[Disclaimer: Sensitive. You can skip this part for your peace of mind.]Hindi ko na magawang magmulat sa walang tigil na pagpapalitan namin ng halik. Ang mga braso ko'y nakasabit sa batok niya habang ang mga kamay niya'y naglalakbay sa katawan ko. Mas tumingkayad ako upang habulin ang mga labi niya. I can't contain the needy feeling he has made me consume. Halos mawalan na ako ng balanse sa pag-aangkin niya sa akin, wala nang ni katiting na espasyong natira sa pagitan ng mga katawan namin. “Fuck it,” he murmured in between our kisses. Mas naging agresibo pa siya nang kumawala ang impit na boses sa bibig ko. I parted my mouth to let his tongue enter it. Wala akong ibang naririnig maliban sa malalim naming paghinga, mga munting kaluskos sa paggalaw namin, at ang tunog ng magkalapat naming mga labi. Hindi ko na namalayang nasa tapat na kami ng kama. Napamulat ako nang maramdaman ko ang pagbasak ko. Napasinghap ako sa gulat. Hindi pa man ako nakakabawi ng paghinga ay mabilis niya akong
Marami akong nagawa sa mga natirang araw namin sa isla. Nakatapos ako ng dalawang painting bago dumating ang huling dalawang araw. Nakapag-bake kami ng kung ano-anong meryenda, nakapaglangoy sa dagat, at nakabalik sa gubat para bisitahin ang mga hayop. Saglit lang kaming nagtungo roon at nagpakain lang ng mga unggoy. Hindi ko na lang binanggit kay Alias ang tungkol sa mga unggoy dahil siguradong maiinggit na naman iyon at baka magyaya pang dalhin sya roon. Kung marami akong nagawa, marami ring naipong larawan si Lionel. Talagang kinulit nya ang kanyang amang si Luke para payagan siyang sumama. Samantala, si Alias ay masyado pang bata para isama sa ganitong klase ng aktibidad kaya't naiwan sya sa bahay. “Wala bang pahingahan na kubo rito o silungan man lang? Kapag may naligaw rito, yung mansyon lang talaga ang pag-asa nila?” I don't know why Venus suddenly asked that. “May nippa house malapit sa lawa,” si Daimler ang sumagot. “Huh? May lawa rin dito?” Nagulantang si Olive. “Uhuh. Y
Sa nalalapit naming pag-alis, hindi ko napigilang balikan ang mga alaala. I used to do this whenever I stare at the nothingness. Mamimiss ko ang kagandahan ng lugar na ito. Kung makababalik ulit kami rito o hindi na... ay hindi ko masasabi. Sa bagay na iyan ay wala akong kontrol. Kapag natuloy ang plano ng Senior, wala akong magagawa. Sa ganda ng lugar na ito'y nanaisin ko nang manirahan dito ngunit syempre, namimiss ko na rin ang bahay na iniwan namin. I miss our balcony and garden. I miss our front and backyard where I also use to paint.Sa isang ihip ng hangin, nilipad nito ang ilang hibla ng aking buhok. May mga bagay akong naalala.“Kaunti lang ang makakain ko. I'm on a diet...” anas ko habang isa-isang tinitingnan ang mga pagkain. Pinili ko lamang ang hindi masyadong mabigat sa tiyan. “I can see that,” he said as he looked at me. Kita ko rin ang pagbaba ng mga mata niya sa katawan ko. Tumikhim ako. “Kulang ako sa exercise,” dahilan ko. “Let's exercise then. May trabaho ka buk
Hindi roon natatapos ang pagmumuni-muni ko. Kahit noong sundan ako ni Russel sa tabi ng dagat at dinaldal ako, naglalakbay sa isip ko ang mga alaala naming dalawa. “You're so silent,” puna niya sa pananahimik ko.I just grinned at him. Mabilis kong hinalikan ang pisngi niya. He's a bit stunned, tiningnan niya ako nang may pagtataka. “W-what's wrong?” I stuttered.“You're really asking me that...” mapanuyang sagot niya. “Ako ang dapat ang nagtatanong niyan sa 'yo, hindi ba? I told you to stay away from that bastard! Pero anong ginawa mo? Nag-book kayo ng isang gabi sa hotel? Tapos ganoon pa ang naabutan ko!”I weakly shook my head. “T-that's not true!”“Damn it! You're still denying it in my face! Really!”Nangunot ang noo ko. “Saan ka ba nanggagaling, Russel? Makinig ka muna at magpapaliwanag ako!”Iyon ang isa sa mga pinakamasasakit na away namin, sunod ay ang pagtakas ko sa kanya noong buntis ako kay Alias. Denise planned my breakdown. The Lewishams didn't care about the lives the
