บทที่ 11 แค่ของเล่น

บทที่ 11 แค่ของเล่น

“นี่! ใจคอนายจะไม่กลับไปทำงานจริงเหรอวะริค” ซินซินขมวดคิ้วมองท่าทางนิ่งเงียบของน้องชายด้วยความไม่เข้าใจ อีริคทำตัวชิลมาก ทั้งที่งานที่บริษัทท่วมหัว แถมพวกที่ชอบพูดจาถากถางเขาก็คอยซ้ำเติมอยู่ไม่น้อย

อีริคหันมามองหน้าซินซินแล้วพรูลมหายใจออกด้วยอาการเหนื่อยหน่ายใจ มีเธออยู่ข้างกายเหมือนเขากำลังเลี้ยงนกแก้วมาคอว์อย่างไรอย่างนั้น มันคอยตามติดพูดเจื้อยแจ้วถาม ไต่ถามรายละเอียดน่ารำคาญใจมาก

เขาควบม้าวิ่งออกห่างจากซินซิน แล้วพามอร์แกนเข้าไปในลานซ้อมวิ่งในอาคาร ส่วนซินซินก็บังคับม้าตามหลังมา ทว่าตอนนั้นสายตาเธอกลับเหลือบเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ร่างผอมเพรียวยืนอยู่ที่ระเบียงห้องพักแขกซึ่งอีริคไม่ได้เปิดให้ใครเข้ามาพักที่นี่นานแล้ว

“นั่นใคร” ซินซินก้มมองหน้าลูกน้องอีริคที่กำลังจูงสายบังคับม้าเธออยู่ เขามีท่าทีอ้ำอึ้งเล็กน้อย เหมือนไม่อยากตอบคำถามเธอ แต่นั่นยิ่งทำให้ซินซินสงสัย “แขกวีวีไอพีของริคเหรอ”

“ครับ” คราวนี้ลูกน้องหนุ่มพยักหน้าตอบอย่างรวดเร็ว ซินซินแสยะยิ้มมุมปาก เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็น จากนั้นก็พาโซลาร์ไปเดินเล่นกระทั่งถึงสี่โมงเย็นของวัน

“ฉันขอค้างที่นี่นะ ไม่อยากกลับไปหาเตี่ย”

“จุ้นจ้าน”

“ไหน ๆ นายก็นอนที่นี่อยู่แล้วไง ฉันขอค้างคืนหนึ่งไม่ได้เหรอ”

“ห้องรับรองแขกไม่ว่าง”

“ทำไม มีใครเข้าพักงั้นเหรอ” ซินซินแสร้งถาม เธอกอดอกมองหน้าน้องชายซึ่งเขาเก็บอาการได้ดีเลยทีเดียว แถมยังไม่วอกแวกให้เธอจับพิรุธได้

“ไม่มี” อีริคตอบกลับมาด้วยเสียงราบเรียบ พร้อมกับเงยหน้ามองซินซินด้วยแววตาไร้อารมณ์ “อยากนอนก็นอนไป แต่ฉันคงต้องขอตัวกลับไปพักที่คอนโด”

“อา... ได้ค่า งั้นเราทำปิ้งย่างกินกันที่นี่ โอเคทุกคน ออกไปซื้อของมาทำปิ้งย่างกันดีกว่า”

“เธอนี่มันเจ้ากรรมนายเวรฉันหรือไงวะ”

“อะ...อยากให้เป็นไหมล่ะ”

“ก็เหมือนว่าจะเป็นอยู่นะ” อีริคส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย แต่เขากลับสลัดซินซินไม่หลุดสักที และแม้ว่าจะหงุดหงิดและรำคาญเธอมากแค่ไหนก็ตาม เพราะเธอไม่มีใครแล้วนอกจากเขา

“เอาเลย อยากทำอะไรก็ทำเลยครับ”

“โอ๊ะ!” หญิงสาวทำหน้าตกใจจนยกมือขึ้นมาปิดปาก “น้องชายฉันพูดเพราะแบบนี้อยากเลี้ยงไวน์พี่ใช่ไหม ทุกคน! อีริคจะเลี้ยงไวน์เราด้วย”

