3 ผู้บริจาคเลือด

3

ผู้บริจาคเลือด

         พรึ่บ

         แสงไฟและเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ดับลงพร้อมกัน ส่งผลให้ห้องทั้งห้องมืดสนิทลงในทันใด มีเพียงแสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์เท่านั้นที่ยังสว่างไสวอยู่

         ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีก็มีเหตุการณ์ไฟตกอยู่เช่นกัน แต่เพียงครู่เดียวไฟก็ติดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

         เจ้าของห้องเปิดประตูออกไปชะเง้อมองดูข้างนอก ก่อนจะพบว่าโถงทางเดินและอาคารอื่นก็ไฟดับเหมือนกัน

         ปกติแล้วทางตึกมีระบบไฟสำรองให้ตลอด ที่ไฟดับนานขนาดนี้แสดงว่ารอบเมื่อกี้เป็นการใช้ไฟสำรองจนหมดเรียบร้อยแล้ว

         ดูเหมือนว่าจะมีการดับไฟเพื่อปรับปรุงระบบหรือซ่อมแซมอะไรสักอย่าง แต่เขาดันไม่เห็นประกาศนี่สิ

         Exam is coming: บ้านพวกนายไฟดับปะวะ

         ×เอ็กซ์×: เออ ดับ แต่เขาก็แจ้งนานแล้วนะ

         Exam is coming: อ้าวเหรอ ดับถึงกี่โมงวะ

         ×เอ็กซ์×: ถึงเช้าโน่นแหละ นอนไม่ลงว่ะ ร้อน

         49ก็มีหัวใจ: วอร์ปะล่ะ

         ลางานหนึ่งวัน งดทัก: +1

         ปอนด์แฟนมิ้งค์: +++

         Exam is coming: ขอผ่านว่ะ ไม่มีอารมณ์

         กลุ่มแชทที่ข้อสอบพิมพ์ถามลงไปคือกลุ่มของเพื่อนสมัยปริญญาตรี ที่ยังติดต่อกันอยู่ก็เพราะคอยชวนกันเล่นเกมบ้างเป็นบางครั้งนี่แหละ เกมที่เล่นกันก็มีอยู่เกมเดียวคือเกมแนว MOBA จับทีมต่อสู้ยิงป้อมแบบห้าต่อห้า

         ถึงแม้จะไม่ได้พูดคุยกันมากนักตามประสาผู้ชาย แต่ก็คอยแชร์คลิปตลกๆ ให้กันอยู่เสมอ เวลามีใครเดือดร้อนอะไรก็พร้อมช่วยกันตลอด

         เป็นเพราะเพื่อนกลุ่มนี้ที่คอยสนับสนุน ทำให้ข้อสอบก้าวผ่านความกดดันในการเรียนและงานวิจัยมาได้ จนเขาประสบความสำเร็จและมีทุกวันนี้

         หากไม่ได้คนรอบกายที่ดีกับเขามาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงาน เจ้านายสมัยทำงานพาร์ทไทม์ และเพื่อนร่วมชั้นเรียน เด็กกำพร้าธรรมดาๆ ไร้ซึ่งตระกูลสนับสนุน คงจะเดินทางมาไม่ถึงจุดนี้ และอาจจะล้ม พังทลายลงได้ทุกเมื่อ

         เขานับว่าโชคดีกว่าใครหลายๆ คนที่ไม่มีโอกาสแบบเขา

         บางทีเขายังคิดอยู่บ่อยๆ ว่าตัวเองมีดวงผู้ใหญ่อุปถัมภ์ด้วยซ้ำ

         อากาศภายในห้องเริ่มร้อนขึ้นเพราะไม่มีความเย็นของเครื่องปรับอากาศคอยช่วยเหลือ จนชายหนุ่มต้องเดินไปเปิดหน้าต่างและประตูระเบียงทิ้งไว้ให้ลมพัดเข้ามา

         ทว่ากลิ่นหอมที่โชยมากับสายลมช่างดึงดูดซะจนคนที่ไม่สามารถรับรู้กลิ่นอาหารได้มาหลายวันแทบจะน้ำลายไหล

         มันหอมยิ่งกว่าอาหารที่เคยได้กลิ่นมาทั้งชีวิต

         เมื่อมาถึงจุดที่น้ำลายหยดออกมาเพราะห้ามไว้ไม่อยู่ ข้อสอบก็ตัดสินใจปีนระเบียงลงไปจากชั้นสองเพื่อตามกลิ่นเย้ายวนนั่นไป

