6 หาเหยื่อใหม่

6

หาเหยื่อใหม่

         ทำไมวันนี้มีแต่คนมองเขาเยอะแปลกๆ

         หรือเพราะเลือดคุณภาพดีเมื่อคืน ทำให้เขาดูแข็งแรงขึ้น ดูหล่อขึ้น?

         ตั้งแต่ข้อสอบเดินเข้ามาในอาคารทำงาน ไล่ตั้งแต่ชั้นหนึ่งลงไปยันชั้นลบหนึ่งแล้ว ที่ใครต่อใครต่างก็มองมาทางเขา ไม่รู้ว่ามองด้วยเรื่องอะไร แต่ไม่ใช่การมองเหยียดหรือมองในแง่ร้ายแน่ๆ

         “นายไม่ได้สายตาสั้นหรอกเหรอ”

         คำทักทายจากเพื่อนร่วมห้องทำงานเดียวกันวันนี้แปลกไปกว่าทุกที ทำให้ชายหนุ่มรู้สาเหตุทันที

         เอ้า! เขาลืมใส่แว่นเสียสนิท

         แต่ถึงไม่ได้ใส่แว่น ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้กลับงดงามสดใสชัดเจนไปซะหมด มิน่าตอนเช้าตอนเขาตื่นขึ้นมาในโลงศพถึงได้ลืมควานหาแว่นมาใส่ตามความเคยชิน

         ก็ทุกสิ่งทุกอย่างมันชัดเจนซะขนาดนี้ เขาก็นึกว่าตัวเองใส่แว่นอยู่น่ะสิ

         “ขี้เกียจใส่แว่นน่ะ” ตอบกลับไปแบบกลางๆ ให้อีกฝ่ายไปเดาเอาเองว่าเขาใส่คอนแทคเลนส์อยู่หรือเป็นคนสายตาปกติที่ใส่แว่นเล่นๆ กันแน่

         ไม่แน่ใจว่าเมื่อคืนเขาทำแว่นหล่นทิ้งไว้ไหน เพราะหลังจากดื่มเลือดเสร็จ เขาก็แวะไปที่อาคารศูนย์วิจัยต่อ กว่าจะได้กลับบ้านมานอนก็ตีสองแล้ว

         ส่วนผลการวิเคราะห์เลือดเมื่อหลายวันก่อนน่ะเหรอ ก็...อืม เอาเป็นว่ายังสรุปอะไรไม่ได้ก็แล้วกัน ต้องรอผลตรวจดีเอ็นเอก่อน

         “คุณข้อสอบ ท่านผู้พันเรียกพบครับ”

         ยังไม่ทันที่เขาจะตอบอะไรออกไป เลขาโอเมก้าขี้สงสัยก็โผล่เข้ามาเสียก่อน

         ทำไมเขาถึงหาว่าอีกฝ่ายขี้สงสัยน่ะเหรอ?

         เจอหน้ากันทีไร ก็ถามเอาๆ จนคนที่ไม่ค่อยอยากพูดกับคนอื่นแบบเขาโดนซักจนจะสะอาดหมดแล้ว

         ทีอยู่กับเจ้านายไม่เห็นจะพูดอะไร ทีอยู่กับเขานี่ทั้งคุยทั้งถามไม่หยุดจนปวดหูไปหมด

         “วันนี้คุณข้อสอบไม่ใส่แว่นแล้วหน้าตาดูเปลี่ยนไปเยอะอยู่เหมือนกันนะครับ” นาทีชวนคุยขณะที่ทั้งคู่กำลังขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด

         “...”

         “อย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมว่าแบบนี้ก็ดี ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ”

         คนที่จู่ๆ ก็โดนชมแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยไม่ได้เขินแต่อย่างใด กลับงงคนที่ก่อนหน้านี้ดูไม่ค่อยจะชอบหน้าเขาเสียมากกว่า

         ถามแบบจับผิดมาตั้งนาน วันนี้ดันมาแปลก กินอะไรผิดสำแดงมาหรือไง

         “ถึงกับอึ้งไปเลย นี่ผมชมจริงๆ นะ”

         “ขอบคุณครับ”

         หรือว่าเขากำลังโดนโอเมก้าจีบ?

