NARAMDAMAN NA NG dalaga na tila may kayakap siya. Hindi lang iyon, feeling niya ay may naririnig siyang mabilis na pintig ng puso doon na animo ay nakikipagkarera. Inilabas pa ng alak ang nakatagong pagnanasa sa katawan ni Daviana na hindi batid ng dalaga na mayroon pala ang katawan niya. Parang may sariling buhay na gumalaw ang kanyang isang kamay na awtomatikong yumakap sa katawan ni Rohi. Iyon ang naging dahilan upang manigas bigla ang katawan ng binata na hindi inaasahang gagawin niya iyon.“D-Daviana…” untag niya sa pangalan nito upang kunin na ang atensyon doon.Sinubukan ni Rohi na tanggalin ang braso nitong nakayakap ngunit sa halip na matanggal ay ikinuskos pa ni Daviana ang kanyang pisngi sa kanyang dibdib na hindi niya namalayang sumandal na pala doon. Para itong pusang naglalambing sa kanyang amo upang bigyan ng pagkain at treats habang nakapikit ang mga mata. Wala pa ring pakialam sa mga nangyayari sa paligid niya. Nakagat na ni Rohi roon ang kanyang labi. “Alam mo ba? I
KINALADKAD NA NI Rohi ang hinang-hina na dalaga papasok ng banyo upang linisin ang kanyang sarili. Habang hinuhugasan ng binata ang kamay niya ng tubig upang hilamusan sana ang babaeng kasama nang mahimasmasan na ito ay paulit-ulit pa siyang mahinang napamura sa isipan niya. Gigil na gigil siya sa kaibigang nag-ayang magtungo sila sa bar. Umigting pa ang panga ni Rohi nang makita ang inosenteng mukha ni Daviana sa kanyang gilid. Prenting nakatayo at hinihintay ang gagawin niya rito.“Ito ang sinasabi ko sa'yo eh, iinom-inom ka hindi naman pala kaya ng katawan mo! Feeling strong, hindi pa naubos ang isang baso ng tequilla tumba ka na noon kaagad.” hindi na napigilan na sabihin ni Rohi iyon nang tingnan pa ng galit na mata ang hitsura ng suot niyang damit sa harapan ng salamin.Sinubukan niyang linisan ang kanyang katawan kahit pa diring-diri na siya sa amoy nito at hitsura. Buong buhay niya ay ngayon lang din niya naranasan ang masukahan ng ganito. Ang dami pa naman nitong kinain na mg
HINDI NA NAG-IWAS ng mga mata si Rohi nang makita niyang bumakat pa ang malusog na dibdib ni Daviana nang bahagyang gumalaw siya at nagbago ng pwesto ng kanyang higa. Tumagilid na siya paharap sa may banda niya. “Tsk, kung mapagsamantala lang ako o ang mga nasamahan niya na hindi kilala, paniguradong napariwara na ang buhay niya, kulang na ang katawan niya pagkagising niya dahil ganito siya.” turan ni Rohi habang pinagmamasdan pa rin siya.Maya-maya pa ay patingkayad siyang lumapit sa kama. Hinila na ang comforter upang ibinalot na iyon sa katawan niyang nakaramdam na ng lamig. Pagkaraan pa ng ilang minutong pagtayo doon ay tumalikod na rin siya upang umalis na. Hindi niya kailangang bantayan ito hanggang umaga. Safe na safe na ito sa kinaroroonang silid.NANG SUMUNOD na araw, nagising na lang si Daviana nang dahil sa sobrang sakit ng ulo niya. Para iyong nilalagare at nahahati na sa dalawa. Dahan-dahan siyang bumangon ng kama ngunit muli siyang napahiga nang makaramdam ng labis na p