         หวังว่าจะเป็นกลิ่นของอาหารนะ เขากินข้าวไม่ลงมาตั้งสามวันแล้ว จนตอนนี้สมองเริ่มเบลอไปหมด ทำงานก็ไม่มีประสิทธิภาพเท่าที่ควร ได้แต่สั่งอาหารเสริมมากระเดือกประทังชีวิต

         เขากระโดดลงมายืนที่พื้นดินอย่างง่ายดายด้วยพละกำลังที่มากขึ้น ก่อนจะทำจมูกฟุดฟิดเพื่อตามหากลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยังคงโชยมาไม่หยุด

         จะให้อธิบายยังไงดีล่ะ ความคิดแรกหลังจากได้กลิ่นคือความหอมของขนมปังที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ๆ แต่พอดมไปสักพักก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นกลิ่นอันกลมกล่อมของอาหารจานเนื้อที่เพิ่งปรุงเสร็จ

         ยิ่งเดินจนแทบจะวิ่งตามไป กลิ่นก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น จนท้องร้องโครกครากประท้วงลั่นท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิด

         เดินเข้าไปยังสวนสาธารณะขนาดใหญ่ของเขตซีซ่า ก็เริ่มมีกลิ่นอื่นมาปะปน

         เป็นกลิ่นเลือด...

         และข้อสอบก็ได้พบกับต้นตอของกลิ่นนั้น

         “เหี้ยยย”

         ใช่ เหี้ยจริงๆ

         เจ้าตัวเงินตัวทองขนาดใหญ่เกินครึ่งหนึ่งของตัวเขานอนนิ่งสนิทอยู่บนพื้นหญ้า รอยแผลเหวอะหวะจนเลือดไหลซึมออกมาไม่หยุด บ่งบอกถึงความสดใหม่ของการตาย

         ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะได้กลิ่นเลือดสัตว์ แถมยังค่อนข้างหอมอีกด้วย แต่ถึงยังไงก็สู้กลิ่นที่เขาตามหาไม่ได้อยู่ดี

         ข้อสอบตัดความสงสัยว่าทำไมกลิ่นเลือดสัตว์จึงหอมออก ก่อนจะเดินตามกลิ่นเดิมไปต่ออีกเพียงห้านาที ชายหนุ่มก็มาถึงบริเวณที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ค่อนข้างจะหนาแน่น สมองที่ควรคิดสงสัยเรื่องทำไมอาหารถึงมาอยู่ในป่าได้กลับไม่ฟังก์ชันเท่าที่ควร

         สุดท้ายเขาก็มาหยุดอยู่หลังต้นไม้ ชะเง้อมองไปยังที่มาของกลิ่น

         กลิ่นแผ่ออกมารอบร่างกายสูงใหญ่ของอัลฟ่าตนนั้นไม่ผิดแน่

         อัลฟ่าคนใหญ่คนโตที่เขาเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อน

         ถึงแม้จะเป็นคืนเดือนมืด แต่ข้อสอบสามารถมองเห็นสีหน้าเรียบเฉยของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ผู้ชายคนนั้นนิ่งอยู่กับที่เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ผ่านไปสองนาที เขาถึงจะขยับขาก้าวเดิน พาร่างของตนไปตามเส้นทางออกจากสวนสาธารณะแห่งนี้

         กลิ่นที่เบาบางลงตามระยะห่างที่มากขึ้น ทำให้ข้อสอบยิ่งมั่นใจ

         ขณะที่คิดไม่ตกว่าควรทำอะไรต่อ นัยน์ตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำโดยไม่รู้ตัว ร่างกายขยับไปตามความปรารถนาส่วนลึกในจิตใจโดยไร้ซึ่งเหตุผล พุ่งไปยังเจ้าของกลิ่นหอมนั้น

         เห็นร่างใหญ่ผงะถอยหลังตั้งท่าต่อสู้ ข้อสอบก็แอบตกใจเช่นกัน

         โดยไม่ต้องคิดว่าจะทำยังไงต่อ เหมือนมีพลังบางอย่างส่งผลให้ดวงตาสีแดงที่สบเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั้นสามารถสะกดอีกฝ่ายให้หยุดนิ่งได้

         ตอนนี้ตาที่มองเห็นได้อย่างชัดเจนในที่มืดโฟกัสไปยังลำคอที่มีเส้นเลือดกำลังเต้นตุบๆ อยู่ เหมือนรู้ว่าหากเขาฉีกกระชากสิ่งนั้นออก ก็จะพบกับที่มาของกลิ่นอันชวนฝัน

