!?

         คิดอย่างหัวเสีย ก่อนจะใช้มือพยายามดันฝาโลงให้เปิดออก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเลยสักนิด

         หรือว่าเขาจะถูกฝังอยู่ใต้ดินไปแล้ว! ฉิบหาย!

         “ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย”

         ปังๆๆ

         ข้อสอบทั้งเคาะทั้งตะโกนเรียกให้คนช่วย เผื่อจะมีใครได้ยิน แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆ

         แม่งเอ๊ย! เขาต้องถูกฝังทั้งเป็นอย่างงี้จริงๆ เรอะ แฟนก็ยังไม่มี แล้วลูกๆ ในเกมใครจะดูแลต่อ

         กุกกัก กุกกัก

         น่าแปลกที่เมื่อใช้ทั้งมือและเท้าทุบไปทุบมา ฝาโลงศพก็เริ่มขยับได้ ต้องเป็นเพราะอะดรีนาลินความอยากเอาตัวรอดของเขาแน่ๆ ที่ทำให้แข็งแกร่งจนเริ่มเขยื้อนฝาไม้อันหนักอึ้งได้

         ขณะที่กำลังคิดว่า หรือจะลองรวบรวมพละกำลังทั้งหมดไปที่ฝ่าเท้าและกระเด้งตัวเตะในทีเดียวดี ฝาโลงก็ถูกเคลื่อนออกไปเสียก่อน เผยให้เห็นแสงแดดที่สาดส่องเข้ามา จนเขาต้องยกมือขึ้นบังแสงอันเจิดจ้านั้น

         ลืมตาอีกที ก็เห็นใบหน้าขาวผ่องชะเง้อมองเข้ามาในช่องว่างที่ถูกเปิดออก แต่เส้นผมสีดำละเอียดที่ยาวซะจนจะห้อยมาโดนหน้าของเขาอยู่แล้วนั้น ทำให้ภาพที่เห็นช่างดูน่ากลัวซะเหลือเกิน อย่างกับผีจูออนที่เขาเคยฟังยูทูปเบอร์เล่าไว้ไม่มีผิด

         ถ้าหากไม่เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลภายใต้ดวงตาเรียวเฉี่ยวแบบคนจีนซะก่อน เขาก็คงนึกว่าอีกฝ่ายเป็นวิญญาณที่สิงสถิตอยู่แถวนี้แน่ๆ

         ผู้ชายผมยาวคนนั้นใช้มือเพียงข้างเดียวดันฝาโลงให้เลื่อนเปิดจนหล่นลงกับพื้นเสียงดัง ส่งผลให้ข้อสอบลุกขึ้นนั่ง และปีนออกไปได้ ก่อนจะค้นพบว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ในหลุมจริงๆ แต่โชคดีที่หลุมนี้ยังไม่ถูกดินฝังกลบเอาซะก่อน

         “ทำไมคุณร้องเรียกไม่หยุด ทำไมถึงไม่ใช้ค้อนทุบออกมาล่ะ”

         ผู้ช่วยเหลือถามพลางพยักพเยิดไปยังค้อนเหล็กที่มีด้ามจับขนาดพอดีมือซึ่งวางไว้ในโลง อยู่เหนือหัวนอนของเขาไปเพียงไม่กี่คืบ

         “อะ อ้าว” เส้นผมบังภูเขาชัดๆ ข้อสอบแทบจะทึ้งหัวตัวเองที่ไม่ได้คิดให้ดีเหมือนกับที่ทำงานวิจัย

         การที่ได้ออกมายืนข้างนอก ทำให้ข้อสอบได้เห็นมุมมองที่กว้างขึ้น ชายคนที่มาช่วยเขาไว้เป็นผู้ชายที่ดูแปลกเสียเต็มประดา เพราะนอกจากผมยาวสลวยจนถึงสะโพกแล้ว ยังใส่เสื้อคลุมยาวสีขาวแดงผูกทับด้วยสายคาดเอวสีดำ ดูคล้ายๆ ชุดตามประเพณีของคนชนชาติญี่ปุ่นอีกด้วย

         “ยังไงก็ขอบคุณมากๆ นะครับ คุณ?” ต้องถามชื่อผู้มีพระคุณซะหน่อย

         “ชาแมน เป็นสัปเหร่อน่ะ”

         “คุณเป็นคนที่ฝังผมงั้นเหรอ”

         “อ่าฮะ”

         “คุณฝังคนทั้งเป็นโดยไม่เช็คให้ดีได้ยังไง” ชายหนุ่มโวยวาย อยากจะเอาคำขอบคุณกลับคืนมาเสียเหลือเกิน

