Capitulo Veintidos: Brillando Reluciente

“Mag-iingat po kayo, Señora,” paalala ni Flora. Kasalukuyang nakasakay si Vahlia sa kabayong si Morticia at tutungo sa mansiyon Villamarquez. Matapos kasi ang pag-uusap nila ni Cielo kahapon ay nabanggit nitong mas mainam kung bisitahin din niya ang kanilang tahanan sa ibang araw dahil labis itong magugustuhan ni doña Carmen. Bukod doon ay inanyayahan din siya ni Cielo na mamasyal sa kabisera na siyang pupuntahan  nila ngayon.

“Babalik din ako maya-maya.” Marahan niyang iginalaw ang tali ni Morticia, dahilan upang mapatakbo ang kabayo. Simple na naman ang kasuotang pinili ni Vahlia, isang kayumangging camisa at saya. Kayumanggi rin ang kan'yang panuelo ngunit mas matingkad ang pagkakakulay nito. Sakay ng itim na kabayo ay nagtungo siya sa kabisera ng Isla Oriente.

              Sumalubong ang maingay na palengke at mga abalang tao sa kani-kan'yang gawain. Sa isang tindahan ng mga alahas ang nasabing lugar ni Cielo kung saan sila magkikita, may nakasabit na karatulang ‘Brillando Reluciente’. Halos lumuwa naman ang mga mata ni Vahlia sa kakamulat kung saan banda ang nasabing lugar. Sa bandang kaliwa ay halos mga tindahan ng mga prutas at gulay ang nakahilera, sa pinakadulo ay mahihinuhang mga karne at sariwang isda naman. Sa kanan ay mga patahian, tindahan ng mga gamit at mga bagay na iniangkat mula pa sa ibang bansa.

“So, you’re late, missus Victoria Villamarquez?” tinig na mula sa bandang kaliwa ng kabayong sinasakyan ni Vahlia. Hindi nito agad napansin ang paglapit ng batang babaeng iyon dahil sa nakatuon ang tingin niya sa bawat tindahang naroon.

“It’s you again, nagagalak akong makita kang muli. Guadalupe ang iyong ngalan, hindi ba?” Bumaba si Vahlia mula sa kabayo at lumuhod upang makapantay niya ang isa pang Hipag, si Guadalupe Villamarquez. Isa pa itong malditang tulad ng ate niyang si Cielo.

“Mabuti naman at alam mo, napakiusapan ko na si tío Carpulo. Maaari mo nang iwanan ang iyong kabayo sa likuran ng kan'yang tindahan.”

              Napapailing namang iginiya ni Vahlia si Morticia sa likuran ng isang tindahan ng mga porcelana at paso. Kahit naman magkaparehas silang maldita ni Cielo ay mabait pa rin naman, ngunit ang isang ito’y tila ipinipilit suotin ang maskara ng pagiging mataray.

“Maaari mo bang ituro sa akin ang kinaroroonan ng iyong kapatid, Guadalupe?”

“Kahit hindi mo naman po sabihin iyan ay talagang ituturo ko, pipingutin ako ni tandang Cielo kapag hindi ko ginawa,” nakasimangot na anas ni Guadalupe at nanguna sa paglalakad.

              Wala pala ang tindahang iyon sa mga nakahilera dahil ito’y tila nakatago, ang Brillando Reluciente ay nasa likuran ng pinakamalaking tindahan ng mga aparador at mga muebles. Nang matuntong nila ito ay namangha si Vahlia sa istruktura ng tindahang iyon, halos lahat ay gawa sa marmol at masasabing talagang napakayaman ng may-ari.

“Mauna na po kayong pumasok, ate Victoria,” biglang saad ni Guadalupe with matching matamis na ngiti pa!

              Sa paghakbang palang ni Vahlia ay maririnig na niya ang pamilyar na nakakairitang pagtawa mula sa isang hindi inaasahang tao, “Te lo digo, Cielo. Te arrepentirás de haber confiado en esa mujer. ¿Por qué si no sería la esposa de tu hermano? (Sinasabi ko sa iyo, Cielo. Magsisisi kang nagtiwala ka sa babaeng iyon. Kung bakit pa kasi siya ang naging asawa ng iyong kapatid).”

“No parece así con su hábito, supongo que ella es amable, Dulce (Tila hindi naman ganoon kasama ang kanilang ugali, mabait siya sa aking hinuha, Dulce).”

