บทที่ 10 แขกVVIP

บทที่ 10 แขกVVIP

ช่วงเที่ยงวัน

อีริคปิดแฟ้มเอกสารแสนน่าเบื่อ ที่รั้งให้เขาต้องนั่งอยู่ในโต๊ะมานานสองนานด้วยความเมื่อยล้า

"อาหารเที่ยงพร้อมแล้วครับนาย จะกินตอนนี้เลยไหมครับ"

"อืม เสร็จแล้วก็ไปเอามอร์แกนออกมาด้วย"

"มอร์แกนพร้อมแล้วครับ แต่เดี๋ยวบ่ายนี้ต้องเข้าสปาขนกับตัดแต่งเล็บเท้า"

"อืม" อีริคหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบเพื่อผ่อนคลายระหว่างเดินไปที่โต๊ะอาหารที่อยู่อีกห้องหนึ่ง และมันต้องเดินผ่านห้องที่คนโปรดพักอยู่ด้วย เขาหยุดเดินแล้วพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก จากนั้นจึงเปิดประตูเข้าไปด้านใน

"คุณอีริค" คนโปรดรีบดึงเสื้อเชิ้ตที่ติดกระดุมไม่เรียบร้อยขึ้นมาปกปิดหน้าอก "ที่นี่เป็นของคุณอีริคเหรอคะ"

"พอฟื้นขึ้นมาได้ ความอยากรู้อยากเห็นก็ทำงานเลยนะ" ชายหนุ่มเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียง พร้อมกับพ่นควันสีขาวออกจากปาก ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง

คนโปรดปิดปากปิดจมูกไอแค่ก ๆ ทั้งกลิ่นฉุนละควันของบุหรี่ที่อีริคจงใจพ่นออกมาทำให้เธอสำลักจนหน้าแดง

"ออกไป" เขาสั่งพาเวลให้ออกไปจากห้อง ทันทีที่ประตูปิดสนิท อีริคก็หันไปมองหญิงสาว เขาลุกขึ้นเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียงขนาดหกฟุต

"อ๊ะ! คะ คุณอีริค" ข้อมือข้างที่เสียบน้ำเกลือถูกเขาจับไว้แน่น

"เธอคิดว่าตัวเองเลือกเดินถูกทางแล้ว?"

"..."! เธอไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาถามเลย

"แล้วได้คิดไว้บ้างไหมว่าต้องเจอกับอะไร ในเส้นทางที่ตัวเองเลือก" แรงบีบข้อมือรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บปวด

"อ๊ะ...ปะ โปรดเจ็บนะคะ" เธอพยายามแกะนิ้วมือเขาออกทีละนิ้ว แต่กลับถูกอีริคบีบข้อมือแรงขึ้นจนปลายนิ้วซีดเหลืองเพราะเลือดไม่เดิน ความเจ็บเพิ่มขึ้นเป็นหลายเท่า

"เลิกพยายาม ฉันขอเตือนเธอ"

"..."!

"มุกป่วยตื้น ๆ แบบนี้...ระวังจะได้ป่วยตายสมใจ" อีริคผลักร่างเล็กนอนราบกับเตียงนอน ก่อนจะก้าวขึ้นไปคร่อมตัวคนโปรดไว้ เขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองแต่จังหวะที่จะโน้มตัวลงไปซุกไซ้ลำคอระหง เสียงเคาะประตูกลับดังขึ้นมาก่อน

"นายครับ คุณซินซินโทรมาครับ"

"..." อีริคกำหมัดแน่น แล้วจ้องหน้าคนใต้ร่าง เขาก้าวลงจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง

"ซินซิน...ใครกัน ทำไมทำให้คุณอีริคหยุดชะงักได้แบบนี้ หรือว่าเธอเป็นเมียเขา" คนโปรดยังนอนอยู่ท่าเดิม แต่สมองกำลังคิดไปไกลกับชื่อซินซินที่พาเวลเอ่ยเมื่อครู่นี้ ชื่อนี้มีอิทธิพลกับอีริคมาก รวมถึงเธอด้วย...