NAPUNO NG KURYUSIDAD ang mga mata ni Daviana. Hindi niya na masundan kung ano ang sinasabi ng binatang nasa harapan niya. “Sobrang nalasing ako…” aminadong turan niya na pilit inaalala kung may iba pa siyang nagawa ngunit wala naman siyang matandaan, “At since lasing ako nakatulog ako doon sa bar. Dinala mo ako dito sa hotel keysa iuwi mo ako sa dorm ko. Ganun ang nangyari hindi ba?”Hindi sumagot si Rohi. Tinaasan lang siya ng isang kilay nito. Naupo na ito sa sofa ngunit may kaunting distansya pa rin naman sa kanya. Sinundan ni Daviana siya ng tingin. Pinanood ng dalaga ang ginawa nitong marahang paglagok ng tubig mula sa basong kanyang tangan doon. Nakaramdam ng inis ang dalaga sa attitude nitong ipinapakita. Maano bang sagutin nito ang tanong niya dahil wala talaga siyang maalala kahit anong piga ang gawin niya sa isipan niya. “Rohi? Bakit hindi ka magsalita?”Totoo naman iyon. Nagising na lang siya sa kama at natagpuan ang kanyang sarili sa ibabaw ng kama. Nang igala niya ang m
HINDI MA-PROSESO NANG maayos ni Daviana ang mga sinasabi ng kanyang kaibigan. Hindi niya rin alam. Ang huling kita nilang dalawa ay noong inaaya siya nitong kumain sila ng breakfast. Mula noon ay never na itong komontak sa kanya. Kung kaya naman hindi niya rin alam kung paano nito nalaman na nasa bar siya. Imposible namang sasabihin iyon ni Rohi, hindi sila magkabati. Wala silang maayos na relasyon ng binata. Kung sakali man na nagkausap sila ni warren, hindi niya talaga iyon matandaan. Wala ito sa alaala niya eh. “Pasensya na Anelie kung nadamay ka pa. Ako na ang bahala sa kanya.” “Naku, ayos lang naman. Wala iyon. Maliit na bagay. Sanay na ako. Ang mahalaga ay ayos ka lang at hindi ka napahamak diyan sa pagpunta mo ng bar kung totoo man na pumunta ka talaga.” anitong mahinang natawa, nangunot ng muli ang noo ni Daviana dahil wala namang nakakatawa sa sinabi niya. Ganunpaman ay hindi na lang niya ito sinita at baka awayin pa siya at paulanan na naman ng mga katanungan. “Pero alam m
PROBLEMADONG HINDI UMALIS sa kinatatayuan niya si Daviana. Iniisip kung paano sasabihin sa binata ang next na pabor na kanyang hihilingin. Napansin iyon ni Rohi ngunit hindi niya pinag-ukulan ng pansin. Muli niyang dinampot ang kanyang cellphone upang doon ibaling ang atensyon ngunit muli iyong naibaba ng binata nang muling magsalita si Daviana. “Hmm, Rohi nakakahiya man pero pwede rin ba akong makahiram ng damit? Ang baho ng suot ko kaya kahit maligo ako kung ito ang muli kong isusuot, hindi mawawala ang amoy ng alak…” Walang anumang naging reaction doon si Rohi ngunit sa kanyang isipan ay napamura na siya. Hindi man lang niya iyon naisip kanina, e ‘di sana nabilhann niya ang dalaga ng extra na damit. “Pasensya na ha? Alam kong doble-dobleng abala na ang ginagawa ko sa’yo dito.”Humakbang si Rohi papasok ng kanyang silid. Hindi sinagot si Daviana kung mapapahiram niya nga ba ito o hindi. Inasahan na ni Daviana na baka wala itong maipapahiram sa kanya. Kung mayroon ay di sana suma
NAPALUNOK NA NG laway si Daviana. Matinding kumabog na ang dibdib niya. Hindi na niya maitago ang pamumutla ng mukha at pangangatal ng kanyang labi. Nag-aalala siya na baka may mas malala pa siyang nagawa. Pakiramdam niya ay hihimatayin na siya oras na malaman niya na mas nakakahiya rin iyon. “A-Anong ibig mong sabihin diyan, Rohi?” Tiningnan na siya ni Rohi nang malalim. Iniisip kung itutuloy pa niya ang pagsasabi dito ng mga nagawa nito habang nasa ilalim ng espiritu ng alak. Halata namang hindi siya handa roon. Baka mamaya kapag sinabi niyang nagsuka ito, hindi lang basta nagsuka kundi sinukahan siya nito ay habangbuhay na itong mahiya sa kanya. Ayaw naman niyang mailang ito at palaging isipin ang pagkakamaling nagawa niya. Ani nga nito, wala siyang maalala sa mga nangyari. Naniniwala naman siya. Hindi ito magsisinungaling doon.