         คนที่โดนกล่าวหาเอียงคอ เอานิ้วแคะหู “คุณน่ะ ตายไปแล้วจริงๆ”

         “ถ้าตายแล้วผมจะมายืนคุยกับคุณอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”

         คราวนี้คนฟังถึงกับกลอกตามองบน

         “คุณก็แค่ตายแล้วฟื้นขึ้นมาก็เท่านั้นเอง” เขาพูดน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติธรรมดาทั่วไป ก่อนจะกระโดดขึ้นจากหลุมฝังศพอย่างง่ายดาย “อย่าลืมเอาโลงศพกลับไปด้วยล่ะ มันรวมอยู่ในค่าชาปณกิจที่เป็นสวัสดิการของพลเรือนอย่างคุณอยู่แล้ว”

         “...”

         “ผมไปล่ะ อย่าตายอีกก็แล้วกัน”

         จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปพร้อมกับยกหลังมือโบกให้เบาๆ ด้วยท่าทางที่คิดว่าตัวเองเท่เสียเต็มประดา ทิ้งให้ข้อสอบได้แต่มองตามไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

         นี่เขาคิดว่าตัวเองเป็นพวกซามูไรพเนจรหรือยังไงกัน บทจะมาก็มา บทจะไปก็ไปเอาง่ายๆ

         ชายหนุ่มเจ้าของเสื้อเชิ้ตทำงานแขนยาวสีขาวที่ขัดกับกางเกงอยู่บ้านสบายๆ ขาเท่าเข่า ได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะก้มลงสำรวจตัวเองเมื่อนึกตามคำพูดนั้น

         จำได้ว่าเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้เขาถูกลูกหลงจนเลือดสาดเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าไปหมด แต่น่าแปลกที่กลับไม่รู้สึกเหนอะหนะตัวเลยสักนิด คงเพราะถูกสัปเหร่อจัดการร่างให้เป็นอย่างดี จึงเหลือเพียงคราบเลือดขนาดใหญ่เปื้อนด้านข้างของเสื้อเชิ้ตอยู่เท่านั้น

         ข้อสอบยกนาฬิกาสปอร์ตขึ้นดู เพื่อเช็ควันเวลา ก่อนจะพบว่ามันระบุวันที่เป็นวันถัดมาหลังจากที่เกิดเหตุการณ์นั้น และเวลาที่ปรากฏก็คือ อีกสิบนาทีจะเที่ยงวัน

         ไม่ได้การล่ะ เขาต้องรีบไปเข้างานด่วน ช่วงเช้าก็หายไปโดยไม่ลาแล้ว ขืนบ่ายยังไม่ไปอีก ได้โดนหักเงินเดือนแน่

         คิดได้ดังนั้น ร่างสูงของคนที่เพิ่งตื่นขึ้นมาในโลงศพก็รีบปีนป่ายขอบหลุมขึ้นไป เพื่อเดินทางไปยังศูนย์วิจัยเอ็กวายแซด (XYZ) ที่เป็นสถานที่ทำงานของนักวิจัยหัวกะทิอย่างเขา

         ทิ้งเรื่องแปลกพิศวงเอาไว้เบื้องหลัง

         ย้อนกลับไปตอนเย็นวันก่อนหน้า

         ณ ห้างสรรพสินค้าเพียงหนึ่งเดียวของเขตซีซ่า ซึ่งเป็นเขตที่อยู่ชายขอบของเมืองหลวง

         ชายหนุ่มเจ้าของรูปหน้าหล่อเหลา แต่ค่อนข้างจะเป็นพิมพ์นิยมไปหน่อย เลยไม่ได้ดูโดดเด่นมากนัก กำลังเดินเข้าไปในซูเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อสินค้าอุปโภคบริโภคในชีวิตประจำวันทั่วไป

         เขาใช้นิ้วชี้ดันแว่นสายตาขณะเดินไปยังล็อคของสดอย่างช่ำชองโดยไม่ต้องดูป้ายบอกทางใดๆ

         เขามีผมสีน้ำตาลในทรงทูบล็อคข้างหน้าเป็นหน้าม้ายาวพอดีคิ้ว รับกับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ส่งผลให้ผิวหน้าที่ปกติก็ขาวอยู่แล้วดูสว่างมากยิ่งขึ้น

