Chapter 1: ANG PAG-GUHO NG KANYANG MUNDO

    Hindi makapaniwala si Allie Miranda sa nakita niya. Tumigil ang mundo sa harap ng eksenang tumambad sa kanya sa loob ng condo ni Jimpson. Nakaupo siya sa harap ng pinto, nanlalata, ang mga palad ay nanginginig habang hawak ang cellphone na naglalaman ng mga ebidensiyang hindi niya kailanman inakalang makikita niya.

Ang kanyang pinakamamahal na boyfriend na si Jimpson Perez at ang matalik niyang kaibigan na si Xendra de Guzman—hubo’t hubad, magkayakap sa kama na tila walang iniintindi sa mundo.

"Jimpson... Xendra…" Ang boses niya ay halos pabulong lamang, parang hindi niya kayang buuin ang mga salita. Tila naubos ang lakas niya sa pagkabigla.

Nagising si Jimpson sa tunog ng kanyang pangalan. Mabilis siyang bumangon mula sa kama at hinila ang kumot para itakip sa kanyang katawan. Samantalang si Xendra ay nanatili lamang sa kama, walang kahihiyan, at bahagyang ngumisi pa habang tinitingnan si Allie.

“Allie... I-I can explain,” nauutal na wika ni Jimpson habang nilalapitan siya.

“Explain?” Inulit ni Allie ang salita, ngunit puno ng hinanakit at pagdududa. Ang kanyang boses ay gumaralgal.

“Ano pa ang kailangang ipaliwanag dito, Jimpson? Maliwanag pa sa sikat ng araw kung ano ang ginawa ninyo.”

Humakbang siya paatras habang ang mga luha ay nagsimula nang bumagsak sa kanyang mga pisngi.

“Allie, please… Hindi mo naiintindihan,” mariing sabi ni Jimpson, pilit siyang inaabot.

“Hindi ko naiintindihan? Jimpson, ang akala ko, mahal mo ako!” sigaw niya.

“At ikaw, Xendra! Paano mo nagawang traydorin ako? Best friend kita! Tayo ang dapat nagtutulungan, hindi nagkakasakitan!”

Tumayo si Xendra, ang ekspresyon sa kanyang mukha ay malamig, tila walang pakialam.

“Huwag mong gawing drama, Allie. Kung tutuusin, ikaw naman ang may kasalanan kung bakit napunta sa akin si Jimpson. Hindi mo siya kayang gawing masaya.”

Napasinghap si Allie sa mga salitang iyon, tila sinaksak siya ng isang punyal sa dibdib. Tumayo siya nang tuwid at tinignan si Jimpson sa mata.

“Tama ba ang sinabi niya, Jimpson? Ako ba ang dahilan? Kaya mo ako niloko?”

Hindi makatingin nang diretso si Jimpson. Nanatiling tahimik ang lalaki, ngunit ang pananahimik na iyon ang sumagot ng lahat para kay Allie.

Tumalikod si Allie at mabilis na tumakbo palabas ng condo. Hindi na niya alintana ang mga tingin ng ibang tao sa hallway. Ang kanyang isip ay magulo, puno ng sakit at galit. Nang makalabas siya sa building, agad siyang sumakay sa kanyang sasakyan at doon tuluyang bumuhos ang kanyang emosyon.

Sa mga sumunod na araw, pakiramdam ni Allie ay parang nabubuhay siya sa isang masamang panaginip. Sa opisina, pilit niyang iniwasan ang mga tanong ng mga katrabaho niya tungkol sa relasyon nila ni Jimpson. Sa bahay, halos ayaw niyang lumabas ng kanyang kwarto. Lahat ng bagay na dati’y nagbibigay ng saya sa kanya ay naglaho.

Isang gabi, habang tahimik siyang nakaupo sa kanyang kama, tumunog ang kanyang cellphone. Napakunot ang kanyang noo nang makita ang pangalan ni Moana, ang isa pa niyang kaibigan.

“Moana,” mahinang bati niya.

“Allie! Bakit hindi ka sumasagot sa mga tawag ko? Nababalitaan ko na lang ang nangyari mula sa iba!” ani Moana, puno ng pag-aalala.

Napabuntong-hininga si Allie. “Pasensya na. Hindi ko pa kaya... ang lahat.”

“Hindi ka pwedeng magkulong na lang sa bahay, Allie. Alam kong masakit, pero hindi pwedeng hayaan mong kainin ka ng sakit. Halika, lumabas tayo. Birthday ng isa sa mga kaibigan ni Red. Magkikita-kita kami sa bar. Kailangan mong gumalaw at huminga.”

“No, Moana. Hindi ko kaya...”

“Please, Allie. Para ito sa’yo. Hindi mo kailangang mag-party. Kahit andun ka lang para magrelax. Huwag mong ipagdamot sa sarili mo ang pagkakataong makalimutan siya.”

Napapikit si Allie. Alam niyang may punto si Moana. Simula nang mangyari ang lahat, hindi pa siya nagkaroon ng pagkakataong magpahinga mula sa bigat ng kanyang nararamdaman.

“Sige,” mahinang tugon niya.

