CHAPTER 1 ชีวิตไอ้ฟ้ามันถึกและทนอยู่แล้ว

สังคมในเมืองหลวงเต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างรีบเร่งไปทำหน้าที่ของตนเอง เช่นเดียวกับฉันในตอนนี้ ที่กำลังจะไปสายเพราะปัญหารถติด!

“จะทันไหมเนี่ย” ฉันบ่นกับตัวเอง ขณะยืนเบียดอยู่บนรถเมล์ที่แออัดไปด้วยผู้คน

“ชิดในหน่อยเพ่! ชิดในหน่อย!!” เสียงกระเป๋ารถเมล์ดังลั่น เหมือนว่ายังไม่ชิดพอใช่ไหม?

“ชิดในอีกนิดเพ่!” อยากจะลงตอนนี้แต่คงไม่ทันแล้ว นึกอยากจะบ้าตาย ไหนๆ ก็สายแล้ว ทนยืนเบียดๆ แบบนี้ไปก่อนก็แล้วกัน

ครืด ครืด...

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ว่าไงกองทัพ” ฉันกรอกเสียงตอบกลับทันทีที่กดรับสาย

“ฟ้า สายแล้วนะ อยู่ไหน?” เสียงปลายสายถามกลับมา

“อยู่บนรถเมล์ รถติด คนแน่น ร้อนก็ร้อน”

“จะให้รอไหม?” กองทัพถามด้วยความห่วงใย

“ไม่ต้องๆ นายเข้าไปรอก่อนได้เลย” ฉันตอบอย่างเกรงใจ ถ้ารอฉัน เขาคงต้องเข้าเรียนสายไปด้วยแน่

“ได้ๆ งั้นแค่นี้นะ รีบๆ มาล่ะ”

“ค่า~~” ฉันวางสายจากกองทัพ เสียงกระเป๋ารถเมล์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ชิดในหน่อยเพ่~ ชิดใน!” โว้ย! ไอ้นี่ไม่เห็นหรือไงว่ามันแน่นขนาดไหน… ฮึ่ย!

ฉันตัดสินใจลงที่ป้ายถัดไปทันที เพราะทนไม่ไหวแล้ว ทั้งรำคาญและหงุดหงิดเต็มที ถึงแม้จะเหลืออีกตั้งสองป้ายกว่าจะถึงมหาวิทยาลัย แต่ก็เอาเถอะ ลงไปแล้วค่อยไปขึ้นวินต่อก็ได้ ชีวิตแบบฟ้ามันก็ต้องสู้ทนแบบนี้แหละ

ว่าแต่คุณอยากรู้จักฉันแล้วใช่ไหม? เอาล่ะค่ะ ฉันชื่อ ‘ฟ้า’ เป็นนักศึกษาปี 2 ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง กำลังเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงมาโหนรถเมล์ ทั้งๆ ที่เรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังแบบนี้ ก็เพราะฉันไม่ได้รวยล้นฟ้าเหมือนคนอื่นๆ ที่นี่น่ะสิ สิ่งที่พาฉันมาเรียนที่นี่คือความสามารถล้วนๆ ฉันสอบได้ทุนเรียนฟรีค่ะ

อ้อ ฉันสวยมากค่ะ (หลงตัวเองนิดหน่อย) แต่เพราะฐานะทางบ้านอาจจะทำให้ไม่มีใครอยากคบกับฉันเท่าไหร่ ก็มีเพื่อนอยู่บ้าง แต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ มีเพียง ‘กองทัพ’ เพื่อนสุดหล่อของฉันที่ยังคบกับฉันอย่างไม่รังเกียจ

ส่วนเรื่องครอบครัวน่ะเหรอ? ฉันโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แม่ปอง ผู้ดูแลและเปรียบเสมือนแม่ของฉัน และคนอื่นๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นเหมือนครอบครัวของฉัน ท่านมีบุญคุณมาก ส่งฉันเรียนจนจบมัธยมต้น แล้วฉันก็เริ่มหางานทำเพื่อส่งตัวเองเรียนมาตลอด จนถึงตอนนี้ที่พึ่งจะย้ายออกมาอยู่ข้างนอกเมื่อตอนเข้ามหาวิทยาลัยนี้เอง

