Kabanata 5

Isabella pov

Alam kong kailangan kong bumangon at maligo bago magising ang kambal. Dahan-dahan akong bumangon sa kama at sinubukang huwag gumawa ng anumang ingay pagkalabas ko ng kwarto. Nang matapos ako sa pagligo at pagbihis ay pumunta ako sa kusina kung saan nagluluto na ng almusal si yaya Anna.

"Good morning Anna," bati ko sa kanya pagkapasok ko.

"Magandang umaga Bella, nagkaroon ba ng isa pang bangungot ang mga lalaki?"

”Yeah Kian started screaming in the middle of the night at ginising niya si Alex. Kaya dapat sumama silang dalawa at matulog sa aking kama"

"Ano ang tungkol sa oras na ito?"

”Patuloy siyang sumisigaw na may halimaw sa ilalim ng kanyang kama, ah kapag pinag-uusapan natin ang mga maliliit, kaninong mga paa ang naririnig ko? Kian, Alex come here and give me a hug!" Si Kian ang unang tumalon sa lap ko at yumakap sa akin, at nasa likod lang si Alex. Kapag nasa braso ko ang dalawang lalaki, pakiramdam ko pinagpala ako.

”Mommy”

”Yes Alex ”

"Gusto kong makita ang leon," sabi niya.

"Gusto ko ring makita ang leon! Please mommy. please" sabi ni Kian.

"Ah, ang aking mga matamis na lalaki ay hindi ko kaya ngayon. Mayroon akong malaking business meeting. Pero sa weekend, isasama kita. Kung gusto mo pwede tayong manood ng lion movie mamayang gabi." Gusto ko sanang magpahinga ng isang araw pero napakaraming gagawin ngayon.

“Ay! Mommy, pwede bang kumain din tayo ng popcorn?"

"Syempre, kaya natin Kian"

”Ngayon kailangan mong ipangako sa akin na magiging mabuti ka at makinig sa iyong yaya, walang away, walang hiyawan at makinig sa sinasabi sa iyo ni anna. Maaari mo bang ipangako sa akin iyon?" Tumingin ako sa mga anak ko at hinihintay ang sagot nila.

”Yes mommy ”

”Good Alex”

"Pwede mo ba akong ipangako kay Kian?"

"Yes mommy"

"Yan ang mga anak ko. Well, kailangan kong pumasok sa trabaho, maaari ba akong makipaghalikan? Hindi? tapos kailangan kitang halikan” My boys love this! I lean in and kiss Kian on the cheek tapos kilitiin ko siya. Gustung-gusto kong marinig ang kanilang munting tawa. Pinihit ko ang ulo ko at ganoon din ang ginawa kay Alex.

"My sweet boys, mahal kayo ni mommy. Be good now” ibinaba ang mga lalaki at sinenyasan silang maupo sa mesa.

"Ngayon boys kumain na kayo"

"Bella Pinaghandaan kita ng almusal, dalhin mo ang bag, at huwag mong kalimutang kainin ito."

"Salamat, Anna! anong gagawin ko kung wala ka? Tawagan mo ako kung meron"

"Oo naman Bella, drive safe!"

Kapag umalis ako at isinara ang pinto pakiramdam ko pinagpala ako na magkaroon ng aking mga lalaki at Anna sa aking buhay. Si Anna ay nasa kanyang singkwenta at may kaunting pagkakahawig sa aking ina. Hindi ko alam kung saan ako lulugar kung hindi ko siya nahanap bilang yaya ko. Lahat ng naitulong niya sa akin sa mga taon na ito, hindi ko kaya na wala siya.

Kapag nagmamaneho ako papunta sa trabaho, hindi ko mapigilang isipin ang sarili kong pamilya. Mahigit limang taon na rin simula nung nakita ko sila. Nanay at tatay ko, lolo ko. Hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na magpaalam. Hindi kailanman nagkaroon ng pagkakataong magpaliwanag. Sana makita na nila ako ngayon, makilala sina Kian at Alex.

Upang makita na hindi na ako ganoong sirang batang babae, ngunit sa halip ay isang matagumpay na babae sa karera na may malaking kumpanya! Ang Taglamig. co.

