Maginhawa ang buhay ko noon sa Laguna kasama ang mga magulang ko. Iyong tipong binibigay nila lahat ng gusto ko, mga pangangailangan ko at kahit ang mga bagay na hindi ko naman hinihingi sa kanila. Maraming naiinggit na mga kaedad ko sa kung anong meron ako.
Pero ang hindi nila alam, hindi ako masaya sa buhay kong ito. Hindi batayan sa 'kin ang materyal na nabibigay sa 'kin ng mga magulang ko para maging masaya. Ang tanging bagay lang na gusto ko ay magkaroon kami ng bonding nina Mommy't Daddy, pero wala eh.
Hanggang dumating 'yong puntong kinailangan kong lumipat sa puder ng Lola ko dahil sa mga trabahong tinahak nila. Pareho silang politicians, Mayor si Daddy habang kapitana naman si Mommy. Busy sila masyado at hindi nila ako nabibigyan ng sapat na oras at atensyon... mas pinili nilang kay Lola na lang ako manirahan pansamantala.
Kaya heto ako ngayon, after a couple of years, babalik sa puder nila dahil sa isang pangyayaring gusto kong kalimutan. At ang pag-alis ang nakikita kong paraan para makalimot.
"Apo, sigurado ka bang aalis ka?" nakangusong tanong sa 'kin ni Lola habang pababa ako sa hagdan hila-hila ang mga maleta ko.
"Lola, wala na po akong ibang pagpipilian eh... baka po sa pag-alis ko magiging mas maayos na po ang buhay ko," sagot ko kay Lola bago ako humarap sa kaniya.
Kitang-kita ko sa mga mata ni Lola na nangingilid ito sa luha. Parang may kamay na humaplos sa puso ko nang unti-unting nalaglag ang kaniyang mga luha sa pisngi niya.
"Ipangako mong dadalawin mo ako, Apo. Mami-miss kita," ani Lola at niyakap ako nang mahigpit.
"Pangako po, Lola. Pangako po. Mahal na mahal kita Lola ko," malungkot na tugon ko sa kaniya at niyakap siya pabalik.
Narinig ko pang humikbi si Lola sa balikat ko bago pa niya ako binitawan sa mahigpit niyang pagyakap.
"Mag-iingat ka, Apo." paalala niya sa akin habang papalabas kami ng bahay.
"Opo, Lola. Kayo rin po... mag-ingat po kayo rito."
Tanging ngiti at tango lang ang sinagot niya. Hinalikan ko pa muna siya bago ako naglakad papalabas ng gate.
Bawat hakbang ko ay ang bigat-bigat. Lilisanin ang bahay na naging saski sa paglaki ko ay ang pinakamahirap na naging desisyon ko, pero kailangan eh. Kinawayan ko pa si Lola bago ako sumakay sa kotse nina Mommy na nagsundo at maghahatid sa akin sa Calamba sa Laguna.
Panay ang tingin ko sa labas ng bintana ng kotse habang nag-uunahang malaglag ang mga luha ko. Mahina akong napahikbi. Hindi ko mapigilan ang sarili kong maluha tuwing pumapasok sa isip ko ang mga magaganda't masasakit na ala-ala ko rito sa Batangas. Pero sana sa pag-alis kong ito, magiging mapayapa na ang buhay ko sa piling ng mga magulang ko sa Calamba. Sana.
Hindi ko namalayang nakatulugan ko ang pag-iyak. Hindi ko alam kung ilang segundo, minuto o oras akong nakatulog basta namalayan ko na lang na nasa Laguna na pala kami.
"Kuya Dan, malapit na ba tayo?" tanong ko sa driver naming si Kuya Dan.
"Malapit na po, Maam. Mga ilang minuto na lang po."
"Ah, okay po," nakangiti kong tugon dito.
Ibinalik ko na lang sa labas ng bintana ang paningin ko. Akmang ipipikit ko na naman ang mga mata ko nang tumunog ang cellphone ko. Tumatawag sa 'kin si Thalia.
It's Nathalia Gozon, in short Thalia. My bestfriend.
"Raya, where the hell are you? Kanina pa ako naghihintay sa'yo rito sa park," anang bestfriend ko sa kabilang linya.
"Nasa Laguna na ako, Thalia."
Natigilan ito bago magsalita ulit. "Umalis ka na? Ba't di mo sinabi sa 'kin, Raya?" halata sa boses nito ang pagkadismaya niya sa 'kin.
