Kabanata 3

Isabella pov

Sana hindi na lang ako nagising. Gusto kong iwasan itong sakit na pumupuno sa buong puso ko. Araw-araw kailangan kong lumaban para lang makahinga sa loob at labas. Na-stuck pa rin ako sa examination room na iyon nang sabihin ng doktor na wala silang mahanap na heartbeats. Tumigil ang pag-ikot ng lupa sa araw na iyon, tumigil ako sa buhay. Ang lahat ng nangyayari pagkatapos ay parang karanasan sa labas ng katawan. Parang wala ako, may nangyari sa iba at tumabi ako at nanonood lang.

Pero at the same time, kailangan kong pagdaanan lahat!

Tumulo ang mga luha ko sa alaala. Sa puntong ito, hindi ko mapigilan ang mga alaalang sumunod. Sa tuwing kailangan kong dumaan sa kanila. Silas golden brown eyes kapag nakatingin siya sa akin. Bakas sa mukha niya ang sakit na nararamdaman niya. Nakita kong gumagalaw ang labi niya pero hindi ko marinig ang sinasabi niya. Wala akong marinig na tao, tahimik ang lahat.

Ang aking utak ay nasa isang tahimik na buhawi, ang lahat ay umiikot at wala akong marinig na salita.

Kung ano ang nangyayari, hindi ito maaaring totoo. Hindi pwedeng mamatay ang baby ko. wala ako dito! I’m dreaming... wake up Belle, just wake up!

Ngunit hindi ito isang panaginip. Sa susunod na alaala, narinig kong sinabi ni Silas na nandiyan siya at lagi siyang nandiyan.

Anong kasinungalingan iyon!

Inilipat nila kami sa ibang silid at binibigyan ako ng mga tabletas para simulan ang panganganak. Natatakot ako sa magiging itsura niya paglabas niya. Ano ang hitsura ng isang patay na sanggol?

May tatlong linggo na lang ang natitira. Paano ito mangyayari?

Itulak, itulak. The nurses keep yelling at me... But I don’t want to push. Kaya niya akong manatili, hangga't kasama ko siya kaya ko siyang panatilihing mainit-init. Ngunit sa sandaling maihatid siya ay magsisimula siyang manlamig!

Sa ilang mga punto, hindi na posible na labanan ang mga contraction. Ilang tulak lang at nakalabas na siya. Walang baby screams, walang happy faces. Katahimikan at kamatayan lang.

Inilagay nila siya sa dibdib ko. Kamukha ko ang baby girl ko pero dark brown ang buhok ni Silas. Hinawakan ko siya at umiyak. Nadudurog ang puso ko!

"Dalhin ako ng Diyos! Sobrang sakit, dinadala lang din kita”

Naramdaman ko ang dalawang malalakas na braso na yumakap sa akin. Niyakap kami ng mahigpit ni Silas at naririnig ko rin siyang umiiyak. May naririnig ako tungkol sa placenta abruption at dinadala nila ang aming anak para suriin siya. Huminto ako sa pagrerehistro ng anumang mangyayari pagkatapos nito.

Wala na siya.. katahimikan lang at kawalan.

Nandoon pa rin ang amoy, hindi ako titingin sa tiyan ko kung saan siya dapat.

Gusto ko na lang mamatay.

Ang mga susunod na araw ay nasa isang kumpletong ulap. Hindi ako makakain, hindi ako makatulog. hindi ako titingin sa salamin. Patuloy lang akong binabalot ng mahigpit ang dibdib ko para hindi na dumarating ang gatas ng ina. At ang mga araw ay nagiging linggo. Ang mga linggo ay nagiging isang buwan.

Sa araw ng libing, manhid pa rin ako. I wish to god na makapalit ako ng pwesto sa kanya.

Iba ang pagluluksa namin ni Silas. Nagtatrabaho siya sa lahat ng oras! sinusubukan niya akong kausapin. Tulungan mo ako, ngunit hindi ako makapagsalita. Sobrang sakit, sobra.

Naglalakad lang ako at naglalakad. Dumaan ang mga araw. Mga gabing nakaupo ako sa dilim at nakatingin lang ng diretso.

Manhid.

Hanggang isang araw, dumaan ako sa nursery. Binuksan ko ang pinto at pumasok sa loob. Ayan na! Ang lahat ay handa na para sa sanggol. Ang aking pag-asa! ang aking mga pangarap... ang aking kaligayahan! Nakita ko ang sarili kong nakatayo sa tabi ng crib. Ang huling pinaghirapan ko noong araw na iyon. Wala nang oras si Silas para tumulong at gusto kong makatapos para may sorpresa siya pagdating sa bahay.

Mabigat ang kuna at nang iangat ko ang kuna ay tumama ang sakit sa aking tiyan. Sinubukan kong tawagan si Silas, pero hindi niya sinasagot. Kaya kailangan kong tumawag ng ambulansya, ngunit huli na.

Hindi ko dapat binuhat ang kuna na iyon! Kasalanan ko ang lahat. Fucking crib. F**k f**ck. Sinimulan kong basagin ang lahat ng nasa silid at ito ang nakita sa akin ni Silas noong araw na iyon.

Sinisira ang lahat, umiiyak at sumisigaw. Naalala ko ang dalawang malalakas na braso na pumulupot sa akin mula sa likod.

That day in my pure desperation kailangan ko siya, I craved him. Nang gabing iyon ay natapos kami sa pagtatalik ng ilang oras. Parang magwawakas na ang mundo bukas.

At sa totoo lang, nangyari ang ating mundong magkasama.

Kinaumagahan ay nagising kami ng tumunog ang telepono ni Silas. Ito ang katulong ng kanyang lolo na si Isac na may kahilingan mula kay Isac, ang booth na iyon ay dapat dumalo sa isang pulong.

Sa pulong, ipinaalam sa amin ng mga abogado ng kumpanya na hindi na kami ikakasal dahil sa isang sugnay sa prenuptial agreement. Kung may mangyayari sa sanggol bago ipanganak na magdudulot ng malubhang pinsala o kamatayan ay maghihiwalay kami.

High school sweethearts kami at nagde-date sa huling apat na taon. Ako ay dalawampu't isang taong gulang at si Silas ay dalawampu't tatlo. Nabaliw kami sa isa't isa at walang muwang. Wala sa amin ang nakabasa ng maayos sa prenuptial agreement.

Ang araw na iyon kung kailan dinala ni lolo Isac ang kasunduan na pipirmahan ay ang araw ng aming kasal, at dalawampung minuto na lang bago magsimula ang aming seremonya.

Dalawang buwan akong buntis at gusto ng aming mga pamilya na madaliin ang kasal bago ako magsimulang magpakita.

Hindi maganda sa amin na nabuntis kami bago kami ikasal. Silas ay mula sa isang mataas na itinuturing na pamilya at sila ang may-ari ng pinakamalaking kumpanya sa bansa. I came from a rich family but our company is nothing to compare to the Andersson co.

Alam namin na gusto nila si Silas na makakuha ng mas magandang kapareha sa kasal, well at least gusto ni Isac iyon. Pero gusto ko lang makasama si Silas at ang gusto ko lang ay makasama siya. Sinubukan naming kumapit at maghintay sa gabi ng aming kasal ngunit sa huli, hindi namin napigilan ang isa't isa.

At dahil sa kapabayaan namin, nabuntis niya ako.