Naalimpungatan si Zam sa tunog ng kanyang cellphone. Dahan-dahan siyang nagmulat nang mga mata bago inabot ang telepono na nasa ibabaw ng lamesa sa gilid ng kanyang kama.Someone is calling.Hindi na siya nag-abala pang tingnan ang screen para malaman kung sino iyon. Agad na lamang niyang sinagot ang tawag saka pumikit muli.“Hello?" Garalgal ang boses niyang sagot.“Oh, I apologize for waking you up so early, honey." hinging paumanhin ng isang ginang mula sa kabilang linya.Muling napamulat nang mga mata si Zam ng marinig mula sa kabilang linya ang boses ng kanyang Ina. Si Stella.“Hey, Ma! Ahm. . .yeah, b-but it's okay. How are you? Where are you now?” sunod-sunod na tanong ni Zam sa ina.“Hmm. . . I should be the one who’s asking you that anak, how's your vacation going? Kumusta na kayo diyan ng Kuya Marco mo?”Tuluyan ng bumangon si Zam sa pagkakahiga at naupong sumandal sa headboard ng kanyang kama. “Okay lang namam kami Ma, I think, Marco is already sleeping. Medyo nakainom din
Dahil sa sobrang init ng panahon, bumangon si Caleb sa kama at pumunta sa veranda ng kanyang kwarto. Tiningala niya ang langit. It was peaceful and calm. Napakunot ang kanyang noo nang magawi ang kanyang paningin sa pool. He looked on his wristwatch. It was one o'clock in the morning. Isang sulyap pa muli ang binigay niya kay Zam na kasalukuyang naglulunoy sa may pool bago siya umalis ng veranda. Naabutan na niya ang dalaga sa may kusina. "You missed dinner," aniya. Kaninang hapunan ay hindi na pinagising ni Marco ang kapatid dahil tulog na tulog ito. Muntik nang mapasigaw ang dalaga nang magsalita siya mula sa madilim na parte ng kusina. Hindi na kasi ito nag-abala pang buksan ang ilaw. "I'm sorry, I didn't mean to startle you," hinging paumanhin ni Caleb. Saka inabot ang switch ng ilaw para buksan iyon. "Bakit naman kasi naririyan ka sa dilim?" pasitang tanong nito sa kanya. "Hindi ako makatulog, that's why I decided to have a cup of tea," kibit-balikat na sagot niya. "I see,"
Abala si Zam sa pagguhit ng bagong pattern for her latest Summer collection designs nang tumonog ang kaniyang telepono. Tiningnan n'ya muna saglit kung sino iyon. Nang makita kung sino ay malamya itong napabuntong hininga. Ang kanyang Mommy Amelia na naman kasi iyon. Kahit hindi n'ya sagutin ang tawag ay alam na n'ya kung ano ang dahilan ng pagtawag nito sa kan'ya. Siguradong kukulitin na naman s'ya nitong sumama sa kaniyang Auntie Sally sa Pilipinas para magbakasyon. She doesn't like the idea of having a vacation on the Philippines. Don't get her wrong. Yung idea lang talaga nasa Surigao raw magbabakasyon, ang hindi n'ya gusto. Pero kung sa Cebu, Boracay, El Nido, Palawan etc. pa siguro iyon ay baka lumipad na siya agad-agad. Actually, noong bata pa s'ya ay isa ang Farm sa mga paborito n'yang lugar, not until nang maghiwalay ang parents n'ya.Maya-maya pa ay tumigil na iyon. Ngunit ilang segundo lamang mula ng ma-off ay muli na naman itong tumunog."Zam! Sagutin mo nga 'yang telepon
Caleb was busy packing his stuffs. He was flying tomorrow in the Philippines for at least two months vacation. Mabuti na lamang at pinayagan siya ng kanyang ama na mag bakasyon. Iyon ay dahil maganda ang income ng kanilang kompanya. His family owned a textile company in the States. At thirty-one, he was the COO of DFS Textile Company. After he graduated in college ay pinamahalaan na niya ang kanilang kompanya. Ang kanyang ama ay nanatiling CEO bagama't siya na ang utak ng pagpapatakbo ng DFS Textile Co.He was eighteen years old when he flew to America with his parents. Ayon sa ama ay kailangan daw nitong tingnan ang negosyo na bago pa lamang naitatayo noon. Labag man sa kalooban dahil marami siyang maiiwan na kaibigan sa Pilipinas ay napilitan siyang sumama sa kanyang mga magulang. Noong umpisa ay nanibago siya. Hinahanap-hanap niya ang mga dating ka kilala at kaibigan. Pero kalaunan ay nasanay na rin siya. Habang nag-aaral ay namasukan siya noon bilang isang gasoline boy. Hindi ni