Naalala ko yung araw na nalaman kong buntis ulit ako parang kahapon lang. Hindi ko mapigilang titigan ang positive pregnancy test na may halong damdamin. Nagulat ako, natatakot na maranasan muli ang lahat. Ganap na nag-iisa. At natatakot. Alam ko na kapag nalaman ng mga Andersson ang tungkol sa sanggol, aalisin nila ito sa akin sa araw na ito ay ipinanganak at malamang na mawala ako o papatayin pa ako.

Hinding-hindi ko hahayaang mangyari iyon.

May layunin na naman ang buhay ko, hanggang sa huling hininga ko poprotektahan ko ang baby ko! Kailangan ko ng tulong para tumakbo at mawala nang walang bakas.

Alam kong hindi ko masasabi ang totoong dahilan at walang makakaalam nito. Maliban sa kapatid ko, kailangan ko ang tulong niya. Ang pag-uusap ay isa sa pinakamahirap na naranasan ko.

Malamang dinurog ko ang puso ng kapatid ko noong araw na iyon!

Dati sobrang higpit naming magkapatid. Mas matanda lang siya sa akin ng dalawang taon at lagi siyang nandiyan para sa akin, at lagi akong nandiyan para sa kanya.

"Belle, pakiusap. Pag-isipang muli ang iyong desisyon. We can protect you, no one will harm you again” Nakita ko ang pag-aalala sa mga mata niya.

“Hindi Theo, wala akong choice. hindi ako pwedeng manatili”

“Bakit? Hiwalay na kayo. Wala nang natitira sa iyo na maaaring kailanganin ni Andersson"

“May something kuya! Ngunit walang sinuman ang makakaalam tungkol dito. Kailangan mong mangako sa akin na hindi ko sasabihin kahit kanino. Kahit ang pamilya namin. hinding-hindi lalabas ang sikretong ito!”

"Belle, ano ba? Tinatakot mo ako ngayon"

"Ipangako mo sa akin, Theo!"

"Oo pangako sayo Belle"

"Kailangan mong tuparin ang iyong pangako"

"Gagawin ko si Belle! Hanggang sa huling hininga ko"

"Theo .... buntis ako"

“Ano?”

"Nalaman ko ito ilang araw na ang nakakaraan, kaya nakikita mong hindi ako maaaring manatili! Kailangan kong protektahan ang baby ko. Kapag nalaman ng mga Andersson na kukunin nila sa akin ang aking sanggol kapag ito ay ipinanganak, at malamang na aalisin ako."

"Pero Belle!" Nakita ko ang sakit sa mga mata niya sa sinabi ko. Sa pagtingin sa aking kapatid ay nakikita ko ang kanyang pagkatalo, alam niyang tama ako. There is no way I would win in court if it comes to that. Ang mga Andersson ay may lahat ng tao sa lungsod sa paligid ng kanilang mga daliri. Matatalo ako bago pa man ako tumuntong sa korte. Wala akong ibang choice kundi tumakbo. Walang makakapagtanggol sa akin at alam niya iyon.

"Ate"

“Huwag kuya, huwag mong sabihin. Kailangan kong gawin ito at alam mo rin." Inilapit ng kapatid ko ang distansya sa pagitan namin at inakbayan ako. Yung yakap! Hinding hindi ko ito makakalimutan. Hinawakan niya ako ng mahigpit, para maramdaman ko ang nararamdaman niya.

Nakatayo lang kami doon, tahimik.

Parehong naiintindihan kung ano ang ibig sabihin nito.

“Tulungan na kita ate, anong plano mo?”

"Kailangan kong umalis sa bansang ito nang walang bakas, at isang bagong pagkakakilanlan"

"Makikita pa ba kita?"

”Sana nga kuya, balang araw na magarantiya ko ang kaligtasan ko at ng baby ko ay babalik ako. Hindi ako titigil sa pakikipaglaban para sa atin"

"Tutulungan kita sa anumang paraan na magagawa ko. Bigyan mo ako ng isang linggo, at magkakaroon ako ng bagong pagkakakilanlan para sa iyo at isang plano sa labas ng bansa”

“Salamat, kuya! Alam kong mahihirapan ang pamilya natin, pero wala kang masasabi sa kanila. kaya lang na buhay ako at hindi nila ako maaaring hanapin o sabihin tungkol sa aking pagkawala. Ikaw na bahala sa kanila” Sa ngayon ay tumutulo na ang mga luha ko at halos hindi na ako makapagsalita.

"Sige ate, sana may ibang paraan"

"Gusto ko yan"