บทที่ 19หลายนททีต่อมาคนโปรดเงยหน้ามองคนตัวโต “โปรดขี่มันเองได้ไหม แบบขี่คนเดียว” เธอกลืนน้ำลายลงคอเมื่ออีริคก้มมองหน้า เสี้ยวหนึ่งเหมือนเขายิ้มมุมปาก แต่ก็เป็นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น“ไม่ได้ ม้ามันรู้จักเจ้าของ”“ค่ะ” หญิงสาวซบศีรษะกับอกแกร่ง แล้วนั่งนิ่งอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง นานหลายนาทีที่เขาพาเธอเดินเล่นอยู่ในสนามกระทั่งซินซินขี่ตัวโปรดมาเทียบ“โปรดอยากขี่ม้าไหม”“เอ่อ...” เธอเลิ่กลั่กมองหน้าชายหนุ่มอย่างขออนุญาต “โปรดกลัวตกม้าค่ะ” สีหน้านิ่งเรียบของอีริคเป็นเสมือนคำตอบดี ๆ นี่เอง“อ๋อ งั้นให้ริคพาเดินเล่นนั่นแหละ เดี๋ยวพี่พาม้าไปพักก่อน”“ค่ะ” พอซินซินบังคับม้าวิ่งออกไปไกลแล้ว อีริคจึงบังคับม้าเดินไปอีกที่หนึ่ง “พาไปไหนเหรอคะ คอกม้าอยู่ตรงโน้นนะ” เธอหันหลังมองไปที่คอกพักม้า แต่ตอนนี้อีริคกำลังพาเธอไปอีกที่หนึ่งอยู่ ซึ่งมันไม่ไกลกันมาก“จะพาไปดูอีกที่หนึ่งไง ปกติไม่ค่อยมีใครไปที่นั่นเพราะมันรกร้าง”“แล้ว...พาโปรดไปทำไมเหรอคะ หรือว่าที่นั่นมีอะไรสวยงามให้ดู”“เลิกสงสัยแล้วนั่งนิ่ง ๆ เถอะน่า”“...” หญิงสาวเม้มปาก จากนั้นก็นั่งเงียบจนม้าเดินมาหยุดอยู่ทางเดินแคบ ๆ ซึ่งเป็นทางเดินเท้า อ
บทที่ 20 ประมูลเพชรวันต่อมาแหล่งกบดานของธวัตร...ชายร่างสูงนั่งสูบบุหรี่อยู่ในห้องเช่าเก่า ๆ แถวชานเมือง หลังจากหนีตายจากเงื้อมืออีริค เขากับลูกน้องคนสนิทก็มากบดานอยู่ที่นี่ และมักจะย้ายที่อยู่ในทุกสิบวันเพื่อไม่ให้อีริคจับได้“เรื่องของที่ให้ผมไปหามาคืนอีริค ผมหามาได้แค่นี้นะครับเสี่ย มันหายากจริง ๆ แถมคนของอีริคก็อยู่ทุกที่เลย ถ้าถูกจับไปตอนนี้คงหนีไม่พ้นตายเป็นศพให้หนอนแดกที่บ้านไอ้ริคแน่”“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงวะฮะ!” ธวัตรตะคอกลูกน้อง “อีนั่นมันทำให้ไอ้บ้านั่นหลงก็ดีสิ หรือมันถูกฆ่าทิ้งไปแล้วก็ไม่รู้”“ผมว่าเราต้องออกไปสืบดูครับเสี่ย ให้ลูกน้องกับสายของเราไปสืบดู”“งั้นมึงก็ไปจัดการให้เรียบร้อย”“ครับ”เสี่ยธวัตรแสยะยิ้มอย่างมีความหวัง หากคนโปรดยังสำนึกในบุญคุณที่เขาเลี้ยงเธอมาอยู่บ้าง ก็น่าจะตอบแทนบุญคุณนี้ได้โดยไม่มีข้อกังขาสองวันต่อมาหญิงสาวร่างผอมเพรียวในชุดเดรสสีขาวเดินกลับไปกลับมาระหว่างห้องโถงกับระเบียง เพราะกำลังจัดสวนเล็ก ๆ เอาไว้นั่งเล่นและนั่งกินข้าวกับอีริคอยู่“ของขวัญอีกชิ้นกำลังจะมาถึง เอาไว้ตรงไหนดีนะ” ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรให้อีริคพึงพอใจ เขาถึงได้ให้รางวัลเธอเยอะ