Hatinggabi na ay gising pa rin Caleb. Halos madilim na rin nang maghiwalay sila ni Marco. Marami silang napagkwentuhan. Dapat nga sa oras na ito ay natutulog na siya lalo't mahaba rin ang naging byahe niya. Hindi rin naman siya nakatulog nang mabuti sa eroplano. Siguro ay naninibago pa ang kanyang body clock. He stood up from the bed. Lumabas siya ng silid na tinutuluyan niya ngayon sa bahay ng kaibigan. It was the same room na inookopahan niya kapag nagpupunta siya roon. Lima ang silid sa ikalawang palapag ng bahay ng mga Sanchez. It was actually a mansion compared to an ordinary house. Binagtas niya ang pasilyo at tinungo ang pinakadulong pinto. That was a library. He opened the door and came in. Napatingin siya sa mahabang lamesa na na roon. Then a smile formed on his lips. He remembered 'something' there. Maraming kalokohang ginawa sila ng kaibigan at ang hinding-hindi niya makakalilimutan ay ang nangyari sa loob mismo ng library na iyon. Parang recorder na nag flashback ang la
(One week later at Butuan Airport)Kanina pa nakasimangot si Zam. Isang oras na siyang naghihintay sa kung sino man ang inutusan ni Marco na susundo sa kanya. Before her flight, she received a call from her brother. Hindi raw siya masusundo nito dahil nagka aberya sa Farm.Damn, that farm!Bukod doon ay hindi rin niya nakasabay ang kaibigan na si Maddy. Isinugod daw kasi ang Daddy nito sa hospital noong nakaraang araw. Pero nangako naman ang kaibigan na susundan siya doon sa mga susunod na araw. So, she just need to endure the boredom for the main time. "Zammy?" anang baritong boses.Natigialan siya. Bigla ang pagkabog ng kanyang dibdib. Iisa lamang ang kilala niyang tumatawag sa kanya sa ganoong pangalan. It was only Caleb. It had been eight years pero nanatiling nakakaakit sa pandinig niya ang boses na iyon. Unti-unti ang ginawa niyang paglingon. Napanganga siya pagkakita niya sa binata.God! Bumaba ata si Hercules mula sa langit. Sambit niya sa isip. Dahan-dahan itong naglakad p
"I'm here!" Sigaw ni Zam habang papasok sa kabahayan. "Zam, ikaw nga ba?" tila hindi makapaniwalang tanong ni Nanay Josie. "Sino pa po ba?" nakangiting tanong niya. Saka mahigpit na sinalubong ng yakap ang matanda. "Diyos ko po, kay tagal mong hindi umuwi dito, eh. Alam ba ni Marco na darating ka?" Tumango siya. "Loko talaga ang batang iyon, aba'y hindi man lamang sinabi sa akin. Sana ay naipagluto kita ng mga paborito mo," pumapalapak na sabi nito."Maybe Marco wanted to surprise you," aniya na iginala ang paningin sa kabahayan. Lihim siyang napabuntong-hininga. It was the same, halos walang pinagbago sa mga kagamitan doon."Naku, mas lalo kang gumanda anak. Ang sabi ni Marco ay designer ka na raw sa Australia, eh, pero bakit mukha kang modelo?"Napangiti naman si Zamantha sa pagkamangha at papuri ni Nanay Josie sa kanya. "Salamat po Nanay Josie," aniya."I'll take that as a compliment." Saka muling niyakap ang matanda. Bukod sa kanyang kapatid ay isa pa si Nanay Josie sa mga tao
