4 ดูดเลือดครั้งที่สอง

4

ดูดเลือดครั้งที่สอง

         “หลบจ้า หลบ”

         “กระเทียมหนึ่งพวงสามสิบ สองพวงอม เอ้ย กินกำลังพอดีจ้า เอาไปเลยห้าสิบพอ”

         “เนื้อจ้าเนื้อ เนื้อสดๆ อ้าว พ่อหนุ่ม มาดูเนื้อมั้ย หรือจะดูเอ็น แต่ต้องไปดูร้านโน้นนะ ที่คนขายหล่อๆ น่ะ”

         “ขอบคุณครับป้าใจ มาดูเอ็นได้ทางนี้เลย เครื่องในก็มีเพียบ ตับไตไส้พุง หรือจะเอาหัวใจผมไปก็ได้นะ”

         “ทางนี้จ้าทางนี้ ซื้อเยอะแถมเยอะ ซื้อน้อยก็แถมเยอะอีกเหมือนกัน แจกจ้าแจก อยากกลับบ้านแล้ว ป่านนี้ไอ้แก่ที่บ้านแอบไปหาเมียน้อยแล้ว”

         โครม!

         “อุ้ย ตาเถร”

         “บัดสีบัดตาเซิ้ง”

         “บัดเถลิง!”

         คนแทบทั้งตลาดตบมุกพร้อมๆ กัน ให้กับคุณยายคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์รถเข็นผักชนกับคน และใช้คำได้แบบผิดๆ ไม่ใช่แค่พูดผิดธรรมดา แต่ใช้ผิดความหมายไปเลย

         เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจและความครึกครื้นของตลาดสดแห่งนี้ ทำให้ข้อสอบที่ออกมาเดินหาซื้อของที่น่าจะพอกินได้ รู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นที่สุด เพราะส่วนใหญ่แล้วเขามักจะเข้าแต่ซูเปอร์มาเก็ต แต่พอเจอเหตุการณ์ถูกคนบ้ายิงเข้าไป เขาก็ไม่กล้าเฉียดกรายเข้าใกล้ห้างแห่งนั้นอีกเลย

         คิดแล้วก็แอบเสียใจอยู่เหมือนกัน ที่เมื่อหลายคืนก่อน ตอนที่เขากระโดดจากระเบียงเข้าไปในอ้อมกอดเจ้าของกลิ่นเลือดอันหอมหวนรัญจวนใจนั้น เขาดันไม่ใช้โอกาสสวาปามอาหารตรงหน้าเสียให้จบๆ

         สุดท้าย เลือดคนที่เขาเคยกินเป็นครั้งแรกก็ทำให้ท้องอิ่มได้เพียงสัปดาห์เดียว

         เลยต้องมาลองหาเลือดสัตว์กินดู เผื่อว่าจะแทนๆ กันได้

         ถึงแม้จะแอบเสียหน้าอยู่หน่อยๆ ที่ตกลงไปในอ้อมแขนของชายฉกรรจ์โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่การได้เจอเขาอีกครั้ง ทำให้ข้อสอบยืนยันได้ว่าอีกฝ่ายจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสวนสาธารณะไม่ได้เลยสักนิด... ไม่แม้แต่จะทักถึง

         ‘ขอบคุณครับ’

         ข้อสอบพูดออกไปตามความเคยชิน ทั้งที่ในความเป็นจริงไม่ได้อยากได้ความช่วยเหลือจากเขาเลยสักนิด

         แค่ระเบียงชั้นสอง เขากระโดดมายืนได้สบายๆ ยุ่งไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆ

         ซึ่งฝ่ายที่ได้ยินเพียงแค่พยักหน้ารับ ก่อนจะวางร่างในอ้อมแขนลงอย่างง่ายดาย จากนั้นต่างฝ่ายต่างก็แยกย้ายกันไป โดยไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย

         เหตุการณ์นั้นแสดงให้เห็นว่าข้อสอบมีความสามารถลบความทรงจำของเหยื่อได้จริงๆ

         “ทั้งหมดร้อยถ้วน พี่แถมเครื่องในให้ด้วยนะ”

         พ่อค้าหนุ่มสุดหล่อ...หล่อสุดในตลาดแห่งนี้ยื่นถุงที่ใส่ขวดบรรจุเลือดสัตว์มาให้พร้อมกับถุงเครื่องใน แต่กลิ่นที่โชยมาจากของแถมนั้นช่างเหม็นซะจนคนซื้อเริ่มพะอืดพะอม

         เขาเป็นแวมไพร์ เขาไม่ใช่ปอบ ที่จะชอบกินเครื่องใน!