               Pag-uusap ng dalawang babae habang papalapit nang papalapit na siya sa mismong tanggapan ng tindahan. Kamangha-mangha ang mga alahas at mga hiyas na nakapalibot sa entrada pa lamang ng Brillando Reluciente. Kumikinang at kumikislap ito at talagang ginawa’t hinulma nang puno ng ingat at dedikasyon.

“Oh? Nandito na pala siya,” nakangising pansin ng isang Binibining nakasuot ng napakagandang bestidang kulay lila. Napakaraming alahas ang kumikinang sa kan'yang leeg, tainga at mga braso. Makikita ang karangyaang taglay at siguradong nabibilang sa alta sociedad.

“Nandito ka rin pala, nakakagulat ka.” Nagkunwaring gulat na gulat at nilakihan pa ni Vahlia ang kan'yang mga mata nang tuluyan na ngang makaharap ang tanyag na anak ng Gobernadorcillo, si Dulce Gonzales.

                  Unang tingin pa lang ay namumukhaan na niyang ang babaeng ito ang makailan nang nagpumilit dumikit at iangkla ang mga kamay kay Mateo nitong mga nakaraang araw at buwan. Una ay noong magkita sila sa Calle Oruga dito rin sa kabisera, pangalawa ay noong kaarawan nila at hinila nito si Mateo patungo sa bulwagan ng mansiyon upang magsayaw.

“Huwag mo akong kausapin pagkat kumukulo ang aking dugo sa tuwing naririnig ko ang nakakairitang boses mo,” mataray na sabi ni Dulce at napairap-irap na rin. Ikinumpas nito ang pamaypay na gawa sa magagandang pakpak ng isang paboreal (turkey) at naglakad papalayo.

“Hindi ko inaasahang naririto ang tukong iyon, Cielo. Inimbita mo ba siya?” tanong ni Vahlia kay Cielo na ngayo’y pinaglalaruan ang isang kuwintas na may hugis ng isang palasong pandigma.

“Hindi naman, nagkasalubong lamang kami nang makapasok na ako rito sa lugar ng aming pinsan, nga pala… ¡Kael! La esposa de Matthew está aquí, quieres conocerla, ¿no (Kael! Narito na ang asawa ni Mateo, nais mo siyang makilala, Hindi ba)?” tawag nito at lumingon sa bandang likuran ng marmol na lamesang paikot. Sa tambak ng ilang mga nakahilerang libro at mga kahon ng alahas ay lumabas mula sa lungga ang isang lalaking nakasuot ng kremang abrigo at malinis na puting pang-itaas.

“Oh? Siya na ba?” nakangising tanong niya habang nakatitig sa kaharap niyang si Vahlia. Nang-aakit ang mga sulyap nito, idagdag mo pa ang pagkindat nito nang magtama ang kanilang paningin. May ilan silang pagkakatulad ni Mateo at iyon ay ang kanilang mga mata, parehong kulay na kung tatakpan mo ang kan'yang mukha pwera ang mata ay mapagkakamalan mong si Mateo.

“Magandang araw, Señora Villamarquez. Natutuwa akong makita kang muli,” makahulugang sambit nito. Kumunot naman ang noo ni Vahlia at nagpalabas ng munting ngiti, “Muli? Hindi pa naman tayo nagkikita noon ah. Anong ibig mong sabihin?”

“Ahhh, binibiro lamang kita. Ano nga palang sadya ninyo ni Cielo at dito ni'yo napagkasunduang magkita?”

“Kael Santiago, hindi pa ba halata? Simpleng dahilan, bakit ba nagpupunta ang mga tao rito sa iyong tindahan?” patanong na sagot ni Cielo habang nakataas ang kilay at nananatiling nilalaro ang kuwintas na palaso.

“Siyempre para makita’t masulyapan ang angkin kong kaguwapuhan,” mayabang na tugon ng lalaki at napasuklay pa sa buhok gamit ang kamay. Kumindat ulit siya at ngumiti nang buong galak na animo’y lahat ng tao’y nakatutok sa kaniya. My gosh! Heto na ba ang killer smile ng sinaunang panahon?

“Napakalaki naman yata ng tiwala mo sa iyong sarili, Kael?” nanunuyang sambit ni Cielo at hinila papalayo ang hipag. Dumiretso sila sa isang estante ng mga pulseras at tinignan ang iba’t ibang kulay at disenyong nakalilok sa mga ito.

“Mamili ka na lamang sa mga ito, Victoria. May gagawin lang ako,” paalam ni Cielo bago maglakad papalayo mula sa estante at tumungo palabas ng tindahan. ‘At bakit niya pa ako inimbitang sumama rito kung wala naman pala kaming pag-uusapan?’

