Chapter 8

Aria’s POV

Napabalikwas ako ng bangon nang biglang tumunog ang maliit na alarm clock na nakalagay sa bandang uluhan ko.

Ala-una na ng madaling araw kaya nagmamadali akong tumayo at isinuot ang aking tsinelas.

Sa maraming taon na lumipas ay masasabi ko na parang huminto ang buhay ko, dahil sa matinding kalungkutan. Tanging ang apat na sulok ng kwarto na ito ang naging saksi sa lahat ng hirap na dinanas ko sa kamay ng aking stepmother.

Sa gabi lang ako maaaring lumabas at kailangan bago mag-alas tres ay matapos ko na ang lahat ng gawain ko.

Para akong multo sa sarili kong tahanan dahil walang nakakaalam na nag-eexist pa ako dito sa mundo.

Buong maghapon ay nakakulong lang ako sa loob ng aking kwarto, bawal akong lumabas, bawal akong magsalita o gumawa ng anumang ingay.

Buong araw din akong hindi kumakain, nakakakain lang ako tuwing gabi kaya para makasurvived sa malaimpyernong buhay na ito ay palihim akong nagtatago ng pagkain upang may makain ako kahit kaunti sa buong maghapon.

Sa tuwi