         ถึงแม้เขาจะรับรู้และจดจำเหตุการณ์ทุกอย่างได้ แต่ข้อสอบก็ไม่อาจห้ามสัญชาตญาณที่ชักนำร่างของตน

         ริมฝีปากร้อนแตะลงบนคอหนาเพียงผิวเผิน ก่อนจะส่งเขี้ยวเล็กๆ หากแต่แหลมคมทั้งสองซี่กัดทะลุไปจนเจอกับเลือดชั้นดีที่ค่อยๆ ไหลทะลักเข้าสู่โพรงปากตามแรงดูดของเขา

         เลือดอุ่นๆ สดใหม่ที่ให้รสชาติแสนอร่อยยิ่งกว่าอาหารใดๆ ที่เคยได้ลิ้มรสมา จุดประกายความหื่นกระหายจนเกือบจะกลายเป็นตะกละตะกลามของแวมไพร์มือใหม่

         เลือดที่ควรจะเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยงและมีกลิ่นคาว แรกลิ้มรสกลับเปรี้ยวนำหวานตามเหมือนกาแฟฟิลเตอร์ชั้นดี ตามด้วยรสเผ็ดเล็กๆ ของสมุนไพร น้ำหนักของเลือดบนลิ้นก็กำลังพอดี ไม่มีบอดี้ที่บางหรือหนักเกินไป และเมื่อกลืนลงไปแล้ว ก็มีรสของความหวานคั่งค้างอยู่ในปากเนิ่นนาน

         กลิ่นก็เช่นกัน เริ่มจากกลิ่นของขนมปังสดใหม่ (ท็อปโน้ต) แปรเปลี่ยนเป็นกลิ่นนุ่มนวลของผลไม้สีม่วง ตามด้วยกลิ่นที่ช่วยให้จิตใจสงบของไอดินหลังฝนตก ปิดท้ายด้วยกลิ่นดอกไม้ที่คงค้างอยู่ในลำคอ (อาฟเตอร์เทส)

         เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่อาจรู้ได้ รู้เพียงว่าความกระหายของผู้บุกรุกดูท่าจะไม่มีที่สิ้นสุด

         ร่างที่ถูกสะกดจากนัยน์ตาแดงและสารบางอย่างจากเขี้ยวคมเริ่มขยับตัวได้

         การขยับเพียงน้อยนิดนี้ ทำให้แวมไพร์ตัวจ้อยได้สติ หยุดความอยากของตนไว้ได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะเลือดหมดตัวไปเสียก่อน

         พอได้เติมเต็มกระเพาะที่ขาดอาหารมานาน สติสัมปชัญญะของข้อสอบก็เริ่มแจ่มชัดขึ้น เขาสบตาที่กำลังเปลี่ยนจากเลื่อนลอยมาเป็นคนที่เริ่มได้สติ ด้วยไม่แน่ใจว่ามนต์สะกดนั้นหมดไปแล้วหรือยัง

         “ผมขอโทษ” น้ำเสียงติดจะสั่นๆ ด้วยไม่รู้ต้องทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขณะที่มือก็พยายามเช็ดทำความสะอาดปากของตนที่มีเลือดเลอะอยู่ประปราย

         “เกิดอะไรขึ้น” คำถามอย่างคนงงงวย ทำเอาข้อสอบไปต่อไม่ถูก

         ต้องให้เขาตอบว่ายังไง? ตอบว่า เมื่อกี้คุณเป็นอาหาร เป็นถุงเลือดของผมงี้เหรอ?

         ได้โดนฆ่าตายกันพอดี บรึ๋ย~

         ถ้าจำไม่ผิด เหมือนเขาเคยฟังยูทูปเบอร์เล่าถึงประวัติ (ที่ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า) ของแวมไพร์ ว่ามีความสามารถในการลบความทรงจำของคนที่เพิ่งถูกดูดเลือดไป

         “จงลืมซะ”

         พูดออกไปอย่างไม่มั่นใจ แต่มือนี่ทำท่าเหมือนปล่อยพลังใส่ไปเรียบร้อย

         “ทำบ้าอะไร”

         ดุฉิบหาย...