(ที่บอกว่าปิดปรับปรุงอะ นายหลอกฉันเหรอ)

"หลอกอะไร ไร้สาระ" อีริคเดินไปนั่งในโต๊ะอาหาร "จะพูดอะไร มัวอ้ำอึ้งทำไม"

(รู้เหรอว่าจะพูดอะไร)

"พูดมา"

(นายแอบเอาใครไปที่สนามม้าหรือเปล่า แบบลูกค้าวีวีไอพี)

"ไร้สาระ ลูกค้าวีวีไอพีที่ไหนกัน"

(ก็นะ...ใครจะไปรู้ล่ะ ก็ถ้ามีแค่ฉันที่เข้าไปในนั้นได้ก็ดีไป ฉันจะได้เป็นวีวีไอพีคนเดียว)

"อย่างเธอเรียกกาฝากมากกว่านะ"

(นี่พี่แกนะ)

"แล้วไง"

(ไม่พูดกับแกแล้ว ฉันจะเข้าไปหาแกตอนนี้)

"เดี๋ยว" อีริคไม่ทันได้เอ่ยอะไรมากกว่านั้น ซินซินก็วางสายไปก่อน "ดื้อด้านกันจริง ๆ"

อีริคหยิบช้อนส้อมจิ้มเนื้อในจานขึ้นมากัดแล้วเคี้ยวจนแก้มตุ่ย เป็นภาพที่พาเวลไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ เขาจึงแอบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ดูเล่น ๆ

ภายในห้องพัก คนโปรดเดินออกมาสูดอากาศที่ระเบียง ทันได้เห็นม้าสีดำตัวใหญ่ มีขนเงาวับและหางยาวสยายกำลังวิ่งอยู่ในลานกว้างโดยไม่มีผู้ควบคุมมัน

"สวยจัง" เกิดมาไม่เคยเห็นม้าสวยงามขนาดนี้มาก่อน แถมตัวมันยังใหญ่ยักษ์ ม้าสายพันธุ์อื่นเทียบไม่ติดเลย "อยากลองขี่ดูจัง"

ครืด...

ประตูกระจกด้านหลังถูกเลื่อนเปิดออกโดยแม่บ้านที่มาคอยดูแล

"ควรเข้าไปพักผ่อนนะ หากนายรู้เรื่องขึ้นมา เธอก็จะเจ็บตัวอีก"

คนโปรดลูบข้อมือตัวเองเบา ๆ มันยังเป็นรอยแดงอยู่เลย

"ค่ะ" เธอฟังคำสั่งป้าแล้วหันหลังเดินเข้ามาด้านใน ครู่หนึ่งเธอได้ยินเสียงรถขับเข้ามาด้านในแล้วรถคันนั้นก็ขับผ่านไปอีกที่หนึ่ง "ที่นี่เป็นสนามม้าของคุณอีริคเหรอคะ"

"ใช่ นายชอบขี่ม้า ก็เลยสร้างที่นี่ไว้เพื่อเลี้ยงม้าและซ้อมขี่ม้า"

"ดีจังเลยนะคะ ชอบอะไรก็ทำสิ่งนั้น แถมทำอย่างจริงจังอีก"

"เธอก็นอนพัก เดี๋ยวเย็นนี้หมอมาตรวจอีก"

"ค่ะ แต่ว่าโปรดเดินเล่นที่สวนได้ไหมคะ"

"ไม่ได้ พื้นที่ส่วนตัวของนายเขา ห้ามใครเข้าออกโดยไม่ได้รับอนุญาต"

"ค่ะ" คนโปรดก้มหน้างุด จากนั้นก็ไปพักผ่อนตามที่แม่บ้านบอก ส่วนอีริคกำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่ในห้องรับรองแขก

"ไหนบอกว่าทำงานอยู่บริษัทไง"

"ใครบอก"

"ก็ลูกน้องนาย"

"..." อีริคปรายตามองพาเวลเพียงนิด คนโดนตำหนิทางสายตารีบก้มหน้า

"อ๋อ หรือว่ากำลังแอบซุกใครไว้ที่นี่หรือเปล่าน้า...ลูกค้าวีวีไอพีหรือเปล่า"

"แล้วมาทำไม บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าปิดปรับปรุง"

"ปิดปรับปรุง? ปรับปรุงตรงไหนไม่ทราบ"

"เฮ้อ" อีริคถอนหายใจออกอย่างเบื่อหน่าย เขาคร้านจะเถียงกับคนอย่างซินซิน เพราะเถียงยังไงก็ไม่เคยชนะเธอสักที

"แต่เดี๋ยวนะ นั่นแม่บ้านที่บ้านนายไม่ใช่เหรอ พวกหล่อนมาทำอะไรที่นี่ ดูเหมือนกำลังดูแลใครอยู่นะนั่น" ไม่มีอะไรรอดพ้นสายตาซินซินไปได้ เธอยกมือขึ้นมาป้องสายตามองไปที่สองแม่บ้านนั้นด้วยความสงสัย

"ลาออกจากงานแล้วไปเป็นนักสืบสิ"