มหาวิทยาลัย

“ก็บอกแล้วไงว่าจะไปรับ แต่เธอก็ไม่ยอมมาด้วยกัน เห็นไหมล่ะ เข้าสายเลย” ทันทีที่ฉันมาถึงห้องเรียน กองทัพก็เริ่มบ่น

“ก็ฉันไม่อยากรบกวนนายนี่ ทัพ”

“ไม่เห็นจะรบกวนอะไรเลย เราเพื่อนกันนะ ฟ้า”

“ขอบคุณนะ ทัพ เอ้อ! ตอนนี้เรียนถึงไหนแล้วเนี่ย” ฉันถามพลางเปิดหนังสือ เตรียมตัวเรียน คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ละวันต้องหอบข้าวของเหมือนจะย้ายบ้าน

“แล้ววันนี้จะไปหาที่พักอีกไหม?” กองทัพถาม ใช่ค่ะ! ฉันกำลังหาที่พักใหม่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัย เพราะหอพักปัจจุบันอยู่ไกลมาก ต้องตื่นเช้ากว่าใครเพื่อน แล้วยังต้องหอบหิ้วอุปกรณ์เรียนขึ้นรถเมล์ทุกวัน เอาตรงๆ เลย ฉันเหนื่อยมาก!

“ไปสิ บ่ายนี้ไม่มีเรียนพอดี” ฉันตอบกลับ

“ฉันมีที่นึงจะแนะนำ สนใจไหม?”

“ที่ไหนล่ะ ถ้าแพงมากฉันไม่ไหวนะ ตอนนี้เงินค่ากินก็ยังหมุนไม่ทันเลย”

“เป็นคอนโดที่ฉันรู้จักกับเจ้าของ เดี๋ยวช่วยคุยให้ ข้างล่างมีร้านกาแฟด้วย ถ้าเธอสนใจอาจจะทำงานไปด้วยได้” กองทัพอธิบาย ข้อเสนอนี้ฟังดูไม่เลวเลย ถ้ามีงานให้ทำด้วยก็จะช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายได้อีก

“ลองไปดูหน่อยก็ได้ เผื่อจะถูกใจ” ฉันตอบกลับ คิดว่าถ้ากองทัพช่วยคุยให้อาจจะได้ราคาที่พอรับไหว แถมยังมีงานให้ทำเพิ่มอีก

“งั้นไปดูกันเลยไหม?” กองทัพถาม

“อื้ม ไปเลยดีกว่า เผื่อไม่ชอบจะได้หาที่ใหม่ต่อ” ฉันตอบตกลง พลางคิดว่าสาวๆ ที่มหาวิทยาลัยคงจะหมั่นไส้ฉันไม่น้อย ก็แหม มีเพื่อนสนิทสุดหล่อและรวยล้นฟ้าแบบนี้ ชักรู้สึกว่าชีวิตเริ่มไม่ปลอดภัยซะแล้ว ฟ้าเอ๊ย…

คอนโด

ฉันกับกองทัพมาถึงคอนโดแห่งหนึ่ง ก็คือคอนโดที่เขาพูดถึงก่อนหน้านี้แหละ ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก ขับรถแค่ 5 นาทีก็ถึงแล้ว

“สอบถามเรื่องห้องพักครับ” กองทัพเดินไปติดต่อที่เคาน์เตอร์ เอาจริงๆ ก็ดูหรูอยู่เหมือนกันนะ “สวัสดีค่ะคุณกองทัพ ตอนนี้เหลือห้องว่างอยู่ 2 ห้องค่ะ ราคาเช่าเดือนละ 3X,XXX” ทำไมมันแพงแบบนี้!นี้!

“สวัสดีค่ะคุณกองทัพ ตอนนี้มีห้องว่างอยู่ 2 ห้องค่ะ ราคาเช่าเดือนละ 3X,XXX บาท” ทำไมมันถึงแพงขนาดนี้!