         ถึงแม้สมัยก่อนจะโดนลูกค้าที่ร้านสะดวกซื้อแซวเล่นอยู่บ่อยๆ แต่ยังไม่เคยเจอใครมาจีบแบบจริงๆ จังๆ สักที

         ข้อสอบเลิกสนใจคนที่ชวนคุยอะไรแปลกๆ เพราะสงสัยเรื่องสายตาของตัวเองมากกว่า

         เป็นไปได้ไหมว่าพอเขาได้ดื่มเลือดคนครบสามครั้ง ค่าสายตาจึงกลับมาเป็นศูนย์

         “เชิญครับ” นาทีผายมือไปทางประตูห้องทำงานที่ถูกเปิดออกกว้าง เมื่อพวกเขาเดินขึ้นมาถึงชั้นบนสุด หน้าของทำงานของผู้พัน

         “อ้าว คุณไม่เข้าไปด้วยเหรอ”

         คราวนี้คนพูดเยอะเพียงแค่ยิ้มให้อย่างสุภาพ ก่อนจะปิดประตูลงต่อหน้าต่อตา ทิ้งนักวิจัยหนุ่มให้อยู่เพียงลำพังกับเจ้านายของตน

         ห้องทำงานยังเหมือนเดิมทุกอย่าง มีเพียงกล้องวงจรปิดที่เพิ่มมากขึ้น

         อืม... แล้วคนที่เพิ่งถูกเขาดูดเลือดไปเมื่อคืนก็ดูตัวซีดลงนิดหน่อย

         คงไม่ตายง่ายๆ หรอกมั้ง

         “สวัสดีครับ”

         ข้อสอบยกมือไหว้คนที่อายุมากกว่าตามมารยาท ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับและผายมือให้เขานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของตน

         “แว่นตาของเธอใช่มั้ย” เจ้าของห้องพยักพเยิดไปยังแว่นตากรอบสี่เหลี่ยมทรงแฟชั่นที่วางอยู่บนแท็ปเล็ต

         “ไม่ใช่ครับ”

         ฉิบหายแล้วไง นึกว่าลืมแว่นตาไว้ที่บ้านตัวเอง ที่ไหนได้กลับลืมไว้ที่บ้านของท่านผู้พัน!

         ต้องเป็นตอนที่เขาพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่ายแน่ๆ

         นึกย้อนไปแล้วก็ยังหงุดหงิดไม่หาย เมื่อคืนเขาลบความจำเหยื่อเสร็จ กำลังจะจากไปดีๆ อยู่แล้วเชียว กลับถูกอีกฝ่ายกระชากข้อมืออย่างแรงจนเผลอล้มไปนอนพังพาบเกยตักหนา แถมยังโดนตีก้นเสียแรงอีก

         มันน่าเจ็บใจตรงนี้แหละ ตีก้นเชียวนะ! ครูเขายังไม่เคยตีเขาแบบนี้เลย

         “แล้วทำไมวันนี้ไม่ใส่แว่น”

         ชายหนุ่มที่โดนซักไซ้ขยับตัวอย่างอึดอัดกับบรรยากาศที่เริ่มกดดันแปลกๆ

         เหมือนนักโทษกำลังโดนสอบปากคำเลย

         “ผมไม่ได้สายตาสั้น แว่นที่ผมใส่ก็เป็นแว่นแฟชั่นเฉยๆ”

         โชคดีที่ประสบการณ์ทำงานพาร์ทไทม์อันล้นหลาม ทำให้เขาโกหกได้อย่างลื่นไหล แต่ก็แอบเหงื่อตกอยู่เหมือนกัน ถึงแม้คนปกติจะไม่รับรู้ถึงฟีโรโมนของอัลฟ่า แต่ความกดดันของคนที่คุมลูกน้องมาเป็นร้อยเป็นพันนี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

         เหงื่อแทบแตก ตัวเกือบสั่น

         “อ้อ... ฉันคงเข้าใจผิดไปเอง”

         ถึงจะพูดแบบนั้น แต่น้ำเสียงฟังดูไม่เชื่อเลยสักนิด นิ้วชี้กับนิ้วโป้งที่ดูใหญ่ยาวกว่านิ้วมือของนักวิจัยหนุ่มค่อนข้างมากหนีบแว่นตาที่วางอยู่ขึ้นมามองเพียงเล็กน้อย