“Destino de hecho (Kapalaran ngang talaga).” Akmang kukunin ni Vahlia ang isang bughaw na pulseras ay isang boses ang sumulpot kasabay ng pag-agaw nito sa alahas na dapat sana’y kukunin niya. Namuo ang ngisi sa kan'yang labi nang mapagtanto kung kanino galing ang tinig na iyon.

“Naririto ka pa pala, binibining Dulce. May sasabihin ka ba?”

“Wala naman, nais lamang kitang kamustahin sa inyong bagong buhay,” nakangiting tugon ni Dulce at isinabay pa ang pagpapa-ikot ng asul na pulseras sa kan'yang kamay.

“Maayos naman,” simpleng sagot ni Vahlia.

“Mabuti kung ganoon, mas mainam ngang tamasahin mo ang karangyaang taglay mo ngayon nang sa gayo’y hindi ka manghinayang sakaling mapunta sa akin ang lahat ng sa iyo.”

             Tumikwas naman ang ulo ni Vahlia dala ang ngiti niyang nang-iinis, nilingon nito ang babaeng nakatayo sa kan'yang tabi at walang ano-ano’y tinaasan ng kilay. “Kung hanggang ngayo’y naghahabol ka pa rink ay Mateo, huwag kang mag-alala dahil hindi kita pagbabawalan. Papayagan kitang sundan siya o kahit akitin mo pa, ano pa man ang gawin mo’y hindi mo na mababago pa ang mga nangyari.”

            Itinaas nito ang kaliwang kamay niya at sandaling sinulyapan ang singsing na naroon bago ibinalik ang tingin kay Dulce na ngayo’y unti-unti nang napapawi ang pekeng ngiti at napapalitan ng pagtatagis ng kan'yang bagang.

“Ang patunay ay narito, kahit na akitin mo pa siyang matulog sa iyong tabi’y wala akong magiging problema. Sa mata ng lahat, ako ang kan'yang asawa at ikaw ang mababansagang kerida,” nakangising dagdag ni Vahlia bago hablutin pabalik ang bughaw na pulseras sa isang kamay ni Dulce. Tila mga ulap ang disenyo nito sa puti at bughaw na kulay.

               Lumipat naman siya sa isang estante kung saan nakalatag naman ang mga kuwintas. Agad namang kinuha ng isang bituing palawit ang atensiyon ni Vahlia, sa paligid nito ay simpleng kulay itim, black tourmaline marahil ang ginamit rito. Walo ang sinag nito na maihahambing sa octagram. Sa pinakagitna ay apat na kumikinang na mga bato, white sapphire.

“Talagang sinasagad mo ang aking pasiyensiya sa tuwing nagkikita tayo, alam mo bang sa tuwing naririnig ko lamang ang iyong ngalan ay nanaisin ko pang ilublob ang aking mukha sa—”

“Kumukulong tubig? Aba, napakagandang ideya nga iyan. Sasabihan ko na lamang ang ibang tao upang palagiang banggitin ang aking pangalan sa tuwing makikita nila ang isang Dulce Gonzales.”

            Patuloy na naglakad si Vahlia sa panibagong estante ng mga hikaw. Ang kakaibang disenyo ng isa sa mga berdeng hikaw sa pinakadulo ng estante. Napapalibutan ito ng mga maliliit na tipak ng malinis at purong puting bato, kilala hiyas na ito sa tawag na white Agate. Sa pinakagitna ay ang kuwadradong piraso naman ng berdeng bato, emerald agate.

“Bakit nga ba ikaw pa? Nakapagtatakang ikaw pa ang pinakasalan ni Mateo gayong mas maraming kababaihan ang mas nakahihigit pa sa iyo,” dagdag ni Dulce habang sinusundan na naman si Vahlia sa estante ng mga kumikinang na singsing.

“Siguro’y ako’y sapat na para sa kaniya, marami ngang nakahihigit ngunit ako ang tumapat sa kan'yang kagustuhan.” Pinulot ni Vahlia ang isang singsing na parisukat, matingkad ang kulay pagkakakulay nito sa lila. Napaelegante lalo na’t isang ginang ang binabalak niyang pagbigyan nito.