         ข้อสอบรีบรับถุงนั้นมา โดยไม่สนใจที่จะถ่วงเวลาเพื่อชื่นชมความงามของแม่ค้าร้านข้างๆ อีกต่อไป

         เขารีบจ้ำไปยังซอยเล็กๆ โยนถุงของแถมทิ้งลงถังขยะอย่างไม่คิดจะเสียดาย ก่อนจะเลี้ยวไปยังมุมเล็กๆ ที่เป็นทางตัน เพื่อเปิดดูอาหารของตน

         เลือดสัตว์สดๆ ที่ถูกบรรจุอยู่ในขวดน้ำดื่มนั้นสะดวกต่อการบริโภคเป็นอย่างยิ่ง

         หมุนเกลียวเปิดฝาออก ก่อนจะยกขึ้นมาดมกลิ่นแบบห่างๆ

         อ่า... กลิ่นพอได้อยู่ แต่พอมีข้อเปรียบเทียบระหว่างกลิ่นนี้กับกลิ่นของอัลฟ่าคนนั้นแล้ว มันดันเทียบกันไม่ติดเลย เหมือนกับคนที่ได้กินของอร่อย แล้วกลับไปกินของที่ทำมาแบบชุ่ยๆ ไม่ได้อีก

         ขวดเลือดถูกกระดกเข้าปากเรียวอย่างช้าๆ โชคดีที่พอได้ลิ้มรสแล้วยังพอจะกลั้นใจกลืนต่อไปเรื่อยๆ ได้จนหมดไปครึ่งขวด

         แค่นี้ก็พอจะอยู่ท้องแล้ว หากให้ฝืนทนกลืนไปมากกว่านี้ คงได้อ้วกออกมาก่อน

         ข้อสอบเก็บขวดเลือดที่เหลืออยู่ลงไปในกระเป๋าสะพาย แล้วพาตัวเองออกจากตรอกนั้น โดยไม่รู้เลยว่าพฤติกรรมของตนถูกร่างร่างหนึ่งจับตามองตั้งแต่ต้นจนจบ...

         ก๊อก ก๊อก ก๊อก

         เจ้าของร่างสูงสมส่วนในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวแบบเจ้าหน้าที่ทั่วไปสูดลมหายใจลึกอย่างเรียกขวัญกำลังใจ ก่อนจะกลั้นใจผลักประตูเข้าไป

         ห้องที่ปรากฏสู่สายตาคือห้องทำงานของพันตรีอาชวิน ธาดาศิริกุล ข้างในถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เรียบง่ายที่เป็นโทนสีของไม้ เข้ากันได้ดีกับพื้นห้องและบรรยากาศโดยรอบ

         สิ่งแปลกตาเพียงหนึ่งเดียวในห้องเห็นจะเป็นกรงนกที่ทำจากเหล็กขนาดใหญ่ ที่ไม่มีแม้แต่เงาของนกสักตัว

         ก่อนที่ข้อสอบจะกวาดสายตาสำรวจทุกอย่างได้ละเอียดพอ เจ้าของห้องก็ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังทำงานอยู่ มองมายังเขาเสียก่อน

         ผู้บุกรุกโดยชอบธรรมรีบปิดประตูห้องเพื่อปิดกั้นสายตาของคนข้างนอกอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะถูกสายตาของเจ้าของห้องจ้องจนไม่กล้าขยับตัว

         พอได้เจอกันในระยะที่ค่อนข้างจะใกล้ และมีแสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่สาดผ่านหน้าต่างห้องเข้ามาแล้ว บุรุษตรงหน้าดูมีเสน่ห์แตกต่างไปจากยามค่ำคืนที่เขาได้พบเจอ

         ครั้งนี้นับว่าเป็นครั้งที่สี่แล้วที่ได้เห็นเขา... อัลฟ่าที่มีเลือดแสนอร่อยถูกปากแวมไพร์มือใหม่เป็นที่สุด