บทที่ 21 พื้นที่สบายใจกลางดึกวันเดียวกันอีริคถือขวดไวน์เดินลงมาจากชั้นสอง และได้หยุดยืนอยู่กลางห้องโถงแล้วมองออกไปที่หน้าบ้าน กำลังจะเรียกหาพาเวลพอดีแต่หางตากลับเหลือบเห็นลูกน้องนั่งทำแผลอยู่หน้าบ้าน เขาจึงรีบเดินไปดู“ไปโดนอะไรมา”“ครับนาย”“กูถามว่าไปโดนอะไรมา”“น่าจะโดนตอนที่สู้กับไอ้นั่นที่ร้านข้าวต้มครับ”“หึ แปลกนะ” อีริควางขวดไวน์ลงบนที่นั่งแล้วแย่งสำลีที่พาเวลชุบแอลกอฮอล์ล้างแผลจากมือมาเช็ดให้เอง พาเวลขบกรามแน่นเพราะทั้งแสบทั้งเจ็บ จนเขาแอบนึกในใจว่าเจ้านายอยากแกล้งเขาหรือเพราะเขาทำงานพลาดเลยลงโทษด้วยการล้างแผลมือหนักขนาดนี้ “คนไม่ได้มุ่งมาทำร้ายฉัน แต่อยากทำร้ายนายมากกว่า” ไม่รู้ว่าเจ้านายอารมณ์ขันมาจากไหน เขาเล่นมุกนี้ตั้งแต่อยู่ร้านข้าวต้มแล้ว จนกระทั่งพาเวลควบคุมคนคนนั้นได้อีริคก็ยังนั่งกินข้าวต้มอย่างสบายใจ ไม่มีความกระตือรือร้นที่จะหนีตายเหมือนคนอื่น“แหมนายครับ ทุกคนที่ผมกำจัดไปล้วนอยากฆ่านายทั้งนั้น”“ฆ่าฉัน? ฉันทำอะไรให้พวกมันแค้นนักหนา”พาเวลอยากจะขำอยู่หรอก แต่ฝืนขำไม่ไหว“อ๊า!” เขาหลุดเสียงร้องเพราะอีริคหยิบเบตาตีนมาทาแผลให้ ตอนรู้ว่ามีแผลยังไม่รู้สึกเจ็บเท่าตอนท
บทที่ 22 บอกรัก NC“เมื่อกี้คุณริคเรียกโปรดว่าโปรดเหรอคะ” ดวงตากลมโตโอบล้อมด้วยแพขนตางอนยาวกะพริบถี่ ๆ มองหน้าอีริค“น่าแปลกตรงไหน คิ้วขมวดเข้าหากันยุ่งแล้ว”“โปรดแค่แปลกใจค่ะ ว่าคุณริคเรียกโปรดด้วยชื่อเล่น”“เธอชื่อคนโปรดไม่ใช่ไง?”“ค่ะ”อีริคแสยะยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาดีดหน้าผากคนโปรดอย่างเย้าหยอก“เลิกทำหน้างงใส่ฉัน”“...” คนตัวเล็กเม้มปาก “วันนี้คุณริคมีเวลาให้โปรดเยอะจังเลยค่ะ”“ไม่ชอบหรือไง เห็นพาเวลบอกว่าเธอถามหาฉันตลอด พอมาหาแล้วอยากให้ฉันกลับเหรอ”“เปล่านะคะ” ทั้งยกมือขึ้นมาและส่ายหน้าพัลวัน “โปรดแค่สงสัย กลัวทำคุณริคเสียเวลาค่ะ”“หึหึ ฉันรู้จักเวลาตัวเองดี”“งั้น...นั่งอยู่แบบนี้สักพักนะคะ” คนโปรดโน้มใบหน้าไปใกล้ใบหน้าคมคาย รวบรวมความกล้าประกบปากจูบปลายคางบึกบึน แล้วซบหน้าลงกับคำลอหนา อย่างออดอ้อน “โปรดแค่อยากอยู่ใกล้คุณริค อยากให้คุณริครู้สึกดีที่มีโปรดอยู่ข้าง ๆ และจะมะ อุ๊บ!” ฝ่ามือหนาเลื่อนมาปิดปากเธอเพื่อไม่ให้พูดต่อ ก่อนอีริคจะส่ายหน้าเบา ๆทั้งสองตกอยู่ใต้ภวังค์ของความเงียบ คนโปรดเม้มปากและซุกหน้ากับลำคอหนาของอีริคต่อ ขณะที่ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังบอบบางเบา ๆ เขาทอดสายตามองไป
