Chapter 2

Napuno ng kuwentuhan ang pagsasalo-salo sa agahan nila Father Mer, Nana Conrada at Manong Jerry. Nagsimula ang huntahan nila mula sa mga personal nilang buhay hanggang kasaysayan ng simbahan at ang mga pari nito. Medyo hindi nga lang nagustuhan ni Father Mer ang tabas ng dila ni Manong Jerry dahil panay ang paninira nito kina Father Tonyo at Eman. Napaisip tuloy siya kung ganoon nga ba talaga ka-salbahe ang mga ito.

Pero sa palagay ni Father Mer, mukhang hindi naman. Sa airport kasi, sinalubong siya ng Asosasyon Ng Mga Kababaihan ng Villapureza at Villadolid, isa sa mga grupong sinusuportahan noon ng dalawang pari, lalo na si Father Tonyo. Kasama rin nila si Mira, ang punong tagapamahala ng Sanctuary For The Abandoned Elders. Umaasa na gaya ni Father Tonyo, ipagpapatuloy din ni Mer ang pagsuporta sa kanyang organisasyon. Lahat sila, panay ang papuri sa mga pari.

Paglabas pa lang niya ng sliding doors ng airport, binati nila siya sabay tanong kung alam ba niya kung saang lupalop nagtanan ang dalawa. Miss na miss na raw nila si Father Tonyo at Eman at okay lang daw sa kanila na bakla ang mga ito at hinding-hindi nila ito ipagsasabi sa kahit na sino. Walang maisagot si Father Mer. Umiling na lang siya at sinabing ipagdasal na lang ang kaligayahan nila kung saan man sila naroroon ngayon. Kita niya ang lungkot sa mukha ng mga kababaihan noong sinabi niya iyon. Mahal nga nila si Father Tonyo at Eman.

"Ehem..." kunwari'y nasamid si Father Mer, pero ang totoo ay gusto lang niyang putulin ang walang katapusang dakdak ni Manong Jerry. Uminom siya ng tubig at siya naman ang nagsalita. "Kumusta na nga po pala 'yung apo niyo? Minggay po 'yung pangalan niya, 'di ba? Ano pong sabi ng doktor?"

"Ayos lang naman daw po, Father. May nabali lang siyang buto sa paa, pero nalagyan na rin ng benda. Hindi naman po malala. Pinagpahinga ko na lang muna. Pero bukas balik na siya sa paglilinis dito sa buong bahay. Sa ngayon, ako na lang po muna ang bahala," anang Nana Conrada.

"Bumalik na lang siya sa paglilinis kapag magaling na magaling na siya at baka kung ma-pa'no pa siya. Pagtulungan na lang natin linisin 'tong bahay." Tumayo na si Father Mer. "Nana, Manong Jer, ayos lang po ba na mauna na muna ako sa inyo? Pakainin ko lang mga alaga ko sandali. Nginangatngat kasi nila 'yung mga gamit ko kapag gutom."

"Ayos lang po, Father. Sige po. Balik na rin ako sa trabaho ko d'yan sa hagdanan nang sa gayon eh matapos ko na rin mamaya bago magdilim." Humigop pa muna ng kape si Manong Jerry at nauna na siyang umalis samantalang si Nana naman ay inisa-isa nang iligpit ang kanilang pinagkainan.

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

"Ito na mga gremlins ko! Dahan-dahan lang ha. 'Wag kayong mag-agawan." Inilapag ni Father Mer ang food bowl na may umaapaw na dog food at agad namang itong sinunggaban ng mga aso.

Naglagay din siya ng malinis na tubig sa inuman ng kanyang mga alaga at saka siya muling nahiga sa kanyang kama para tumitig sa kisame at sa chandelier na nakasabit. Dapat nga sana ay nagpapasalamat siya ngayon dahil sa napakalaki at mala-five star hotel na kuwartong inilaan sa kanya ng mga tao dito sa simbahan. Dapat sana nagpapagulong-gulong na siya ngayon sa kanyang kama. Dapat sana masaya siya, pero hindi. Ang bigat ng pakiramdam niya. Mas gusto pa niyang matulog na lang buong araw. Wala siyang gana. Hindi siya makaramdam ng motibasyong kumilos. Para sa kanya, mas maigi na magtago na lang siya sa mundo. Inaatake na naman siya ng depresyon.