Alas-dose na ng tanghali nang bumangon si Zam. Ang totoo ay kanina pa siya gising, masyado lamang s'yang nalunod sa kakaisip sa nangyayari kagabi. Magdamag n'yang inisip ang huling sinabi ni Caleb. Pero iniisip n'ya rin kung tama ba ang narinig n'ya. Baka kasi naghahalusinasyon lamang s'ya kagabi dala ng galit at pagod."Yeah, right. Maybe, it was just my hallucination. Bakit naman n'ya sasabihin sa akin 'yon? Nagkamali lang siguro ako ng dinig," aniya na ang kausap ay ang sarili. Simula kagabi matapos ang tagpo na iyon sa kusina ay ilang beses na n'ya iyon sinabi sa sarili. Ngunit hayun hanggang ngayon ay naguguluhan pa rin s'ya. Ikinaiinis at pinagsisisihan din n'ya ang pagkakadarag kagabi sa mga halik nito. Tila ba isa itong sirang plaka na paulit-ulit n'yang nakikita sa utak. "Ugh! Kainis! Kararating ko pa nga lang, ganito na agad mga ganap sa akin? Hindi pwede ito. Kailangan kong umiwas sa lahat ng bagay na makakasakit sa akin. Matagal ko ng ibinao
Naalimpungatan si Zam sa tunog ng kanyang cellphone. Dahan-dahan siyang nagmulat nang mga mata bago inabot ang telepono na nasa ibabaw ng lamesa sa gilid ng kanyang kama.Someone is calling.Hindi na siya nag-abala pang tingnan ang screen para malaman kung sino iyon. Agad na lamang niyang sinagot ang tawag saka pumikit muli.“Hello?" Garalgal ang boses niyang sagot.“Oh, I apologize for waking you up so early, honey." hinging paumanhin ng isang ginang mula sa kabilang linya.Muling napamulat nang mga mata si Zam ng marinig mula sa kabilang linya ang boses ng kanyang Ina. Si Stella.“Hey, Ma! Ahm. . .yeah, b-but it's okay. How are you? Where are you now?” sunod-sunod na tanong ni Zam sa ina.“Hmm. . . I should be the one who’s asking you that anak, how's your vacation going? Kumusta na kayo diyan ng Kuya Marco mo?”Tuluyan ng bumangon si Zam sa pagkakahiga at naupong sumandal sa headboard ng kanyang kama. “Okay lang namam kami Ma, I think, Marco is already sleeping. Medyo nakainom din
“Yes! Because, I don't get it, and you always confuse me. Naguguluhan ako sa kilos at pakikitungo mo sa akin. Iyong okay tayo ngayon tapos maya-maya hindi na. And then tatalikuran o iiwan mo na lang ako bigla. Hindi ko alam kung galit ka o kung may nasabi ba akong masama! Why don't you try telling me what's goin on, instead avoiding and ignoring me like this?!" Mahabang saad nito habang seryoso at nakatingin lang na deretso sa kanya.Gustong matuwa ni Zam dahil sa mga narinig na sinabi ni Caleb. Sa isip-isip niya ay dapat lang iyon sa binata. Tama lang maguluhan ito at masaktan, dahil kung tutuusin ay wala pa iyon sa kalingkingan ng sakit na nararamdaman niya dito noon.“Are you done?" walang pakialam na sagot niya rito. Habang seryoso lang din nakatingin ng diretso sa binata. Nagpakawa ng malalim na buntong hininga si Caleb dahil sa pagkadismaya sa tila walang pakialam na sagot na iyon ng dalaga.“Look, Mr. Dela Fuentes. As far as I can remember, wala akong dapat ipaliwanag sayo at
Abala muli si Nanay Josie sa kusina ng dumating doon si Caleb.“Good Morning Nanay Josie," bati nito sa matanda.“Magandang umaga rin sa iyo," sagot nito ng lingunin si Caleb. Saka nagtataka itong tumingin sa orasan. “Ang aga mo naman yata masyado magising ngayon, anak, aba'y mag-a-ala singko pa lang ng umaga, ah, na alimpungatan ka ba?" tanong nito.Hindi man sadya ngunit mahinang natawa si Caleb ng marinig ang sinabi at tanong na iyon ni Nanay Josie sa kanya.Sa isip-isip niya, mas tama yatang sabihin o itanong kung nakatulog na ba siya. Pero hindi niya iyon isinatinig. Sa halip ay nagdahilan na lamang siya sa matanda.“Balak ko po sanang tumakbo ngayong umaga," sagot niya.“Gano'n ba? Oh, sige maupo ka na lang muna diyan at ipagtitimpla kita ng kape. Magpainit ka muna ng tiyan bago tumakbo," suhestiyon naman nito sa binata. Habang nakasunod lamang siya ng tingin sa binata na abalang ibinabalik ang compress bag na hawak sa lalagyan nito.“Okay lang po, Nay. Mamaya na lang po siguro.
