Chapter 2: Isang Tawag, Isang Simula

Tahimik na nakatingin si Allie sa screen ng kanyang cellphone habang nagri-ring ang tawag niya kay Blake. Sa bawat tunog ng ring, nararamdaman niyang bumibilis ang tibok ng kanyang puso. Hindi niya alam kung tama ba ang ginagawa niya, ngunit sa kabila ng lahat, naroon ang hangaring marinig ang boses ng lalaking nagbigay sa kanya ng kahit bahagyang liwanag noong gabing iyon.

“Hello?” Malalim at kalmado ang boses na sumagot mula sa kabilang linya.

Bahagyang napasinghap si Allie bago siya nagsalita. “Hi, Blake. Si... si Allie ito.”

“Allie.” Napansin niya ang ngiti sa boses nito, bagama’t hindi niya ito nakikita. “I didn’t think you’d call. How are you?”

Saglit siyang tumigil, tila iniisip kung ano ang tamang sagot. “I’m... surviving, I guess. Naalala ko lang ang sinabi mo noong gabing iyon. Na hindi ako nag-iisa. Kaya heto, tumawag ako.”

“Good. That’s what I wanted you to remember.” Tumigil si Blake sandali bago nagsalita muli.

“Do you have plans today?”

Nagulat si Allie sa tanong. “Wala naman. Bakit?”

“Why don’t we grab a coffee? Or maybe lunch, if you’re free?”

Nagdalawang-isip si Allie. Hindi niya inaasahan na aabot sa puntong ito ang usapan nila. Ngunit sa kabila ng kanyang alinlangan, naramdaman niyang gusto niyang pumayag.

“Sige,” mahinang sagot niya. “Sabihin mo kung saan at kailan.”

Pagdating ni Allie sa café na sinabi ni Blake, agad niyang nakita ang lalaki. Nakatayo ito malapit sa entrance, nakasuot ng simpleng puting polo shirt at dark jeans. Kahit sa simpleng kasuotan, hindi maitatanggi ang kanyang presensya—matangkad, makisig, at may aura ng kumpiyansa na tila palaging alam ang kanyang ginagawa.

Ngumiti si Blake nang makita siya. “Hey. I’m glad you came.”

“Thanks for inviting me,” sagot ni Allie habang inaayos ang strap ng kanyang shoulder bag.

Pumwesto sila sa isang mesa malapit sa bintana. Habang hinihintay ang kanilang order, nagsimula silang mag-usap.

“So,” panimula ni Blake, “tell me more about yourself, Allie. Kung anuman ang gusto mong i-share.”

Napaisip si Allie. Marami siyang gustong sabihin, pero hindi niya alam kung saan magsisimula.

“Well... I’m a graphic designer. I work for a marketing agency. Most days, I just stay at home or at work. Hindi ako sanay sa mga ganitong... social things.”

Napangiti si Blake. “Hindi halata. You carry yourself well, kahit noong una kitang nakita.”

Namula si Allie sa sinabi nito. “Hindi naman. Actually, I was feeling really lost that night.”

“Pero andito ka ngayon. That’s what matters.”

Habang lumalalim ang usapan, napansin ni Allie na napakadaling kausap ni Blake. Hindi niya kailangang pilitin ang sarili niyang magsalita. Tila natural lamang na magbukas siya ng mga bagay na matagal na niyang kinikimkim.

“Nalaman ko na niloloko ako ng boyfriend ko sa condo niya mismo,” diretsong sabi ni Allie, tila sinusukat ang magiging reaksyon ni Blake.

Tumango si Blake, ngunit hindi ito nagpakita ng kahit anong panghuhusga. “That’s tough. I’m sorry you had to go through that.”

“Masakit. Lalo na dahil... yung babae, best friend ko.” Nangingilid ang luha sa mga mata ni Allie, pero agad niyang pinunasan ang mga ito.

“Pero siguro nga, kailangan kong tanggapin na hindi lahat ng tao na mahal mo ay mamahalin ka rin pabalik sa paraang inaasahan mo.”

“Holding on to that pain won’t help you, Allie,” sabi ni Blake habang nakatingin nang diretso sa kanya.

“Let it hurt for now, but don’t let it define you. Ang mga sugat, gumagaling din.”

Tahimik si Allie. May bigat sa kanyang dibdib, pero nararamdaman niyang may sinseridad ang bawat salitang binibitawan ni Blake.

Pagkatapos ng kanilang coffee meeting, nagpasya silang maglakad-lakad sa parke malapit sa café. Doon, mas nagkaroon sila ng pagkakataong mag-usap tungkol sa mas magagaan na bagay—mga paboritong pagkain, pelikula, at lugar na gustong puntahan.

“Kung bibigyan ka ng pagkakataong maglakbay kahit saan, saan mo gustong pumunta?” tanong ni Blake.

“Greece,” sagot ni Allie nang walang pag-aalinlangan.

“Lagi kong gustong makita ang mga white-washed buildings at ang dagat sa Santorini. E ikaw?”

“Japan,” sabi ni Blake. “Gusto kong maranasan ang cherry blossoms at ang kultura nila.”

Napangiti si Allie. Sa unang pagkakataon matapos ang maraming linggo, naramdaman niyang may konting saya na bumabalik sa kanya.

Sa pagtatapos ng araw, sinamahan ni Blake si Allie sa kanyang kotse.

“Thanks for today,” sabi ni Allie habang binubuksan ang pinto ng sasakyan.

“Anytime,” sagot ni Blake. “Remember, you’re not alone. And if you ever need someone to talk to, you know how to reach me.”

Ngumiti si Allie, at bago siya sumakay, sandali siyang tumigil. “Blake?”

“Yes?”

“Bakit mo ginagawa ‘to? You don’t even know me.”

Tumingin si Blake sa kanya, seryoso ang mukha. “Sometimes, we meet people at the right time. I don’t know what this is yet, Allie, but I’m willing to find out. And I hope you are, too.”

Habang nagmamaneho pauwi, napaisip si Allie sa mga sinabi ni Blake. Hindi niya alam kung anong meron sa pagitan nila, pero isang bagay ang sigurado siya—unti-unti na niyang nararamdaman ang liwanag na matagal na niyang hindi nakita.