Pumara ako ng taxi dahil hindi ko pa nakuha ang aking sasakyan. Napahawak ako sa aking sentido pagpasok ko loob ng taxi. Hindi ko alam kung magiging masaya ba ako o malulungkot dahil may gusto ang kapatid ko kay Francine. Natatakot ako na baka mahulog ang loob ni Francine sa aking kapatid. "Maraming salamat po," sabi ko bago bumaba sa taxi nang nakarating na kami sa labas ng aking bahay. "Keep the change." Dugtong ko. Madaling araw na pero gising na gising pa rin ako. Hindi man lang ako dinalaw ng antok. Tumakbo ako papasok sa main gate. Agad naman itong binuksan ng mga guwardiya nang nakita nila ako. "Good morning, Sir!" Rinig kong bati nila pero hindi na ako nag-aksaya pa ng oras para lingonin sila. Lakad at takbo ang ginawa ko hanggang sa makapasok ako sa loob ng bahay. Tahimik ang buong paligid dahil natutulog na ang lahat. Huminga muna ako ng malalim bago nagtungo sa aking kuwarto. Pagpasok ko sa loob, larawan agad ni Francine ang sumalubong sa akin na nakasabit sa dingding.
(Author's Note: Hi! Thank you for reading my first story published here on GoodNovel. I apologize for any grammatical and typographical errors. I'm still learning. Thank you for following the story. It's nearing its conclusion. I hope you enjoyed reading. Feel free to critique my story to help me enhance my writing skills. I apologize for the slow updates. I've been busy with school. I'll do my best to update regularly.)Nakaawang pa rin ang aking bibig habang tinititigan si Mommy na umiiyak. Hindi ako makagalaw sa aking tinatayoan. Hindi pa rin siya humihinto sa pag-iyak. Mas lalo lang siyang humagulhol nang yakapin siya ni Grandma. Umupo ako sa sahig saka hinawakan ang aking ulo. Yumuko ako at ipinikit ang aking mga mata. "Liam..." Tawag ni Grandma sa akin. Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin. "Patawarin mo sana kami.""Bakit hindi niyo sinabi sa akin agad? Hindi ba ako parte ng pamilyang 'to? I am clueless sa lahat ng nangyayari!" Sigaw ko."Magkapatid lang kayo ni Clint sa ina
It's been a week since Francine's accident. She hasn't woken up yet. Clint visits her almost every day, hoping she will wake up. Clint told me that Max is showing signs of improvement, although he's still under observation due to a head injury. I'm envious of my brother getting to stay close to Francine each time he visits the hospital, while I always hide because I don't want her family to see me."Liam, ayos ka lang ba?" Puno ng pag-aalala ang boses ni Anton nang napansin niya ang pagiging tahimik ko sa loob ng opisina. Kanina pa natapos ang meeting kasama ang mga bago naming investors ng kompanya."Medyo masama lang ang pakiramdam ko," sagot ko at pilit na ngumiti."Magpahinga ka muna. May meeting ka pa mamaya," sabi ni Anton habang nakatingin sa schedule ng aking mga dadalohang meeting ngayong araw. "Gusto mo bang ipa-cancel ko ang susunod mong meeting? Baka hindi ka maka-focus mamaya.""Ayos lang ako, Anton. Importante ang mga meeting na 'yan kaya hindi ko pwedeng ipa-cancel na l
"Hindi mo pwedeng gawin 'yan, Liam." Protesta ng aking ina. "Why? Natatakot kayong malaman ng lahat ang ginawa ko? Natatakot kayong madungisan ang mga pangalan natin?" Sarkastikong tanong ko. Umupo ako sa swivel chair. Tiningnan ko ang ibang dokumento na kailangan kong pirmahan. Ilang araw kong pinag-isipan ang desisyon na 'to. Gagawain ko 'to para sa kapatid ko. Ililipat ko sa pangalan ni Clint lahat-lahat. "Bakit hindi kayo makasagot? 'Yan naman ang totoo, 'di ba? Ma pinapahalagahan niyo ang mga pangalan natin kesa sa mararamdaman ni Clint. Naaawa ako sa kapatid ko kahit hindi ko siya kapatid sa ama. Never niyo siyang kinilalang anak dahil anak siya ni Don Alberto!" Sabay kaming napalingon lahat nang biglang bumukas ang pintuan at pumasok si Clint. Napasinghap ako nang nakitang pumasok din si Tito Celso. Nakangisi siya nang tingnan niya kami isa-isa. "Sino si Don Alberto?" Tanong ni Clint. Nakatingin siya kina Mommy at Daddy. "Sino siya? Bakit nasabi ni Liam na anak niya ako?
