Chapter 1

Wala pang alas siyete ng umaga, nagising na lang sa ingay ng pukpok ng martilyo si Father Merlindo "Mer" Fabian. Nakahiga siya sa kanyang malaki at malambot na kama, ninanamnam ang bawat sandali, ang bawat tahimik na minutong natitira bago siya bumangon. Sa kisame, nakasabit ang nakakalula sa laki na chandelier. Masyadong magara ang inilaang kuwarto para sa kanya. Hindi siya sanay sa ganito kahit na pangkaraniwan na lang niya itong nakikita noon sa mga sinaunang simbahan at monasteryo sa Italya. Kung siya ang tatanungin mas gusto niya ang mas simple.

Umupo siya sa gilid ng kama at nag-alay ng maikling dasal ng pasasalamat kahit na ang totoo, pakiramdam niya ay wala siyang dapat ipagpasalamat. Bago kasi siya bumiyahe ng Pilipinas, na-diagnose siyang may anxiety disorder bunga ng depression. Kaya't madalas, kahit na mataas ang araw at masayang nagsisi-awitan ang mga ibon sa labas, hindi pa rin magawa ng mga ito na mapa-ngiti siya.

Pagtayo, nag-uunahan na binati siya ng kanyang dalawang ampon na aso. Ang isa ay si Kape, dahil sa makapal na balahibo nito na kulay brown. Iniligtas niya ito mula sa lethal injection sa isang dog pound sa Rome. Mahigit isang taon na rin ito sa kanya. At ang isa naman ay si Ulan na nakita niyang nanginginig at basang-basa sa gitna ng kalsada sa kasagsagan ng isang dumaang habagat sa Maynila.

"Good morning sa mga alaga kong matatakaw. Nag-pray na ba kayo bago kayo mangulit?" Bati sa kanila ng pari. Dinilaan lang ng mga ito ang kanyang kamay at braso.

Binati agad siya ni Nana Conrada paglabas ng kuwarto. Iniwan na muna niya sa loob sina Kape at Ulan. "Good morning, Father. Nakahanda na po 'yung almusal sa kusina.'Yung kape, kayo na po muna ang bahala. Hindi Hindi ko pa po kabisado ang timpla ninyo. 'Yung dyaryo rin po nakapatong na sa lamesa, kung gusto niyo pong magbasa-basa habang kumakain."

Napabilib si Father Mer sa matanda. "Ah, okay lang naman po, Nana Conrada. Can I call you "Nana" na lang po? Masyado po kasing mahaba kapag buo eh."

"Wala pong problema, Father." Nangingising tugon sa kanya ng kasambahay. "Dito po tayo sa kusina."

Sinundan niya si Nana at papunta ay nasalubong nila si Manong Jerry, ang hardinero na minsan rin ay karpintero ng simbahan. Ang taong gumising sa kanya kanina. Pansamantala muna itong tumigil sa pagma-martilyo para batiin ang bagong gising na pari. "Good morning, Father. May ilan pang plywood na nakatambak d'yan sa likod kaya ginamit ko na para masarhan na 'tong hagdanan papuntang second floor. Buwisit na nga po 'yung dalawang pari sa hagdanan na 'to dati pa. Lahat ba naman kami ilang beses nang nadisgrasya dito. Kaya lumipat na lang sila d'yan sa kuwarto niyo po ngayon at ginawa na lang pong bodega 'yung mga kuwarto nila sa taas. Dati pong tatlong kuwarto 'yung inyo pero ginawang isa na lang. Gusto rin naman nila 'yun para magkatabi sila sa gabi. Mga bakla pala ang mga h*******k."

Nagpanting ang tenga ni Father Mer. Isa siyang pari at masugid niyang sinusunod ang kanyang paniniwala. Pero para sa kanya, hindi ito puwedeng gawing lisensya para hamakin ang kapwa. Sa ngayon, palalampasin muna niya ang sinabi ng hardinero. Hangga't maaari ayaw niya ng may kasamaan ng loob lalo na't bago pa lang siya sa lugar. "Ummmm... Ikaw po ba si Manong Jerry, 'yung hardinero rito?" Nilingon ni Father Mer si Nana Conrada para ikumpirma kung tama ang kanyang pagkaka-alala noong mabanggit siya kagabi.

Pero ang hardinero na ang sumagot. "Opo, Father. Ako nga po 'yon."

"Ikaw lang po mag-isa gumagawa? Kung gusto niyo po tumawag pa tayo ng isa pang tutulong sa inyo. Baka nahihirapan na po kayo," alok ni Father Mer. Pansin niya kasi na may katandaan na talaga ang hardinero. Malamang nasa pagitan na ito ng 65 hanggang 70 taong gulang. Maliksi pa naman itong kumilos at maayos pa naman ang pandinig. Hindi nga lang sigurado si Father Mer kung malinaw pa ang mga mata nito. Baka mamaya niyan mapukpok pa nito ang sariling mga daliri o 'di naman kaya ay mabagsakan pa siya ng makapal na plywood. Tiyak na hindi kakayanin ng patpatin nitong katawan ang bigat nito.