         ไม่นึกไม่ฝันว่าสุดท้ายตัวเองจะมาจบลงที่จุดนี้

         จุดที่ต้องบุกเข้ามาหาอาหารถึงในห้องทำงานส่วนตัว ฝ่าด่านทั้งเจ้านายตนและเลขาหนุ่มหน้าห้องท่านผู้พัน เพียงเพื่อจะเข้ามาบรรเทาอาการหิวโหยเหมือนคนขาดของมานาน

         เอาเข้าจริงเขาคงจะอดทนได้นานกว่านี้ หากไม่ถูกเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งทักขึ้นเสียก่อน

         ‘สองสามวันมานี้นายตัวซีดลงอีกแล้วนะ ดูไม่สดใสเหมือนสัปดาห์ก่อนเลย’

         ข้อสอบนั้นรู้ตัวดีว่าทำไมเขาถึงกลับไปสู่สภาพของคนที่ขาดอาหารมานานอีกครั้ง

         มันเป็นเพราะเลือดสัตว์ที่เมื่อเอามาแช่ตู้เย็นไว้แล้วกลับมีกลิ่นและรสที่เปลี่ยนไปจนไม่สามารถกินได้อีก

         กลิ่นเหม็นหืนสุดๆ แถมรสยังเหมือนกับกินของบูดเน่า

         ไม่ว่าเขาจะทดลองเก็บรักษาเลือดนั้นในอีกหลายรูปแบบ ทั้งแช่ช่องฟรีซ ทั้งเก็บในถุงสุญญากาศ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มีเพียงเลือดสดๆ เท่านั้นที่เขาจะพอกินได้

         แต่พอต้องคอยแหกขี้ตาตื่นเพื่อไปซื้อเลือดสัตว์มากินก่อนเข้างานบ่อยๆ เข้า ความพะอืดพะอมกลับเพิ่มมากขึ้น มันเหมือนกับว่าร่างกายไม่อนุญาตให้เขาใช้เลือดสัตว์กินแก้ขัดได้อีกต่อไป

         เลยต้องมาลงเอยอยู่ที่นี่... กับคนที่เขายกให้เป็นถุงเลือดเดินได้ประจำตัว

         ก่อนที่จะโดนคนที่ทำงานสงสัยไปมากกว่านี้

         “คนที่ตกจากระเบียงนี่เอง นั่งลงก่อนสิ” คำกล่าวตามมารยาท ขัดกับใบหน้าเคร่งขรึมและออร่าที่แผ่ออกมาจากตัวเจ้าของห้อง

         “ครับ”

         ข้อสอบเลือกที่จะเดินไปนั่งบนเก้าอี้รับแขกข้างหน้าโต๊ะทำงานนั้น ก่อนจะเข้าเรื่องของตน

         “ผมมาขออาหาร”

         สายตาสีน้ำตาลอ่อนสบเข้ากับตาสีน้ำตาลเข้มเขม็งโดยไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด เขารอจนอีกฝ่ายมีท่าทางเลื่อนลอย ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดโดยที่หลบมุมกล้องวงจรปิดไว้

         โค้ดถูกพิมพ์ลงไปยังโปรแกรมที่ตั้งค่าไว้ จนกระทั่งมั่นใจว่ากล้องวงจรปิดถูกตัดภาพเรียบร้อย หนุ่มนักวิจัยจึงลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดอยู่ข้างๆ คนที่ตกอยู่ภายใต้มนต์สะกด

         “อัลฟ่าหรือจะสู้แวมไพร์ได้”

         หนุ่มแว่นใช้มือหนึ่งกดบ่ากว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้ออย่างน่าอิจฉา จากนั้นก็โน้มริมฝีปากไปยังลำคอเรียวยาวของเหยื่อ เขี้ยวจิ๋วโผล่ออกมาให้เห็นเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเจาะผ่านผิวหนังเข้าไปยังเส้นเลือดอย่างรวดเร็ว

         ทุกขั้นตอนเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีความเงอะงะแบบแวมไพร์มือใหม่ให้เห็นเลยสักนิด อาจเป็นเพราะเขาจินตนาการถึงฉากนี้อยู่เสมอๆ เวลาหิวจนเริ่มหน้ามืดตาลาย... ฉากที่เขาได้กัดใครสักคน

         แต่ไม่รู้ทำไม ทั้งที่วันๆ พบเจอผู้คนตั้งมากมาย เขาถึงไม่ได้กลิ่นเลือดของใครเลย ตรงกันข้ามกับอัลฟ่าคนนี้