Hindi malaman ni Caleb kung ano ang gagawin. Wala siyang ideya kung ano ang nangyari o kung ano man ang nasabi niya sa dalaga.Bigla na lamang kasi siya nitong iniiwasan at hindi kinibo. Hindi rin naman siya ganun ka manhid para hindi mapansin iyon. And he doesn't like that. Zamantha is ignoring him like he doesn't exist. Kahit na halos magkalapit at magkaharap lang naman sila ngayon.Mula pa man nang dumating ang dalaga galing Australia ilang araw na ang nakalipas ay ramdam na niya ang malaking pader na nakaharang sa sarili nito.It was too high and thick. Pero hindi na siya nagtaka roon. Dahil deep inside alam niyang may idea siya kung bakit ganun ang dalaga sa kanya. But it was a long time ago. Pero masaya pa niya itong ipinagluto at pinanood na kumain kanina. Ngunit nang nasa kalagitnaan sila ng kwentuhan ay bigla na lamang itong nag-walk out at tila nagalit pa sa kanya."What did I do?" muli na namang tanong niya sa sarili.Tumikhim siya para sana agawin ang atensyon nito, pero
Gustong magpasalamat ni Zam nang makapasok na siya sa kanyang silid. Saglit siyang napasandal sa nakasaradong pinto at nagpakawala nang malalim na hininga. Mabuti na lamang at hindi na siya tinangka pang pigilan ni Caleb. Dahil kung sakali man, hindi na niya alam kung ano pang isasagot rito. She's out of words for some reason. Pinagpatuloy na lamang niya ang ginagawa kanina sa loob ng kwarto niya. Inabala ang sarili sa pagsagot ng mga emails at sketching.She need to divert her attention to something else. Kung ano-ano na ang mga bagay na naaalala at nararamdaman niyang hindi tama this past few days. Kaya kailangan na talaga niyang pagbutihin ang pag-iwas kay Caleb. Kailangan kung umiwas sa lahat ng bagay na makakasakit sa akin. Bulong niya sa sarili. Lumipas ang mga oras. Abala pa rin siya sa ginagawa nang may kumatok sa pinto. "Brat," boses iyon ni Marco mula sa labas. Nilingon niya ang alarm clock na nasa kaliwang bahagi nang kanyang kama. Mag aala-syete na pala ng gabi kaya na
Zam is having a hard time focusing on what she was doing in front of her laptop. Hindi niya maiwang sulyapan si Caleb nang paulit-ulit. Mukhang totoo nga na marunong talaga ang binata sa kusina. Malaya at mabilis kasi itong kumikilos doon ngayon. Hindi tuloy niya maiwasan ang mapangiti habang pa simple niya rin itong sinisilip. Geez! Even if he's holding a pancake tuner and a frying pan, he still looks great.Makalipas ang mahigit kalahating oras ay may naglapag ng tray sa harap niya."Breakfast ready for my Zammy." sabi nito. Nag-angat nang paningin si Zam. Sumalubong sa kanya ang mga mata ni Caleb na nakatingin din pala sa kanya.Muli siyang kinabahan at tila natataranta pa. Kakaiba talaga ang impact ng mga tingin nito sa kanya. Hindi niya matagalan. Samantalang noon ay kayang-kaya naman niyang makipagtitigan dito. Pero bakit hindi na niya magawa ngayon?Nakagat ni Zam ang pang ibabang labi. Ginawa niya iyon para pakalmahin kahit papaano ang sarili. Ngunit dumako naman doon ang p