"Sorry, Thalia. Ayoko kasing makita kang umiyak pag-alis ko. Baka hindi ako makatuloy sa pag-alis."
"Pero sana sinabi mo, Raya. Hindi itong umalis kang hindi ako nakapagpaalam sa 'yo nang maayos."
"I'm sorry... sorry, Thalia."
"Eh, ano pa nga bang magagawa ko? Andyan ka na, eh. Mag-ingat ka na lang diyan, Raya. Ingatan mo ang sarili mo at walang Nathalia na mag-aalaga sayo diyan. Basta kapag may problema... tawagan mo ako, ha?" aniya sa naiiyak na boses.
"Opo. Ikaw din diyan, Thalia. Mag-ingat ka," sagot ko sa kaniya bago ko pinatay ang tawag.
Thalia is a good friend of mine. She's like a sister to me. Bestfriends kumbaga. She's very sweet to me and frank at the same time. She never praise me for who I am but she motivates me for who I am not. Siya 'yong tipo na kapag tinitignan niya ako sa mata, malalaman na niyang may problema ako o wala. Hindi niya ako kinukulit about sa mga problema ko, sa halip ay binibigyan niya ako ng mga advise.
Ilang segundo ring namayani ang katahimikan sa loob ng kotse bago nagsalita si Kuya Dan.
"Andito na tayo, Maam." Lumabas siya ng kotse at pinagbuksan ako ng pinto.
"Salamat po," ani ko bago lumabas.
Bumuntonghininga muna ako habang nakatingin sa malaking bahay na nasa harapan ko. Hindi ko aakalaing babalik ako rito sa bahay na ito paglipas ng ilang taon. Bumukas bigla ang gate ng bahay namin na nagbalik sa 'kin sa reyalidad.
Iniluwa nito ang butihin kong ina. As usual, my mother stands with her back straight with poise and grace. Lumapit ito sa gawi ko at ngumiti nang matamis.
"Hey baby. Come here, give me a hug." Ibinuka ni Mommy ang mga braso niya sa akin.
Hindi ko itinatanggi na miss na miss ko na si Mommy. Madalas lang silang dumalaw sa 'kin sa Batangas kaya hindi na ako nag-aksaya pa ng segundo... inisang hakbang ko lang ang pagitan naming dalawa at niyakap siya nang mahigpit.
"I miss you, Mom," nakangiting tugon ko sa kaniya.
"I miss you too, baby." Niyakap din ako pabalik ni Mommy at bakas sa boses niya ang lubos na kasiyahan.
Panandalian kong nakalimutan ang problemang dala-dala ko nang mayakap ko si Mommy. Humiwalay siya ng yakap sa 'kin at bahagyang hinila ako papasok ng bahay.
"Alam kong pagod ka sa biyahe, so magpahinga ka muna sa room mo at magluluto muna ako ng mga favorite food mo. Okay?" nakangiting sabi sa 'kin ni Mommy.
"Okay po."
Hinalikan ko muna siya sa pisngi bago patakbong pumunta sa may hagdanan patungong second floor kung nasaan ang kwarto ko. Pero bago pa ako umapak sa unang baitang ng hagdanan, nilingon ko muna si Mommy na patungong kusina.
"Mommy, where's Daddy po pala?"
Nilingon ako ni Mommy at ngumiti sa 'kin bago sumagot. "May meeting sila ngayon ni Governor, Anak. Maya-maya andito na 'yon, so pahinga ka muna bago dumating ang Daddy mo."
"Okay po," nakangiting sagot ko sa kaniya bago ko mabilis na tinahak ang daan patungo sa silid ko.
Pagbukas ko nang pinto, bumungad sa 'kin ang malaki kong kama, makintab na sahig at maayos na pagkaka-organize ng mga gamit. Halatang pinaghandaan ni Mommy ang pag-uwi ko. Kasi last time na tulog ko rito ay ang dumi nito— that was last christmas.
Lumundag ako sa kama at doon na naman nanumbalik ang mga problema ko. Ipinikit ko na sana ang mga mata ko nang biglang nag-flash doon ang pangyayaring naging dahilan kung bakit ako umalis ng Batangas... kung bakit ako nasaktan.
