Chapter 1

Arianne

Nanggigigil na ako sa inis dahil 30 minutes na akong naghihintay ay wala pa rin ang lintik na Victor Monteclaro na 'yon. Nagbubulungan na ang mga bisita at kitang-kita ko ang pagkakangisi ni Mikaela, ang half sister ko na siyang dapat nasa kalagayan ko ngayon. Talagang nililingon pa niya ako. Nakaupo siya sa hilera ng upuan ng aking ama at ng kanyang kabit na ina ng hitad. Hindi ko na lang siya pinaglaanan ng aking panahon at nag-concentrate na lang ako sa pag-ipon ng pasensya para sa aking groom na may palagay akong nanadya dahil ayaw din niyang magpakasal.

Pakiramdam ko ay inuugat na ako sa pagtayo sa likod lang ng arkong dadaanan ko kapag nagsimula ng tumugtog ang wedding march.

Ang aga-aga at araw ng kasal ko. Siguro, dahil malas ako sa pagkakaroon ng amang meron ako ngayon ay mukhang minalas din ako sa mapapangasawa. Konting konti na lang at talagang aalis na ako't bahala na sila sa buhay nila.

Nang sa tingin ko ay sobra na ang paghihintay ko ay nagdesisyon na akong iwan ang lugar kaya naman tumalikod na ako at nagsisimula ng humakbang palayo ng biglang may pumigil sa akin.

“Hindi pa nga nagsisimula ang kasal natin ay aalis ka na agad?” sabi ng isang lalaking nakangisi. Nagtaka ako kung sino siya kaya naman tinignan ko siya mula ulo hanggang paa.

Balbas sarado ito. 'Yong tipong hindi ko makilala ang mukha. Hindi man lang nag-ahit, nagmukha tuloy unggoy. Nakasuot siya ng maong pants, white na rubber shoes at white rin ang v-neck t-shirts niya na pinatungan ng maong na jacket.

Mayroon din itong hikaw sa kanang tenga niya at kwintas na parang pang-military. Napansin ko rin na medyo may cut siya sa bandang kilay na hindi naitago ng suot niyang shades. Ang buhok niya na hanggang balikat ay nakapusod ang kalahati. Anong feeling nito, pogi siya sa ganung ayos niya? Pwes, mukha talaga siyang unggoy.

“Satisfied? Nakapasa ba ako bilang groom mo?” tanong niya na akala mo talaga ay ang pogi niya. Sa totoo lang ay gusto ko siyang sagutin ngunit may pakiramdam akong walang mangyayari base na rin sa pagkakangisi niya sa akin na akala mo ay laro lang ang lahat ng nangyayari sa amin.

“Talagang inuna mo ang basag ulo kaysa sa kasal natin?” Inis kong tanong na lang para malaman din naman niya na hindi maganda ang ginawa niya. Kung ayaw niya sa kasal na ito ay mas lalong ayaw ko.

“Huwag kang mag-alala nandito na ako at makukuha na ng pamilya mo ang perang kailangan niyo,” maaskad niyang tugon ng hindi inaalis ang nakakainis na ngisi. Kitang kita ko ang mapuputi niyang ngipin pero hindi nakakaakit dahil alam ko naman na nang-uuyam siya.

Nainis din ako sa sinabi niya dahil ibigay man ng pamilya niya sa pamilya ko ang lahat ng yaman nila ay wala naman ni isang kusing na mapupunta sa akin. Tapos ako ang sasalo ng panlalait ng mga Monteclaro at ng mga feeling entitled and privileged na nagpapanggap na kaibigan at close sa pamilya nila. Great!

Hindi na siya sumagot at kinuha niya ang aking kamay tsaka pumwesto sa ilalim ng arko bago ko narinig ang tunog ng wedding march. Imbis na hintayin niya ako ay heto at parang ihahatid niya ako sa altar ang dating namin.

Pagdaan namin sa pwesto nila Dad ay napansin ko ang pagkainip sa kanyang mukha katabi ang tila naaalibadbaran na itsura ni Sonora. Si Sonorang shubit.

Tumigil kami sa harapan ng ewan ko kung abogado ba ito or what, hindi din naman kasi mukhang pari. Garden wedding. Yan ang klase ng kasal na gusto ko. Natupad naman, hindi nga lang kagaya ng inaasahan ko.

Wala ang saya, kilig at pagmamahal. Ito na siguro ang tadhana ko dahil pagkabuo ko pa lang ay hindi na tama.

“Before anything else ay gusto ko munang malaman kung sino ang papakasalan ko.” Nagsalubong ang kilay ko dahil sa sinabi ng unggoy na kaharap ko.

Hindi na ako naka-react ng bigla niyang iangat ang belo ko. “Shit, hindi naman ikaw si Mikaela.”

Tumingin siya kung saan naroroon ang aking ama at ang pamilya niya bago ibinaling ang tingin sa ama niyang si Don Damian. “Ano ‘to, Dad? Baka hindi ko makuha ang mamanahin ko dahil hindi naman ito ang anak ni Mr. Aragon tapos sila ay makukuha nila ang bayad mo sa kanila. ”

Nagbulungan ang mga tao dahil sa sinabi niya. Hiyang-hiya ako dahil talagang ipinagsigawan pa niya ang dahilan ng pagpapakasal namin.

“Anak ko siya, Victor,” mabilis na sagot ng aking ama.

“Talaga lang ha?” sagot naman ng sanggano bago tumingin sa akin. “Totoo ba?”

“Unfortunately, yes.” Nagsimula ulit ang bulungan kasabay ang pagtawa ng unggoy.

“Counted ba ito, Dad? Where's the attorney? Baka mamaya ay ito ang gagawing dahilan ng asawa mo para hindi ibigay sa akin ang mana ko. Baka mamaya ay magulat na lang ako at sabihing hindi rin valid ito.” Kumulo ang dugo ko sa sinabi ng unggoy na ito. Tapos pagtingin ko pa sa kinauupuan ng tatay ko at ng mag-ina niyang haliparot ay nakangisi ang mga ito sa akin.

“Atty. Benavidez,” sigaw ng matandang don.

“Yes, Don Damian?”

“Assure this bastard na valid ang kasal nila.” Nasaktan ako para sa unggoy pero ng tignan ko siya ay nakangisi pa nga.

“Anong pangalan mo?” tanong sa akin ng attorney na parang tinatamad. Ang lakas ng loob ipakita sa amin ang ganong asal gayong bayad naman siya para magtrabaho. Ipupusta ko ang talino ko na wala pang kasong naipanalo ito kahit na isa.

“Arianne De Castro, surname ng nanay ko ang gamit ko.”

“I hereby testify that the marriage between Victor Monteclaro and Arianne De Castro is lawful, binding and valid,” walang kabuhay buhay na sabi pa ng attorney na sigurado akong pulpol.

“Ayan, yan lang naman ang gusto kong malaman.” Pagkasabi ng unggoy na si Victor 'yon ay nagpalakpakan ang mga lalaking nasa likurang bahagi ng pagtitipon na malamang ay mga kaibigan niya tsaka nagsimula na ang officiating officer na magsalita ng kung anu-ano.

Wala akong naintindihan sa kung anumang pinagsasasabi ng nasa harapan namin, basta nalaman ko na lang na may singsing na sa aking mga daliri at nagulat na lang ako ng biglang hinapit ako ng unggoy na si Victor at tsaka hinalikan.

Nanlaki ang aking mga mata dahil first time ko iyon at mas lalong hindi ako handa!