         ฟึ่บ

         ก่อนจะโยนผ่านหน้าของข้อสอบ พุ่งลงไปยังถังขยะขนาดเล็กที่อยู่ข้างประตูอย่างแม่นยำ

         เฮ้ย! แว่นตานั่นเขาตัดมาตั้งแพงนะ เกือบเท่าหนึ่งในสามของเงินเดือนเลย

         “เอาล่ะ งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว เธอกลับไปได้”

         “อ้าว” คนที่กำหมัดแน่นถึงกับร้องอุทาน ไหนว่าจะเรียกมาคุยเรื่องงานไง

         ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจความในใจของเขา เพราะพูดต่อว่า

         “เดี๋ยวอีกสองวันจะมีประชุมความคืบหน้าตามที่แจ้งไว้ ส่วนเรื่องงาน ถ้ามีอะไรก็ติดต่อทางอีเมลหรือโทรมาได้ตลอด หรือจะขึ้นมาหาฉันบ่อยๆ ก็ได้”

         ท้ายประโยคทอดเสียง แถมสายตายังดูลุ่มลึกแปลกๆ หากแต่คนฟังกลับไม่รับรู้แต่ประการใด

         หึ เกรงว่าถ้าผมขึ้นมาหาคุณบ่อยๆ เลือดคุณจะหมดตัวซะก่อนน่ะสิ ท่านผู้พัน

         “ครับ”

         ข้อสอบเพียงตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปแบบคนปกติ ไม่ได้เป็นค้างคาวหนีออกทางหน้าต่างแบบครั้งก่อน

         โดยไม่ลืมเมียงมองไปยังถังขยะเป็นครั้งสุดท้ายอย่างเสียดาย

         ปึง!

         ไม่ได้การล่ะ

         ข้อสอบตบโต๊ะที่ร้านอาหารตามสั่งเสียงดังเมื่อความคิดตกผลึก

         “ว้าย หี้แหก”

         ป้าอ้วนสะดุ้งตัวโยน ตะหลิวกระเด็นตกพื้น มือยกขึ้นมาลูบหน้าอกปลอบขวัญตัวเอง

         “ขอโทษครับป้า” คนที่แวะมาเอาของที่บ้านเก่า และมาสั่งอาหารของป้าอ้วนไปแจกน้องหมา รีบเอ่ยออกมา ไม่นึกว่าการกระทำของเขาจะทำให้อีกฝ่ายตกใจได้ขนาดนี้

         “มีอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จานะ อย่าเพิ่งทำลายข้าวของ” ลุงใหญ่ที่กำลังล้างจานอยู่ถึงกับโผล่หน้าออกมาพูดด้วย

         “ครับๆๆ”

         ได้แต่พยักหน้ารัวๆ เป็นไก่จิก ไม่กล้าขยับตัวหยิบจับอะไรอีก โชคดีที่เขาไม่เผลอใช้พละกำลังของแวมไพร์จนทำโต๊ะหัก

         เมื่อกี้เขากำลังคิดเรื่องของผู้พันอาชวินอยู่ และเขาก็คิดได้ว่าท่านผู้พันจะต้องระแคะระคายอะไรแน่ๆ ถึงได้ติดกล้องวงจรปิดเพิ่ม แถมยังเรียกเขาไปถามเรื่องแว่นโดยที่ไม่มีเรื่องสำคัญเรื่องอื่นอีก

         ทุกอย่างมันชัดเจนขนาดนี้ ทำไมเขาถึงโง่อย่างงี้นะ

         สงสัยเขาต้องหักห้ามใจจากเลือดอันแสนพิเศษ ไปหาถุงเลือดเดินได้คนอื่นแทน

         ได้พักในเขตบ้านพักทหารก็ดีเหมือนกัน ตัวเลือกเยอะแยะ มันต้องมีเลือดที่อร่อยเหมือนที่เขาเคยกินบ้างแหละน่า

