CHAPTER 3 คืนเดียวจบไม่คบไม่ผูกพัน [2]

คอนโด

Fah Part

เฮ้อ…เหนื่อยจัง ทั้งงานโปรเจคที่มหาวิทยาลัย ไหนจะงานที่ร้านกาแฟอีก ส่วนใหญ่ลูกค้าก็เป็นคนที่พักที่คอนโดนี้ แถมยังมีคนนอกเข้ามานั่งจิบกาแฟที่ร้านด้วย แต่ละวันแทบไม่ได้พักเลย

ครืด ครืด ครืด

“ฮัลโหล~” ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างที่ชอบทำหลังจากเห็นชื่อที่หน้าจอ

(เลิกงานแล้วเหรอ ไปกินข้าวกัน) กองทัพ โทรเข้ามาทุกวันเช่นเคย

“ไม่อ่ะ ขี้เกียจ เหนื่อยด้วย” ฉันที่กำลังนอนกลิ้งไปมาบนโซฟาตอบอย่างเกียจคร้าน

(ใจร้าย)

“วันหลังเถอะ จะได้ไปหาซื้อพวกอุปกรณ์ทำงานด้วย” เวลามีงานโปรเจค กองทัพนี่แหละที่พาไปหาซื้อของ

(ก็ได้ งั้นพรุ่งนี้นะ จะได้รีบทำไว้แต่เนิ่นๆ) กองทัพตอบรับ

“อื้ม งั้นแค่นี้นะ”

(ฝันดีนะฟ้า)

“เช่นกัน กองทัพ”

หลังวางสายจากกองทัพ ฉันก็ไปอาบน้ำแล้วกลับมานั่งทำงานต่อ เช้าก็เรียนและทำงาน ตกดึกก็ทำการบ้านและอ่านหนังสือ ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องสู้ต่อไป ถ้าเกรดตกอาจโดนไล่ออกจากทุนฟรีก็ได้ ดังนั้นฉันต้องขยันมากกว่าคนอื่นๆ หลายเท่า

เช้าวันต่อมา

วันนี้ฉันลางานที่ร้านกาแฟ 1 วัน เพราะต้องไปหาซื้อของกับกองทัพ และยังมีเรียนอีกด้วย วันหนึ่งมีหลายเรื่องให้ทำจนแทบไม่มีเวลาว่าง

“ตกลงจะไปที่ไหน?” ฉันถามกองทัพเมื่อเราเดินมาที่รถของเขา

“ไปซื้อที่เดิมไหมล่ะ” กองทัพเสนอความคิดเห็น

“ได้ๆ งั้นไปกันเลย”

เมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้า พวกเราก็เริ่มเดินเลือกดูวัสดุอุปกรณ์ที่ต้องใช้สำหรับโปรเจค ฉันและกองทัพแยกกันไปเลือกของที่แต่ละคนต้องใช้

“ฟ้าได้ครบยัง?” กองทัพเดินมาถามหลังจากที่เขาเลือกของเสร็จแล้ว

“ยังเลย ทัพไปนั่งรอก่อนไหม ฉันยังเลือกไม่เสร็จเลย” ฉันตอบพลางก้มดูรายการในมือ พยายามคิดว่าเหลืออะไรที่ยังไม่ได้หยิบบ้าง

“ไม่เป็นไร ฉันรอได้” กองทัพตอบอย่างใจเย็น ก่อนจะหยิบของบางอย่างที่เห็นว่าฉันสนใจแต่ยังไม่ได้หยิบใส่ตะกร้าให้ “นี่ ของพวกนี้น่าจะต้องใช้ด้วยใช่ไหม?”

“จริงสิ! ฉันเกือบลืมแหนะ ขอบใจมากนะ” ฉันยิ้มขอบคุณเขา 

“ฟ้าอย่าลืมว่าต้องรีบหน่อยนะ เดี๋ยวไม่ทันเรียนบ่าย” กองทัพเตือนแล้วมองนาฬิกา

“รู้แล้วน่า ทัพก็อย่าเร่งสิ” ฉันแอบหัวเราะเบาๆ แล้วรีบหยิบของที่เหลืออย่างรวดเร็ว

หลังจากเราเลือกซื้อของเสร็จ ก็รีบไปจ่ายเงินแล้วมุ่งหน้ากลับมหาวิทยาลัยทันที ของที่ซื้อมาเยอะจนต้องใส่ไว้ในรถของกองทัพไว้ก่อน

มหาวิทยาลัย

เราเกือบเข้าเรียนบ่ายไม่ทัน แต่ก็ยังดีที่มาทันเวลา พวกของที่ซื้อมาก็ยังอยู่ในรถของกองทัพ เพราะมันเยอะมากๆ จนฉันคิดว่าคงต้องรบกวนให้เขามาส่งหลังเลิกเรียน

“นี่ ตกลงจะไม่ให้ฉันช่วยถือของขึ้นไปส่งจริงๆ ใช่ไหม?” กองทัพถามเมื่อมาส่งฉันที่คอนโดแล้วเสนอตัวช่วยขนของขึ้นไปส่ง

“ไม่ต้องๆ ไม่เป็นไรจริงๆ ” ฉันตอบอย่างเกรงใจ ไม่อยากรบกวนเขามากเกินไป

“รบกวนทัพมาทั้งวันแล้ว” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

“เคๆ งั้นฉันกลับก่อนนะ” กองทัพยิ้มอย่างเข้าใจ ก่อนจะบอกลา

“จ้า ขับรถดีๆ นะ” ฉันโบกมือลาเขา

“ครับ เจอกันพรุ่งนี้นะ”

ฉันต้องอดทนสู้ต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้ แม้จะเหนื่อยใจแทบขาดก็ตาม คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้นี่เนอะ ก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้มีคนเลี้ยงตัวเอง และส่งตัวเองเรียนให้จบ หวังว่าอีกสองปีข้างหน้าฉันคงจะสบายกว่านี้นะ

เวลาว่างๆ เบื่อๆ ก็ไม่รู้จะทำอะไร เพื่อนก็มีแค่กองทัพคนเดียวที่พูดคุยกันได้ อย่าถามหาแฟนเชียวนะ บอกเลยไม่มีหรอก! ถึงจะมีคนมาตามจีบบ้าง แต่ฉันก็ปฏิเสธไปหมด ฉันคิดแค่ว่า… ฉันยังไม่เจอคนที่ใช่ และฉันก็ไม่ได้อยากลองคบกันแบบชั่วคราว แต่อยากใช้ชีวิตคู่กันไปจนแก่เฒ่า คนไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่

แต่ก็แอบคิดนะว่าทำไมสวรรค์ถึงได้สร้างคนมาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง คนรวยก็รวยจนใช้ไม่มีวันหมด คนจนก็จนแบบที่แทบจะต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด แล้วคนที่เขามีครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากัน พวกเขาคงจะมีความสุขมากเลยสินะ ต่างจากฉัน