"Ay hindi po, Father. Kayang-kaya na po niya 'yan. Hanggang ngayon nga po kaya pa niyang magbuhat ng tatlong sako ng bigas nang sabay-sabay. Laking bukid kasi 'yan," salo ni Nana Conrada nang mapansing tila minamaliit ni Father Mer ang kakayahan ng kanyang kaibigan kahit hindi naman. Isa pa, ayaw din talaga nila ni Manong Jerry na magpapasok ng kung sino-sino sa loob ng Casa Del Los Benditos. Mahirap na lalo't may pinaka-iingatan silang sikreto sa loob ng mga dingding nito.

"Ah, gano'n po ba? Sige po, kayo pong bahala. Pero kung medyo pagod na po kayo, okay lang din na magpahinga," payong kaibigan ni Father Mer. "Hindi naman po siya rush job."

Paalis na sana sila ni Nana Conrada papuntang kusina nang biglang may sumutsot sa kanya.

Pssst!

Mabilis at parang nasa malapit lang. "Bakit po, Nana?" tanong niya sa kasama sa pag-aakalang siya ang tumawag sa kanya.

Agad na tumigil si Nana sa kung ano man ang iniisip at saka siya tinangala. "Ha? Ano po 'yun?"

"Tawag mo ako?"

"Hindi po."

"May sumutsot po sa akin."

Luminga-linga si Nana Conrada. "Wala naman po ako narinig. Tayong tatlo lang naman po nandito. Uy Jerry, tawag mo ba si Father?"

"H-hindi. Bakit?" Nirolyo nito ang hawak na tape measure at saka ibinalik sa tool box.

Parang napahiya si Father Mer. Baka guni-guni lang ang narinig niya, epekto ng anti-depressant drug na iniinom niya ngayon. "Ah okay. Sorry. Akala ko kasi... Anyways, medyo gutom na ako. Kain na muna ako almusal. Kayo po ba nagsikain na kayo? Tara po, sabay-sabay na tayo."

Nagkahiyaan pa ang dalawa nu'ng una. Noon kasi mabibilang lang sa daliri ang mga pagkakataon na naimbitahan sila nila Father Tonyo at Father Eman na kumain sa hapag kasabay sila. Iyon ay sa tuwing may okasyon pa. Nakakapanibago.

Pinaunlakan ng dalawang matanda ang paanyaya. "Eh sige po, maraming salamat kung gano'n. Sa totoo lang, nakalam na rin ang sikmura ko. Uminom lang kasi ako ng kape kanina bago umalis ng bahay." Hinimas-himas ni Manong Jerry ang tiyan na walang laman at dumiretso na ito sa kusina.

"Tara na po, Father. Baka lumamig na 'yung sinangag. Nilagyan ko pa naman iyon ng maraming bawang," aya ni Nana Conrada.

"Ah sige po, mauna na po kayo. May nakalimutan lang po ako sa kuwarto. Alam ko naman po papuntang kusina. Sunod na lang po ako sa inyo."

"Sige po, Father." At sinamahan na ni Nana Conrada si Manong Jerry para kumain.

Nag-imbento lang talaga si Father Mer ng dahilan para magpa-iwan. Hindi kasi siya mapalagay sa sutsot na narinig kanina. Baka doon sa apo ni Nana na si Minggay galing 'yon, 'di kaya? Tinignan niya ang likod ng hagdanan at ang palibot nito, pero wala siyang nakita na kahit na sino.

Hindi puwedeng guni-guni lang 'yung narinig niya. May kung ano sa loob niya na nagsasabi na totoo iyon. Napadapo tuloy ang mga mata niya sa ikalawang palapag, sa pinakatuktok ng hagdan. Ang dilim-dilim sa bahaging iyon ng bahay, pero bakit parang hindi niya maalis ang mga mata niya sa pagkakatitig doon. May dumadaang enerhiya sa kanya na hindi niya maintindihan na nagmumula sa mga baitang. Tila isang mainit na hangin na galing sa kung saan.  Magnet na dahan-dahan siyang hinihikayat na umakyat. Napalunok siya ng laway.

Humakbang siya at itinapak ang kanang paa sa unang baitang. Hindi niya napansin na natungkab na pala ni Manong Jerry ang tabla kaya lumusot ang paa niya sa ilalim. Buti na lang walang pako roon o alinmang matulis na bagay para sumugat sa balat niya. Pero may naramdamang siyang kakaiba. Inalis niya ang paa at bumungad sa kanya ang isang kulay brown na bagay na hugis kuwadrado. Dinampot niya ito, isang notebook. Balot na balot ito ng makapal na alikabok. Hinipan niya at winalis-walis ng kamay ang dumi bago niya nabasa ang nakasulat sa pabalat nito:

Diario del Padre Mauricio Espejo.

Sa ingles: Diary of Father Mauricio Espejo.