         ตอนที่เปิดประตูเข้าห้องมา กลิ่นเลือดนั้นฟุ้งกระจายมาเป็นอย่างแรก ทำเอาสติของแวมไพร์พลุ่งพล่าน เกือบระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่

         และยิ่งขณะนี้... ตอนที่เขี้ยวเล็กๆ ของเขาเจาะลงไปยังผิวคล้ำแต่นุ่มลื่น เปิดเปลือยเส้นทางเลือดให้ไหลเข้าสู่ลำคออันแห้งผาก ดั่งหยดน้ำที่ช่วยให้รอดชีวิตท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ

         รสชาติแสนอร่อยราวกับระเบิดอยู่ในปากของแวมไพร์หนุ่ม ริมฝีปากดูดดึงลำคอเหยื่อแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างคนที่อดอยากปากแห้งมานาน

         ไม่ได้สนใจมือของตนที่เริ่มเคลื่อนไปขย้ำปกเสื้อของอัลฟ่ายศสูงด้วยแรงอารมณ์ที่เกิดขึ้น

         อารมณ์สำราญจากรสอันนุ่มละมุนลิ้นจนไม่ปล่อยให้เสียของแม้สักหยด

         อารมณ์ผ่อนคลายจนอยากจะครางออกมาจากเลือดที่เติมเต็มกระเพาะและทำให้ร่างกายรู้สึกมีกำลังวังชาขึ้นอีกครั้ง

         “อึดอัด” ขณะที่กำลังดื่มด่ำกับความสุขสมที่ได้รับ น้ำเสียงเหมือนคนที่คลายจากมนต์สะกด ทำให้ข้อสอบตกใจ

         ครั้งนี้มันแตกต่างตรงที่เขายังดูดเลือดไม่ทันจะถึงไหน อีกฝ่ายก็พูดออกมาอย่างชัดเจนซะแล้ว

         แวมไพร์หนุ่มจำใจต้องเก็บเขี้ยวของตนกลับคืนมาอย่างแสนเสียดาย เขาขยับตัวเพื่อที่จะสบตาอัลฟ่าหนุ่มได้ถนัด

         หากแต่คราวนี้สายตาที่ควรจะเหม่อลอยกลับกระจ่างชัดและจ้องเขม็งมาซะจนคนใจกล้าเริ่มใจเสาะ ไม่มีอารมณ์กลับไปดื่มด่ำกับอาหารต่อ

         “ลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นซะ”

         “เดี๋ยวก่อน!”

         แรงดึงจากอุ้งมือหนาที่จับข้อมือเขาไว้ ทำให้ข้อสอบตกใจกลัวจนไม่คิดจะสนใจรอดูผลลัพธ์จากการลบความทรงจำมั่วๆ ซั่วๆ ของเขาอีกต่อไป ใช้ความแข็งแกร่งของแวมไพร์เข้าสู้ สะบัดข้อมือออก ก่อนจะแปลงร่างเป็นค้างคาวบินหนีออกไปจากช่องว่างเล็กๆ ของหน้าต่างอย่างง่ายดาย

         เขากลายเป็นค้างคาวได้โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว!

         ลับหลังร่างค้างคาวไป...

         แอ๊ดดด

         เลขาหน้าห้องของผู้พันหนุ่มผลักประตูเข้ามาเมื่อเห็นว่าถึงเวลาที่เจ้านายของตนควรไปประชุมได้แล้ว

         “ถึงเวลาประชุมแล้วคะ...ครับ”

         ภาพห้องที่ไร้วี่แววของแขกตัวซีดเซียว ทำให้นาทีถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก

         “มีอะไร” อาชวินถามลูกน้องที่จู่ๆ ก็หยุดชะงัก

         “คุณข้อสอบกลับไปตอนไหนเหรอครับ” ทำไมเขาถึงไม่เห็น

         “นายหมายถึงใคร”

         ฝ่ายเจ้านายที่ถูกถามด้วยคำถามแปลกๆ ก็เริ่มเอะใจ เขาเปิดตู้เก็บของที่มีกระจกติดอยู่ข้างใน

         ภาพสะท้อนจากกระจกเผยให้เห็นจุดสองจุดจางๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นอยู่ข้างลำคอ และมันกำลังจะจางหายไปเพราะพลังในการรักษาตัวเองที่สืบทอดมาจากต้นตระกูลของเขา จากรุ่นสู่รุ่น