Niluwagan ko ang aking neck tie. Pinagpapawisan ako habang hinihintay na magsalita si Tito Celso. Napahawak ako sa aking dibdib nang naramdaman ko ang mabilis na pagtibok nito. "Sino ang pumatay kay Don Alberto?" Pag-uulit ni Clint. Nilingon ko sina Mommy at Daddy. Bakas din sa kanilang mga mukha ang kaba. Muling nagsindi ng sigarilyo si Tito Celso. Nakangisi at napapailing habang tinititigan ang aking kapatid. "Kilala mo ba kung sino ang pumatay sa totoo kong ama?" Tanong ni Clint sa kaniya. Imbes na sumagot ay bumaling si Tiito Celso sa akin. "Bakit hindi kayo nagsasalita? Kailangan ko ng sagot!" "Nobody knows, Clint." Sagot ni Tito Celso. Nakahinga ako ng maluwag. Napahawak ako sa swivel chair at tiningnan si Tito Celso. Nakangisi pa rin siya at nakataas ang isa niyang kilay. "What? Akala ko ba may alam ka kung sino ang pumatay." Hindi makapaniwalang sabi ni Clint. Ikinuyom niya ang kaniyang mga palad. "Kung wala kayong alam, ako ang maghahanap sa taong pumatay sa kaniya!" "
Hindi ako makagalaw. Nanatili akong nakatitig kay Vivian ng ilang minuto. Magkapatid si Vanessa at Vivian sa ama. Anak siya ni Henry Lacsamana at lolo niya si Don Alberto. "Mukhang nagulat yata kita," nakangising sabi ni Vivian saka tiningnan ang mga kasama namin sa loob ng meeting room. "Hindi ko aakalaing biglang lulubog ang kompanya mo, Liam." Ngumiti ako at naglakad papalapit sa kaniya. "Palubog pa lang, Vivian," I corrected. "Hindi ko rin aakalaing may balak ka pa lang mag-invest sa kompanya ko makalipas ang ilang taon." "Well, well, well. Kagustohan ito ni Vanessa," bulong niya. Hindi ko pinahalata sa kaniya ang aking pagkagulat. Idinaan ko na lang sa ngiti ang sinabi niya nang napansin ko ang paglingon ng lahat sa amin. Tumikhim si Anton kaya naagaw niya ang atensiyon ng lahat. "Mukhang nandito na ang lahat. Sisimulan na natin ang pagpupulong para maaga tayong matapos at makauwi." Sumang-ayon naman ang lahat sa sinabi ni Anton. Iginiya ko si Vivian sa pinakadulong upua
Britney's POV “Mommy we're here!” Masiglang sabi ni Max at mabilis na tumakbo patungo sa kama ni Francine. “Magandang araw, Ma’am Britney!” Nakangiting bati ni Manang Toni sa akin. Tumayo siya para tulongan ako sa mga pinamili kong pagkain. Inilagay ko sa mesa ang bag ni Max. Isang linggo na kaming nandito. Hindi pa rin umaayos ang kalagayan ng aking kapatid. Mabilis na gumaling si Max dahil hindi siya gaanong napurohan sa nangyaring aksidente. “Be careful, Max,” bilin ko nang nakita ko siyang pumatong sa silya at pinagmasdan sa kaniyang ina. Kinuha niya ang kamay ni Francine at hinaplos-haplos ito saka hinalikan niya ang mga kamay nito. Napapikit ako at napahawak sa aking dibdib. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko makakayang makita na nasa gano'ng kondisyon si Francine. “I miss you, Mom. Sobrang namimiss na po kita…” Parang may karayom na tumutusok sa aking dibdib. Ang sabi ng doctor, hindi rin nila alam kung kailan siya magigising dahil hanggang ngayon walang progress na n
