บทที่ 62 ความจริง

บทที่ 62 ความจริง

อีริคยังไม่คลายความสงสัยจากอาการของคนโปรด เขาเดินมานั่งคิดทบทวนตัวเองอยู่ที่สวนข้างบ้าน หัวคิ้วหนาก็เริ่มขมวดยุ่งเมื่อนึกอะไรออก

“เรามีอะไรกันกับโปรดไม่ได้ป้องกันสองครั้ง แต่มันจะท้องได้เหรอวะ” พอนึกถึงเหตุการณ์ที่เขากับคนโปรดประสบอุบัติเหตุมาด้วยกันแล้วนั้น มันแทบจะเป็นไม่ได้เลย ร่างกายคนโปรดได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก หากท้องก็คงหลุดไปแล้ว “หรือว่า…เธอจะท้องจริงวะ” อีริคพึมพำเสียงเบาโดยไม่รู้ว่าแม่ตัวเองนั้นเพิ่งเปิดประตูออกจากรถ

“มานั่งทำหน้าอมทุกข์อยู่ตรงนี้ทำไม มีเรื่องอะไรให้คิดอะไรขนาดนั้นลูก”

“มี๊มาตอนไหนครับเนี่ย”

“มี๊มานานแล้ว หนูไม่รู้สึกตัวเอง แล้วมี๊ถามว่าทำไมมานั่งทำหน้าอมทุกข์อยู่แบบนี้”

“ผม…ผมมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยครับ"

“อะไร ไหนเล่าสิ"

“มี๊เคยเป็นอาการแบบนี้ไหมครับ” อีริคเริ่มเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับอาการที่คนโปรดเป็นให้แม่ตนเองฟังอย่างออกรส ทำเอาผู้เป็นแม่ถึงกับไม่กล้าวอกแวกไปมองทางอื่น และเธอยังนึกขำกับการเล่าไปและทำท่าทางของอาการอ้วกคนโปรดไป

“หนูไปรังแกน้องหรือเปล่า"

“มี๊ ผมปรึกษามี๊อยู่นะ"

“ก็มี๊ถึงถามนี่ไง ริคไม่ได้กดดันอะไรน้องจนน้องเครียดใช่ไหม”

“ไม