HINDI NA NAG-IWAS ng mga mata si Rohi nang makita niyang bumakat pa ang malusog na dibdib ni Daviana nang bahagyang gumalaw siya at nagbago ng pwesto ng kanyang higa. Tumagilid na siya paharap sa may banda niya. “Tsk, kung mapagsamantala lang ako o ang mga nasamahan niya na hindi kilala, paniguradong napariwara na ang buhay niya, kulang na ang katawan niya pagkagising niya dahil ganito siya.” turan ni Rohi habang pinagmamasdan pa rin siya.Maya-maya pa ay patingkayad siyang lumapit sa kama. Hinila na ang comforter upang ibinalot na iyon sa katawan niyang nakaramdam na ng lamig. Pagkaraan pa ng ilang minutong pagtayo doon ay tumalikod na rin siya upang umalis na. Hindi niya kailangang bantayan ito hanggang umaga. Safe na safe na ito sa kinaroroonang silid.NANG SUMUNOD na araw, nagising na lang si Daviana nang dahil sa sobrang sakit ng ulo niya. Para iyong nilalagare at nahahati na sa dalawa. Dahan-dahan siyang bumangon ng kama ngunit muli siyang napahiga nang makaramdam ng labis na p
NAPUNO NG KURYUSIDAD ang mga mata ni Daviana. Hindi niya na masundan kung ano ang sinasabi ng binatang nasa harapan niya. “Sobrang nalasing ako…” aminadong turan niya na pilit inaalala kung may iba pa siyang nagawa ngunit wala naman siyang matandaan, “At since lasing ako nakatulog ako doon sa bar. Dinala mo ako dito sa hotel keysa iuwi mo ako sa dorm ko. Ganun ang nangyari hindi ba?”Hindi sumagot si Rohi. Tinaasan lang siya ng isang kilay nito. Naupo na ito sa sofa ngunit may kaunting distansya pa rin naman sa kanya. Sinundan ni Daviana siya ng tingin. Pinanood ng dalaga ang ginawa nitong marahang paglagok ng tubig mula sa basong kanyang tangan doon. Nakaramdam ng inis ang dalaga sa attitude nitong ipinapakita. Maano bang sagutin nito ang tanong niya dahil wala talaga siyang maalala kahit anong piga ang gawin niya sa isipan niya. “Rohi? Bakit hindi ka magsalita?”Totoo naman iyon. Nagising na lang siya sa kama at natagpuan ang kanyang sarili sa ibabaw ng kama. Nang igala niya ang m
HINDI MA-PROSESO NANG maayos ni Daviana ang mga sinasabi ng kanyang kaibigan. Hindi niya rin alam. Ang huling kita nilang dalawa ay noong inaaya siya nitong kumain sila ng breakfast. Mula noon ay never na itong komontak sa kanya. Kung kaya naman hindi niya rin alam kung paano nito nalaman na nasa bar siya. Imposible namang sasabihin iyon ni Rohi, hindi sila magkabati. Wala silang maayos na relasyon ng binata. Kung sakali man na nagkausap sila ni warren, hindi niya talaga iyon matandaan. Wala ito sa alaala niya eh. “Pasensya na Anelie kung nadamay ka pa. Ako na ang bahala sa kanya.” “Naku, ayos lang naman. Wala iyon. Maliit na bagay. Sanay na ako. Ang mahalaga ay ayos ka lang at hindi ka napahamak diyan sa pagpunta mo ng bar kung totoo man na pumunta ka talaga.” anitong mahinang natawa, nangunot ng muli ang noo ni Daviana dahil wala namang nakakatawa sa sinabi niya. Ganunpaman ay hindi na lang niya ito sinita at baka awayin pa siya at paulanan na naman ng mga katanungan. “Pero alam m
PROBLEMADONG HINDI UMALIS sa kinatatayuan niya si Daviana. Iniisip kung paano sasabihin sa binata ang next na pabor na kanyang hihilingin. Napansin iyon ni Rohi ngunit hindi niya pinag-ukulan ng pansin. Muli niyang dinampot ang kanyang cellphone upang doon ibaling ang atensyon ngunit muli iyong naibaba ng binata nang muling magsalita si Daviana. “Hmm, Rohi nakakahiya man pero pwede rin ba akong makahiram ng damit? Ang baho ng suot ko kaya kahit maligo ako kung ito ang muli kong isusuot, hindi mawawala ang amoy ng alak…” Walang anumang naging reaction doon si Rohi ngunit sa kanyang isipan ay napamura na siya. Hindi man lang niya iyon naisip kanina, e ‘di sana nabilhann niya ang dalaga ng extra na damit. “Pasensya na ha? Alam kong doble-dobleng abala na ang ginagawa ko sa’yo dito.”Humakbang si Rohi papasok ng kanyang silid. Hindi sinagot si Daviana kung mapapahiram niya nga ba ito o hindi. Inasahan na ni Daviana na baka wala itong maipapahiram sa kanya. Kung mayroon ay di sana suma