Bakit nga ba mahalagang balikan ko ang mga nangyari noon? Those memories remind me of how strong I was and weak at some points. Pero sa lahat ng iyon, mas lamang ang kalakasan ko. I'm so proud of myself, I was able to surpass all of those. “Aalis ako,” saad niya.Hinubad ko ang apron at isinabit iyon sa pinagkuhanan ko.“Work?” “No. Isinugod si Denise sa hospital. Tinawagan ako ng mama niya at... pinapapunta ako. Hindi ko alam kung bakit.” That caught my interest. Tumango ako pero nagsimula nang umusbong ang mga katanungan sa isip ko. “S-sige... Balitaan mo na lang ako.”“I will.” He gave me smack on the lips.Saktong pag-angat niya ay tumunog ang kaniyang cellphone. Sabay kaming napatingin doon. He sighed. “Papunta na, Tita.”I dryly smiled. “Ingat, Russel.”Russel was so kind, hindi niya natanggihan ang pakiusap ng mga Lewisham. Kaya inis na inis ako noon kay Denise dahil sinamantala nila ang kabaitan ni Russel. Ngayon, hindi na nila pwedeng gawin ulit kay Russel iyon dahil hin
As soon we landed in the city, I feel detached from it after one week vacation. Parang hinahanap-hanap ko ang dagat at simoy ng hangin sa isla. We are welcomed by the city lights and morning persons already walking on the street. It's past five in the morning at bukas pa rin ang mga ilaw. Naghahanda na ang ilan sa pagbubukas ng stores. I saw some security guards opening their designated shops. Paroo't parito ang mga sasakyang bumibyahe. There are students, workers, and civilians nearby. Malamig din naman ang hangin dito pero iba pa rin ang dala ng isla. Hindi katulad rito na maraming establisyimento at mga sasakyan, doon ay amoy na amoy ang kalikasan. Sabik na akong makauwi dahil makakasama ko lang muli ang kalikasan pag-uwi namin sa mansyon. “We're home!” Alias exclaimed as we entered the house.“Oh, dahan-dahan! Napakaliksi mo talagang bata ka,” saway ni Nanay. Pagkatigil na pagkatagil kasi ng sasakyan ay nangunguna itong bumaba at tumakbo patungo sa bahay. He was escorted by Manon
May mga plano na akong gawin pagdating ko bago kami umalis ng isla. Isa sa mga iyon ang pagpapakain sa construction site bilang pahabol na selebrasyon ng kaarawan ni Alias. Madali ko namang napapayag si Russel. Everything is fine with him as long as he's there. Kung tutuusin ay pang-araw-araw na meals lang ang inihanda namin. Nadagdagan lang iyon ng iba't ibang putaheng nagmula sa kakaibang restaurants at doble ang dami. “Nag-abala pa po kayo. Maraming salamat, Ma'am!” “Happy birthday, Alias! Wala kaming regalo kasi biglaan... Pasensya na,” napapakamot na turan ni Manong Roman. “Thank you!” pagpapasalamat ni Alias. I smiled. “Wala pong anuman.” Sumalo kami sa kanila. Napuno ng masiglang usapan ang hapag, sa loob ng kubong inayusan din namin kahit papaano. Halos si Alias lang ang walang tigil sa pagdaldal. Ikinuwento niya ang mga ginawa niya sa isla. Pati sina Kleen at Lionel ay binanggit niya, maging ang mga maliliit na bagay. Natatawa na lang sa kanya ang mga worker habang magi
My mouth parted when I saw the construction nearly done. Isa-isa kong inusisa ang mga ipinadalang litrato ni Russel na nagpalala sa excitement ko. He's at the site right now. He didn't let me come with him since I'm having mood swings. Kanina, paggising ko'y naghahanap ako ng matamis ngunit makaraan ang ilang minuto ay ayaw ko na. Isinuka ko lang ang inihandang leche plan ni Nanay. Nasayang lang gaya ng iba pang mga pagkaing hinanap-hanap ko.Narito ako sa kwarto namin ni Russel, patuloy sa pagsasaaayos ng mga legal document. Nasa kalagitnaan ako ng pagsasalansan ng forms nang makatanggap ako ng mensahe mula sa kanya. Bago siya umalis kanina'y nagrequest ako na kumuha sya ng ilang larawan para updated ako at heto nga, halos mapatili ako sa mga nakikita. The art gallery is almost done! Nakabitan na raw ito ng mga linya ng kuryente at maayos na rin ang linya ng tubig. Ngayong araw ay nagkakabit sila ng mga ilaw at tinatapos ang natitirang mahahalagang. Hindi ako mapakali sa kinauupuan k