         โดยไม่รอช้า หลังจากทำธุระที่บ้านเก่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในยามค่ำคืน เขาก็เดินออกจากบ้านในเขตทหารของตนไปตามถนนที่มีเพียงแสงไฟสลัวจากเสาไฟทันใด

         เพียงเดินออกจากซอยได้ไม่นาน ก็ได้กลิ่นหอมจางๆ ตีกันไปหมด แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เขาก็ยังไม่เจอกลิ่นเลือดที่หอมเย้ายวนชวนดื่มเหมือนเลือดของอัลฟ่าคนนั้น

         สุดท้ายข้อสอบก็เลยสุ่มๆ เลือกบ้านหลังหนึ่งที่มีขนาดเหมือนบ้านของเขา ไม่ใช่บ้านสองชั้นและมีพื้นที่สำหรับสวนรอบบ้านแบบบ้านของผู้พัน

         อย่างน้อยเขาก็มั่นใจว่าเหยื่อในคราวนี้จะเป็นเพียงทหารธรรมดาๆ ไม่นำปัญหามาให้กับเขา

         กลิ่นเลือดจากบ้านหลังนี้มีเพียงกลิ่นเดียว ทำให้แวมไพร์หนุ่มรู้ว่าไม่มีคนอื่นอาศัยอยู่ในบ้านด้วย

         แต่ขณะที่กำลังจะเปิดประตูบ้านเข้าไป เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่บ้านหลังซึ่งอยู่ติดกัน ก็ดึงดูดความสนใจไปได้อย่างชะงัก

         เหล่าผู้ชายร่างใหญ่โตหลายคนกำลังวิ่งเข้าไปยังบ้านหลังนั้น นอกจากนี้ยังมีผู้ชายคนอื่นกำลังทยอยตามมาช้าๆ

         ชายร่างผอมในฮู้ดดี้สีแดง (แต่คนละตัวกับครั้งก่อน) ทนความอยากรู้อยากเห็นของตนไม่ไหว ตัดสินใจเดินไปยังบ้านข้างๆ แทน

         น่าแปลกที่ถึงแม้เขาจะเดินไปแบบโต้งๆ ไม่ได้พรางตัวใดๆ ก็ไม่มีใครให้ความสนใจกับเขาเลยสักนิด

         ทุกคนต่างมุ่งเข้าไปในบ้านที่ประตูถูกเปิดโล่งไว้ พุ่งไปยังคนที่มีกลิ่นเลือดเหมือนกลิ่นน้ำหอมที่ค่อนข้างจะฉุนเกินไปหน่อย ไม่ตรงกับรสนิยมของข้อสอบ

         ถ้าเดาไม่ผิด การที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้มีอยู่กรณีเดียวเท่านั้นคือมีโอเมก้ากำลังฮีตและส่งกลิ่นฟีโรโมนฟุ้งกระจายไปทั่ว

         ไม่น่าเชื่อว่าในค่ายทหารที่ควรจะมีการป้องกันไม่ให้โอเมก้าฮีตอย่างเคร่งครัด จะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้

         แวมไพร์หนุ่มเดินไปหยุดอยู่ข้างนอกหน้าต่างห้องห้องหนึ่งที่มีเสียงดังลอดออกมาชัดเจน

         “อ๊า แรงอีก แรงกว่านี้”

         เสียงครางกระเส่าดังมาจากร่างชายหนุ่มที่เกือบจะเปลือยเปล่า ผู้กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงควีนไซต์ เสื้อผ้าบนร่างถูกดึงทึ้งฉีกกระจายจากแรงของตนและชายหนุ่มร่างใหญ่โตอีกคน

         ปั่บๆๆ

         เสียงกระทบของเนื้อสดดังลั่นห้องไปหมด

         ถึงแม้จะไม่ได้กลิ่นฟีโรโมน แต่กลิ่นคาวโลกีย์ของน้ำกามก็ฟุ้งกระจายเต็มห้องจนคนที่แอบมองอยู่เกือบสำลัก มันปนกับกลิ่นเลือดฉุนๆ จนทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน

         “อมของกูนี่”

         “อ๊อก”

         ไม่เพียงเท่านั้น ร่างของชายหนุ่มที่เข้ามาในห้องอีกคนก็รูดซิปกางเกงและจับแก่นกายอันใหญ่โตยัดเข้าไปในปากเล็กจนมิดด้าม เล่นเอาเจ้าของปากจุกไปหมด