หญิงสาวไม่สนใจคำพูดประชดประชันของอีริค เธอยกยิ้มมุมปากแล้วหันมามองหน้าน้องชาย

"ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

"ไม่ต้อง ฉันรู้หรอกว่าเธอจะไปสืบอะไรไร้สาระนั่น"

"งั้นเล่า"

"ก็แค่เด็กป่วยธรรมดาคนหนึ่ง"

"ก็แค่เนี่ย" ซินซินเบ้ปากใส่อีริคด้วยความหมั่นไส้ "บอกกันตรง ๆ ตั้งแต่แรกก็จบแล้วปะ"

"เหมือนจะบอกไปแล้ว"

"อ๋อ...ลืม"

อีริควางแก้วกาแฟลง จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องรับรองแขก รู้สึกเหนื่อยหน่ายและเมื่อยล้าเป็นพิเศษ ยิ่งเห็นหน้าซินซินเขาก็ยิ่งคันไม้คันมืออยากหาที่ระบายอารมณ์ นอกจากเธอจะเป็นลูกพี่ลูกน้องที่ไม่เกรงกลัวเขาแล้ว ตอนนี้ซินซินยังเป็นบุคคลที่กวนบาทาเขาอีกต่างหาก

"วันนี้จะพามอร์แกนเดินไหมครับ" พาเวลเอ่ยถามทันทีที่เจ้านายเดินออกมาจากห้องรับแขกได้ เพราะเห็นว่าเขามีแขกจึงเอ่ยถามให้มั่นใจ จะได้พามอร์แกนม้าตัวโปรดอีริคออกมาใส่อานเตรียมพร้อมออกเดินเล่น

"เตรียมให้พร้อม อีกยี่สิบนาทีฉันจะไป" สั่งลูกน้องเสร็จก็เดินเลี่ยงไปที่ห้องแต่งตัว ส่วนซินซินเธอก็นำอาหารโปรดของม้าที่ตนเองเลี้ยงไปให้ที่คอกพัก

คนโปรดนั่งอยู่บนเตียงนอนในอาการมึนศีรษะเล็กน้อย อาจเป็นเพราะเธอกินยาแล้วรีบนอนเร็วเกินไป เธอพยายามนอนแล้วแต่นอนไม่หลับ และตอนนี้ก็อยากออกไปนั่งเล่นที่ระเบียงมาก ๆ

"แม่บ้านไม่อยู่...แอบออกไปนั่งสูดอากาศนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง"

ร่างเล็กลากเสาน้ำเกลือเดินออกมาที่ระเบียงที่เป็นทางเชื่อมต่อลงไปยังลานกว้าง มีม้าสีดำตัวหนึ่งกำลังเดินเล็มหญ้าอยู่ตรงรั้วกั้นอีกฟากหนึ่ง ครู่หนึ่งพาเวลก็เดินไปจูงม้าตัวนั้นเดินหายเข้าไปในตัวอาคาร

"อดดูม้าสวยเลย" คนโปรดรู้สึกว่าอาการไข้ตัวเองดีขึ้นเพราะได้ออกมาจากห้องแสนอุดอู้นั้น อีกอย่างอากาศวันนี้ก็ไม่ถึงกับร้อนมากมาย มีสายลมเย็น ๆ พัดอยู่ตลอด แต่จะดีกว่านี้ถ้าอีริคอนุญาตให้เธอลงไปเดินเล่นได้

คนโปรดถอนหายใจ เธอตัดใจจะเดินเข้าห้องพักแต่ทันใดนั้น ม้าสีดำสวยตัวนั้นก็ถูกคนบังคับเดินออกมา คนที่บังคับม้าอยู่บนอานคืออีริค

"คุณอีริค..." รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าคนโปรด นอกจากจะเห็นอีริคในมุมที่ไม่เคยเห็นแล้ว เขาในตอนนี้ยังสะกดสายตาเธออีกต่างหาก ไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลย

จากที่ตัดใจจะเข้าไปพัก ตอนนี้เธอกลับนั่งไม่ติดเก้าอี้ สายตาเพ่งมองไปที่ร่างสูงใหญ่เป็นสง่าอยู่บนหลังม้า เขาทั้งดูดี เท่ และน่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน

"เท่..." คนโปรดยืนยิ้มบาง ๆ อยู่ที่ระเบียงนานสองนาน กระทั่งมีม้าขนสีทองตัวหนึ่งวิ่งไปหาอีริค คนที่บังคับม้าบนอานนั้นเป็นผู้หญิงมัดผมหางม้ายาวสยาย ท่าทางจะสนิทสนมกับอีริคมากด้วย "หรือว่าคุณคนนั้นเป็นแฟนคุณอีริค"