         ดูเหมือนว่าเขาจะปล่อยพลังผิดท่าไปหน่อย คราวนี้ต้องรวบรวมพลังก่อน

         “โอมมม พลังแห่ง... แห่ง... เอ่อ ดวงดาวก็แล้วกัน พลังแห่งดวงดาวจงสถิตแก่ข้า บันดาลให้เจ้าอัลฟ่าคนนี้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดซะ”

         พูดพร้อมขยับตัวออกท่าทางที่คิดมามั่วๆ ซั่วๆ แบบเก้ๆ กังๆ ไปด้วย

         เหมือนคราวนี้โชคจะเข้าข้าง เพราะจู่ๆ สายลมก็พัดมาหอบหนึ่ง กระจายกลิ่นอายของแวมไพร์ให้ปะปนไปกับแสงจันทร์ที่โผล่พ้นกลีบเมฆมาเพียงครู่ ส่งผ่านไปยังร่างของเหยื่อ และทำให้เขาสลบไป

         ตึ่ง!

         เมื่อเห็นว่าชายร่างใหญ่ล้มทั้งยืน เจ้าหัวขโมย (เลือด) ก็รีบเผ่นแน่บกลับไปยังบ้านของตนทันที

         หวังว่าพลังลบความทรงจำของเขาจะได้ผลนะ

         ณ ร้านขายโลงศพและอุปกรณ์สำหรับงานศพ

         ร่างของชายหนุ่มที่กำลังด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าร้านมานานสองนาน ทำให้เจ้าของร้านต้องส่งเสียงเรียก

         “ไอ้หนุ่ม หาอะไรอยู่ล่ะ”

         โอเมก้าชายวางลูกชายวัยหกเดือนของตนลงในเปล ก่อนจะเดินออกมาหาเขา

         “ที่ร้านพี่รับทำโลงศพไหมครับ”

         “รับๆ เข้ามาดูแค็ตตาล็อกข้างในก่อนสิ”

         หลังจากนั้นคนที่สองจิตสองใจอยู่นานว่าควรซื้อโลงศพแบบสำเร็จรูปไปเลยดี หรือควรสั่งทำให้ได้แบบที่ตนเองต้องการ ก็ตัดสินใจได้เมื่อได้เห็นข้อเสนอมากมายจากพ่อค้า

         เพราะวัสดุที่ใช้ไม่ได้เว่อวังอะไร ราคาเลยไม่แพงนัก เน้นให้ระบายอากาศได้ดี และเหมาะกับสรีระของเขา ระยะเวลาในการรอก็เพียงไม่ถึงสัปดาห์

         ไม่กี่วันเท่านั้น ที่เขาต้องทนกับการนอนหลับๆ ตื่นๆ

         หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ข้อสอบก็มั่นใจว่าตัวเองฟื้นคืนชีพมาเป็นแวมไพร์

         ไอ้พละกำลังที่มากขึ้น การมองเห็นได้ดีในที่มืด ผิวที่ขาวซีดขึ้น และการที่ไม่สามารถกินอาหารเหมือนมนุษย์ปกติได้... คือผลพวงจากการที่เขากลายเป็นแวมไพร์

         นอกจากควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาได้กลิ่นเลือดหอมหวานและสามารถสะกดจิตเหยื่อได้แล้ว เขาก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองมีความสามารถอะไรอีกไหม

         และทำไมเมื่อคืนเขาถึงได้กลิ่นเลือดของอัลฟ่าในรัศมีที่ไกลแสนไกล ในขณะที่ตอนที่เห็นอัลฟ่าห่างๆ เป็นครั้งแรกเมื่อไม่กี่วันก่อน กลับไม่ได้กลิ่นอะไรเลย

         เมื่อคืน หลังจากที่ถุงเลือดเฉพาะกิจของเขาสลบไปเรียบร้อย เขาก็หนีออกมาโดยที่ไม่มีโอกาสได้ตรวจสอบอะไรเพิ่มเติม

         แต่สัญชาตญาณบางอย่างในตัวเขา ทำให้เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายถูกลบความทรงจำไปเรียบร้อย

         “นี่ใบเสร็จค่ามัดจำ ขอบคุณที่อุดหนุนนะเจ้าหนุ่ม”

         พรึ่บ!

