Kabanata 4

Isabella pov

Nang sabihin namin sa aming mga pamilya ay nagmamadali silang magpakasal. Ito ay isang maliit na simpleng kasal, nang walang anumang pagtanggap pagkatapos. Ang seremonya pa lang, wala kaming oras na ayusin ang isang malaking kasal na may mga bulaklak o mga abay. Ang pamilya ko kung saan nandoon at si Silas, naging masaya ako para lang ikasal ang mahal ko sa buhay. Wala akong pakialam sa lahat, masaya lang na sa wakas ay akin na siya. Nakakuha ako ng simpleng puting damit na nagtatago sa aking tiyan, kahit na wala akong pinapakita ay wala pa rin sa kanyang pamilya ang pumayag na magsuot ako ng masikip. I had to put my feelings of sad over the dress and just focus on our happiness after.

Napakagwapo ni Silas sa dress Suite, dark brown na buhok at golden brown na mga mata. Ang cute ng dimple niya kapag ngumingiti. Ako ang pinakamaswerteng babae sa mundo.

Atleast naisip ko.

Walang sinuman sa amin ang nagkaroon ng oras o pagnanais na basahin ang isang mahabang prenuptial agreement, hindi ko akalain na may gustong saktan kami nang labis na magsusulat sila sa ganoong clause.

Ngunit may gumawa, at noong araw na iyon sa opisina ni Isac ay pinirmahan ang mga papeles ng diborsiyo. Dalawang linggo akong iniiwasan ni Silas hanggang sa gabing iyon nang hindi siya umuwi. Kinabukasan ay nakatanggap ako ng tawag mula sa aking ina na nagsasabing pupunta sila sa akin at hindi ako dapat manood ng balita.

Well, sino ba naman ang hindi makakapigil sa panonood kapag sinabihang huwag manood.?

Hindi naman ako.

Nabasag ang huling piraso ng puso ko noong araw na iyon. Nang makita ko si Silas na hubo't hubad ang katawan sa tabi ng isang magandang babae, natutulog sa isang hotel room sa lahat ng mga news feed.

”Ang batang tagapagmana ni Andersson .co. Kamakailan lang ay naghiwalay at pinalitan na siya ng bago”

Alam kong patay na ang matandang iyon. Ako ay ganap na nag-iisa sa aking kalungkutan, diborsiyado at ang f**king jerk na iyon ay natulog sa iba. Akala ko mahal niya ako at ipaglalaban niya ako. Ganun ba ako kadaling palitan?

Wala talaga akong halaga sa kanya!

Nang sunduin ako ng mga magulang ko at naiimpake na namin ang mga gamit ko sa kotse, tinawagan ni mama si lolo Arthur, sinabihan niya kaming magmadali sa ospital. Inatake sa puso si Lola Elise.

Namatay siya makalipas ang isang linggo. Ang kanyang puso ay hindi makabawi, ang pag-atake ay masyadong matindi. Sa kanyang kamatayan, pinangakuan niya akong hindi susuko sa buhay at hahanapin ang aking kaligayahan.

”Bumangon ka sa abo at maghiganti sa mga nanakit sayo” Hinding hindi ko makakalimutan ang mga salitang iyon. Nangako siya na aalagaan niya ang aking anak hanggang sa araw na muling makasama ko sila.

Sa puntong iyon, nawala ang aking anak na babae, ang aking asawa, at ang aking pinakamamahal na lola. Ang natitira na lang sa akin ay kadiliman. Madaling paraan sana para sumuko! Ngunit ang buhay ay may isang sorpresa para sa akin.

Dalawang linggo pagkatapos ng libing ay nalaman kong buntis ulit ako. Sa aking kalungkutan at dilim, nakahanap ako ng linya ng buhay. Isang bagay na dapat panghawakan. Isang sinag ng araw sa aking ganap na kadiliman. Isang kahulugan ng mabuhay! Para sa baby ko lalaban ako para mabuhay at makaganti.

Ngunit hindi ko masabi kahit kanino. Ano ang mangyayari kung malaman ni Silas o ng kanyang pamilya?

Kung malaman ni Isac, papatayin ba niya ako at ang aking hindi pa isinisilang na anak? Matapos ang lahat ng nangyari at ang katotohanan na gusto niya akong mawala at umalis sa buhay ni Silas ay walang paraan na masasabi ko sa kanya.

Kaya nagpasya akong tumakbo. At baguhin ang pagkakakilanlan upang mapanatili tayong ligtas. Ang araw sa sementeryo ang huling araw ko sa bansa. Ang aking kapatid na si Theo ay may mga contact sa dagat at ako ay nakatanggap ng tulong sa isang tiket sa eroplano at isang bagong pagkakakilanlan.

Binigyan ako ng kapatid ko ng pera at binenta niya ang sasakyan para sa akin at binura niya lahat ng bakas ko. Hindi ako makakawala kung wala ang tulong niya. Walang makakaalam kung nasaan ako. Mayroon akong isang pang-emergency na email na maaari niyang makuha sa akin kung kinakailangan. Ngunit lamang sa isang ganap na emergency.

Nangako siyang sasabihin sa aming mga magulang na kailangan kong tumakbo, at kapag dumating ang araw na wala na ako sa panganib ay babalik ako. Hindi nila maaaring sabihin sa sinuman, at walang sinuman maliban sa aking kapatid na lalaki ang nakakaalam ng aking pagbubuntis.

Iyon ay limang taon na ang nakalipas.

Sa mga araw na ito paggising ko, may dalawang dahilan ako para mabuhay at patuloy na lumaban. Paglingon ko sa kaliwa, natutulog ang dalawa kong maliliit na anghel.

Oo, nakuha ko silang dalawa, kambal na lalaki. Ang aking sikat ng araw, ang aking mundo. Apat na taong gulang na sila ngayon, si Kian ang pinakamatanda sa sampung minuto. He has dark brown hair and green eyes, well the eyes are all he has got from me. Siya ay eksaktong kopya ng kanyang ama, kahit na may mga dimples.

Si Alex ang pinakabata, he has my blond hair but his father's golden brown eyes, and those dimples. Kung hindi ko sila dinala sa aking sinapupunan at isinilang ay hindi ko akalain na sila ay akin. Dalawang kopya ng kanilang ama.

Ang dalawang batang ito ang buhay ko. Aking bawat dahilan para sa kung ano ang aking ipinaglalaban.

Natakot ako sa buong pagbubuntis, bawat pagsusuri ay nagbigay sa akin ng matinding pagkabalisa. Mag-isa lang ako, malayo sa pamilya at nasa ibang bansa. Basta ako at ang determinasyon ko na huwag sumuko.

Ngunit nang marinig ko ang unang sigaw ni Kian sa delivery room ay napuno ang puso ko ng labis na pagmamahal at kaligayahan. Alam ko ang aking bagong dahilan para mabuhay. Walang sinuman ang hahadlang sa pagitan namin ng aking anak. Walang mananakit sa atin kailanman.

Malakas ako, nakaligtas ako.

Makikipaglaban ako gamit ang aking mga kuko at ngipin tulad ng aking naging leon, para sa aking mga anak na lalaki. Para sa ating kaligayahan.

At gaganti ako sa bawat kasalanang ginawa nila sa akin!