         “ร่านนักนะมึง” ชายคนแรกกระแทกแรงขึ้นเมื่อเห็นคนที่กำลังฮีตเต็มใจอมให้กับชายอีกคนอย่างช่ำชอง จนเตียงสั่นสะเทือนไปหมด

         หนังโป๊ก็เคยดูมาบ้าง แต่ไม่นึกว่าจะได้ดูหนังสดแบบนี้

         คนถ้ำมองกำขอบหน้าต่างแน่นจนเห็นเส้นเลือดบนมือชัดเจน

         “ดี... ลึกมาก ตอดอีก ซี้ดดด ฉันชอบ”

         แต่ขณะที่กำลังลุ้นอยู่กับฉากเข้าด้ายเข้าเข็ม โลกของข้อสอบพลันมืดสนิทด้วยมือใหญ่ของใครบางคน

         พลั่ก!

         แขนของผู้บุกรุกถูกจับ ร่างทั้งร่างถูกเหวี่ยงผ่านอากาศจนกระแทกพื้นอย่างง่ายดายและรวดเร็วด้วยความแข็งแกร่งของแวมไพร์

         “อะ อ้าว”

         พอมองร่างที่กำลังนั่งลูบเอวตัวเองอยู่บนพื้น ชายหนุ่มก็ต้องตกใจ เพราะคนที่เขาเพิ่งประทุษร้ายไปเมื่อครู่คือเจ้านายของเขาเอง

         “เป็นอะไรมั้ยครับ ท่านผู้พัน”

         หวังว่าเลือดในตัวจะยังปกติดีนะ...

         หากคนที่ได้รับความเป็นห่วงเป็นใยรู้ความในใจที่แท้จริง คงจะเจ็บปวดน่าดู

         อาชวินในชุดเสื้อยืดกางเกงบอลอยู่บ้านสบายๆ ขับเน้นให้เห็นกล้ามเนื้อทั้งท่อนแขนและท่อนขา ยอมรับความช่วยเหลือจากมือเล็กที่ยื่นมาช่วยพยุง

         “ผมเผลอไปหน่อยน่ะครับ นึกว่าเป็นพวกคนไม่ดี แหะๆ”

         สงสัยผู้พันจะยังงงแน่ๆ ว่าทำไมเบต้ารูปร่างธรรมดาๆ ถึงมีแรงจนจับอัลฟ่าทุ่มได้ เลยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

         ข้อสอบหันกลับไปสนใจที่เหตุการณ์ข้างในบ้านต่อ

         ดูเหมือนว่าชายคนแรกจะยังไม่ได้เสร็จสมดังใจหมาย เพราะถูกขัดจังหวะจากอัลฟ่าคนอื่นๆ ที่ได้กลิ่นฮีตและเริ่มทยอยเข้ามาในห้อง แต่ละคนล้วนขาดสติยั้งคิด ต่างอยากจะเข้าไปมีอะไรกับโอเมก้าหนุ่มจนเริ่มเกิดการต่อสู้กันขึ้น

         ทุกอย่างมันวุ่นวายจนสายตาของคนถ้ำมองยังโฟกัสไม่ถูก รู้ตัวอีกทีโอเมก้าหนุ่มที่กำลังขาดของแบบสุดๆ ก็เป็นฝ่ายจับไอ้นั่นยัดเข้าไปช่องสวาทของตนถึงสองแท่ง

         เขมือบทีเดียวสองอันเลยเนี่ยนะ!