         จำได้ว่าครั้งก่อนหลังจากกลับจากนัดรับของที่สวนสาธารณะ เขาก็รู้สึกคันๆ ที่ลำคอในจุดเดียวกัน แต่พอส่องกระจกกลับไม่พบอะไร

         “ไปดึงภาพจากกล้องวงจรปิดมาให้ฉันที เริ่มตั้งแต่ตอนที่นายบอกว่าคนที่ชื่อข้อศอกอะไรนั่นเข้ามาในห้องฉันเลย”

         “ข้อสอบ... ครับ” เสียงเบาลงตอนท้ายเมื่อถูกสายตาคมกริบตวัดมามองจนเลือดแทบซิบ

         “ไปจัดการให้เรียบร้อยก่อนฉันประชุมเสร็จ”

         แล้วร่างใหญ่ที่แผ่ไอคุกคามออกมาเล็กน้อยอย่างคนไม่สบอารมณ์ก็คว้าโทรศัพท์มือถือของตน เดินออกจากห้องทำงานไป

         ทิ้งให้ลูกน้องโอเมก้าได้ใช้เวลาทุกนาทีอย่างคุ้มค่าสมชื่อ

         ชายหนุ่มผิวสีซีดรูปร่างค่อนข้างจะผอมไปหน่อยกำลังกอดกล่องกระดาษแข็งขนาดใหญ่ที่ข้างในบรรจุไว้ด้วยอุปกรณ์สำนักงานมากมาย ยืนอยู่หน้าอาคารรูปทรงแปลกตาที่ดูล้ำสมัยแตกต่างจากอาคารที่เขาจากมาลิบลับ

         เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นกระจกสีฟ้าจำนวนมากสูงขึ้นไปหลายสิบชั้น

         ทำงานมาก็เกือบจะสามปี ได้ไปช่วยงานฝ่ายอื่นหรือข้ามแผนกก็บ่อย แต่ไม่เคยจะต้องมาทำงานข้ามสาย ข้ามตึกขนาดนี้

         เรื่องของเรื่องมันเกิดขึ้นจากการที่จู่ๆ หัวหน้าฝ่ายและหัวหน้าแผนกเรียกเขาเข้าพบ อธิบายว่าทางหน่วยรบที่สิบเอ็ด ฝ่ายยุทธศาสตร์การรบ ต้องการความช่วยเหลือจากเขาเป็นอย่างยิ่ง และให้เขาย้ายไปยังหน่วยนั้นในวันนี้เลย

         ทุกอย่างมันกะทันหันซะจนเขาไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้ รู้ตัวอีกทีก็ขนของขึ้นรถยนต์ของหัวหน้าฝ่ายที่ถึงกับขับรถมาส่งถึงหน้าอาคาร ที่ทำงานใหม่ของเขาเรียบร้อย

         ประเด็นใหญ่มันไม่ได้อยู่ที่การย้ายที่ทำงาน แต่มันอยู่ที่เนื้อหางานที่ต้องทำต่างหากเล่า

         หากเขาไม่ได้ทำงานที่ตนชอบ ก็คงจะหมดแพชชั่นและเหี่ยวเฉาเอาแน่ๆ

         ความคลุมเครือของเนื้องาน ทำให้ข้อสอบรู้สึกลำบากใจกับการถูกย้ายมากะทันหัน

         “สวัสดีครับ ผม นาที” ชายหนุ่มในชุดทหารรูปร่างแข็งแกร่งตามแบบฉบับคนที่เคยผ่านการฝึกทหาร แต่มีกลิ่นอายและภาพลักษณ์ของโอเมก้า เอ่ยทักทายหัวหน้าฝ่ายของนักวิจัยหนุ่ม

         “ฝากลูกน้องผมด้วยนะครับ ผมคงต้องขอตัวก่อน” พูดเสร็จก็หันมาบอกลาคนที่อุ้มกล่องกระดาษอยู่ “มีอะไรก็ถามคุณนาทีล่ะ โปรเจกต์เสร็จเมื่อไหร่ก็กลับมาได้ทุกเมื่อ”

         “ครับ”

         จากนั้นก็เดินไปขึ้นรถของตน ปล่อยให้หนุ่มเนิร์ดเผชิญหน้ากับโอเมก้าที่มีส่วนสูงพอๆ กัน

