CHAPTER 7 รับงานออกแบบ [2]

อาจารย์หันมายิ้มให้ก่อนจะพูดว่า “สวัสดีจ้ะ นี่คือคุณลูกค้าที่เธอจะต้องนำเสนอแบบงานให้เขาดู”

“นี่คุณบิลนะ ลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัย” อาจารย์แนะนำเขาให้ฉันรู้จัก

“สวัสดีค่ะ” ฉันรีบยกมือไหว้ให้เร็วที่สุด ลูกเจ้าของมหาวิทยาลัยเชียว ต้องทำตัวดีๆ

“สวัสดีครับน้องฟ้า” เขาทักทายกลับอย่างเป็นกันเอง

“เชิญนั่งก่อนครับ” เขาบอกพร้อมนั่งลงที่เดิม แต่เสียงเขาไม่เหมือนกับที่คุยกับฉันวันนั้นเลยนะ ทำไมรู้สึกแปลกๆ?

“มีอะไรติดหน้าผมหรือเปล่าครับ” เขาถามด้วยรอยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่าฉันจ้องหน้าเขานานเกินไป

“ไม่มีค่ะๆ ขอโทษด้วยนะคะ” ฉันรีบขอโทษ เกรงว่าเขาอาจจะไม่พอใจ แล้วเกิดยกเลิกทุนเรียนฟรีของฉันขึ้นมาจะทำยังไง

“ผมไม่ได้เป็นคนที่จะซื้อแบบนี้หรอกครับ แต่เป็นเพื่อนผม วันนี้มันติดงานด่วน ก็เลยให้ผมมาแทน” เขาอธิบายอย่างสุภาพ

“อ๋อค่ะ นี่ค่ะ แบบที่ฉันออกแบบไว้…” ฉันยื่นแบบให้เขาดู พร้อมกับใจที่เต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าเขาจะว่ายังไง คนที่สั่งแบบไม่มา คนที่มาดูกลับไม่ใช่คนสั่ง

“อาจารย์มีเด็กฝีมือดีแบบนี้ ทำไมไม่เคยบอกผมเลยครับ” เขาพูดพลางดูแบบในมืออย่างตั้งใจ

“ฟ้าเธอเป็นเด็กขยัน ทั้งเรียนทั้งทำงาน นี่ก็เป็นงานแรกของเธอเลยนะ” อาจารย์อวยฉันเต็มที่

“สุดยอดเลยนะครับ” เขาพูดพร้อมเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้ฉัน

“ขอบคุณค่ะ” ฉันตอบกลับอย่างเกรงใจ แต่ก็รู้สึกดีใจที่ได้รับคำชม

“เอาเป็นว่าผมตกลงกับแบบที่น้องฟ้าทำมา มันสวยและดูแปลกตา แถมยังไม่เหมือนใครดี เพื่อนผมคงถูกใจ”

ฉันอึ้งไปชั่วขณะ... นี่อย่าบอกนะว่าเขารับงานเขียนแบบของฉันจริงๆ!

“คิดราคามาหรือยังครับ” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

“ยะ...ยังค่ะ” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก

“เพื่อนผมบอกว่า ถ้าผมโอเค มันก็โอเค”

“คือ...ฟ้าไม่รู้ว่ามันควรมีมูลค่าเท่าไหร่ งั้นราคาแล้วแต่คุณบิลเลยค่ะ” ฉันพูดตามตรง ไหนๆ เขาก็รับงานแล้ว ก็ให้เขาตัดสินใจแล้วกัน ให้เท่าไรก็เท่านั้น

“อาจารย์ว่ายังไงครับ” เขาหันไปถามอาจารย์

“ไม่รู้สิคะ แล้วแต่คุณจะพิจารณาค่ะ” อาจารย์ดูเหมือนจะลำบากใจเช่นกัน

“งั้นเอาเป็นว่าผมจ่ายเช็คแทนนะครับ นี่ครับ” เขาพูดพร้อมยื่นเช็คให้ฉัน ฉันรับมาแล้วต้องตกใจ

“นี่...นี่มันไม่เยอะไปเหรอคะ แค่เขียนแบบร้านเอง” ฉันตกใจจริงๆ เขียนแบบแค่นี้ แต่เขาให้ตั้งแสนนึง...

“น้องฟ้ารับไว้เถอะครับ เพื่อนผมให้มาแบบนั้น”

“ไม่ค่ะ ไม่ได้ๆ มันเยอะไปค่ะ” ฉันบอกพร้อมยื่นเช็คคืนเขาอย่างเร็ว

“อาจารย์คะ หนูไม่รับนะคะอาจารย์ มันเยอะเกินไป” ฉันหันไปขอความช่วยเหลือจากอาจารย์

อาจารย์ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ยัยฟ้าเป็นแบบนี้ตลอดค่ะคุณบิล เธอขยันและทำงานเต็มที่เสมอ แต่ก็มักจะไม่กล้ารับสิ่งที่เธอควรจะได้”

“งั้นน้องฟ้าว่าเท่าไหร่ครับถึงจะเหมาะสม?” คุณบิลถามอีกครั้ง

ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบไปอย่างลังเล “ห้าพันค่ะ” จริงๆ แล้วห้าพันก็ถือว่าเยอะมากสำหรับฉัน

“ห๊ะ! ห้าพัน?” ทุกคนดูตกใจเมื่อได้ยินตัวเลขนั้น

“มันไม่น้อยไปเหรอน้องฟ้า?” คุณบิลถามอย่างไม่เชื่อสายตา

“ไม่หรอกค่ะ หรือบางทีมันอาจจะยังมากไปด้วยซ้ำ” ฉันยืนยันด้วยความจริงใจ

“งั้นห้าหมื่นเป็นไง ครึ่งๆ” คุณบิลเสนอ แต่ฉันรู้สึกว่าคนรวยคงไม่เข้าใจมุมมองของฉันหรอก

อาจารย์พยายามช่วยเกลี้ยกล่อมอีกทาง “รับไว้เถอะฟ้า งานดีๆ แบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ นะ”

แต่ฉันยังคงดื้อดึง “งั้นหมื่นเดียวพอค่ะ”

คุณบิลถอนหายใจ “เฮ้อ…เอาเป็นว่าผมคิดราคาให้เลยแล้วกัน อีกอย่างห้ามปฏิเสธแล้วนะ ขอเลขบัญชีเดี๋ยวโอนให้ครับ” เขาบอกพร้อมกับนั่งรออย่างใจเย็น เห็นอย่างนั้นฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ฉันจดเลขบัญชียื่นให้เขา จากนั้นเขาก็กดโทรศัพท์ ไม่นานตัวเลขก็ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของฉัน ฉันมองตัวเลขนั้นด้วยความตกใจ