Humigpit ang paghawak ko sa aking cellphone. Nagdadalawang – isip ako kung maniniwala ba ako sa nalaman ko ngayon. Suminghap ako saka tiningnan ang numero ni Mr. Greg. Ilang minuto na akong pabalik – balik sa paglalakad habang kinakagat ang kuko. Tumingin ako sa wall clock. Pasado alas dos na ng hapon. Mag – iisang oras na rin at hindi pa nakabalik sina Max at Manang Toni. Hindi ako pwedeng umalis dahil walang magbabantay kay Francine dito. Napalingon ako agad nang biglang bumukas ang pintuan. Nakita kong pumasok sina Max at Manang Toni. Nakabusangot ang mukha ng aking pamangkin. Nilapitan ko sila. Lumuhod ako para i-check si Max. “Ayos ka lang ba?” Nag – aalala kong tanong saka nag – angat ng tingin kay Manang Toni. Nagsasalin siya ng tubig saka ibinigay sa bata. “Saan ka ba pumunta? Mabuti na lang at naabuotan ka ni Manang. Uminom ka muna ng tubig.” “I saw him, Tita Brit.” Ibinalik ni Max ang baso kay Manang pagkatapos niyang ubosin ang laman nito. Kinunotan ko siya ng noo. “Sin
Siguradong-sigurado na ako kay Liam, kahit na mabilis ang lahat, alam kong sigurado na ako sa kaniya. Pero hindi pa rin ako makapaniwala. Hindi ako makapaniwala na ikakasal na kami. Marami kaming pinagdaanan pero heto kami ngayon, nanatiling matatag ang pagmamahalan namin sa isa't isa. Binili niya lang ako ng dalawang milyon pero ang kapalit no'n ay panghambuhay ko siyang makakasamang bumuo ng pamilya. Nabuntis niya ako na wala sa plano, pero alam kong ginawa namin iyon na mahal ang isa't isa at alam ko ang kaakibat na responsibilidad sa likod ng lahat. Pero ganoon nga siguro, we make the most out of the things given to us. Iniwan ko siya, tumayo ako sa sarili kong mga paa, at nakilala ang tunay kong pamilya. Hindi naging madali ang lahat para sa amin. Naging magulo ang buhay namin at marami akong nalaman tungkol sa mga nakaraan ng aming mga pamilya. Ngayong araw ay papakasalan ko na ang lalaking mahal ko. Hindi nagbabago ang ang isip ko na abotin ang lahat ng mga pangarap ko. I
"Fuck!" he said when he realized that he couldn't successfully pull me out of him without hurting me. He exploded on my mouth. I stayed there to make sure I clean him up. He was helpless as he sat on our bed, still feeling the waves of his explosion. I smiled. I licked my lips and saw him locking helpless. He stroked my hair gently. He bit his lower lip. "That was so good..." he uttered. Without ado, I pulled my panties out of me. I am wearing a skirt. Itinapon ko ito sa sahig at muling hinawakan ang naninigas niyang alaga. I rode him while he's still very erect. I was extremely wet that he slid unto me easily, even when he's huge. Sumakit lang nang tuloyan na akong naupo sa kandungan niya. He was inside me to the brim. He filled me so much that just the act of putting him in almost made me convulse with pleasure. Then, I started thrusting on him, riding up and down.His kisses landed on my chin as I pushed myself away from him. Then he moved to my neck. His soft kisses made me ev
One Month Later. A cozy living room filled with wedding magazines, fabric swatches, and a calendar marked with important dates. I stand in the center of the room, surrounded by wedding planning materials, a mix of excitement and nervousness in my heart. It all starts here, the journey to the most important day of my life. I sit down with Liam, as we discuss potential wedding venues, flipping through brochures and photos."Liam, what do you think about having the ceremony in a garden? The idea of saying our vows surrounded by nature sounds magical," I suggested. Tiningnan ko ang ibang pahina upang tingnan ang ibang venue sa kasal namin. "I love that idea. Let's make it happen. It'll be a beautiful backdrop for our special day," komento ni Liam. "Mommy, I'm hungry," sabat ni Max. Kumuha ako ng biscuits sa bag ko at ibinigay ito kay Max. "Matagal pa po ba kayo?" "Malapit na kaming matapos, Max. Kainin mo muna ang biscuit. Tataposin lang namin 'to para makakain na tayo ng pananghalia