บทที่ 23 ความรักไม่มีอยู่จริงอีริคแค่นหัวเราะอย่างนึกขำกับคำบอกรักของหญิงสาว“หัวเราะทำไมเหรอคะ” คนโปรดผละใบหน้าออกจากอกแกร่ง ทั้งยังหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอยู่ “โปรดพูดอะไรผิดไปเหรอ”“เธอคิดว่าความรักมันมีจริงเหรอ”“...” ส่ายหน้าเบา ๆ เพราะไม่รู้ว่ามันต้องรู้สึกยังไง เธอเองก็ไม่เคยมีคนรักหรือรักใครมาก่อน จึงเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจในความรู้สึกนี้“ความรักมันไม่มีบนโลกนี้หรอก ที่พูดออกมาเมื่อกี้มันก็แค่ความรู้สึกชอบเท่านั้น ไม่มีความรักบทเตียงหลังจากเรามีเซ็กซ์กัน หลอกลวงทั้งนั้น”“เหรอคะ โปรดแค่รู้สึกดีกับคุณริค”“หึหึ สาวน้อย...เธอไร้เดียงสามาก” ฝ่ามือหนาทาบลงที่แก้มนุ่ม ๆ ก่อนที่จะเกี่ยวปอยผมที่ตกลงมาขึ้นไปทัดหูให้คนโปรด “วันนี้ฉันพอใจมาก อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม” เขาอุ้มคนโปรดลงจากตัวแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ถอดเครื่องป้องกันแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย “ว่ายังไง อยากได้อะไรไหม”“โปรดอยากให้คุณริคอยู่กับโปรดค่ะ”“หึ ถ้าอย่างนั้น...”“ว้าย!” คนโปรดถูกอีริคอุ้มเข้ามาในห้องแล้ววางเธอลงบนฟูกนุ่ม ๆ“วันนี้ฉันว่างพอดี” อีริคไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เดินไปหยิบถุงยางอนามัยอันใหม่มาสวมใส่กับแก
บทที่ 24 อ่อนไหว20:00อีริคนั่งอยู่ปลายเตียงนอน โดยคนโปรดนอนห่มผ้าอยู่บนเตียง เธอมองแผ่นหลังกำยำตาพร้อมกะพริบปริบ ๆ จนอีริคเอี้ยวหน้ากลับมามอง“ทำไมยังไม่นอนอีก หรือต้องให้กล่อมแล้วตีก้นเหมือนเด็ก”“...”!“เธอหลับตอนไหนฉันก็กลับตอนนั้น นั่นเป็นข้อตกลงที่เธอขอมา”“แต่โปรดนอนไม่หลับนี่คะ”“นั่นปัญหาของเธอนะ”คำพูดไร้เยื่อใยของอีริคทำเอาเธอรู้สึกน้อยใจนิด ๆ แต่ก็เข้าใจได้ว่าเขาคงไม่ชอบรออะไรนาน ๆ แบบนี้ แต่เธอดันนอนไม่หลับเนี่ยสิ จิตใจว้าวุ่นไปหมด ไม่สงบนิ่งเลย“คุณอีริคกลับไปก่อนก็ได้นะคะ โปรดโอเค” เขาไม่จำเป็นต้องทำตามที่เธอขอด้วยซ้ำ แต่ก็ยังทำ ตอนนี้เธอทั้งรู้สึกดีและรู้สึกว้าวุ่นกับความรู้สึกตัวเองมาก ยิ่งคำพูดของอีริคที่ว่า 'ความรักไม่มีในโลก' วนเวียนอยู่ในหัวแล้ว ยิ่งทำให้รู้สึกสับสน“นอนเถอะ” คราวนี้เขาหันหน้ามาพูดเสียงเรียบ น้ำเสียงน่าฟังกว่าเมื่อหลายนาทีก่อนมาก คนโปรดพยักพเยิดหน้าเข้าใจแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมศีรษะ แต่ความรู้สึกเหมือนอีริคกำลังเดินอ้อมมาที่ฝั่งเธอนอน ด้วยผ้าห่มไม่ได้หนาขนาดนั้นเธอจึงมองเห็นเงาดำกำลังโน้มลงมาหาพรึบ!คนโปรดเปิดผ้าห่มออกจากใบหน้า ทำให้เห็นว่าอีริคโน้ม
