บทที่ 19

บทที่ 19

หลายนททีต่อมา

คนโปรดเงยหน้ามองคนตัวโต “โปรดขี่มันเองได้ไหม แบบขี่คนเดียว” เธอกลืนน้ำลายลงคอเมื่ออีริคก้มมองหน้า เสี้ยวหนึ่งเหมือนเขายิ้มมุมปาก แต่ก็เป็นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น

“ไม่ได้ ม้ามันรู้จักเจ้าของ”

“ค่ะ” หญิงสาวซบศีรษะกับอกแกร่ง แล้วนั่งนิ่งอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง นานหลายนาทีที่เขาพาเธอเดินเล่นอยู่ในสนามกระทั่งซินซินขี่ตัวโปรดมาเทียบ

“โปรดอยากขี่ม้าไหม”

“เอ่อ...” เธอเลิ่กลั่กมองหน้าชายหนุ่มอย่างขออนุญาต “โปรดกลัวตกม้าค่ะ” สีหน้านิ่งเรียบของอีริคเป็นเสมือนคำตอบดี ๆ นี่เอง

“อ๋อ งั้นให้ริคพาเดินเล่นนั่นแหละ เดี๋ยวพี่พาม้าไปพักก่อน”

“ค่ะ” พอซินซินบังคับม้าวิ่งออกไปไกลแล้ว อีริคจึงบังคับม้าเดินไปอีกที่หนึ่ง “พาไปไหนเหรอคะ คอกม้าอยู่ตรงโน้นนะ” เธอหันหลังมองไปที่คอกพักม้า แต่ตอนนี้อีริคกำลังพาเธอไปอีกที่หนึ่งอยู่ ซึ่งมันไม่ไกลกันมาก

“จะพาไปดูอีกที่หนึ่งไง ปกติไม่ค่อยมีใครไปที่นั่นเพราะมันรกร้าง”

“แล้ว...พาโปรดไปทำไมเหรอคะ หรือว่าที่นั่นมีอะไรสวยงามให้ดู”

“เลิกสงสัยแล้วนั่งนิ่ง ๆ เถอะน่า”

“...” หญิงสาวเม้มปาก จากนั้นก็นั่งเงียบจนม้าเดินมาหยุดอยู่ทางเดินแคบ ๆ ซึ่งเป็นทางเดินเท้า อ