Francine's POV Umawang ang labi ko sa tanong ni Liam. Para akong biglang naestatwa at binuhosan ng malamig na tubig. "Daddy!" gulat na sambit ni Max at isinubsob ang mukha niya sa dibdib ni Liam. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Paano siya nagkaroon ng amnesia? Bakit hindi sinabi ng doktor sa amin ang tungkol dito? "Who are you, woman?" pagdidiin niya sa salitang woman. Kumurap-kurap ako. Kukunin ko na sana si Max ngunit bigla niya itong hinila. "W-Wala ka bang naaalala, Liam?" tanong ko. Umiling siya agad. "I know this boy is my son. But who are you?" Kumunot ang noo niya. Napasinghap ako nang naramdaman ang mabilis na pagtibok ng puso ko. "Dad, this is Mommy," sabat ni Max na siyang mas lalong nagpakunot sa noo ni Liam. "She's your mother? But how?" He smirked. Tumayo ako sa pagkakaupo. Parang hindi ko na kakayanin 'to. I need to see the doctor. Kailangan ko siyang makausap at itanong sa kaniya kung bakit hindi ako maalala ni Liam. Pinunasan ko ang nangingilid na l
Liam, Max, and Francine are seen resting in their beds, surrounded by medical equipment. May lumapit na nurse kay Francine para i-monitor ang kalagayan niya. Kagigising niya lang pero si Liam agad ang hinahanap ng mga mata niya. "How are you feeling today, Ma'am Maxey? Any dizziness or headaches?" Dahan-dahang inalis ng nurse ang bandage. "I'm okay, just a bit sore. Thank you for taking care of me." Bumaling siya sa anak niyang mahimbing na natutulog. "How's my son?" "Nasa maayos na kalagayan na po ang anak niyo, Ma'am," sagot ng nurse. "How about my fiance? Kumusta siya?" dagdag na tanong ni Francine. Napalingon ang doktor sa kanila. Ngumiti ito. "Mr. Smith is a fighter, Ma'am. Successful po ang operasyon." Nakahinga ng maluwang si Francine. Bumangon siya at umupo sa kama habang inaalalayan ng nurse na nag-a-assist sa doktor. Nilapitan siya ng doktor, tinitingnan ang mga sugat niya. "Your wounds are healing well. We'll remove the stitches soon and monitor your progress," sabi
Mabilis na lumapit ang mga pulis para pigilan si Francine sa pananabunot ng buhok ni Celine.“Mamamatay tao ka! Sarili mong anak pinatay mo!” sumbat niya.“I’m not a killer, Francine. Hindi ko pinatay ang anak ko!” galit na sigaw ni Celine. Sinubokan niyang atakihin si Francine ngunit hindi niya magawa dahil nakahawak ang mga pulis sa kaniya at pilit na inilalayo sa isa’t isa. “Buhay si Selena! Buhay ang anak ko!”“Wala na siya! You killed her! Nadamay siya sa pagiging makasarili mo! Ikaw ang dahilan kaya siya nasunog doon sa loob ng underground! Pinatay mo siya!” paninisi ni Francine.Umiling-iling si Celine. “No! She’s alive! My daughter is alive!” Tumawa siya. “Selena? Baby? Mommy won’t leave you. Magpakita ka na sa akin.” Sinipa ni Celine ang dalawang pulis na nakahawak sa kaniya at mabilis na tumakbo para pumasok sana sa nasusunog na factory. “I’ll find my daughter. Selena is alive. Nagmamakaawa ako sa inyo. Kailangan kong puntahan ang anak ko sa loob. Kailangan ako ng anak ko.”