         แต่สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มเป็นจุดรวมสายตาหลายๆ สายตาไม่ใช่หน้าตา รูปร่างที่สูงตามมาตรฐาน หรือกลิ่นฟีโรโมน (ที่ไม่มี) แต่ประการใด หากแต่เป็นการแต่งกายที่ไม่เข้ากันเลยสักนิด เหมือนคนที่ทำงานอยู่ที่บ้านแล้วใส่เพียงเสื้อเชิ้ตเพื่อเข้าประชุมออนไลน์

         กางเกงผ้าคอตตอนยาวเท่าเข่าลายชายหาดและต้นมะพร้าวนั้นช่างตรงข้ามกันกับเสื้อเชิ้ตซะเหลือเกิน

         มือเรียวหยิบเนื้อส่วน Scotch Fillet หรือก็คือเนื้อริบอายที่เอากระดูกออกแล้วมาเป็นจำนวนมาก เหมาะกับการทำสเต๊กที่เป็นเมนูสิ้นคิดของเขา เพราะมันทั้งทำง่ายและรวดเร็ว

         สำหรับคนที่มักจะฝากท้องไว้ที่ร้านป้าข้างอพาร์ตเม้นต์อยู่เป็นประจำแบบเขา เมนูที่มักจะทำกินเองเวลาเบื่อๆ ก็มีแค่พวกสเต๊ก ไม่ก็มาม่าไปเลย

         ทำอาหารกินเองมาตั้งแต่เด็กจนเบื่อแล้ว พอทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองได้แบบเหลือๆ ก็อยากจะให้เวลาตัวเองได้ทำอย่างอื่นบ้าง

         เพราะข้อสอบเป็นเบต้าที่กำพร้ามาตั้งแต่ยังแบเบาะ ทำให้เขาถูกเลี้ยงมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของทางรัฐที่ค่อนข้างจะแออัด โชคดีที่ยังสามารถเรียนโรงเรียนรัฐได้อย่างฟรีๆ ทำให้พออายุสิบห้าก็เริ่มปีกกล้าขาแข็งย้ายออกไปอยู่ข้างนอกเองได้ โดยที่ทำงานพาร์ทไทม์เสริมไปเรื่อย ไม่ว่าจะเป็น เด็กแจกใบปลิว เด็กล้างรถ เด็กปั๊ม หรือว่าจะทำงานในร้านสะดวกซื้อ

         สุดท้ายเขาก็ส่งเสียตัวเองจนเรียนจบปริญญาตรี และพาตัวเองเข้ามาทำงานอยู่ในศูนย์วิจัยเอ็กวายแซดหรือศูนย์วิจัยที่สิบสามได้สำเร็จ

         การที่เขาได้เข้าทำงานในศูนย์วิจัยแห่งนี้นับเป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งของเบต้าตัวน้อยๆ เลยเชียว

         เพราะมันพิสูจน์ว่าเขาคือหัวกะทิที่ฝ่าฟันด่านสัมภาษณ์งานจากผู้สมัครหลายร้อยคนมาได้สำเร็จน่ะสิ!

         มีหน้าที่การงานมั่นคงขนาดนี้ อนาคตเขาต้องหาแฟนได้ไม่ยากแน่ๆ

         จังหวะที่กำลังโชว์ความคล่องแคล่วของการหยิบจับสินค้าอุปโภคอื่นๆ ลงรถเข็นให้สาวๆ ได้เห็นความโปรเฟสชั่นแนลของเขา ก็เกิดเหตุชุลมุนขึ้นเสียก่อน

         จู่ๆ ฝูงชนก็ไหลทะลักมาจากไหนไม่ทราบ พุ่งเข้ามายังซูเปอร์มาเก็ตอย่างกับเขื่อนแตก

         “เฮ้ คุณ ที่นี่เขามีนาทีทองกันเหรอครับ ทำไมคนถึงวิ่งมากันเยอะขนาดนี้”

         “ผมก็ยืนเลือกของอยู่ข้างๆ คุณ ผมจะไปรู้อะไรได้ล่ะ”

         การถามคนแปลกหน้าไม่เป็นผล แต่เสียงโหวกเหวกโวยวายและร้องตะโกนลั่น ทำให้ข้อสอบเริ่มจับใจความได้

         “หาที่หลบเร็ว มีคนบ้าไล่ฆ่าคน”

         “มีเหตุกราดยิงอยู่ข้างนอก อย่าเพิ่งออกไป”

         “พี่ๆ ไอ้คนบ้านั่นมันมากี่คนเหรอครับ” ข้อสอบจับแขนเพื่อหยุดคุณลุงคนหนึ่งเอาไว้ทัน

         “กี่คนก็ไม่รู้ แต่เสียงปืนดังมาก นี่ข้าก็วิ่งตามคนอื่นๆ เข้ามานั่นแหละ ยังไม่ทันจะได้เห็นหน้าตาโจรเลย” คุณลุงว่า “เอ็งก็รีบไปหาที่หลบซะล่ะ”

         หลังจากนั้นทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก เขาเดินตามฝูงชนไปยังบันไดหนีไฟที่อยู่ในซูเปอร์มาเก็ต เพราะกลัวว่าหากออกไปทางด้านหน้าจะปะทะเข้ากับคนบ้าหรือผู้ก่อการร้ายเอาได้

         ปัง! ปัง!

