Chapter 4

Isang panibagong araw na naman. Isang panibagong pakikipaglaban. Ang bigat-bigat ng pakiramdam niya na tila may nakadagang truck sa kanyang mga binti't hita. Pero kailangang bumangon. Ito kasi ang araw na magdadaos si Father Mer ng misa sa Villapureza. Unang araw na makikilala niya ang kanyang mga parokyano.

Tulad ng dati, umupo siya sa gilid ng kama at umusal ng isang maiksing dasal ng pasasalamat. Pinakain din niya sina Kape at Ulan at pagkatapos ay dumiretso na siya sa kubeta para maligo at magbawas.

Tinagalan niya ang pagbababad sa ilalim ng shower. Dinadama niya ang bawat patak ng tubig sa kanyang balat dahil nararamdaman na naman niya ang maitim na ulap na papalapit sa kanyang dibdib. Unti-unti na namang namumuo ang pagkabalisa sa kanyang isip. Paano kung may aksidenteng mangyari? Paano kung masunog ang mantel sa altar? Paano kung matapon ang alak at ang ostiya sa sahig? Nakakahiya. Baka pagtawanan siya. Paano kung hindi siya tanggapin ng mga taga Villapureza bilang kanilang bagong kura paroko? Kung ano-ano na ang tumatakbo sa isip niya.

Huminto siya sa harap ng salamin. "Kalma, Mer. Kalma! Gagabayan ka ng Panginoon," at huminga siya nang malalim sa harap ng salamin. Sampung beses niyang paulit-ulit na sinambit iyon hanggang sa bumalik sa normal ang takbo ng kanyang pulso. Turo iyon sa kanya ng isang kakilala sa Italya.

Sinilip niya ang kanyang anti-anxiety pills sa medicine cabinet. Wala na itong laman. Naibato niya ang basyong bote sa inis.

Mag-aalas otso na ng umaga. Kaunting minuto na lang at mag-uumpisa na ang misa. Wala na siyang panahon para magalit. Isa-isa na niyang pinagsusuot ang kanyang mga damit para sa seremonya. Ayaw niyang madismaya sa kanya ang mga maninimba.

Tinignan niya muna ang sarili sa salamin at nang makitang nasa ayos naman ang lahat, tumakbo na siya mula sa Casa hanggang sa simbahan. Wala pang limang minuto at narating din niya ang malaking pintuan nito. Doon, sinalubong siya ng kanyang limang sakristan. Sina Erik, Jaime, Mon, Kiko at Albert. Lahat panganay na anak ng mga taga Asosasyon. Binati rin sila ng pari.

Pero bakit hindi pa binubuksan ang pinto? Alas otso na ba? Gusto ni Father Mer na magsimula ang seremonya nang sakto sa oras. Dinig na niya ang mga bulung-bulungan ng mga tao sa kabilang bahagi ng makapal na pinto. Naiinip na sila. Nayayamot.

Anong oras na't hindi pa makapasok ang bagong pari? Ano ba 'yan kabago-bago ganyan na ang asta. Napalunok na siya ng laway. Sa isip ni Father Mer, hindi na siya gusto ng mga tao.

At sa wakas bumukas din ito. May bumara palang kapirasong kahoy sa siwang sa ilalim kaya't nahirapan ang mga kalalakihan na alisin iyon. Naunang nag-martsa ang mga sakristan sa loob at sa hulihan si Father Mer. Nagpalakpakan ang mga tao, ang iba kinawayan pa siya. Lahat sila nakangiti at masaya siyang makita. Unti-unting nang humupa ang kabang kanyang nararamdaman.

Nagsimula naman nang maayos ang misa noong una. Subalit noong umabot na sa sermon, may nahagip ang mga mata ni Father Mer. Hindi siya puwedeng magkamali sa naka-pusod nitong buhok, itim na polka dot blouse at sa pink-rimmed glasses nito. Ang kanyang Ate Isabel. Halos tatlong taon silang hindi nagkita pero parang walang pinagbago sa itsura at istilo ng pananamit nito. Nakaupo si Ate Isabel sa pangalawa sa pinakahuling pew, katabi ng pasilyo. Akala niya ay hindi na ito darating dahil ilang beses na nitong hindi sinasagot ang mga tawag niya sa Maynila. Sinurpresa siya ng kapatid.

Nawala sa konsentrasyon si Father Mer. "Ang Diyos ay mapag-pautang din... I mean, sorry, mapagtawad din..." tawanan ang mga tao sa buong simbahan. Akala kasi nila ay nagbibiro siya.

Pero ni hindi man lang nakitaan ng kahit kudlit na ngiti ang mga labi ni Ate Isabel. Sa mga mata nito, naka-imprenta ang pagkadismaya. Palpak na naman gaya ng dati si Father Mer, ang nakababatang kapatid. Wala ng ginawang tama. Simpleng homily na nga lang, hindi pa kayang gawin nang maayos.

Umuusbong na ulit ang mga pangil ng kanyang anxiety attack. Unang nagpawis ang kanyang mga palad. Pagkatapos ang batok, kili-kili at ang leeg. Nagbutil-butil na rin ito sa kanyang noo. Nanghina ang kanyang mga hita at nakaramdam siya ng pagkahilo bigla. Pakiramdam niya ay mamamatay na siya anumang sandali. Na para bang isang malaking kometa ang tatama sa kanila at lilipulin silang lahat.

Hindi siya makahinga bigla. Kung hindi nga lang siya napahawak sa kalapit na upuan malamang kanina pa siya natumba. Nagsipagtayuan ang mga tao, sinisipat nang maigi kung ano ba talaga ang nangyayari kay Father Mer.

Inalalayan ang pari ng dalawa sa sakristan. "Please, tulungan niyo ako. Dalhin niyo ako sa likod." At sinunod naman nila siya. Ang mga parokyano, nagkandahaba na ang leeg para maki-usyoso.

Inilagak ng mga sakristan si Father Mer sa isang bangko sa isang sulok. Inabisuhan niya ang mga ito na iwan muna siya pansamantala para palipasin ang kanyang panginginig.

Hinga nang malalim at mabagal. Ituon ang isip sa isang magandang alaala gaya noong siya at pitong taong gulang pa lamang. Nasa grade one o grade three siya noon. Kauna-unahan niyang field trip, sa Manila Zoo ang destinasyon. Kasama niya ang kaniyang Tiya Lucy, ang mabait niyang tiyahin na kapatid ng kanyang ama. Hindi niya makakalimutan iyon dahil suka siya nang suka sa bus papuntang zoo. Madali kasi siyang mahilo noong bata pa. Pero lahat ng pagdurusa niyang iyon napalitan ng tuwa noong makita niya ang iba't ibang uri hayop doon. Mula sa elepante, giraffe, hippopotamus at unggoy hanggang sa mga sawang hindi niya alam kung buhay o patay na dahil hindi ito gumagalaw at sa mga sari-saring makukulay na ibon na nakakulong sa isang malaking hawla. Doon mismo, napagpasyahan niyang maging duktor - duktor ng mga hayop. Pero, sabi nga nila, hindi lahat ng gusto ng tao matutupad. Kasama na doon ang kanyang pangarap. Kaya heto siya ngayon, isa nang ganap na pari dahil sa kagustuhan ng kanyang ate.

Paunti-unti, bumabalik na sa normal ang tibok ng kanyang pulso. Huminto na rin ang kanyang pagpapawis, dumaloy nang maluwag ang hangin sa kanyang baga at nawala ang kometang tatama sana sa kanila.

Lumipas na ang anxiety attack.

Hinga nang malalim at mabagal. Isa, dalawa...

Isa... dalawa.