         “อ้าว”

         ยังไม่ทันที่จะได้รับกระดาษมา ก็มีมือหนึ่งมาแย่งไป แถมเจ้าตัวยังอ่านออกเสียงโดยไม่มีความเกรงใจเลยสักนิด

         รู้จักมั้ย ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดีน่ะ

         “สั่งทำโลงศพขนาดสองเมตร ไม้อัดผสมอย่างดีเคลือบกันน้ำ ระบบเปิดปิดฝาโลงด้วยรีโมท ใส่ลำโพงบิ๊วอิน มีช่องเก็บของขนาดเล็ก มีแผ่นไม้ดึงเข้าออกได้ไว้วางแล็ปท็อปทำงาน... นี่คุณสั่งโลงศพหรือสั่งหลุมหลบภัยกันแน่”

         ท่าทางกวนประสาทของสัปเหร่อที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกเมื่อไม่กี่วันก่อน ไม่ทำให้ข้อสอบของขึ้นเลยสักนิด เพราะเขาเจอคนมาหลากหลายประเภทตั้งแต่ยังเด็ก

         “แล้วในกระดาษมันเขียนว่าอะไรล่ะครับ”

         “โอ้ เด็กเนิร์ดอารมณ์ร้ายซะด้วย”

         “ผมก็พูดไปตามเหตุตามผล น้ำเสียงผมก็ออกจะเรียบขนาดนั้น”

         คนอะไร จู่ๆ ก็มาหาเรื่องคนอื่น

         “ชาแมน อย่าแกล้งลูกค้าพี่สิ” พี่เจ้าของร้านยกมือเท้าเอว ทำเสียงดุใส่ เหมือนคนที่รู้จักอีกฝ่ายมาเนิ่นนาน

         แต่ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร เพราะเขาทำอาชีพสัปเหร่อ คงจะมีเหตุให้ต้องมาติดต่อร้านนี้บ่อยๆ

         “อาฮะ” ชาแมนยื่นใบเสร็จคืนให้ “ผมแนะนำให้คุณเพิ่มแผ่นดูดซับเสียงไปด้วยนะ”

         “...”

         “ท่าทางคุณจะดูสบายดีนี่... ดูไม่อดอาหาร”

         ทิ้งท้ายด้วยคำพูดแปลกๆ เสร็จ ชาแมนก็เดินหายไปทางประตูหลังร้าน ทิ้งให้คนที่คิดอะไรเป็นตรรกะเหตุผลอยู่ตลอดเวลารู้สึกสงสัย จนเกิดเป็นข้อสันนิษฐานหลายๆ อย่าง

         “จริงๆ แล้วแวมไพร์ไม่ได้หมายถึงผีดูดเลือดอย่างเดียว แต่พอมีพวกการ์ตูนกับนิยายจับเรื่องนี้มาทำกันมากขึ้น ทุกคนเลยติดภาพจำนี้กัน บ้างก็ว่าแวมไพร์คือคนที่เกิดมามีสัญลักษณ์ของปีศาจ ตายอย่างผิดธรรมชาติ หรือไม่ก็ถูกแวมไพร์เปลี่ยนให้มาเป็นพวกเดียวกัน ว่าง่ายว่านะ เจ้าพวกนี้เนี่ย...”

         เสียงพูดของยูทูปเบอร์สายเล่าเรื่อง ดังออกมาจากลำโพงของคอมพิวเตอร์ที่เปิดอยู่

         เจ้าของห้องในชุดนอนฮู้ดดี้สีแดงเข้มตัวโปรดกำลังพิมพ์แชทต๊อกแต๊กๆ ตอบโต้หัวข้อสนทนาทางวิชาการในเรดดิต (Reddit)

         ถึงข้อสอบจะคุยไม่เก่ง แต่ในโลกออนไลน์ เขานี่แหละ...นักเลงคีย์บอร์ดตัวจริง

         ด้วยความที่หมกมุ่นกับวิทยาศาสตร์มาตั้งแต่เด็ก ทำให้เขาไม่เคยหยุดอัปเดตความรู้ใหม่ๆ รวมถึงแบ่งปันความรู้ความสามารถให้กับเหล่าคนช่างสงสัยในเรทดิตด้วย

         หูก็ยังคงเงี่ยฟังข้อมูลจากยูทูปเบอร์ที่เล่าเกี่ยวกับแวมไพร์ไปด้วย

         ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองฟื้นคืนชีพ แล้วได้ภาระ (?) มาเป็นร่างกายที่เอาใจยากแบบนี้ นักวิจัยหนุ่มก็พยายามหาข้อมูลจากหนังสือเก่าๆ ในห้องสมุดกลาง รวมถึงจากโลกออนไลน์ แต่เนื้อหาส่วนใหญ่ที่ได้รับล้วนแต่เป็นจินตนาการไร้สาระ ไร้มูลเหตุที่มาที่ไปเต็มไปหมด