Nanunubig na naman ang aking mga mata kaya tumingin na lang ako sa kisame para mapigilang maluha na naman. Ilang buwan na ang nakalipas nang nangyari 'yon pero fresh pa rin sa 'kin na para bang nangyari lang ito kahapon.
Dahil na rin siguro sa pagod, biglang bumigat ang mga talukap ko dahilan para makatulog na ako nang tuluyan.
Nagising na lang ako dahil pakiramdam ko ay may tumatapik sa 'kin. Pagmulat ko sa mga mata ko, bumungad sa 'kin ang mga nakangiting mukha nina Mommy at Daddy.
"WELCOME HOME RAYA!" Sigaw nilang pareho at may dala-dala pang cake.
Raya Digo "Bakit ka ba lumipat dito sa Laguna?" anang kaibigan kong si Keith. Almost 2 months na akong nandito sa Laguna. Simula no'n, nakasanayan na namin ni Keith ang lumabas every Sunday. Bonding na rin, gano'n. Nandito kami ngayon sa paborito naming coffee shop na malapit lang sa village namin. Linggo ngayon kaya lumabas kaming dalawa. Wala rin naman akong ginagawa sa bahay at siya naman ang kasama ko kaya okay lang. Sumimsim pa muna ako ng kape bago ko siya sinagot. "Because I want to." "Naku! Kung ako ikaw, do'n na lang ako sa Batangas, maganda rin naman do'n, hindi ba?" "Kung naranasan mo lang ang mga pinagdaanan ko sa Batangas, Keith... sigurado akong aalis ka rin do'n at dito rin ang bagsak mo." Iyan sana ang isasagot ko sa kaniya pero huwag na lang pala, baka kasi tanong lang siya nang tanong. Mahal pa naman laway
Kinabukasan, maaga akong nagising. Pagtingin ko sa orasan na nasa side table ng kama ko, 5:11 am pa lang. Hindi pa siguro umalis sina Mommy't Daddy. Hindi na ako nagsayang pa ng oras kakahilata sa kama, agad akong naligo at ginawa ang iba ko pang ritwal. Wala pa akong school uniform so nagsuot muna ako ng white t-shirt tucked inside my high-waisted mom jeans, partnered with white sandals.Pababa ko sa hagdan, nakita ko si Keith na nakaupo na sa sala kasama si Daddy."Hi Raya. Good morning," nakangiting bati sa akin ni Keith nang nakita niya ako."Good morning din."Lumapit ako gawi nila at umupo sa tabi ni Daddy."Good morning, Dad." Hinalikan ko pa sa pisngi si Daddy."Good morning too, Baby. How's your sleep?""Hindi ko po alam, tulog po ako, eh."Narinig ko pang mahinang tumawa si Keith habang si Daddy naman.
Natapos ang pang-umaga naming klase na puro ako pagpapakilala sa mga lecturer ko. Masasabi kong maganda naman silang makitungo sa mga estudyante rito.Actually, lahat ng nandito ay naaayon sa plano ko. Gusto ko kasing mag-aral nang mapayapa at sa tingin ko... nasa tamang paaralan ako.Iyong mga estudyanteng nakakasalubong namin ay ngumingiti sa 'kin, which is strange for me. Hindi naman kasi ganito ang mga estudyante sa former school ko.Tinatahak namin ngayon ni Keith ang pasilyo patungong canteen. Dito raw kami kakain para ma-try ko ang mga pagkain nila rito.Punong-puno ng estudyante ang canteen pagkapasok namin ni Keith. Lahat ng tables ay occupied na rin.Hinawakan ako ni Keith sa kamay at hinila papunta sa kanang bahagi ng canteen. Huminto kami sa table kung saan nakaupo na do'n sina Franzen at Jaypee— iyong dalawang nagpakilala sa 'kin kanina."H
Kapag nabo-bored ako, kadalasang ginagawa ko ay gumagawa ako nang blog kung ano ang mga ginagawa ko ngayong araw at pinopost ko sa social media accounts ko para memories na rin.Andito kami ngayon sa room, 1:41 pm na pero wala pa ring pumapasok na Lecturer. Walang nakakaalam kung bakit pero mukhang pabor naman sa lahat. Halos lahat ng classmates ko ay busy. May mga naglalaro ng video games, may mga kumakain, may mga natutulog, may naghaharutan, nag-aasaran at may iba din na parang may sariling mundo.Si Keith ay busy. Hindi ko alam kung ano ba 'yong ginagawa niya, ayaw niya kasing magpa-distract.Si Jaypee at Franzen naman, parang ayaw mahiwalay sa isa't isa. Buti naman at hindi pa sila nilalanggam sa kasweetan nilang dalawa. Sana all lang, noh?Si Xander? Hanggang ngayon ay wala pa siya rito. Siguro ay importante ang pinag-usapan nila ni Dean. Napag-alaman ko lang naman na siya pala ang President ng
