Kabanata 2

Silas pov

Isang buwan na ang nakalipas simula nang maglaho si Isabella ng parang bula.

Nakaupo ako sa aking opisina sa kumpanya ng aming pamilya na Andersson Co, nakikinig kay Damien, na aking head ng security. Ang report niya as usual walang balita kay Isabella.

”Gaano ba kahirap ang pinapagawa ko?! Hindi siya pwedeng basta na lang maglaho, Damien!” Hindi ko mapigilan ang galit ko. Alam kong ginagawa ni Damien ang lahat para mahanap siya.

"Silas, ginagawa namin ang lahat para mahanap kung nasaan siya, pero wala siyang bakas na iniwan pagkatapos niyang umalis sa sementeryo."

"Paano ang kotse?" Tanong ko, pero sigurado akong sasabihin niya sa akin kung may nakita sila.

"Walang surveillance film sa car dealership kung saan namin nakita ang kotse, sabi lang nila ay isang lalaki ang nagbebenta ng sasakyan sa kanila." Bumuntong hininga ako at pinadaan ko ang mga daliri ko sa buhok ko, isa nanamang dead end.

"Ang account sa kanyang maintenance ay hindi pa rin nagagalaw Damien, ano ang kanyang ikinabubuhay?" since the divorce, nilagay ko na yung maintenance niya sa account niya pero hindi niya nagamit yung card niya.

"Tiyak na may tumulong sa kanya o kailangan nating mapagtanto ang posibilidad na siya ay patay na si Silas"

“HINDI! Hindi pwede!! Hindi siya maaaring mamatay. " I bark out the words. I can't even think about the possibility she's dead, she just can't be!

“Tumahimik ka Silas! Ginagawa namin ang lahat ng aming makakaya ngunit kailangan mong mapagtanto na posible ito."

“Alam kong ikaw si Damien. Pero hindi ako susuko sa kanya hangga't hindi mo ako nakikitang patunay na patay na siya. Umalis ka na sa opisina ko! Kailangan kong mapag-isa"

”Yes Silas ” Tumayo si Damien at lumabas. Nang isara niya ang pinto ay hindi ko na ito mahawakan pa. Sa sobrang galit, itinapon ko sa pinakamalapit na pader ang nasa kamay ko. Tumama ang phone ko sa dingding at nadurog ito. Bumuntong hininga ako at isinandal ang ulo ko sa mga kamay ko.

Mahal ko, belle ko!

Inilabas ko ang aking drawer sa opisina at kinuha ang larawan mula sa araw ng aming kasal. Ang kanyang matingkad na berdeng mga mata ay diretsong nakatingin sa camera, napakaganda niya sa puting damit at sa kanyang blond na buhok na humahampas sa kanyang likuran. Para siyang anghel sa matamis niyang ngiti. Maaari akong malunod sa mga mata na iyon, at ako ay naging. Apat na taon kong tinitigan ang mga mata na iyon. Alam kong mula sa unang araw na nakita ko siya sa bulwagan ng aming paaralan ay siya na ang kalahati ko.

Senior na ako at kasisimula pa lang niya ng high school. Ang ngiti niya ang nagpakilig sa akin ng tuluyan. At nang sa wakas ay sinabi niyang oo sa pakikipag-date sa med, nasa cloud nine ako. Hindi natuwa ang lolo ko sa pakikipag-date ko sa kanya, umaasa lang siyang lalago kami pero hindi nangyari iyon. Sa halip, mas lumakas ang aming pagmamahalan. At siya ang aking kaluluwa, ang hangin na aking nilalanghap. Buong buhay ko! Nine months lang kaming kasal dahil sa f**cking clause na iyon at lolo. Alam kong hindi siya sang-ayon sa akin pero hindi ko akalain na magagawa niya iyon.

Nawala sa aking pag-iisip nagulat ako ng may kumatok sa pinto ng opisina ko. Ibinaba ko ang litrato sa aking drawer at isinara ito.

"Come in" sigaw ko.

Pumasok sa opisina ko si dad Marcus.

“Hi Silas! Sabi niya at pumunta sa desk ko.

"Hi tatay"

"Bakit hindi mo sinasagot phone mo? Hinihintay na tayo ni lolo sa opisina niya! I sigh heavily, ayokong makita ang matandang iyon.

"It's laying there" sabay turo sa phone sa sahig.

"Kung gayon dapat kang kumuha ng bago," sabi niya at tumawa.

"Pero hindi ako pupunta, dad! Hinding-hindi ako papayag sa mga hiling niya! NEVER!" Alam ko kung ano ang gusto ng masamang matandang iyon.

"Alam ko anak! Hindi ito tama sa iyo. Gagawin namin ni Inay ang lahat para matulungan ka. I'm so sorry sa lahat ng nangyari, tayong dalawa!" Nakikita ko ang sakit sa mga mata ng aking ama at alam kong parehong nalulungkot ang aking mga magulang sa nangyari.

"Alam kong ikaw nga at nagpapasalamat ako sa lahat ng ginawa mo para sa akin"

"Ayaw naming makita kang dumaan dito, may bago ka bang bakas ng Belle?" lagi silang nagtatanong at nagsisikap na tumulong sa tuwing kaya nila.

“Hindi! Ginawa na ni Damien ang lahat ng kanyang makakaya ngunit wala ni isang bakas sa kanya”

"May tumulong sa kanya, pero bakit siya tumakas? Don't you think it is strange" tanong niya sa kanina ko pa iniisip tungkol sa sarili ko.

"Alam kong labis siyang nasaktan sa lahat ng nangyari"

"Oo naiintindihan ko rin... pero bakit kailangan niyang mawala ng walang bakas?" tumingin sa akin ang tatay ko at nakita kong nawala siya sa pag-iisip.

”I don’t know, baka gusto niyang mapag-isa at walang makakahanap sa kanya. Baka natatakot siya na maabutan ko siya, at tama siya” Hinding-hindi ako makalayo sa kanya kahit pinagbantaan niya ako.

"I just think it is a little extreme," sabi ni dad at tumingin sa labas ng bintana.

"Hindi ko siya masisisi! After everything that happened I wouldn’t want to see me also” tracing my hand down my face I start to feel a headache.

"Well, kahit anong desisyon mong gawin, kasama mo kami!"

"Alam kong ikaw yun"

”Pero isipin mo na lang, Kung aalis ka sa kumpanya ay mas mahirap siyang hanapin, at sa huli ay ipapaubaya sa iyo ni lolo ang kumpanya. At malamang na malapit na at magagawa mo na ang lahat ng gusto mo”

”I have thought about it” Alam kong mas madaling manatili sa kumpanya at hanapin siya. Ngunit sa anong presyo?

”Well let’s go and see what the devil wants then Dad” Pagtayo ko sa upuan ko naglakad ako papunta sa pinto, nasa likod lang si dad. Ito ay isang pagpupulong na hindi ko gusto, sa palagay ko ang diyablo ay may ilang mga bagong hinihingi. Sinira na ni lolo ang lahat!

At kung may makita man akong ebidensya na may kinalaman siya sa pagkawala ni Belle ay pipilitin ko ang kanyang huling hininga mula sa kanya!

Nakarating kami sa labas ng pinto ng opisina niya at binuksan ito. Sa loob ay si lolo Isac na nakaupo sa likod ng mesa ng kanyang opisina na may ngiti sa mukha, at dalawa sa mga abogado ng kumpanya na nakaupo sa sofa.

Hindi ito magandang senyales.

"Umupo ka, marami tayong pag-uusapan"