Chapter 4: Ang Pag-aalinlangan sa Puso

  Ang malamig na simoy ng hangin ay sumasalubong kay Allie habang naglalakad siya pauwi mula sa coffee shop kasama si Blake. Tahimik silang dalawa, ngunit hindi iyon nangangahulugan na walang nagaganap.

Sa ilalim ng katahimikan, tila nag-uusap ang kanilang mga puso—mga tanong, mga pag-aalinlangan, at mga damdaming hindi pa nila lubos na maipaliwanag.

“Salamat sa gabing ito,” sabi ni Blake habang tumigil sila sa harap ng taxi na naghihintay.

“I hope this helped, kahit papaano.”

Ngumiti si Allie, kahit medyo alanganin. “It did. Thank you din, Blake.”

Ngunit sa loob-loob niya, hindi niya maiwasang magtanong. Ano ba ang ibig sabihin ng lahat ng ito? Siya ba’y tunay na handang buksan muli ang kanyang puso, o takot pa rin siyang muling masaktan?

Pag-uwi ni Allie, tumingin siya sa salamin sa kanyang kwarto. Ang kanyang repleksyon ay parang estranghero—isang babaeng naghahanap ng direksyon, ng kasiguraduhan.

“Bakit parang ang gulo-gulo?” tanong niya sa sarili habang pinupunasan ang kanyang mukha. Sa bawat araw na dumadaan, parang lalong nagiging malabo ang kanyang mga desisyon.

Binuksan niya ang kanyang cellphone at nakita ang isang bagong mensahe mula kay Blake.

"I had a great time tonight. Hope to see you again soon."

Saglit siyang nag-isip bago sumagot.

"Thank you. I’ll let you know."

Kinabukasan, habang nasa opisina, hindi mapigilan ni Moana na tanungin si Allie tungkol sa nangyari kagabi.

“So, kumusta naman ang ‘coffee date’ niyo ni Blake?” tanong nito, puno ng interes habang sumisimsim ng kape.

“It’s not a date, Moana,” sagot ni Allie, halatang naiinis sa tono ng kaibigan. “Nag-usap lang kami.”

“Sure,” sagot ni Moana, ngumisi. “Pero parang iba ang ngiti mo ngayon ah. Iba ang glow, Allie.”

Nagkibit-balikat si Allie. “Maybe I’m just trying to be okay. Wala namang masama doon, di ba?”

“Exactly!” sabi ni Moana. “At kung si Blake ang makakatulong sa’yo para maging masaya ulit, why not? He seems like a good guy, Allie. Give him a chance.”

Ngunit ang bawat salita ni Moana ay parang tinik sa isipan ni Allie. Alam niyang tama ang kaibigan, ngunit bakit ganoon kahirap magtiwala muli?

Sa paglipas ng linggo, unti-unting naging bahagi si Blake ng araw-araw na buhay ni Allie. Nagte-text ito ng mga simpleng tanong— “Kumusta ka?” o "Have you eaten?”—at kahit paano, nagdadala iyon ng ngiti sa kanyang mga labi.

Ngunit may mga gabi na hindi maiwasan ni Allie na maalala si Jimpson. Ang mga alaala nila, ang mga pangako nito na hindi tinupad. Minsan, naiiyak siya nang hindi niya namamalayan, ngunit agad din niyang pinupunasan ang kanyang luha.

“Hindi ka na dapat umiiyak, Allie,” bulong niya sa sarili. “Tapos na iyon. Hindi na babalik.”

Isang araw, nagulat si Allie nang biglang sumulpot si Blake sa opisina. Nakasuot ito ng isang simpleng polo shirt at dark jeans, ngunit agaw-pansin pa rin ang presensya nito.

“Allie,” tawag nito mula sa pintuan ng lobby.

“Blake? Anong ginagawa mo dito?” tanong niya, halatang nagulat.

“Sinusundo ka. May gusto akong ipakita.”

“Ha? Ngayon?”

“Oo, ngayon. Huwag kang mag-alala, hindi ito formal. Come on,” sabi ni Blake, nakangiti.

Napilitan si Allie na sumama, kahit hindi niya alam kung ano ang pinaplano ng lalaki. Habang nasa kotse, tahimik lang sila, ngunit ramdam ang kuryosidad ni Allie.

“Blake, saan ba tayo pupunta?” tanong niya.

“Malapit lang,” sagot nito. “Trust me.”

Pagdating nila sa isang maliit na parke na tahimik at puno ng mga puno, bumaba si Blake at inalalayan si Allie. Sa gitna ng parke, may isang simpleng bench na nakaharap sa isang maliit na lawa.

“Gusto ko lang ipakita sa’yo ang lugar na ito,” sabi ni Blake habang naupo sila sa bench. “Whenever I feel lost or overwhelmed, pumupunta ako dito. It helps me think.”

Tumingin si Allie sa paligid. Ang katahimikan ng lugar ay nagbibigay ng kakaibang kapayapaan.

“Maganda nga dito,” sabi niya habang nakangiti.

“Alam mo, Allie,” simula ni Blake, “lahat tayo may mga sugat na dala. Pero hindi ibig sabihin nun na hindi na tayo pwedeng maging masaya ulit. Minsan, kailangan lang nating bigyan ang sarili natin ng pagkakataon.”

Tumingin si Allie kay Blake, at sa unang pagkakataon, naramdaman niyang totoo ang sinasabi nito. Ngunit ang tanong niya sa sarili, kaya ba niyang tanggapin ang alok na pagkakataon?

Habang papauwi sila, biglang nagtanong si Blake.

“Do you think you’ll ever forgive him?”

Natigilan si Allie. Alam niyang ang tinutukoy nito ay si Jimpson.

“Hindi ko alam,” sagot niya sa mahinang boses. “Siguro, darating din ang araw na kaya ko. Pero hindi pa ngayon.”

Tumango si Blake. “That’s okay. Take your time. Hindi naman kailangang madaliin.”

Sa sandaling iyon, naramdaman ni Allie na sa kabila ng lahat, may taong handang maghintay para sa kanya.

Pagkatapos ng gabing iyon, mas naging bukas si Allie sa posibilidad ng pagkakaibigan nila ni Blake. Nagkaroon sila ng mas maraming oras na magkasama—mula sa simpleng coffee dates hanggang sa pagpunta sa mga lugar na hindi pa napupuntahan ni Allie. Unti-unti, naramdaman niya na kahit paano, may liwanag sa dulo ng madilim na lagusan ng kanyang puso.

Ngunit sa likod ng lahat ng ito, may natitirang tanong: kaya ba niyang magmahal muli?