Simula

LYLIA'S POV

Habang nagse-serve ng mga tao mula sa sabungan, napansin kong nagsisikuhan sina Lira at Love na para bang may minamataan sa labas ng karinderya.

Maya-maya pa ay nagbulungan sila at bumungisngis animo'y kinikilig. Anong pinagbubulungan ng dalawang 'to?

Sinundan ko ng tingin ang tinitingnan nila at bahagyang napaatras nang makita ko si Kapitan. Anong ginagawa niya rito?

“Miss ganda, ayos ka lang? Ba't parang nakakita ka ng multo dyan?” tanong ni Keano, isa sa mga regular customer namin.

“Ah wala,” sagot ko at mabilis inilipat ang tingin sa ibang bagay nang magtama ang mata namin ni Kapitan. “Wala na kayong i-o-order?”

“Wala na, busog na nga kami sa ganda mo,” biro pa nito na tinawanan ng mga kasama niya.

“Bolero. Kumain ka na nga dyan.” Sikmat ko at inamba sa kanya ang dala kong tray.

“Ito naman, ang sungit—oy kapitan! Dito na! May magandang dalaga rito!” kaway niya sa direksyon ni kapitan.

“Baliw!” dali-dali akong umalis doon nang mapansin kong papunta na sa direksyon namin si Kapitan.

Kahit kailan talaga, pahamak ang Keano na ‘yon.

“Miss ganda! Bumalik ka rito! Ipapakilala ka namin kay kapitan!”

Napapikit ako nang mariin at marahas na umiling. “Busy ako! Mga trip niyo ha! Wag ako!” sigaw ko pabalik.

Pagakalapit ko ng counter, kumunot ng noo ko nang biglang lumapit sa akin ang kapatid at kaibigan ko na nakangisi.

“Oh, napaano kayo? Ngisi-ngisi niyo dyan?”

Nagkatinginan sila at humagikgik na parang mga bata. “Bagay kayo ni Kapitan,” sabay nilang sagot.

“Akala ko namamalikmata lang ako no'ng isang araw na nandito siya pero hindi pala. He's staying for good,” Love said, still grinning.

“Ewan ko sa inyo, magtrabaho na nga lang kayo—”

“Miss ganda! Dalawang serve ng lumpiang shanghai at sisig please!” sigaw ni Keano kaya wala akong nagawa kundi ang bumalik doon.

Hindi ko alam bakit kinakabahan ako habang patungo sa table nila. Si Keano kasi, nang-asar pa.

Matagal na simula no'ng makita ko si kapitan sa personal at ngayon, ang matured na niyang tingnan.

Last time na nakita ko siya ay payat pa pero ngayon, ang bulky na ng katawan. Halatang nag-gym. He looked sexy and hot with his braided hair.

“Miss ganda?” Keano snapped.

Napakurap ako at napatingin sa kanya. Ngayon ko lang napansin na nakarating na pala ako sa table nila at titig na titig kay kapitan. Nakakahiya!

“Ah, ito!” Nataranta ako sa paglapag ng mga pagkain nang mapansin kong nakasunod ng tingin sa akin si Kapitan.

“Careful!” Mabilis na kinuha ni Kapitan ang kamay ko nang muntik nang matapon ang mainit na sabaw sa kamay ko. “Are you hurt? Hindi ba natapunan?”

“H-Hindi naman,” I replied, a bit shy.

Nakita kong umangat ang sulok ng labi niya na para bang nagpipigil na ngumiti.

Nag-angat siya ng tingin sa akin kaya agad akong nag-iwas. Binawi ko ang kamay ko sa kanya at tumalikod.

“Enjoy,” tanging nasabi ko.

Bago ako maglakad pabalik, narinig ko pa silang tumawa nang mahina kaya mas lalo akong nahiya.

“Her name is Lylia, right?” rinig ko pang tanong ni kapitan. “I like the softness of her hand.”

Natigilan ako. Ako? Malambot ang kamay? Sa dami ng ginagawa ko rito sa karinderya? Imposible!

—

Ala sais ng gabi no'ng matapos ang sabungan kaya nagsimula na rin kaming magligpit.

“Ate, hindi pa ba uuwi sina kapitan?” tanong ni Lira na nagpupunas ng table habang ako naman ay nagliligpit ng pinagkainan.

“Malay ko. Napasarap yata usapan nila.”

Nagpatuloy ako sa ginagawa hanggang sa mapunta ako sa table nila kapitan.

“Excuse me, kunin ko lang,” tukoy ko sa mga plato na nakaayos sa lamesa.

Hindi ko pinansin ang paninitig ni kapitan at akmang kukunin ang mga plato nang maunahan niya ako.

“Let me,” he said, coldly.

Hinayaan ko siya at no'ng mailagay na niya lahat sa tray, tinalikuran ko sila.

“Hindi man lang nagpasalamat?” rinig kong sabi ng isa nilang kasama.

“Hayaan mo na. Ganyan talaga si miss ganda,” Keano added. “Masungit pero mabait naman.”

“Kinda bastôs, bro. Hindi na nga pinansin si kapitan kanina tapos ngayon hindi man lang nagpasalamat? Babae nga naman.”

Pumintig ang tenga ko sa sinabi ng lalaki.

Huminga ako nang malalim at nilingon ang kinaroonan nila.

Padarag kong inilapag ang tray sa lamesa at tiningnan ang lalaki na salubong ang kilay.

“Ikaw ‘yong nagsalita, ‘di ba? Ba't ikaw ang nagrereklamo? Ikaw ba si kapitan?” kalmado kong tanong pero deep inside gusto ko na siyang suntûkin.

“Oo, ako nga,” pag-amin niya na tila nanghahamon. “He helped you at wala man lang pasalamat?”

Natawa ako. “Patawa ka rin ‘no? Ikaw ba si kapitan? And actually, magsasara na kami. Ano pa bang ginagawa niyo rito? Pag-usapan ako behind my back?” bumaling ako ng tingin kay kapitan na matamang nakatitig sa akin. “Maraming salamat sa pagtulong kapitan pero sana hindi niyo na lang ginawa kasi kaya ko naman. Tingnan mo tuloy, pumuputôk butsi ng kasama mo,” sarkastikong dadag ko.

Napatayo ang lalaki at tingin ko nainis na sa akin. “Why don't you tell her, Raze? That you're here for her debt!” bulalas ng lalaki na nagpatigil ng mundo ko.

Kung gano'n, s-si kapitan pala ang pinagkakautangan ng mga magulang ko?

“Hey, hey, Ashel, calm down—”

“Not now, Keano. Naiinis ako sa babaeng ‘yan.”

“Mas lalo ako!” sigaw ko. “You're here for my debt, right? Fine, magbabayad ako!” Pero ang totoo wala akong maipapambabayad sa kanila.

Akmang tatalikuran ko sila nang may humawak sa kamay ko at no'ng lingunin ko ay panandaliang tumigil ang pagtibôk ng puso ko nang makita kong si kapitan.

“A-Ano pa ba ang gusto mo?”

“I am here to demolish your house,” deritso at walang kaemo-emosyon niyang sabi. “As of this moment.”

“W-Wala kang karapatan para gawin ‘yon.” Utal kong sabi.

Ngumisi siya. “Sad to say, I can since this is my property,” kaswal niyang sabi at namulsa. “But I would like to make an offer.”

Bahagya akong napaatras nang ilapit niya ang mukha sa akin.

“A-Ano n-naman?”

“Be my wife.”