         “เชิญครับ”

         นาทีเดินนำอีกฝ่าย ขณะเดียวกันก็ลอบสังเกตคนที่เคยเข้าพบเจ้านายของตน แต่เกิดเหตุการณ์กล้องวงจรปิดเสียในวันเดียวกันนั้นไปด้วย

         การที่เจ้านายของเขาย้ายให้นักวิจัยคนนี้มาอยู่ใกล้ตัว คงเพราะต้องการจะสืบหาอะไรบางอย่างแน่ๆ

         เบต้าหน้าตาหล่อเหลา แต่ตัวขาวซีด แต่งตัวเรียบร้อย ท่าทางเนิร์ดๆ เหมือนพวกเด็กเก็บตัว จะมีอะไรให้น่าสนใจกัน

         หากถามถึงเรื่องระดับมันสมอง นาทีมั่นใจว่าคนในฝ่ายเขาสู้ได้แน่ๆ แถมยังมีคนที่เก่งทั้งบู๊และบุ๋นอยู่ด้วย

         ต่างจากพวกนักวิจัยที่วันๆ อยู่แต่หน้าโต๊ะคอมกับห้องทดลอง จะเอาไปต้มยำทำแกงอะไรได้

         เขาไม่ได้ดูถูกอีกฝ่ายนะ เขาแค่แค้นนิดหน่อย ที่จู่ๆ ก็โดนเจ้านายโยนงานเพิ่มให้ ทั้งติดตั้งระบบรักษาความปลอดภัยเพิ่ม ทั้งหาข้อมูลของคนตรงหน้าและทำเรื่องย้ายเขามาทำงานที่นี่

         ทำเอาตารางงานที่เขามักวางแผนล่วงหน้าเป็นเดือนๆ รวนไปหมด

         ข้อสอบถูกพาลงลิฟต์ไปยังชั้นลบหนึ่ง ไม่ผิดหรอก ชั้นลบหนึ่งจริงๆ

         ชั้นลบหนึ่งเป็นชั้นใต้ดิน เขาเดินผ่านโถงทางเดินซึ่งผนังทำจากปูนที่มีประตูเหล็กอยู่หลายบานให้อารมณ์เหมือนเป็นฐานทัพลับอะไรสักอย่าง

         โชคดีที่อย่างน้อยยังมีการตกแต่งด้วยกระถางต้นไม้และกรอบรูปอยู่ประปราย เลยยังดูไม่เหมือนคุก

         นาทีเปิดเข้าไปยังห้องห้องหนึ่งที่มีคอมพิวเตอร์วางอยู่หลายเครื่อง และมีโซนทดลองแยกเฉพาะซึ่งเต็มไปด้วยอาวุธมากมาย

         หลังจากข้อสอบวางสัมภาระของตนลงบนที่ว่างเรียบร้อยแล้ว เลขาหนุ่มก็พาเด็กใหม่ไปทำความรู้จักกับท่านผู้พันที่ชั้นสิบแปด ชั้นสูงสุดของอาคารนี้

         โดยไม่ปล่อยให้นักวิจัยหนุ่มได้แนะนำตัวใดๆ เพียงแค่เดินเข้าห้องมาและยกมือไหว้เสร็จ เจ้าของห้องก็ทักออกมา

         “มาแล้วสินะ ข้อศอก”

         “ข้อสอบครับ” คราวนี้ไม่ใช่เลขาคนสนิทที่เป็นคนเอ่ยแก้

         คนนะไม่ใช่ข้อศอกหมา เจ้าของชื่อคิดในใจอย่างเซ็งๆ เพราะชอบโดนคนเรียกชื่อมั่วอยู่บ่อยๆ

         “จัดของเสร็จแล้วกลับบ้านได้เลย วันนี้นายเลิกงานไวได้ พรุ่งนี้ก็หยุดงานหนึ่งวัน ไปเก็บข้าวของซะให้เรียบร้อย แล้วฉันจะส่งลูกน้องพร้อมรถขนของไปให้”

         “เห”

         “ย้ายเข้ามาอยู่บ้านพักข้างในเขตทหารซะ จะได้เดินทางมาทำงานสะดวก และอีกอย่าง...”

         “...”

         “จะได้ไม่ต้องตกตึก ให้คนอื่นคอยลำบากอีก”