Lumingon ako nang may tumawag sa 'kin. Si Alexander lang pala."Ikaw na lang daw ang mag-represent sa section natin sabi ni Sir Leron," saad niya."Hala. Ba't ako?" nanlaki ang mga mata ko dahil sa gulat.Ako? Parang hindi naman yata bagay."Ang adviser daw kasi natin ang mag-oorganize no'ng event kaya si Sir Leron ang naatasang mag-manage sa section natin. At siya na rin ang nagpili sayo," paliwanag niya."Raya, payag ka na. Total, maganda ka naman tapos matalino," singit naman ni Franzen na nakikinig din pala.Well, hindi lang siya ang nakikinig, pati 'yong dalawa— si Keith at Jaypee."Oo nga. Beauty and brain din kasi 'yang Ms. Campus kaya ka siguro pinili ni Sir Leron dahil matalino ka," sang-ayon naman sa kaniya ni Jaypee.Kahit kailan talaga, supportive itong si Jaypee kay Franz
Medyo late na akong nagising. May eyebags pa ako dahil siguro sa iyakan kagabi. Nah, I wanna forget about what happened last night. Ayoko sa lahat ay nakikitang umiiyak ang parents ko dahil nasasaktan din ako.Mas maigi sigurong mag-focus ako sa present dahil ayoko rin namang mabuhay sa nakaraan. Pinalaki akong masayahin ni Lola... 'di ko raw dapat problemahin ang mga problema. Sabi rin sa 'kin ni Mommy dati noong bata pa ako na hindi ko raw dapat tambayan ang mga problema.Kaya heto ako ngayon at ngiti nang ngiti na para bang walang nangyari kagabi.Nagsuot lang ako nang isang plain white long sleeves at tinucked-in sa high-waisted mom jeans ko at white sandals. Naglagay na rin ako ng light make-up para matago ko ang maitim at malaki kong mga eyebags.Sinalubong ako ng mga nag-aalalang mukha nina Mommy at Daddy."Good morning, Dad," nakangiting bati ko kay Daddy at hinalikan siy
Napalingon kaming lahat nang may biglang galit na sumigaw. Iyong adviser lang pala ni Jenelle— mukhang pinapagalitan siya. Dahil siguro sa kasabihan niya? We don't know.Hindi na kami nakinig sa usapan ni Jenelle at ng adviser nila. Nagbihis na rin ako. Nagsuot lang ako ng isang blue formal dress. Iyong mga kasama ko naman ay suot-suot pa rin ang white t-shirt na may print ng mukha ko pero nagdagdag sila ng denim jacket para match daw sa blue dress ko.Kinabahan ako nang nagsimula na ang talent portion. May mga kumanta, sumayaw, tumula, at umarte. Pang-sampo ako kaya medyo nape-pressure ako dahil nakita ko na ang mga pinagmamalaking talent ng ibang mga contestant.Mas dumoble ang kaba ko nang ako na ang tinawag. Matagal bago kami nagsimula dahil sinet-up pa ang mga instrument na gagamitin namin.Todo cheer ang mga classmate namin nang nagsimula na si Keith sa pagtipa sa piano. Iwinagayway pa ni
"What now?"Nasa sala na kami ngayon, kakarating lang namin. Kaming lima na lang nina Franzen, Jaypee, Keith at Xander ang magkasama dahil nagpaalam si Daddy na may aasikasuhin pa raw siya, si mommy naman ay pumunta muna sa kusina para maghanda ng pagkain."May wine ba kayo rito, Raya?""Meron naman. Bakit?" sagot ko kay Franzen."Gagamitin sana natin. Since we're bored, bakit hindi tayo maglaro?""Anong laro naman?" nagtatakang tanong ni Jaypee kay Franzen."Truth or Dare.""Uy, Game!""G!"Mabilis pa sa alas-kuwatro ang pagsang-ayon ng tatlo. Medyo kinakabahan ako sa larong naisip nila kasi baka may maitanong silang hindi ko masagot o masyadong personal.Kabado man
Pagkapasok ko ng school kinabukasan, nahagip kaagad sa paningin ko si Jaypee na nakaupo lang sa isa sa mga bench malapit sa building namin at mukhang may malalim na iniisip. Alam na kaya ng mga magulang nila?"Hi, morning," bati ko sa kaniya at umupo sa tabi niya.Bahagya lang siyang tumango pero hindi siya nag-angat ng tingin sa 'kin."Si Franzen?"Nanatili siyang nakayuko at hindi nagsasalita kaya bigla akong kinabahan."Wala na. Umalis na siya, R-Raya," naiiyak na aniya.Hindi ko alam ang gagawin ko nang unti-unting nalaglag ang mga luha niya."H-Ha?""Alam na ng parents niya... kaya sila umalis. N-nalaman ko lang... kanina no'ng susunduin ko na dapat siya."
