Gustong magpasalamat ni Zam nang makapasok na siya sa kanyang silid. Saglit siyang napasandal sa nakasaradong pinto at nagpakawala nang malalim na hininga. Mabuti na lamang at hindi na siya tinangka pang pigilan ni Caleb. Dahil kung sakali man, hindi na niya alam kung ano pang isasagot rito. She's out of words for some reason. Pinagpatuloy na lamang niya ang ginagawa kanina sa loob ng kwarto niya. Inabala ang sarili sa pagsagot ng mga emails at sketching.She need to divert her attention to something else. Kung ano-ano na ang mga bagay na naaalala at nararamdaman niyang hindi tama this past few days. Kaya kailangan na talaga niyang pagbutihin ang pag-iwas kay Caleb. Kailangan kung umiwas sa lahat ng bagay na makakasakit sa akin. Bulong niya sa sarili. Lumipas ang mga oras. Abala pa rin siya sa ginagawa nang may kumatok sa pinto. "Brat," boses iyon ni Marco mula sa labas. Nilingon niya ang alarm clock na nasa kaliwang bahagi nang kanyang kama. Mag aala-syete na pala ng gabi kaya na
Hindi malaman ni Caleb kung ano ang gagawin. Wala siyang ideya kung ano ang nangyari o kung ano man ang nasabi niya sa dalaga.Bigla na lamang kasi siya nitong iniiwasan at hindi kinibo. Hindi rin naman siya ganun ka manhid para hindi mapansin iyon. And he doesn't like that. Zamantha is ignoring him like he doesn't exist. Kahit na halos magkalapit at magkaharap lang naman sila ngayon.Mula pa man nang dumating ang dalaga galing Australia ilang araw na ang nakalipas ay ramdam na niya ang malaking pader na nakaharang sa sarili nito.It was too high and thick. Pero hindi na siya nagtaka roon. Dahil deep inside alam niyang may idea siya kung bakit ganun ang dalaga sa kanya. But it was a long time ago. Pero masaya pa niya itong ipinagluto at pinanood na kumain kanina. Ngunit nang nasa kalagitnaan sila ng kwentuhan ay bigla na lamang itong nag-walk out at tila nagalit pa sa kanya."What did I do?" muli na namang tanong niya sa sarili.Tumikhim siya para sana agawin ang atensyon nito, pero
Abala muli si Nanay Josie sa kusina ng dumating doon si Caleb.“Good Morning Nanay Josie," bati nito sa matanda.“Magandang umaga rin sa iyo," sagot nito ng lingunin si Caleb. Saka nagtataka itong tumingin sa orasan. “Ang aga mo naman yata masyado magising ngayon, anak, aba'y mag-a-ala singko pa lang ng umaga, ah, na alimpungatan ka ba?" tanong nito.Hindi man sadya ngunit mahinang natawa si Caleb ng marinig ang sinabi at tanong na iyon ni Nanay Josie sa kanya.Sa isip-isip niya, mas tama yatang sabihin o itanong kung nakatulog na ba siya. Pero hindi niya iyon isinatinig. Sa halip ay nagdahilan na lamang siya sa matanda.“Balak ko po sanang tumakbo ngayong umaga," sagot niya.“Gano'n ba? Oh, sige maupo ka na lang muna diyan at ipagtitimpla kita ng kape. Magpainit ka muna ng tiyan bago tumakbo," suhestiyon naman nito sa binata. Habang nakasunod lamang siya ng tingin sa binata na abalang ibinabalik ang compress bag na hawak sa lalagyan nito.“Okay lang po, Nay. Mamaya na lang po siguro.