Kinabukasan, natagpuan ni Allie ang sarili niya sa isang bar—isang lugar na hindi niya inaasahang mapupuntahan niya. Ilang beses siyang napaisip kung tama ba ang desisyon niyang sumama kay Moana.

“Relax ka lang, Allie,” sabi ni Moana habang hinahawakan ang kamay niya. “Wala namang masama sa pagtakas sandali.”

Sa gilid ng bar, isang grupo ng kalalakihan ang nag-iinuman. Sa gitna nila ay si Red, ang boyfriend ni Moana, at ang kaibigan nitong si Blake Zander Zaavedra. Agad na napansin ni Blake ang presensya ni Allie.

“Who’s she?” tanong ni Blake kay Red habang tinititigan si Allie mula sa malayo.

“She’s Moana’s best friend,” sagot ni Red na may ngiti. “And yes, single na siya.”

Nagtagpo ang kanilang mga mata. Tumama ang tingin ni Allie kay Blake, at sa sandaling iyon, parang huminto ang oras.

Sa gitna ng ingay at ilaw ng bar, hindi maalis ni Blake ang tingin niya kay Allie. May kung anong humila sa kanya upang lumapit. Hindi siya sigurado kung ang lungkot na nakikita niya sa mga mata nito o ang tahimik na aura na tila sinisigaw na kailangan siya ng kausap.

"Red, introduce me," utos niya sa kaibigan habang umiinom ng alak.

"Sure, pero huwag mong guluhin ‘yan. Mabait si Allie, at nasaktan siya kamakailan," sabi ni Red na parang paalala.

"I don't intend to hurt her. I just want to talk."

Samantala, si Allie ay tila nawawala pa rin sa sarili. Bagama’t nasa gitna siya ng masiglang paligid, nararamdaman niyang hindi siya nararapat sa lugar na iyon. Ngunit nang tumabi sa kanya si Moana, nagsimula siyang magrelax nang bahagya.

“Allie, may magpapakilala sa’yo,” ani Moana na may malikot na ngiti sa labi.

Bago pa man makatanggi si Allie, narinig niya ang boses ng isang lalaking magiliw at punong-puno ng kompiyansa.

“Hi, I’m Blake. And you must be Allie.”

Napatingin si Allie kay Blake, at sandaling natahimik. Ang kanyang malalim na boses ay nagbigay sa kanya ng kakaibang pakiramdam. Ang mga mata nito ay seryoso ngunit tila nagsasabi na kaya niyang unawain ang lahat ng sakit na nararamdaman niya.

“Allie,” mahina niyang sagot, pilit angiti.

“Alam kong hindi tayo magkakilala, pero mukhang kailangan mo ng kausap,” sabi ni Blake habang nakatingin nang diretso sa kanya. “Care to join me for a drink?”

Sa kabila ng kanyang pag-aalinlangan, natagpuan ni Allie ang sarili niyang nakaupo sa mesa ni Blake. Tahimik niyang iniinom ang cocktail na binigay nito habang ang lalaki naman ay masinsinang nakikinig sa bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig.

“Hindi ko alam kung paano ko nalagpasan ang mga araw na ‘to,” biglang sabi ni Allie. Ang mga mata niya ay puno ng lungkot, ngunit sa tono ng kanyang boses, naroon din ang pagsusumikap na bumangon.

“You’re stronger than you think,” sagot ni Blake.

“Minsan, ang mga taong pinakamalapit sa atin ang unang nananakit sa atin. Pero hindi ibig sabihin nun ay tapos na ang laban. You just have to keep going.”

Napatingin si Allie sa kanya. Hindi niya inaasahan na ang isang estranghero ay kayang magbigay ng ganoong klaseng kasiguraduhan sa gitna ng kanyang sakit.

“Bakit mo ginagawa ‘to?” tanong ni Allie. “Hindi mo naman ako kilala.”

Ngumiti si Blake, isang ngiting may halong lungkot. “Maybe because I know how it feels. Hindi ka nag-iisa, Allie. And sometimes, ang kailangan lang natin ay may makinig sa atin.”

Sa gabing iyon, hindi na namalayan ni Allie ang oras. Ang usapan nila ni Blake ay tila naging isang oasis sa kanyang magulong isip. Hindi niya kailanman inakalang ang simpleng gabi na iyon ay magiging simula ng isang bagay na magbabago ng kanyang buhay.

Nang magpaalam na si Blake, nag-iwan ito ng isang piraso ng papel sa mesa. “Call me if you ever need someone to talk to again,” sabi niya bago siya tumayo at umalis.

Pagkaalis ng lalaki, tinignan ni Allie ang papel. Naroon ang numero ng telepono ni Blake, at isang simpleng mensahe: "You’re not alone."

Habang pauwi, hindi maiwasan ni Allie ang mag-isip tungkol sa gabing iyon. Ang lungkot na nararamdaman niya ay tila nabawasan, kahit papaano. Hindi niya alam kung anong meron sa presensya ni Blake, ngunit alam niyang iba ito.

Pagkatapos ng ilang araw, nagising si Allie na may kakaibang sigla. Bagama’t ang sakit ay naroon pa rin, tila may liwanag na nagsisimula nang bumalik sa kanyang mundo. Hawak ang papel na iniwan ni Blake, matagal niya itong tinitigan bago nagpasya.

Tumawag siya.