Matapos ayusin ang mga gamit sa kusina ay umakyat na siya. He took his time to take a bath bago pa magising ang dalaga. Kailangan ay nandoon siya kapag magising ito, at para magawa ang pinaplano niyang pagpapansin dito. Nang makapasok ang binata sa silid na inuukopa ay siya namang paglabas ni Zamantha sa kanyang kwarto.Quarter to seven pa lamang ay gising na siya. Inaasahan niya kasing ngayon umaga ang dating ng matalik na kaibigan sa farm, si Maddy. Pero dahil daw sa sama ng panahon dulot ng isang low pressure sa Visayas ay na cancel ang lahat nang domestic flights pa Mindanao. Bukas pa raw uli ng umaga ang re-schedule nito.Dahan-dahan siyang naglalakad pababa habang nasa kaliwang taenga ang kanyang cellphone at hawak naman ng dalawang kamay niya ang laptop. "Hay, naku Zamantha. Kung hindi lang talaga kita kaibigan hindi ako magpapahirap nang ganito," saad ni Maddy na nasa kabilang linya ngayon kausap ni Zam."I'm really sorry, Mad. Hayaan mo, ako na bahala sa flights natin pabal
Katok sa pinto ang nagpabalik kay Zam sa kasalukuyan. Pinunasan niya ang mga luhang nalaglag sa pisngi niya. Bahagyang inayos niya ang damit bago siya tumayo. "Hi!" Nakangiting bungad ni Caleb pagkabukas ng pinto. "What is it this time?" tanong niya."Ipinapatawag ka ng kuya mo, kanina ka pa namin hinihintay," anito."Hindi ba nagpunta si Marco sa farm?" "That was this afternoon, nakabalik na siya. Hinihintay ka nga namin for dinner. Inisip naming natutulog ka kaya hindi ka na muna namin inabala." saad ni Caleb. Nakapamulsa ito, ang ngiti ay hindi mawala-wala sa mga labi nito. "Tsked. Ano bang katawa-tawa ngayon? May pa ngiti-ngiti pang nalalaman 'tong mukong na ito." bulong ni Zam sa isipan. Napatingin siya sa sariling oras na nasa kaliwang palapulsuhan. At laking gulat niya nang makitang labin-limang minuto na lang at alas-otso na pala ng gabi. Hindi niya namalayan ang oras. "Marco is waiting for you downstairs," sabi ng binata. Tumango naman siya at isinara ang pinto. Ilang
Ilang araw na hindi nakikita ni Zam si Caleb. Alam niya na sadyang iniiwasan siya ng binata. Kapag tinatanong niya si Marco kung nasaan si Caleb ay sinasabi nitong kasama nito si Yssa. At nalaman niya rin sa kapatid na malapit na palang matapos ang bakasyon ng binata. Mukhang susunod din daw si Yssa sa America kung magiging magkasintahan ang dalawa. Sa loob ng mga araw na hindi niya nakikita ang binata ay halos hindi siya mapakali. Ang kaalamang maaring magsama ang dalawa sa America ay sobrang nagpapasakit sa kalooban niya.Minsan nga ay natawa na lamang siya bigla. Paano ba naman kasi, ilang ulit na nga siyang tinanggihan nito hindi ba? Pero heto pa rin siya. Hinahanap-hanap at nag-alala pa rin para sa binata. She's really crazy. Naisipan niyang magpahangin kaya lumabas siya at nagpasyang pumunta sa ilog. Sakay nang besikleta ay dahan-dahan niyang tinahak ang daan pa punta roon. Maingat siya sa pagpapatakbo dahil ayaw na niyang madisgrasya pang muli. Hanggang sa nakarating siya roo