“Yes! Because, I don't get it, and you always confuse me. Naguguluhan ako sa kilos at pakikitungo mo sa akin. Iyong okay tayo ngayon tapos maya-maya hindi na. And then tatalikuran o iiwan mo na lang ako bigla. Hindi ko alam kung galit ka o kung may nasabi ba akong masama! Why don't you try telling me what's goin on, instead avoiding and ignoring me like this?!" Mahabang saad nito habang seryoso at nakatingin lang na deretso sa kanya.Gustong matuwa ni Zam dahil sa mga narinig na sinabi ni Caleb. Sa isip-isip niya ay dapat lang iyon sa binata. Tama lang maguluhan ito at masaktan, dahil kung tutuusin ay wala pa iyon sa kalingkingan ng sakit na nararamdaman niya dito noon.“Are you done?" walang pakialam na sagot niya rito. Habang seryoso lang din nakatingin ng diretso sa binata. Nagpakawa ng malalim na buntong hininga si Caleb dahil sa pagkadismaya sa tila walang pakialam na sagot na iyon ng dalaga.“Look, Mr. Dela Fuentes. As far as I can remember, wala akong dapat ipaliwanag sayo at
Naalimpungatan si Zam sa tunog ng kanyang cellphone. Dahan-dahan siyang nagmulat nang mga mata bago inabot ang telepono na nasa ibabaw ng lamesa sa gilid ng kanyang kama.Someone is calling.Hindi na siya nag-abala pang tingnan ang screen para malaman kung sino iyon. Agad na lamang niyang sinagot ang tawag saka pumikit muli.“Hello?" Garalgal ang boses niyang sagot.“Oh, I apologize for waking you up so early, honey." hinging paumanhin ng isang ginang mula sa kabilang linya.Muling napamulat nang mga mata si Zam ng marinig mula sa kabilang linya ang boses ng kanyang Ina. Si Stella.“Hey, Ma! Ahm. . .yeah, b-but it's okay. How are you? Where are you now?” sunod-sunod na tanong ni Zam sa ina.“Hmm. . . I should be the one who’s asking you that anak, how's your vacation going? Kumusta na kayo diyan ng Kuya Marco mo?”Tuluyan ng bumangon si Zam sa pagkakahiga at naupong sumandal sa headboard ng kanyang kama. “Okay lang namam kami Ma, I think, Marco is already sleeping. Medyo nakainom din
Dahil sa sobrang init ng panahon, bumangon si Caleb sa kama at pumunta sa veranda ng kanyang kwarto. Tiningala niya ang langit. It was peaceful and calm. Napakunot ang kanyang noo nang magawi ang kanyang paningin sa pool. He looked on his wristwatch. It was one o'clock in the morning. Isang sulyap pa muli ang binigay niya kay Zam na kasalukuyang naglulunoy sa may pool bago siya umalis ng veranda. Naabutan na niya ang dalaga sa may kusina. "You missed dinner," aniya. Kaninang hapunan ay hindi na pinagising ni Marco ang kapatid dahil tulog na tulog ito. Muntik nang mapasigaw ang dalaga nang magsalita siya mula sa madilim na parte ng kusina. Hindi na kasi ito nag-abala pang buksan ang ilaw. "I'm sorry, I didn't mean to startle you," hinging paumanhin ni Caleb. Saka inabot ang switch ng ilaw para buksan iyon. "Bakit naman kasi naririyan ka sa dilim?" pasitang tanong nito sa kanya. "Hindi ako makatulog, that's why I decided to have a cup of tea," kibit-balikat na sagot niya. "I see,"
Abala si Zam sa pagguhit ng bagong pattern for her latest Summer collection designs nang tumonog ang kaniyang telepono. Tiningnan n'ya muna saglit kung sino iyon. Nang makita kung sino ay malamya itong napabuntong hininga. Ang kanyang Mommy Amelia na naman kasi iyon. Kahit hindi n'ya sagutin ang tawag ay alam na n'ya kung ano ang dahilan ng pagtawag nito sa kan'ya. Siguradong kukulitin na naman s'ya nitong sumama sa kaniyang Auntie Sally sa Pilipinas para magbakasyon. She doesn't like the idea of having a vacation on the Philippines. Don't get her wrong. Yung idea lang talaga nasa Surigao raw magbabakasyon, ang hindi n'ya gusto. Pero kung sa Cebu, Boracay, El Nido, Palawan etc. pa siguro iyon ay baka lumipad na siya agad-agad. Actually, noong bata pa s'ya ay isa ang Farm sa mga paborito n'yang lugar, not until nang maghiwalay ang parents n'ya.Maya-maya pa ay tumigil na iyon. Ngunit ilang segundo lamang mula ng ma-off ay muli na naman itong tumunog."Zam! Sagutin mo nga 'yang telepon
Caleb was busy packing his stuffs. He was flying tomorrow in the Philippines for at least two months vacation. Mabuti na lamang at pinayagan siya ng kanyang ama na mag bakasyon. Iyon ay dahil maganda ang income ng kanilang kompanya. His family owned a textile company in the States. At thirty-one, he was the COO of DFS Textile Company. After he graduated in college ay pinamahalaan na niya ang kanilang kompanya. Ang kanyang ama ay nanatiling CEO bagama't siya na ang utak ng pagpapatakbo ng DFS Textile Co.He was eighteen years old when he flew to America with his parents. Ayon sa ama ay kailangan daw nitong tingnan ang negosyo na bago pa lamang naitatayo noon. Labag man sa kalooban dahil marami siyang maiiwan na kaibigan sa Pilipinas ay napilitan siyang sumama sa kanyang mga magulang. Noong umpisa ay nanibago siya. Hinahanap-hanap niya ang mga dating ka kilala at kaibigan. Pero kalaunan ay nasanay na rin siya. Habang nag-aaral ay namasukan siya noon bilang isang gasoline boy. Hindi ni