NAPALUNOK NA NG laway si Daviana. Matinding kumabog na ang dibdib niya. Hindi na niya maitago ang pamumutla ng mukha at pangangatal ng kanyang labi. Nag-aalala siya na baka may mas malala pa siyang nagawa. Pakiramdam niya ay hihimatayin na siya oras na malaman niya na mas nakakahiya rin iyon. “A-Anong ibig mong sabihin diyan, Rohi?” Tiningnan na siya ni Rohi nang malalim. Iniisip kung itutuloy pa niya ang pagsasabi dito ng mga nagawa nito habang nasa ilalim ng espiritu ng alak. Halata namang hindi siya handa roon. Baka mamaya kapag sinabi niyang nagsuka ito, hindi lang basta nagsuka kundi sinukahan siya nito ay habangbuhay na itong mahiya sa kanya. Ayaw naman niyang mailang ito at palaging isipin ang pagkakamaling nagawa niya. Ani nga nito, wala siyang maalala sa mga nangyari. Naniniwala naman siya. Hindi ito magsisinungaling doon.“Baka mamaya maisipan mo pang tumalon mula sa itaas ng building kung malalaman mo pa ang iba.” Muling nasamid si Daviana dahil malakas ang kutob niyang
NAPUNO NA NG pag-aalala ang isipan ni Daviana, baka masaktan niya ang damdamin ng binata. Nagmalasakit lang naman siya sa kanya. Wala namang masama doon sa kanyang ginawa eh. Huwag naman niya sanang isipin na may masama siyang intensyon o minamaliit niya ang kakayahan nito. “Okay, tinulungan mo na ako noon sa pamamagitan ng pera. Inalaagan naman kita kagabi. Sa tingin ko ayos na iyon. Fair na. Quits na. Hindi mo na kailangan pang tumanaw sa akin ng utang na loob sa mga ginawa ko. Kalimutan mo na iyon. Wala ka ng utang sa akin na kailangan mong pagbayaran at suklian.”Napahinga na doon nang maluwag si Daviana ngunit may agam-agam pa rin sa kanyang damdamin. Parang may kulang. Pakiramdam niya ay malaki pa rin ang utang na loob niya sa binata kahit na sinabi na nitong okay na iyon. Hindi sapat dito ang perang ibinigay niya kapalit ng dalawang beses nitong walang pag-aalinlangan na pagtulong sa kanya. Ganunpaman ay hindi na niya isinatinig dahil paniguradong hindi nito magugustuhan kung
NAKAHINGA NA NANG maluwag si Rohi, unti-unting lumuwag na rin ang kanyang hawak sa manibela. Gumaan ang pakiramdam niya ng malamang at least, pinapaniwalaan siya ng dalaga. Sa sobrang saya niya hindi niya napigilang umangat ang gilid ng kanyang labi. Facial reaction ni Rohi na hindi nakaligtas sa paningin ni Daviana na sa sandaling iyon ay nakatitig pa rin sa mukha ng binata Binabasa kung nagsasabi ba ito ng totoo ang o ini-echos niya lang ang naging sagot niya sa kanya para bilugin pa ang ulo niya.“Anong nakakatawa, Rohi?” hindi na napigilan ni Daviana na itanong sa kanya. Nakita niyang bahagyang ngumisi ito kanina at para sa kanya ay sobrang estranghero noon. Curious siyang malaman kung bakit ito biglang napangisi nang sabihin niyang naniniwala siya.“Wala. Hindi naman ako tumatawa ah?” “Anong hindi? Ngumisi ka kaya. Huwag mo akong gawing bulag. Nakita ko ‘yun!”Hindi siya sinagot ni Rohi na biglang bumalik ang dati nitong itsura na walang anumang emosyon roon. Good mood na ang n
NAPAKURAP NA ANG mga mata ni Daviana sabay kunot ng kanyang noo. Hindi nagustuhan ng dalaga ang paraan ng pagsasalita ng lalaki sa kanya na parang ang laki ng kasalanan niya. Itinikom niya ang bibig habang tiningnan ang kaibigan na sulyapan ang likod ng humarurot na sasakyan. Muli niyang ibinaling ang tingin kay Daviana na alam niyang mayroong naghatid kahit pa tahasan nitong itanggi iyon. Hindi siya maniniwala sa babae kaya huwag siya nitong gawing tanga dahil hindi siya maniniwala sa kahit na anong kasinungalingan ang sabihin nito sa kanya. Nagagalit siya dahil natututo na rin itong maglihim ngayon.“Nakita mo bang mayroon? Nasaan?” maang-maangang tanong ni Daviana sa kanya, nungkang umamin siya na ang half-brother niya iyon. Malamang lalong magwawala si Warren kapag nalaman niya. “Wala...”“Daviana Policarpio, ano bang nangyayari sa’yo ha?! Natuto ka na 'ring magsinungaling ngayon?!” anitong tinawag na siya sa buong pangalan, alam niyang galit na ito kapag ganito na ang tawag sa ka