Naalimpungatan si Zam sa tunog ng kanyang cellphone. Dahan-dahan siyang nagmulat nang mga mata bago inabot ang telepono na nasa ibabaw ng lamesa sa gilid ng kanyang kama.Someone is calling.Hindi na siya nag-abala pang tingnan ang screen para malaman kung sino iyon. Agad na lamang niyang sinagot ang tawag saka pumikit muli.“Hello?" Garalgal ang boses niyang sagot.“Oh, I apologize for waking you up so early, honey." hinging paumanhin ng isang ginang mula sa kabilang linya.Muling napamulat nang mga mata si Zam ng marinig mula sa kabilang linya ang boses ng kanyang Ina. Si Stella.“Hey, Ma! Ahm. . .yeah, b-but it's okay. How are you? Where are you now?” sunod-sunod na tanong ni Zam sa ina.“Hmm. . . I should be the one who’s asking you that anak, how's your vacation going? Kumusta na kayo diyan ng Kuya Marco mo?”Tuluyan ng bumangon si Zam sa pagkakahiga at naupong sumandal sa headboard ng kanyang kama. “Okay lang namam kami Ma, I think, Marco is already sleeping. Medyo nakainom din
Dahil sa sobrang init ng panahon, bumangon si Caleb sa kama at pumunta sa veranda ng kanyang kwarto. Tiningala niya ang langit. It was peaceful and calm. Napakunot ang kanyang noo nang magawi ang kanyang paningin sa pool. He looked on his wristwatch. It was one o'clock in the morning. Isang sulyap pa muli ang binigay niya kay Zam na kasalukuyang naglulunoy sa may pool bago siya umalis ng veranda. Naabutan na niya ang dalaga sa may kusina. "You missed dinner," aniya. Kaninang hapunan ay hindi na pinagising ni Marco ang kapatid dahil tulog na tulog ito. Muntik nang mapasigaw ang dalaga nang magsalita siya mula sa madilim na parte ng kusina. Hindi na kasi ito nag-abala pang buksan ang ilaw. "I'm sorry, I didn't mean to startle you," hinging paumanhin ni Caleb. Saka inabot ang switch ng ilaw para buksan iyon. "Bakit naman kasi naririyan ka sa dilim?" pasitang tanong nito sa kanya. "Hindi ako makatulog, that's why I decided to have a cup of tea," kibit-balikat na sagot niya. "I see,"
Abala si Zam sa pagguhit ng bagong pattern for her latest Summer collection designs nang tumonog ang kaniyang telepono. Tiningnan n'ya muna saglit kung sino iyon. Nang makita kung sino ay malamya itong napabuntong hininga. Ang kanyang Mommy Amelia na naman kasi iyon. Kahit hindi n'ya sagutin ang tawag ay alam na n'ya kung ano ang dahilan ng pagtawag nito sa kan'ya. Siguradong kukulitin na naman s'ya nitong sumama sa kaniyang Auntie Sally sa Pilipinas para magbakasyon. She doesn't like the idea of having a vacation on the Philippines. Don't get her wrong. Yung idea lang talaga nasa Surigao raw magbabakasyon, ang hindi n'ya gusto. Pero kung sa Cebu, Boracay, El Nido, Palawan etc. pa siguro iyon ay baka lumipad na siya agad-agad. Actually, noong bata pa s'ya ay isa ang Farm sa mga paborito n'yang lugar, not until nang maghiwalay ang parents n'ya.Maya-maya pa ay tumigil na iyon. Ngunit ilang segundo lamang mula ng ma-off ay muli na naman itong tumunog."Zam! Sagutin mo nga 'yang telepon
Caleb was busy packing his stuffs. He was flying tomorrow in the Philippines for at least two months vacation. Mabuti na lamang at pinayagan siya ng kanyang ama na mag bakasyon. Iyon ay dahil maganda ang income ng kanilang kompanya. His family owned a textile company in the States. At thirty-one, he was the COO of DFS Textile Company. After he graduated in college ay pinamahalaan na niya ang kanilang kompanya. Ang kanyang ama ay nanatiling CEO bagama't siya na ang utak ng pagpapatakbo ng DFS Textile Co.He was eighteen years old when he flew to America with his parents. Ayon sa ama ay kailangan daw nitong tingnan ang negosyo na bago pa lamang naitatayo noon. Labag man sa kalooban dahil marami siyang maiiwan na kaibigan sa Pilipinas ay napilitan siyang sumama sa kanyang mga magulang. Noong umpisa ay nanibago siya. Hinahanap-hanap niya ang mga dating ka kilala at kaibigan. Pero kalaunan ay nasanay na rin siya. Habang nag-aaral ay namasukan siya noon bilang isang gasoline boy. Hindi ni