“หึหึ ระวังฉันเอาคืนสาหัส” เขาคาดโทษซินซิน จากนั้นจึงกลับไปที่ห้องพัก

คนโปรดที่เห็นอีริคเดินมาทางนี้ก็รีบเข้าห้องพัก เธอรีบพาตัวเองขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วแสร้งหลับ หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเสียงประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับเสียงฝีเท้าหนัก ๆ กลิ่นน้ำหอมเขาลอยมาเตะจมูกเธอก่อนที่ร่างสูงจะปรากฏตัวต่อหน้า

“ลุกขึ้น” อีริคออกคำสั่งเสียงเรียบ “ไม่ต้องมาสำออย ฉันเห็นเธอยืนอยู่ที่ระเบียงแล้ว”

“...”! คนโปรดหยัดกายลุกขึ้นมานั่ง เงยหน้ามองชายหนุ่มตาแป๋ว “จะพาโปรดไปไหนเหรอคะ”

“กลับคอนโด”

“...” เธอเม้มปากแน่น ไม่ได้แย้งอะไรเขาทั้งสิ้น กลั้นใจก้าวลงจากเตียงนอนแล้วลากเสาน้ำเกลือเดินไปที่ประตู

“เดี๋ยว” อีริคเรียกไว้

“...” หญิงสาวหันกลับมามองเขา ในใจแอบลุ้นว่าอีริคจะพูดยังไง

“ไปรอฉันที่ห้องรับรองแขก”

“ค่ะ”

“พาเธอไปรอฉันที่ห้องรับรองแขก” เขาสั่งแม่บ้านที่ยืนรออยู่หน้าห้อง ทั้งสองพยักหน้าเข้าใจแล้วพาคนโปรดไปรออีริคที่ห้องรับรองแขกตามคำสั่ง

คนอย่างซินซิน ถ้าได้สงสัยอะไรแล้วเธอไม่มีวันปล่อยให้ความสงสัยนั้นอยู่นานหรอก ไม่แน่เธออาจจะเห็นคนโปรดแล้ว แค่แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเท่านั้น อีริคยกยิ้มมุมปาก จากนั้นก็ให้ลูกน้องเข้ามาจัดเก็บที่นอนและทำความสะอาดเตรียมให้ซินซินมานอนพักที่นี่

สองชั่วโมงต่อมา

กลิ่นของอาหารหอมฉุยส่งกลิ่นเข้ามาในห้องรับรองแขก ทำเอาคนที่เพิ่งฟื้นจากอาการไข้ท้องร้องตามไปด้วย

“หิว~” คนโปรดเดินมาส่องช่องกระจกตรงประตูมองออกไปยังลานหน้าห้อง ซึ่งอีริคกับผู้หญิงคนนั้นกำลังนั่งกินปิ้งย่างกันอยู่ ท่าทางเอร็ดอร่อยมากเลยทีเดียว

“กลิ่นเนื้อย่างหอม ๆ มันช่างยั่วเย้าจริงนะ” ซินซินกระดกไวน์รสชาติดีเข้าปาก ตามด้วยเนื้อวากิวย่างหอม ๆ ราดซอสที่เธอปรุงเองกับมือ

“อ้วน” อีริคเอ่ยขึ้นขณะที่อีกคนกำลังเพลิดเพลินกับรสชาติอาหาร ซินซินย่นหัวคิ้วมองหน้าชายหนุ่ม สกลิลการต่อปากต่อคำของอีริคก็ไม่เป็นสองรองใครเหมือนกัน ยิ่งเขาพูดหน้าตายยิ่งทำให้คนฟังเจ็บปวด

“เออ อ้วนก็อ้วนวะ”

“หึหึ แพกซ์มันตายห่าไปแล้วหรือไง ทำไมไม่เห็นโผล่หัวมาหาเธอบ้าง”

“ทำไม เบื่อพี่เหรอ”

“รู้ตัวเองดีนี่”

“นี่!!”

“ทะเลาะอะไรกันอีก”

“รู้เหรอว่าฉันทะเลาะกับแพกซ์”

“มองมาจากดาวอังคารก็รู้”

“เก่งนะเนี่ย”

“หึ”

“แล้วนาย...”