Hindi malinaw kay Father Mer kung saan nanggagaling ang sakit niya. Basta ang sabi lang sa kanya ng doktor sa Italy ay sari-sari ang puwedeng dahilan nito. Puwedeng dahil sa stress, chemical imbalance sa utak, panahon, namana mula sa isang kapamilya, sa mismong personality na ng tao o sa mga nagdaang trauma.

Noong una, akala ni Father Mer na ang nakakadurog na lungkot na nararamdaman niya ay dahil lang sa panahon. Malamig kasi sa Europa madalas at mag-isa lang siya roon. Hindi kasi siya 'yung tipo na palakaibigan. Introvert kumbaga. Hindi rin nakatulong na wala siyang kapwa Pilipino na kasama niya sa Vatican. Hindi sila nagpapansinan masyado ng mga katulad niyang pari at seminarista dahil siguro sa kulay ng balat niya o baka na rin dahil sa magkakaiba sila ng lenguwaheng ginagamit.

Pero nitong huli, mas nangibabaw kay Father Mer ang dahilang baka siya nagkaroon ng depression ay dahil sa tindi ng traumang inabot niya sa kamay ng madrasta. Noong bata pa kasi sila ng Ate Isabel niya, madalas na silang sinasaktan at ikinukulong sa aparador ng kanilang ina-inahan.

"Hay naku, Mer. Tigilan mo nga 'yan," awat niya sa sarili sabay tayo. Isa raw mabisang paraan para labanan ang depression ay maglibang at ituon ang isip sa ibang bagay. At dahil sa payong iyon, naalala niya bigla ang notebook na nakita niya sa may hagdanan kanina.

Inilapag niya iyon sandali sa ibabaw ng kabinet at saka niya binalikan ang dalawang matanda sa kusina para sabayan sila mag-agahan.

Kinuha niya ang notebook. Medyo magaspang ang cover nito. Gawa yata sa balat ng hayop. Hindi nga lang niya mawari kung anong klase. Sa pinakagitna, nakaukit ang pangalang, "Padre Mauricio Espejo". Sino kaya siya?

Binuksan niya ang kuwaderno. Karamihan sa mga pahina ay nakasulat sa salitang Tagalog, minsan sa salitang Kastila. Pero ang ikinabahala ni Father Mer ay ang mga nakaguhit dito.

May imahe ng nakabaligtad na krus, pentagram, mga tao na may ulo ng kambing, kabayo, usa, mga n*******d na babae na nakagapos at sinusunog ng buhay. Ang iba naman ay may nakatusok na palaso sa iba't ibang parte ng katawan. Mga lalaking tila humihingi ng saklolo habang nalulunod sa dagat ng apoy at masayang pinagmamasdan lang ng mga batang demonyo sa pampang. May mga sanggol na pinaghahati ang katawan na parang karneng baboy sa palengke.

Binasa ni Father Mer ang ilan sa mga nakasulat subalit hindi niya maintindihan ang kahulugan ng mga ito.

"Sa araw at gabi, ako ay nananalangin na pawiin nawa ng maykapal ang aming takot."

"Ang Villapureza ang simula."

"Paano ba lulutasin itong napakalaking daluyong ng kawalang pag-asa?"

"Ang katapusan ay isang tubig na umaagos mula sa isang lagusan."

"Isang madilim na ulap ang nakadapo ngayon sa aming bayan."

"Ako ay dadalaw sa bayan para iwaksi ang aking mga pangamba at pag-aalala."

Isinara niya ang notebook at tinignan ang likurang bahagi nito. Wala namang nakasulat na kahit ano.

"Satanista ba may-ari nito?" tanong ni Father Mer sa sarili.

Maya-maya ay may narinig siyang boses galing sa labas. Si Minggay. Sinilip niya ito mula sa kanyang bintana. Nakita niya ang dalaga na masaya at palukso-luksong pumasok sa loob ng Casa kahit na may benda ito sa paa.