         “กรี๊ดดด”

         เสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้กลุ่มคนที่ยังไปไม่ถึงบันไดหนีไฟได้แต่กรีดร้องและหมอบลงอย่างตกใจ

         ข้อสอบก็เช่นกัน เขามองหาที่มาของเสียงนั้น ก่อนจะได้เห็นหน้าของคนบ้าในมาสคอตมังกรเขียวตัวอ้วน เห็นแล้วแอบนึกถึงปิ้งย่างเจ้าโปรดเจ้าหนึ่ง ถ้าไม่ติดว่าชายคนนั้นพกทั้งปืนสั้นและปืนกลมาล่ะก็...เขาคงจะเข้าไปขอถ่ายรูปด้วยแล้ว

         จากนั้นรู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงปืนกลดังรัวๆ วิถีกระสุนสาดไปทั่วซูเปอร์มาเก็ต จนสินค้ากระจัดกระจายฟุ้งไปทั่ว เสียงคนร้องดังระงม

         นี่มันไม่ใช่แค่การขู่หรือจับตัวประกันแล้ว มีมันเป็นการกราดยิงไปมั่วๆ โดยไร้ซึ่งจุดหมายชัดๆ

         พ่อแก้วแม่แก้ว ถ้าลูกช้างรอดไปได้นะ ลูกจะถวายตัวเป็นผัวให้โอเมก้าเลย

         อืม ไม่ดีๆ เรื่องนี้มีแต่เขาที่ได้ประโยชน์ งั้นจะขอถวายเป็นตุ๊กตาน้องเต่าตัวโปรดของเขาแทนก็แล้วกัน

         บนบานไปก็คลานหนีไปด้วยอย่างรวดเร็ว นี่ไงข้อดีของการใส่กางเกงขาสั้นมา ทำอะไรก็สะดวกแบบนี้ยังไงล่ะ

         นับว่าเขายังโชคดีอยู่ เพราะสามารถหนีมาจนถึงประตูบันไดหนีไฟได้สำเร็จ

         ทว่า...

         ปัง!

         ฮั่นแน่~ คิดว่าเป็นเขาที่ถูกยิงใช่มั้ยล่ะ?

         คำตอบคือ ก็ใช่น่ะสิ! จะไปเหลือเร้อ

         แต่หลังจากที่เขาถูกยิงเข้าที่เอวซ้าย ก็พยายามหนีขึ้นบันไดหนีไฟจนรอดออกมาจากห้างได้สำเร็จ

         และไม่รู้เป็นเพราะอะดรีนาลินหรือความกล้าบ้าบิ่นหรืออะไร ที่ทำให้เขาลากสังขารไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ติดกับห้างสรรพสินค้าตัวคนเดียว โดยไม่คิดที่จะเดินไปอีกด้านของห้างเพื่อไปขอความช่วยเหลือจากเหล่าตำรวจที่กำลังเข้ามาเคลียร์พื้นที่เลยสักนิด

         ทันทีที่บุรุษพยาบาลเห็นร่างอันบาดเจ็บของชายหนุ่ม ก็เรียกเตียงรถเข็นให้ทันที

         “ช่วยน้องคนนี้ก่อน”

         หลังจากที่ได้ขึ้นไปนอนบนเตียง สติเขาก็แทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว รับรู้เพียงภาพเลื่อนลอยของบุคลากรในชุดสีขาว และเพดานห้องเท่านั้น

         นั่นคือทั้งหมดที่เขาจำได้...

         ถ้าคิดตามที่สัปเหร่อคนนั้นบอก การที่จู่ๆ เขามาโผล่ในโลงศพทั้งๆ ที่ถึงมือหมอเรียบร้อยแล้ว ก็มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น คือเขาตายแล้วฟื้นคืนชีพ!