“อะไร” อีริคมองหน้าซินซิน เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงไหวไหล่ใส่ก็เท่านั้น ทว่าความสงสัยนั้นไม่อาจปิดเขามิด “อยากรู้เหรอว่าใครอยู่ที่นี่”

“ใครเหรอ มีคนอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”

“รู้แล้วนี่”

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันรู้ว่านายแอบพาคนมาพักที่นี่”

“คนขี้สงสัยอย่างเธอ ไม่ถามหาอะไรถ้าไม่มีมูลหรอก”

“โดนจับได้ซะแล้วเหรอเนี่ย”

“ไปพาเธอออกมา” อิริคสั่งพาเวลให้ไปหาคนโปรดออกมาจากห้องรับแขก

ก๊อก ก๊อก

“หลับอยู่หรือเปล่า” พาเวลเคาะประตูเรียกคนข้างใน ครู่หนึ่งประตูก็เปิดออก คนโปรดยื่นหน้าออกมาเล็กน้อย มองพาเวลตาแป๋ว “นายให้มาเรียก”

“เรียกออกไปข้างนอกนั้นเหรอคะ”

“อืม”

“...” เธอมองเสาน้ำเกลือ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ แล้วหยิบถุงน้ำเกลือเดินตามหลังพาเวลออกมาข้างนอก

“...” อีริคเอี้ยวหน้ามามองเล็กน้อย

พรึบ!

ปืนสีดำทมิฬเล็งมาที่ตัวคนโปรด

“เธอเป็นใคร” ซินซินเดินออกมาจากเก้าอี้ เล็งปืนไปหาคนโปรดและปรายตามองอีริคเพื่อดูปฏิกิริยาเขาว่าจะทำยังไง “เธอเป็นใคร ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ”

“คะ คือว่า” คนโปรดกลัวจับใจ มือไม้สั่นเทิ้ม จะตอบกลับไปว่ายังไงดี ในเมื่อสถานะเธอเป็นแค่ของบรรณาการที่เสี่ยธวัตรส่งมาให้อีริคระบายความใคร่เท่านั้น

“ของเล่น” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นกะทันหัน

“ของเล่น ของเล่นจำเป็นต้องอยู่สุขสบายขนาดนี้เหรอ”

“...” อีริคยังนั่งดื่มไวน์ต่อโดยไม่สะทกสะท้านอะไร มีเพียงคนโปรดที่ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว ยิ่งผู้หญิงคนตรงหน้าตัวสั่น ซินซินก็ยิ่งอยากรู้ว่าอีริคจะทำยังไงต่อ เธอขึ้นลำกล้องแล้วกดปลายประบอกปืนลงกับขมับคนโปรด คราวนี้อีริคปรายตามองเล็กน้อย

“เลิกเล่นได้แล้วน่า เกิดปืนลั่นขึ้นมา ม้าฉันตกใจตายเธอรับผิดชอบไหวเหรอ” เขาตัดรำคาญที่ซินซินเล่นใหญ่ รีบชักปืนออกมาเล็งไปที่คนโปรด แม้จะรู้ว่าเธอแค่หยอกเล่น แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยที่คนอื่นมายุ่งกับของเล่นตัวเองด้วยการเอาปืนจ่อแบบนี้

“เออว่ะ ลืมว่าม้ากูก็อยู่ที่นี่” หญิงสาวลดปืนลงแล้วส่งให้ลูกน้องเอาไปเก็บ

คนโปรดฟุบลงกับพื้น หอบหายใจแรงด้วยอาการตกใจสุดขีด

“อาการน่าเป็นห่วงนะเนี่ย ว่าแต่เธอเป็นของเล่นชนิดไหนของน้องชายฉัน” ซินซินย่อเข่าลงตรงหน้าคนโปรด ส่งมือไปหาเธอจากนั้นก็พยุงตัวคนโปรดลุกขึ้น

“ของเล่นบนเตียงฉันเอง” อีริคตอบคำถามซินซินเองทุกอย่าง

“อ๋อ” ซินซินมองรูปร่างหญิงสาว แล้วมองใบหน้าหวานของเธออย่างพิจารณา “สวยนะเนี่ย ผิวพรรณก็ดี หน้าตาก็ใช้ได้...ได้มายังไง” เธอหันไปถามอีริค

“ลูกหนี้ส่งมาให้” อีริคตอบเสียงเรียบ และดื่มไวน์ไปด้วย เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าคนถาม

การที่ถูกซินซินถามและจ้องมอง มันเหมือนคนโปรดเป็นนักโทษที่กำลังถูกคาดคั้นเอาความจริงอยู่

“ของเล่นงั้นเหรอ”

“...”! คนโปรดก้มหน้ากัดเม้มแน่น

“ที่แท้ก็ของเล่นใต้อาณัติน้องชายฉันนี่เอง”

“...”!