“Baka mamaya maisipan mo pang tumalon mula sa itaas ng building kung malalaman mo pa ang iba.” Muling nasamid si Daviana dahil malakas ang kutob niyang
NAPUNO NA NG pag-aalala ang isipan ni Daviana, baka masaktan niya ang damdamin ng binata. Nagmalasakit lang naman siya sa kanya. Wala namang masama doon sa kanyang ginawa eh. Huwag naman niya sanang isipin na may masama siyang intensyon o minamaliit niya ang kakayahan nito. “Okay, tinulungan mo na ako noon sa pamamagitan ng pera. Inalaagan naman kita kagabi. Sa tingin ko ayos na iyon. Fair na. Quits na. Hindi mo na kailangan pang tumanaw sa akin ng utang na loob sa mga ginawa ko. Kalimutan mo na iyon. Wala ka ng utang sa akin na kailangan mong pagbayaran at suklian.”Napahinga na doon nang maluwag si Daviana ngunit may agam-agam pa rin sa kanyang damdamin. Parang may kulang. Pakiramdam niya ay malaki pa rin ang utang na loob niya sa binata kahit na sinabi na nitong okay na iyon. Hindi sapat dito ang perang ibinigay niya kapalit ng dalawang beses nitong walang pag-aalinlangan na pagtulong sa kanya. Ganunpaman ay hindi na niya isinatinig dahil paniguradong hindi nito magugustuhan kung
LUMIWANAG AGAD ANG mukha ni Warren sa sinabing iyon ni Daviana. Oo nga naman, si Daviana iyon kaya ano ang pinag-aalala niya at mga makamundong iniisip niya sa kaibigan. Imposible na may mangyari agad sa kanila nang ganun kabilis. Hindi ito kaladkaring babae na kapag inaya ay magpapaubaya. Siya nga hindi pa nagagawa iyon sa nobya niyang si Melissa, malamang hanggang halikan lang din sila at hawak. Ngunit panandalian lang ang reaction niya sa sunod na sinabi ni Daviana na alam niyang may kahulugan. Kahulugan na kahit hindi niya isipin ay nagsusumiksik iyon sa kanyang noon pa man ay maruming isipan.“At kung sakali mang mabuntis niya nga ako, ano namang problema doon? Hindi ko kailangang mag-alala o ma-stress sa pag-iisip. Alam kong hindi naman ako pababayaan ni Rohi dahil responsable siya!”Napaawang na ang bibig ni Warren. Hindi niya ito inaasahan. Hindi kaya tama ang hula niya na may namagitan na nga sa kanila? Pero paano iyon nangyari? Hindi ganun si Daviana. Pinapahalagahan nito an
ILANG SEGUNDONG NATAHIMIK si Warren at huminga nang malalim. Ilang beses niya iyong pinag-isipan. Sa palagay niya ay hindi naman magiging masama ang labas ng offer niya. Pabor pa nga iyon sa dalaga.“Let them perfunctorily deal with the engagement first, and then make plans?” patanong nitong sagot na ang na nagpagusot pa ng mukha ni Daviana, “I mean hayaan natin mangyari ang engagement saka tayo magplano ng ibang kailangan nating gawin. Ibigay natin ang gusto nila para matapos na ang lahat ng ito.”Galit na nanlaki na ang mga mata ni Daviana. Kung makapagsalita ang lalaki akala mo ganun lang kadali ang mga pinagsasabi nito. Well, ano pa nga bang aasahan niya sa lalaking ito na spoiled at walang alam. Malamang iniisip nito na kaya niyang makuha ang anumang bagay na gustuhin, including na siya doon.“Hindi mo kailangang mabalisa, Viana. Makinig kang mabuti sa akin. Engagement pa lang naman ito at hindi pa naman tunay na kasal na may papel tayong legal na panghahawakan. Pwede namang hang