         พอเอาทุกอย่างมาสรุปรวมกันก็เลยได้ข้อมูลที่ออกจะมหาศาลและเลอะเทอะไปเสียหน่อย ถึงแม้จะคัดมาเฉพาะข้อมูลที่มีการพูดซ้ำทางโลกออนไลน์มาเกินหนึ่งพันครั้งก็ตาม

         หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ตั้งแยกอยู่อีกจอขณะนี้ปรากฏเป็นภาพกลุ่มกลุ่มหนึ่งในโซเชียลมีเดียที่มีแต่คนโพสต์อวดการตกแต่งห้องภายในบ้านของตน ซึ่งเทรนด์ตอนนี้ก็ยังคงเป็นความมินิมอลอยู่

         การตกแต่งห้องคืองานอดิเรกของข้อสอบ

         เพราะบ้านคือที่ซุกหัวนอนของเขา คือที่ผ่อนคลายหลังจากเหนื่อยจากการทำงานหนัก การได้เห็นภายในบ้านเปลี่ยนแปลงไปตามการแทนที่ของเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ หรือแม้แต่ของประดับตกแต่งชิ้นเล็กๆ ทำให้เขามีความสุขเป็นอย่างมาก

         เขาสามารถใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ นั่งชื่นชมการตกแต่งห้องของตัวเองได้ด้วยซ้ำ

         “นอกเหนือจากสิ่งที่เป็นเรื่องพื้นฐานของแวมไพร์อย่างที่ว่าง่ายเล่าให้ฟังไปเมื่อกี้แล้ว ยังมีเรื่องที่ดูเป็นไปได้ยากอย่างการกลายร่างเป็นค้างคาว นี่ๆๆ ผมจะเปิดที่มาให้ดู มีการ์ตูนหลายเรื่องเลยที่เปรียบแวมไพร์เป็นค้างคาว”

         น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของหนุ่มน้อยหน้าใสทรงโอเมก้า แต่ข้อสอบไม่แน่ใจว่าเขาใช่โอเมก้าจริงๆ มั้ย ดังมาถึงจุดที่ดึงดูดความสนใจของข้อสอบออกจากการหยิบยกทฤษฎีขึ้นโต้เถียงกับเหล่าผู้เชี่ยวชาญ (ที่ยังชำนาญไม่เท่าเขา) คนอื่นๆ

         ค้างคาวอย่างงั้นเหรอ? เขาจะแปลงร่างเป็นค้างคาวได้ไหมนะ

         ชายหนุ่มรีบสลับหน้าจอไปดูตัวอย่างคลิปวีดีโอที่ยูทูปเบอร์นามว่าง่ายกำลังเปิดโชว์ แสดงให้เห็นเหตุการณ์หรือขั้นตอนการแปลงร่างเป็นค้างคาวของเหล่าแวมไพร์ในการ์ตูน

         เพียงมองอย่างเดียวดูจะไม่ทันใจ เพราะเจ้าของร่างขาวซีดรีบลุกขึ้นยืนและพยายามออกท่าทางตามเรียบร้อย

         “ฮึบ”

         ให้ตายสิ ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่ท่าทาง มันอยู่ที่ข้างในความคิดของแวมไพร์พวกนั้นต่างหากเล่า

         ไม่รู้ว่าต้องคิดหรือท่องคาถาอะไรที่จะทำให้แปลงร่างได้

         เปลือกตาหนาปิดแน่น จินตนาการถึงภาพตัวเองที่ตัดฉับเปลี่ยนเป็นค้างคาวในฟุตเทจเดียว แต่ก็ไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่น่าจะเกิดขึ้นแต่อย่างใด

         หรือเขาต้องกระโดดลงไป แล้วจะบินได้เอง วิธีเดียวกับแม่นกที่สอนลูกนก

         แต่คราวก่อนเขาก็กระโดดลงไปจากระเบียงชั้นสองของห้องตัวเองอย่างง่ายดาย ไม่เห็นจะแปลงร่างเองเลย

         หลังจากคิดสรตะวุ่นวายอยู่ในหัวเต็มไปหมด เจ้าของฮู้ดดี้ก็เดินถอยหลังมาจนชิดผนังฝั่งตรงข้ามของประตูระเบียง ก่อนจะออกแรงพุ่งตัวไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

         ฟ้าววว

         ตุบ!

         โลกรอบตัวไม่ได้ดูใหญ่ขึ้น แถมเท้าก็ไม่ได้สัมผัสผืนหญ้าแต่ประการใด

         แต่เขากำลังถูกคนที่บริจาค (?) เลือดให้ รับไว้ในท่าเจ้าหญิงน่ะสิ!!!