คุณวิชัยอยู่ไหมครับ ผมขอคุยกับเขาหน่อย” กองทัพถามพนักงาน

“สักครู่นะคะ เชิญไปที่ห้องทำงานของท่านเลยค่ะ” พนักงานต้อนรับที่ดูเป็นมิตรนำทางเราไปยังห้องหนึ่ง

“สวัสดีครับคุณอา สบายดีนะครับ นี่ฟ้า เพื่อนที่ผมบอกว่ากำลังหาห้องพักอยู่” เมื่อเข้ามาในห้อง กองทัพก็ทักทายเจ้าของคอนโดอย่างเป็นกันเอง

“สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้คุณอาของกองทัพอย่างนอบน้อม

“เอาล่ะๆ นั่งคุยกันก่อน ส่วนคุณทิพย์ คุณก็นั่งด้วยเลยนะ จะได้ช่วยดูแลแม่หนูคนนี้ด้วย”

“ค่ะ ท่าน”

หลังจากพูดคุยกันสักพัก เราก็สามารถตกลงรายละเอียดเรื่องราคาและสัญญาต่างๆ ได้เรียบร้อย แถมคุณอาของกองทัพยังเสนอให้ฉันทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟในคอนโดด้วย

“งั้นเอาตามนี้นะ” คุณอาของกองทัพสรุป

“ขอบคุณมากนะครับ คุณอา” กองทัพยกมือไหว้คุณอาของเขา

“ไม่เป็นไรๆ ทัพเป็นหลานอา มีเพื่อนดีๆ แบบนี้ก็ต้องช่วยกันสิ”

“นี่คือคุณทิพย์นะหนูฟ้า ถ้ามีอะไรต้องการความช่วยเหลือ ก็บอกคุณทิพย์ได้เลย”

“ขอบคุณมากนะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะคุณทิพย์” ฉันกล่าวอย่างเกรงใจ

“เรียกพี่ทิพย์ก็ได้จ้ะน้องฟ้า พี่ไม่ถือ” พี่ทิพย์บอกพร้อมรอยยิ้ม ฉันรู้สึกโชคดีมากที่ได้อยู่คอนโดนี้ในราคาพิเศษ แม้จะไม่ถูกมากนัก แต่ก็ถือว่าคุ้มค่า เพราะกองทัพและคุณอาของเขายกเว้นค่าส่วนกลางทั้งหมดให้ฟรีๆ ฉันต้องจ่ายแค่ค่าห้องที่ลดราคาให้อีก ไม่รู้จะขอบคุณกองทัพยังไงดี

“ค่ะ พี่ทิพย์”

“น้องฟ้าจะย้ายเข้ามาอยู่วันไหนคะ? ส่วนเรื่องงานที่ร้านกาแฟ เริ่มพรุ่งนี้ได้เลยนะ พี่เจนทำอยู่คนเดียว คงดีใจที่มีคนมาช่วย”

“งั้นฟ้าคงจะย้ายมาพรุ่งนี้เลยนะคะ”

“ได้จ้ะ…”

หลังจากที่เราคุยกันจนได้ข้อสรุปทั้งหมด กองทัพก็ขับรถมาส่งฉันที่หอพักเก่า

"ขอบใจมากนะ ทัพ" ฉันกล่าวขอบคุณเขาจากใจจริง

"อืม...ไม่เป็นไรหรอก เราเพื่อนกันนี่ ยังไงทัพก็ต้องช่วยเหลืออยู่แล้ว"

“โหย...น่ารักที่สุด” ฉันพูดพร้อมกับยกมือไปหยิกแก้มเขาเบาๆ อย่างหยอกล้อ ก่อนจะลงจากรถและเดินขึ้นห้องไป โดยไม่รู้เลยว่าสายตาของคนที่มาส่งนั้นมองตามด้วยความรู้สึกที่ซ่อนเร้นบางอย่าง

เมื่อขึ้นห้องมา ฉันรีบเก็บของทั้งหมดใส่กล่องและกระเป๋า รอแค่พรุ่งนี้ที่กองทัพจะมาช่วยขนของ ต่อไปนี้ฉันคงไม่ต้องเหนื่อยตื่นก่อนเวลาสองสามชั่วโมงอีกแล้ว

"อืม...ไม่เป็นไรหรอก เราเพื่อนกันนี่ ยังไงทัพก็ต้องช่วยเหลืออยู่แล้ว"