Nagising si Francine pagkatapos ng malakas na pagsabog ng building. Napahawak siya sa ulo niya nang may nakita siyang tumutulong dugo. Parang mabibiyak ang ulo niya sa sakit dahil sa lakas ng pagkabunggo ng ulo niya sa puno. Dali-dali siyang bumangon at hinanap sina Max at Liam.“Max, Liam! Nasaan kayo?” sigaw niya habang nakahawak sa ulo niya.“Mommy!”Hinanap niya ang kinaroroonan ng boses ng bata. Napapadaing siya sa tuwing may naaapakan siyang matutulis na bato. Nanlaki ang mga mata niya nang nakita ang anak niyang umiiyak. Tumakbo siya para puntahan si Max. May sugat ito sa paa at galos sa kamay.“W-Where’s your Dad?” tanong niya habang pinupunasan ang mukha nito.Napalingon siya sa likuran niya nang ituro ni Max ang kinaroroonan ni Liam. Nakahiga ito sa lupa at walang malay. Binuhat niya si Max saka nila pinuntahan si Liam. Maingat niyang pinaupo si Max sa malaking bato. Hinawakan niya ang dibdib ni Liam. Nakahinga siya ng maluwang nang may narinig niya ang malakas na pagtibok n
Nakahinga nang maluwag si Liam pagkatapos niyang maalis ang nakakandadong kadena sa mga paa niya. Napaupo siya sa sahig nang naramdaman ang pamamanhid ng buong paa niya. Inalalayan siya nina Francine at ng mga bata sa paglalakad exit dahil hindi siya makalakad ng maayos. Napadapa sila nang bigla na namang may sumabog. Mabilis na hinila ni Liam ang mag-ina nang biglang may nahulog na kahoy galing sa kisame. "Mommy!" Hinawakan ni Liam ang kamay ni Selena nang bigla itong umiyak. "I'm scared..." "Don't be scared. Nandito lang si Daddy. Ililigtas kita," bulong ni Liam para pakalmahin ang bata. Kahit namamanhid ang mga paa niya at mahapdi ang kaniyang mga sugat, ginamit niya ang natitirang lakas niya para buhatin si Selena. Alam niyang hindi ito titigil sa pag-iyak kung hindi niya ito bubuhatin o hindi makita ang ina ng bata. Napaatras sila nang biglang may nahulog na namang kahoy at kumalat sa dingding ang apoy. Luminga-linga sila sa paligid habang naghahanap ng daan palabas. "We're
Binuhosan ng gasolina ang mga katawan nina Francine, Liam, at Max bago sila iniwan ng mga tauhan ni Celine. Makalipas ang ilang minuto mula nang nakalabas na sa underground ang mga tauhan ni Celine ay nagkamalay si Francine. Napahawak siya sa dibdib niya habang umubo at hinahabol ang paghinga niya. Agad na umalalay ang anak nila para makatayo siya. "Are you okay, Mommy?" nag-aalalang tanong ng anak nila habang nagpupunas ito ng mga luha. "A-Ayos l-lang a-ko, Max," sagot niya at pilit na pinapakalma ang sarili. Tumayo siya at nilapitan si Liam. Nagdurugo na ang mga paa at kamay nito. "H-Honey..." sambit ni Liam. Namumutla na ang labi niya dahil sa pagod, uhaw, at gutom. Napatingin silang lahat sa paligid nang may naamoy silang nasusunog. Nanlaki ang mga mata ni Francine nang nakita ang isang tauhan na may hawak na lighter. May sinusunog itong papel sa malaking lata. Nakangisi itong nakatingin sa kanila. "Naiinip na ako. Gusto ko ng sunogin ang buong lugar!" nakangising sabi ng lal