         อย่างงี้เขายังต้องไปแก้บนอยู่มั้ย เพราะเขาไม่ได้รอดตาย แต่ตายแล้วฟื้นขึ้นมาต่างหาก

         “หืมมม”

         กลุ่มคนที่ยืนบังบันไดทางขึ้นซึ่งเป็นทางที่ข้อสอบต้องใช้เพื่อไปยังชั้นสามที่มีแผนกเอชเอชซี (HHZ) ตั้งอยู่ ทำให้ข้อสอบหลุดจากภวังค์ความคิด ด้วยไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน

         “ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะมาเอง”

         “ตัวจริงดูน่าเกรงขามกว่าที่คิดนะ”

         “แต่ฉันว่าเหมือนที่เขาลือกันไว้ไม่มีผิด”

         “เสียดายจัง เรามาไม่ทันเห็น”

         เสียงซุบซิบดังมาจากเหล่าพนักงานในอาคาร ที่ดูท่าแล้วน่าจะพากันยกโขยงลงมาแทบทั้งตึก

         หรือว่าอาคารที่ไม่ค่อยจะได้รับความสนใจจากบุคคลภายนอกแห่งนี้ จะมีคนใหญ่คนโตมา?

         ถึงจะแอบอยากรู้เรื่องรู้ราวกับเขายังไง ก็ไม่มีเวลาเหลือให้เขาได้ถามอีกต่อไป เพราะใกล้จะถึงเวลาเข้างานรอบบ่ายอยู่แล้ว และเหล่าคนมุงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดทางให้คนเดินผ่านเลยสักนิด

         ไม่แน่ใจว่ากำลังรอให้คนคนนั้นเดินลงมาหรือยังไงกันแน่

         สุดท้ายคนที่กลัวว่าจะเข้างานไม่ทัน ก็ตัดสินใจเดินอ้อมไปใช้บันไดหนีไฟที่ออกแบบมาได้อย่างเฮงซวยเอามากๆ เพราะมันเป็นบันไดที่อยู่นอกอาคารและทำจากเหล็กที่ดูก๊องแก๊งเกินไป แถมยังขึ้นสนิมจนไม่มีใครกล้าใช้

         หากเกิดเหตุเพลิงไหม้จริงๆ ก็คงจะหนีลงมาตามบันไดปกตินั่นแหละ คงไม่มีใครอุตริใช้บันไดโทรมๆ นี่หรอก

         ถึงสักที...

         ข้อสอบกดรหัสเข้าประตูที่เกือบจะลืมไปแล้วเพราะเป็นรหัสเฉพาะของบันไดหนีไฟเท่านั้น ก่อนจะผลักประตูหนักๆ เข้าไปข้างในอาคาร

         ดูเหมือนการได้นอนหลับในโลงศพ จะทำให้เขามีแรงมากขึ้น เพราะเดินขึ้นบันไดมาชั้นสามแล้วยังไม่มีความรู้สึกเหนื่อยหอบเลยแม้แต่นิดเดียว

         ที่ผ่านมาเขาคงจะพักผ่อนน้อยไปหน่อย

         ร่างสูงขยับเสื้อเชิ้ตตัวใหม่ที่เพิ่งแวะไปเปลี่ยนที่บ้านมาให้เข้าที่เข้าทาง ขยับแว่นสายตาด้วยความประหม่านิดหน่อยด้วยไม่รู้จะโดนต่อว่าอะไรบ้างที่ขาดงานโดยไม่บอกกล่าว ก่อนจะก้าวขาฉับๆ ไปยังประตูทางเข้าแผนก แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อความรู้สึกบางอย่างแล่นขึ้นมา

         อ่า... คันฟันชะมัด

         ชายหนุ่มรู้สึกคันฟันอยากหาอะไรมากัดจนเริ่มหงุดหงิด สุดท้ายเลยต้องหยิบผืนผ้าเช็ดหน้าสีเขียวลายเต่าที่พกติดตัวอยู่ตลอดเวลาขึ้นมาหลบมุมงับเล่น

         “แง่ม แง่ม”

         ได้ขบฟันไปหลายทีก็เริ่มผ่อนคลายจนหลับตาพริ้ม

         อืม ค่อยหายมันเขี้ยวหน่อย

         เขาทิ้งทวน กัดผ้าเช็ดหน้าก่อนจะกระชากออกเป็นครั้งสุดท้ายโดยไม่กลัวว่าฟันจะโยก ยัดผ้าเช็ดหน้ากลับลงกระเป๋ากางเกงลวกๆ แล้วก้าวขาออกไปทำงานที่เขารัก

         โดยไม่รู้ว่าเบื้องหลังนั้น มีสายคู่หนึ่งมองกระทำอันแปลกประหลาดของเขาอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบ

         ...สายตาของคนใหญ่คนโตที่มาเยือนอาคารโทรมๆ แห่งนี้