บทที่ 25 'กระต่ายจะอยู่ข้างพระจันทร์เสมอ'ตลอดทั้งวันเธอเอาแต่คิดอยู่เรื่องเดียว และไม่ได้สนใจว่าใครจะโทรมาหากระทั่งเสียงเคาะประตูดังสองครั้ง ตามด้วยเสียงลูกน้องของอีริคที่เอ่ยถาม“คนโปรด นายถามว่าทำไมไม่รับสาย” เสียงตะโกนถามทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ความคิดตัวเองแล้วคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนเตียงนอนมากดดู ปรากฏว่ามีสายไม่ได้รับสองสายด้วยกัน“ขอโทษค่ะ พอดีโปรดจัดต้นไม้อยู่” เธอตะโกนบอกคนที่รอเอาคำตอบอยู่หน้าห้อง แล้วจึงรีบโทรกลับไปหาอีริค(ถ้ามันวุ่นวายขนาดนั้นฉันจะให้ลูกน้องรื้อเอาไปทิ้งให้หมด) เสียงเข้มกรอกเข้ามาในสายทันทีที่เขากดรับ อันที่จริงอีริครู้ว่าเธอน่ะนั่งเหม่อมานานเป็นชั่วโมงแล้ว เพราะดูกล้อง“โปรดขอโทษนะคะ ใจลอยไปหน่อยเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์”(วันนี้ฉันจะไปสนามม้า เตรียมตัวด้วยล่ะ)“ค่ะ”(แค่นี้นะ)“ค่ะ” เธอไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงพยักหน้าเข้าใจที่เขาบอก เมื่ออีริคตัดสายไปแล้วจึงเอนตัวไปพิงเตียงนอน “ทำไมโปรดรู้สึกเศร้าแบบนี้คะ” เธอไม่อาจขจัดความกังวลออกไปได้สองชั่วโมงต่อมา ณ.สนามม้าคนโปรดเดินตามหลังพาเวลมาในห้องพักซึ่งเป็นห้องเดิมที่เธอเคยอยู่ตอนที่ป่วยนอนให้น้ำเกลืออยู่ในนี้
บทที่ 26 ไว้ใจความใกล้ชิดทำให้คนโปรดเผลอนั่งเหม่อและมองหน้าอีริค ความคิดในหัวกำลังตีกันวุ่นวายไปหมดจนกระทั่งสัมผัสจากฝ่ามือหนาวางลงบนศีรษะเธอเบา ๆ“คะ?” คนโปรดรีบหันกลับมามองคนข้าง ๆ“เหม่ออะไร นั่งอยู่ด้วยกันแท้ ๆ ยังเหม่อได้อีกเหรอ”“ขอโทษค่ะ พอดีโปรดรู้สึกมวนท้องนิดหน่อย น่าจะไม่ได้กินข้าวเที่ยงมั้งเลยรู้สึกแบบนี้” เธอรีบแก้ต่างเมื่อถูกจับตามอง “ว้าว น้ำซุปร้อนแล้วค่ะ กินเถอะ”“มันร้อนนานแล้วต่างหาก เธอกำลังคิดเรื่องที่พาเวลพูดงั้นเหรอ”“...”!“หึหึ ใช่จริง ๆ สินะ”“คุณริคทำอะไรพี่พาเวลหรือเปล่า”“ฉันจะทำอะไรมันได้ มันเป็นลูกน้องฉันนี่”“...”“ฉันไม่ชอบพูดอะไรที่ทำให้ไม่เจริญอาหาร ไม่พูดถึงมันดีกว่า” เขาคีบหมูที่ลวกสุกแล้วมาพักในถ้วย จากนั้นก็ตักไข่แดงดองซีอิ๊วมาราดหมูก่อนจะตักเข้าปาก คนโปรดอมยิ้มหวาน“ชอบกินแบบนี้เหรอคะ คุณริคกินได้น่าอร่อยมากเลย”“มั้ง” ตอบแบบขอไปที“คุณริค”“ถ้าเรียกอีกครั้ง ฉันจะหยุดกินแล้วจับเธอกินแทน”“...”! คนโปรดปิดปากเงียบกริบ แต่ก็พลอยยิ้มตามอีริค นี่คงเป็นมุมสบาย ๆ ที่เขาไม่เคยแสดงให้ใครเห็นมาก่อนสินะ “โปรดอยากกินเต้าหู้ปลา” พูดจบอีริคก็คีบเต้าหู้ปลาในน