HINDI NAGSALITA SI Daviana kung kaya naman nilingon na siya ni Warren. Hindi nakaligtas sa mga mata ng lalaki ang mga mata ng dalaga na mapula na naman at anumang oras ay muling mapapaiyak. Malalim na siyang napahinga. Hindi niya mabasa kung ano ang naglalakbay sa kanyang isipan ng mga oras na iyon.“Umiiyak ka na naman ba?” Iniiwas ni Daviana ang kanyang mukha. Pilit niya iyong itinago dito dahil alam niyang aasarin na naman siya nito. Sino ba namang hindi maiiyak? Patung-patong ang problema niyang kinakaharap ngayon.“Sabihin mo na ang gusto mong sabihin. Nagmamadali ako.” sa halip ay sagot ni Daviana, hindi niya binigyan ng pagkakataong maasar siya ni Warren. “Gaano ba ka-importante iyan? Bilisan mo!” Napakurap na ng kanyang mga mata si Warren. Medyo nabastusan sa naging kasagutan ng dati niyang kaibigan. Pagod ang mga mata niya itong tiningnan ngunit wala pa rin iyong naging karampot na epekto kay Daviana na halatang wala ng pakialam sa kanya. May kung anong guwang na sa puso ni
BAKAS SA MGA mata ng dalaga na sobrang litong-lito na siya. Pilit niya lang kinalamay ang kanyang sarili para magmukhang kalmado pa rin kahit na ang kaloob-looban niya ay unti-unti ng gumugulo. Nagugulo. Hindi na alam ang gagawin at mga sasabihin ay pinili na lang niyang manahimik. Masyadong nagulo ang kanyang isipan ng sinabi ng kanyang ina. Malakas ang naging impact ng mga salita nito sa kanya tungkol sa nobyo. Hindi niya tuloy mapigilan na tanungin ang kanyang sarili kung gaano niya nga ito kakilala? Hindi lang iyon. Sa punto ng pananalita ng kanyang ina. Alam niya kung ano ang tinutumbok noon. Sadya ba talagang kailangan niyang makipaghiwalay kay Rohi? Hindi niya kaya. Sobrang mahal niya ang binata.“Hindi ka pa rin naman nakaka-graduate. Mahaba pa ang panahong lalakbayin mo anak. Anuman ang iyong desisyon, huwag kang magmadali upang gawin iyon. Isipin mo ulit mabuti ang mga desisyon mo sa buhay. Isa pa ay bata ka pa naman. Masyado pang bata. Marami pa ang mangyayari sa'yo basta h
HINDI MATANGGAP NG damdamin at parang sasabog na ang isipan ni Daviana sa sinabing iyon ng ina. Hindi niya lubos maisip na ganun ang hangarin ng kanyang nobyo. Maaring tama nga ito ng kanyang hinuha, pero malakas pa rin ang kanyang paniniwala na hindi iyon kayang gawin ni Rohi. Mabuting tao ang kanyang nobyo. Sobrang mahal na mahal din siya nito kaya bakit naman siya nito sasaktan at paiiyakin?“Alalahanin mo na ang buong pamilya ng Gonzales ay may ayaw sa kanya. Si Carol at Warren ang sobrang nanakit sa kanyang damdamin lalo na noong bata pa siya. Si Welvin na kanyang ama at si Don Madeo rin na halatang walang pakialam sa existence niya. Sa palagay mo ba ang isang taong tulad ni Rohi na may masalimuot na karanasan sa kanyang kabataan ay magiging mapagparaya at bukas-palad na patatawarin na lang ang lahat ng mga taong nanakit sa kanya?” muling iwan ng mga katanungan sa isipan ni Daviana ng kanyang inang si Nida, “Walang ganun Daviana, lahat ng tao ay mayroong hangganan ang pasensya.”