         เร่าร้อนมากคุณน้าาา

         ได้เห็นฉากแบบนี้เต็มสองตา แวมไพร์หนุ่มถึงกับช็อก ขาแข็งก้าวไม่ออก

         อาชวินที่เห็นร่างเล็กกว่ายืนเป็นบื้อใบ้ไปแล้ว เลยจัดการอุ้มคนตัวแข็งขึ้นพาดบ่า พาเดินหนีออกไปจากหนังสดนี้

         กว่าข้อสอบจะได้สติกลับมาอีกครั้ง พวกเขาก็อยู่ห่างจากบ้านหลังนั้นมาไกลแล้ว

         “ปล่อยผมลงเถอะครับ”

         เพียงแค่เอ่ยบอก อัลฟ่าตัวโตก็ปล่อยเขาลงอย่างง่ายดาย

         “ได้สติก็ดีแล้ว”

         “ทำไมคุณถึงไม่รัตเหมือนอัลฟ่าคนอื่นล่ะครับ”

         ร่างทั้งสองเดินเคียงข้างกันริมถนนในยามค่ำคืน ถึงแม้จะอยู่ใกล้กันค่อนข้างนานกว่าปกติ แต่ข้อสอบก็สามารถทนความเย้ายวนของกลิ่นเลือดได้ เนื่องจากเขาเพิ่งดูดเลือดอีกฝ่ายไปเมื่อไม่กี่วันก่อน

         “เป็นพรสวรรค์ที่สืบทอดต่อกันมาในตระกูลน่ะ”

         เท่าที่ข้อสอบทราบ ตระกูลธาดาศิริกุลของผู้พันอาชวิน เป็นตระกูลที่มีประวัติมายาวนานตั้งแต่สมัยประเทศทีแอลเพิ่งเริ่มมีการบันทึกประวัติศาสตร์ของตน แต่เดิมชื่อว่าตระกูลทาดา มีบทบาทสำคัญทางด้านขุนนางและการเจริญสัมพันธไมตรีกับต่างชาติ นอกจากนี้ยังขึ้นชื่อเรื่องความแข็งแกร่งของสายเลือด ที่มักจะให้กำเนิดอัลฟ่าอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ทุกคนล้วนเกิดมาเป็นอัลฟ่า

         ปัจจุบันตระกูลนี้มีบทบาทค่อนข้างเยอะทางด้านบัญชาการรบ และมีธุรกิจผลิตอาวุธสำหรับการสู้รบกับดาวอื่น เป็นคู่ค้าสำคัญกับรัฐบาลทีเอลและรัฐบาลหลายๆ ประเทศ

         ความที่มีลูกหลานในตระกูลทำงานอยู่ฝ่ายยุทธศาสตร์การรบ ไม่ได้ทำให้งานวิจัยต่างๆ ที่เกิดขึ้นในเขตทหารรั่วไหลออกไปสู่ธุรกิจตระกูลแต่อย่างใด เพราะอาวุธของภาคเอกชนและรัฐบาลต่างใช้เทคโนโลยีของใครของมัน

         มีบ้างที่ถูกสงสัยและใส่ร้ายป้ายสีจากเหล่านักข่าว แต่ตระกูลธาดาศิริกุลก็กำราบทุกอย่างไว้ได้เสมอ

         “อย่างงี้นี่เอง” พยักหน้าหงึกๆ จนผมสีน้ำตาลเข้มพลิ้วไหว เผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่ส่องประกายสีทองสวยท่ามกลางแสงจันทร์ยามค่ำคืน “เอ๊ะ แต่ความลับแบบนี้คุณเอามาบอกผมได้เหรอ”

         รอยยิ้มผุดขึ้นน้อยๆ บนใบหน้าที่มักจะเคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา

         “เธอเชื่อด้วยเหรอ”

         “อ้าว”

         “มีที่ไหนเล่าเรื่องพรรค์นั้น ฉันก็แค่ฝึกฝนตัวเองมาตั้งแต่เด็กก็เท่านั้นเอง”

         “โธ่ หลอกกันได้ลงคอ”

         ฮึ่ย เกลียดจริง ไอ้พวกคนที่หลอกคนอื่นได้หน้าตายเนี่ย ต่อไปนี้เขาจะไว้ใจใครได้บ้าง

         หมดอารมณ์จะคุยต่อ เด็กน้อยในคราบนักวิจัยหนุ่มเลยเดินหนีออกมาอย่างเซ็งๆ

         “จะไปไหน”

         “ไปหาของกินครับ”

         ตอบโดยไม่ทันได้คิดเพราะเจ็บใจที่ตัวเองไม่ทันคนสักที โดยไม่รู้เลยว่าคนที่ได้ยินถึงกับขบกรามแน่นให้กับคำพูดนั้น