"V-Vince?" Paano ako natunton ng lalaking 'to?Nagtangka siyang lumapit sa 'kin kaya dali-dali akong naglakad papalayo sa kaniya. Pero dahil nga matataas ang biyas niya, ay naabutan niya pa rin ako at marahas na hinawakan ang braso ko. Bakit ba kasi nandito 'to? Paano niya ba ako napuntahan? Taena naman."Raya, please. Kausapin mo naman ako," pagmamakaawa niya."Wala na tayong dapat pag-usapan, Vince. Pwede ba, bitawan mo ako?"Imbes na bitawan ako ay mas lalo pa niyang hinigpitan ang pagkakahawak sa braso ko."No. May dapat tayong pag-usapan, Raya. Bumiyahe ako galing Batangas para sa 'yo tapos hindi mo ako kakausapin?"Aba, ang kapal nga naman ng kalyo sa mukha nitong lalaking 'to."Eh, sino bang may sabi sa 'yong pumunta ka rito?" na
Kinabukasan ay nagising ako dahil sa ingay ng phone ko. Pagtingin ko sa caller ID, dali-dali ko itong sinagot. Ni-loud speaker ko na lang ito para marinig ko pa rin habang nagbibihis ako."Uy, Thalia. Good morning!""Good morning, Raya. Kumusta ka na?""Okay naman. Ikaw ba?""O-Okay naman," medyo may pag-alinlangang sagot niya.Napaupo tuloy ako sa kama... nag-aalala kung talagang okay siya. Alam ko kung okay ba talaga ito o hindi kasi hindi naman ito nag-aalangan kapag tinatanong ko ito noon."Okay ka ba talaga?"Natahimik siya sa kabilang linya. Hindi ko siya kinulit dahil alam kong ayaw na ayaw niya no'n. Kalaunan ay nakarinig ako ng mahinang hikbi."W-Wala akong k-kwenta, Raya. I'm useless. Nang dahil sa 'kin... nag-away sina Mama'
Tulad nang nakasanayan, maaga akong pumunta sa school pero parang late pa rin ako. Hindi ko alam kung saan ang may problema. Advance lang siguro ang oras ng school kaysa sa bahay kaya gano'n.Pagkababa ko ng sasakyan, sinalubong kaagad ako ng isang maganda at fresh na preggy."Good morning, Raya.""Good morning, Franz," pabalik na bati ko sa kaniya. "Oh, bakit ka pa nandito at saka nasaan si Jaypee?" tanong ko nang napansin kong siya lang mag-isa."Nauna na siyang pumasok sa 'kin, sabi niya, kakausapin niya raw si Keith at Jaypee about doon sa nnagyari kagabi at sasabihin niya raw 'yong hinala natin about sa nangyari sa 'tin."Oo nga pala. Siguro ay mayro'n pang tampo si Keith about sa nangyari kagabi. Siguro nga ay tama ang gagawin ni Jaypee para hindi rin kami mahihirapang makisama sa kanila. Mahirap rin nama
Parehong nakalaglag ang mga panga naming apat. Tatanungin ko na sana sila pero obvious na obvious sa mga reaction nila na wala silang kaalam-alam sa nangyayari."Totoo ba 'yong narinig ko?" tanong bigla ni Keith.Halo-halong emosyon ang makikita ko sa mata ni Keith. Naguguluhan, nasasaktan at tampo. Well, naiintindihan ko siya. Matagal na niyang kaibigan si Xander at matagal na siyang may gusto kay Jenelle, at alam ni Xander 'yon pero sa isang iglap, malalaman niya na lang na mag-jowa na ang dalawa? Kahit saang banda, masakit 'yon. Masakit na masakit 'yon. Walang sumagot sa tanong niya dahil wala naman talagang may alam."Jaypee."Napaangat kaming apat nang may biglang dumating sa table namin at tinawag si jaypee. May pagka-mestisa ito, singkit at siguro, kaedad lang ni Mommy."Tita," bati ni Jaypee.Tumayo si Jaypee, gano'n na rin ang ginawa namin. Unang bum