PARANG HINIHIWA NA ang puso ni Daviana sa mga salitang iyon ng ina na para bang pinagtatabuyan o tinatakwil siya ng araw na iyon, pero ang totoo gusto lang nitong maging maayos ang buhay niya. Ayaw na ni Nida na maranasan ng anak ang kahirapan sa piling ni Danilo. Gusto niyang mamulat doon ang anak. At ang mga salitang iyon ay ang kanyang tanging instrumento upang ipakilala sa kanya ang katotohanan.“Mag-aral ka pa rin, huwag mo iyong kakalimutan at pipiliing itigil. Magtapos ka. I-pursue mo ang mga pangarap mo. Kung kinakailangan mong tumigil muna para makapag-ipon ng mga gagastusin, gawin mo. Huwag ka lang babalik sa bahay. Naiintindihan mo, Viana? Hindi iyon ang magandang option sa ngayon.”Hilam na sa luha ang mga mata ni Daviana. Ilang beses siyang umiling. Masama na naman ang loob niya pero batid niyang may punto naman ang kanyang ina. Tama ito, nais nitong suportahan ang gusto niya.“Sorry Viana, kasalanan ko ang lahat kung kaya nagkaroon ka ng amang kagaya niya. Okay naman siy
PUMASOK NA SI Daviana sa loob samantalang tumigil naman sa paghakbang papalayo si Warren. Muling bumalik at sumandal lang sa pader malapit sa pinto ng ward upang hintayin doon si Daviana. Naisip niya na kapag iniwanan niya ito doon ay baka takasan lang siya nitong bigla. Hindi niya pa naman alam kung saan ito namamalagi ng sandaling iyon. Nakaramdam siya ng lungkot. Naninibago. Sobrang laki ng ipinagbago ng kaibigan mula ng lumayas ito. Parang hindi na ito ang kaibigan na kanyang minahal dati.“Kasalanan mo rin naman ‘yun, Warren…” paninisi niya sa kanyang sarili habang huminga na ng malalim.Maingat na isinara ni Daviana ang pintuan ng ward. Napabaling ng tingin doon si Nida nang marinig na may pumasok sa loob mula sa kabilang direksyon ng kama kung saan siya nakaharap. Ganun na lang ang gulat niya nang makitang ang anak iyon na si Daviana. Nagtama ang mga mata nilang tila nagkagulatan.“M-Mom…”Naglakbay ang mga mata ni Daviana sa kabuohan ng ina mula sa dextrose na nakatusok sa kam
NAPATIGIL NA SI Nida sa pagsasalita nang makita ang reaction ni Warren. Maya-maya pa ay pinili na lang lumabas ng lalaki na lingid sa kaalaman ng Ginang ay hinanap ang doctor na naka-duty sa emergency room upang magtanong at makibalita lang sa lagay ni Nida. Hindi mapigilan ang pagkagulat na lumarawan sa mukha ni Warren ng sabihin ng doctor na binugbog ang Ginang base sa natamong sugat.“It was probably caused by domestic violence. There are many such injuries na dinadala sa hospital na ito.”Biglang sumagi sa isip ni Warren ang ginawang paglayas ni Daviana, iyon marahil ang dahilan kung bakit nabugbog ng ama ng dalaga ang kanyang ina. Pinag-isipang mabuti ni Warren kung ipaapalam niya ba iyon sa kaibigan. Paniguradong kapag ginawa niya iyon, tiyak na lulutang si Daviana at pupunta. Hindi nito magagawang tiisin ang sariling ina. Ganunpaman, bigla siyang tinubuan ng konsensiya. Baka malaman ng kanyang ama na pumunta siya doon, at baka magkagulo lang silang muli at maipahamak niya si Da
SINAMAAN PA SIYA ng tingin ni Danilo na kulang na lang ay ibalibag ang katawan sa sahig.“Your son was killed by you, you said I was useless, and you, as a woman, don't you feel that you are a failure too for not protecting him? Hindi ka marunong maging isang ina, Nida!”The dead baby was the deepest wound buried by everyone in the Policarpio family. Most of the time, they avoided talking about it. But Danilo tore open this wound. The person who hurt the most was Nida. How could a father feel real? Siya ang dinudugong nakaratay sa ibabaw ng kama sa hospital. Siya ang nakakaramdam ng mga galaw nito sa loob ng sinapupunan niya. Siya ang lahat. Naiyak na si Nida nang dahil doon. Matagal na kinimkim niya ang sama ng loob at ngayong muli itong nabuksan, para siyang bumalik sa nakaraan na pilit na niyang kinakalimutan dahil bilang ina ay masakit din iyon.“Wala ka na talagang konsensya. Sa akin mo na lang lahat sinisisi kahit na alam mo sa sarili mong isa ka sa may kasalanan kung bakit si