Hatinggabi na ay gising pa rin Caleb. Halos madilim na rin nang maghiwalay sila ni Marco. Marami silang napagkwentuhan. Dapat nga sa oras na ito ay natutulog na siya lalo't mahaba rin ang naging byahe niya. Hindi rin naman siya nakatulog nang mabuti sa eroplano. Siguro ay naninibago pa ang kanyang body clock. He stood up from the bed. Lumabas siya ng silid na tinutuluyan niya ngayon sa bahay ng kaibigan. It was the same room na inookopahan niya kapag nagpupunta siya roon. Lima ang silid sa ikalawang palapag ng bahay ng mga Sanchez. It was actually a mansion compared to an ordinary house. Binagtas niya ang pasilyo at tinungo ang pinakadulong pinto. That was a library. He opened the door and came in. Napatingin siya sa mahabang lamesa na na roon. Then a smile formed on his lips. He remembered 'something' there. Maraming kalokohang ginawa sila ng kaibigan at ang hinding-hindi niya makakalilimutan ay ang nangyari sa loob mismo ng library na iyon. Parang recorder na nag flashback ang la
(One week later at Butuan Airport)Kanina pa nakasimangot si Zam. Isang oras na siyang naghihintay sa kung sino man ang inutusan ni Marco na susundo sa kanya. Before her flight, she received a call from her brother. Hindi raw siya masusundo nito dahil nagka aberya sa Farm.Damn, that farm!Bukod doon ay hindi rin niya nakasabay ang kaibigan na si Maddy. Isinugod daw kasi ang Daddy nito sa hospital noong nakaraang araw. Pero nangako naman ang kaibigan na susundan siya doon sa mga susunod na araw. So, she just need to endure the boredom for the main time. "Zammy?" anang baritong boses.Natigialan siya. Bigla ang pagkabog ng kanyang dibdib. Iisa lamang ang kilala niyang tumatawag sa kanya sa ganoong pangalan. It was only Caleb. It had been eight years pero nanatiling nakakaakit sa pandinig niya ang boses na iyon. Unti-unti ang ginawa niyang paglingon. Napanganga siya pagkakita niya sa binata.God! Bumaba ata si Hercules mula sa langit. Sambit niya sa isip. Dahan-dahan itong naglakad p
"I'm here!" Sigaw ni Zam habang papasok sa kabahayan. "Zam, ikaw nga ba?" tila hindi makapaniwalang tanong ni Nanay Josie. "Sino pa po ba?" nakangiting tanong niya. Saka mahigpit na sinalubong ng yakap ang matanda. "Diyos ko po, kay tagal mong hindi umuwi dito, eh. Alam ba ni Marco na darating ka?" Tumango siya. "Loko talaga ang batang iyon, aba'y hindi man lamang sinabi sa akin. Sana ay naipagluto kita ng mga paborito mo," pumapalapak na sabi nito."Maybe Marco wanted to surprise you," aniya na iginala ang paningin sa kabahayan. Lihim siyang napabuntong-hininga. It was the same, halos walang pinagbago sa mga kagamitan doon."Naku, mas lalo kang gumanda anak. Ang sabi ni Marco ay designer ka na raw sa Australia, eh, pero bakit mukha kang modelo?"Napangiti naman si Zamantha sa pagkamangha at papuri ni Nanay Josie sa kanya. "Salamat po Nanay Josie," aniya."I'll take that as a compliment." Saka muling niyakap ang matanda. Bukod sa kanyang kapatid ay isa pa si Nanay Josie sa mga tao
Alas-dose na ng tanghali nang bumangon si Zam. Ang totoo ay kanina pa siya gising, masyado lamang s'yang nalunod sa kakaisip sa nangyayari kagabi. Magdamag n'yang inisip ang huling sinabi ni Caleb. Pero iniisip n'ya rin kung tama ba ang narinig n'ya. Baka kasi naghahalusinasyon lamang s'ya kagabi dala ng galit at pagod."Yeah, right. Maybe, it was just my hallucination. Bakit naman n'ya sasabihin sa akin 'yon? Nagkamali lang siguro ako ng dinig," aniya na ang kausap ay ang sarili. Simula kagabi matapos ang tagpo na iyon sa kusina ay ilang beses na n'ya iyon sinabi sa sarili. Ngunit hayun hanggang ngayon ay naguguluhan pa rin s'ya. Ikinaiinis at pinagsisisihan din n'ya ang pagkakadarag kagabi sa mga halik nito. Tila ba isa itong sirang plaka na paulit-ulit n'yang nakikita sa utak. "Ugh! Kainis! Kararating ko pa nga lang, ganito na agad mga ganap sa akin? Hindi pwede ito. Kailangan kong umiwas sa lahat ng bagay na makakasakit sa akin. Matagal ko ng ibinao