บทที่ 57 รู้สึกผิด

บทที่ 57 รู้สึกผิด

“คราวนี้ฉันพาน้องกลับได้แล้วใช่ไหม”

“เดี๋ยวสิครับ ไหน ๆ ก็มาไร่ปาริฉัตรทั้งทีแล้วต้องกินข้าวด้วยกันสักมื้อสิ” ชรัณเอ่ยด้วยความปราบปลื้มยินดีที่เพื่อนทั้งสองเคลียร์ใจกันได้ และนับว่าเป็นโอกาสทองที่ทั้งสองได้มาเจอหน้ากันในรอบหลายปี จึงอยากชวนทุกคนกินข้าวพร้อมหน้ากันหน่อย

“กินข้าวเหรอคะ” คนโปรดก้มมองอีริค ซึ่งเขาไม่ได้พูดอะไรแต่กำลังมองไปที่พ่อเลี้ยงองศา

“อืม กินข้าวก็ดี”

“เอ๋า นี่แกหิวจริงเหรอ” ซินซินไม่เข้าใจน้องชายที่ตกปากรับคำว่าจะกินข้าวที่ไร่ปาริฉัตร

“อืม ฉันหิวจริง” อีริคพยักหน้าให้คำตอบกับพี่สาวอีกครั้ง จากนั้นพาเวลก็พาอีริคเดินตามพ่อเลี้ยงองศาไปยังสถานที่ที่เขาใช้พักผ่อนเวลาเครียดจากงาน ซึ่งเป็นเพลิงเล็ก ๆ ตั้งอยู่หลังบ้าน แต่วิวด้านหลังไม่ธรรมดาเลน เป็นภูเขาและทุ่งหญ้ากว้างขวาง สายลมพัดมากระทบใบหน้าพัดพากลิ่นหอมของหญ้ามาแตะจมูก

“ถ้าฉันอยากได้ที่แถวนี้ นายพอจะมีที่ให้ซื้อไหม”

“อยากมาเป็นคนเชียงใหม่ว่างั้น?” พ่อเลี้ยงถามอีริค

“อืม อยากทำไว้พักผ่อน”

“ก็พอมี แต่ไม่ใช่แถวนี้หรอก อยู่ลึกเข้าไปด้านในโน่น รถเข้าถึง ไฟฟ้าเข้าถึงแต่...”

“แต่อะไร”

“เจ้าของเก่าหวงมาก ก็เ