“Napakarami mong rason, mag-ingat ka at baka hindi na siya muli pang bumalik sa iyo. Marami siyang kasintahang nagkalat sa Maynila, iyong katakutan kung sakaling nagkatotoo ang aking mga sinasabi sa iyo,” anas ni Dulce habang nakataas ang isang kilay at iwang nakatulala si Vahlia. Nanatiling nakatitig sa napakalinaw na batong nasa alahas na iyon, hanggang sa makita na niya ang kan'yang repleksiyon.

“Ate Cielo!!!”

               Nabalik sa ulirat si Vahlia mula sa pagkakatitig sa lilang Kristal nang dahil sa sigaw na iyon. Nababatid niyang galing iyon kay Guadalupe kung kaya’t agad siyang naglakad papunta sa marmol na lamesa na nagsisilbing tanggapan ng tindahan, binayaran niya ang apat na alahas at nagmadaling umalis.

“Ate Victoria,” naiiyak na salubong ni Guadalupe. Nakatayo sa tapat ng isang punong-kahoy at tila hindi makagalaw, sa tabi naman niya ay kapwa niya bata na pareho niya’y kinakabahan na rin at animo’y may masamang nangyari sa kanila.

“Guadalupe? Bakit? Anong nangyari sa iyo?” Kumunot ang noon i Vahlia at mas binilisan pa ang paglalakad papalapit sa kanila.

“M-Mamamatay na po ako, ate Victoria.” Tumulo ang ilan sa mga luha niya na pilit niyang pinahihinto gamit ang mga kamay niyang inihaharang niya sa mukha. Dahil doon ay biglang sumiklab ang kaba kay Vahlia kung kaya’t marahas niyang nilingon ang batang lalaki sa tabi ni Guadalupe. “Anong ginawa mo sa kaniya?”

“W-Wala po, Señora. Nais ko lamang pong makipagkilala sa kaniya kung kaya’t t-tinukso ko lamang po siyang matabang l-lumpia ngunit bigla pong lumabas ang mga d-dugong iyon mula sa k-kaniya. Hindi ko naman po siya sinaktan, S-Señora. Paumanhin po,” pautal-utal na sagot ng bata, kinakabahang lumingon-lingon mula kay Guadalupe at Vahlia.

“Dugo? Anong dugo?” Nagtatakang pinatalikod ni Vahlia si ang lumuluhang si Guadalupe upang kumpirmahin ang hinala. “H-Hala, Guadalupe! Dinudugo ka nga!” Mas lalo namang lumakas ang atungal ng batang babae sa pananakot na iyon ni Vahlia.

“Po? Ano pong nangyari sa kaniya? N-Nagkasugat po ba siya?” ninenerbiyos na tanong ng batang lalaki, maging siya’y naiiyak na rin at tumutulo na ang mga pawis nito sa sobrang pag-aalala.

“Ano ba kasing ginawa mo, Guadalupe?” gatong ni Vahlia at nagkunwari pang talagang napakalala na ng sitwasyon. Maya-maya pa’y tumawa ito, inalis ang kayumangging panuelo mula sa kan'yang balikat at itinali sa beywang ni Guadalupe. “Tumahan ka na, walang masamang nangyari sa iyo, Lupe.”

“Bakit ka tumatawa? Ako ba’y iyong pinagtatawanan?” naluluha pa ring sita ni Guadalupe. Ganoon din ang reaksiyon ng batang lalaki, naghahalo ang luha’t pawis sa kanilang mga mukha sa sobrang kaba at takot.

“Walang masamang nangyari sa iyo, Lupe. Ang ibig sabihin ng dugo sa bandang ibaba ng iyong likuran ay dahil ika’y nagdadalaga na. Pangkaraniwan ang paglabas ng dugo mula sa mga kababaihang nagdadalaga tulad mo. Kung kaya’t wala kang dapat na ipangamba tungkol sa bagay na ito, ang mabuti pa’y umuwi na muna tayo sa inyo.”

             Iginiya nito ang bata patungo sa kanilang kalesa at muling nilingon ang batang lalaking ngayo’y hindi na maipinta ang pagmumukha, para siyang natalo sa isang pustahan kasabay ay inakusahan siya sa salang pandaraya. Tinanguan niya ito at nginitian bago tulungang makasakay si Guadalupe sa kanilang kalesa.

             Maya-maya pa’y sumulpot na rin si Cielo galing sa likuran ng isang pagawaan ng mga sapatos. Dali-dali ay umangkas rin ito sa kalesa. Sa kabilang kalye naman ay pinalabas ni Vahlia mula sa likuran ng tindahan ni tiyo Carpulo ang itim na kabayo nitong si Morticia at nakisabay sa kalesa ng mga Villamarquez.