Ipinarada ni Kuya Dan ang sasakyan sa harap ng isang malaking bahay. Hindi ko gaanong kita ang disenyong nito dahil medyo madilim na rin. Habang papasok sa malaking bahay na iyon, lagi lang akong nakayuko dahil sa nakakasilaw na mga ilaw galing sa mga camera ng mga reporter na nasa gilid. Hindi ko alam na covered by media pala itong party na ito. Kung nalaman ko lang, sana hindi na ako sumama pa. "Are you okay?" biglang tanong ni Mommy habang nakahawak ako sa kanilang dalawa ni Daddy. "Hindi ko naman po alam na may media po pala. Sana hindi na lang po ako sum—" "Good Evening, pare. Buti naman at nakapunta ka, kakalimutan ko na sanang magkaibigan tayo, eh." Isang baritonong boses ang sumalubong sa aming tatlo. May edad na rin siguro ito dahil halos kulay puti na rin ang kaniyang bigote at ang buho
Hindi ko alam kung anong oras na akong nakatulog kagabi. Palagi kasing sumasagi sa isip ko ang mumunting reaksiyon na nakita ko kay Xander kahapon. Kung paano siya natulala pagkatapos nilang marinig ang kwento ng nakaraan ko, ang mga tawa niya, at kahit ang pagsimangot niya. Sa iksi nang panahon na nakasama ko si Xander, masasabi kong magaan ang loob ko sa kaniya at alam ko na siya 'yong tipo ng kaibigan na andiyan palagi para sa 'yo na handang pakinggan ka sa mga kadramahan mo sa buhay, handang damayan ka lalo na sa mga oras na down na down ka na. Hindi ko pa siya gaanong kakilala. Hindi ko pa alam ang mga strength at weaknesses niya. Hindi pa ako umaabot sa puntong pinapangarap ko na sana kami na lang, na sana siya na lang ang nakilala ko noon kaysa kay Vince. Pero alam kung humahanga ako sa kaniya, by his physical appearance at sa mga maliliit na bagay na alam ko tungkol sa kaniya— positive or negative.
"What now?"Nasa sala na kami ngayon, kakarating lang namin. Kaming lima na lang nina Franzen, Jaypee, Keith at Xander ang magkasama dahil nagpaalam si Daddy na may aasikasuhin pa raw siya, si mommy naman ay pumunta muna sa kusina para maghanda ng pagkain."May wine ba kayo rito, Raya?""Meron naman. Bakit?" sagot ko kay Franzen."Gagamitin sana natin. Since we're bored, bakit hindi tayo maglaro?""Anong laro naman?" nagtatakang tanong ni Jaypee kay Franzen."Truth or Dare.""Uy, Game!""G!"Mabilis pa sa alas-kuwatro ang pagsang-ayon ng tatlo. Medyo kinakabahan ako sa larong naisip nila kasi baka may maitanong silang hindi ko masagot o masyadong personal.Kabado man
Napalingon kaming lahat nang may biglang galit na sumigaw. Iyong adviser lang pala ni Jenelle— mukhang pinapagalitan siya. Dahil siguro sa kasabihan niya? We don't know.Hindi na kami nakinig sa usapan ni Jenelle at ng adviser nila. Nagbihis na rin ako. Nagsuot lang ako ng isang blue formal dress. Iyong mga kasama ko naman ay suot-suot pa rin ang white t-shirt na may print ng mukha ko pero nagdagdag sila ng denim jacket para match daw sa blue dress ko.Kinabahan ako nang nagsimula na ang talent portion. May mga kumanta, sumayaw, tumula, at umarte. Pang-sampo ako kaya medyo nape-pressure ako dahil nakita ko na ang mga pinagmamalaking talent ng ibang mga contestant.Mas dumoble ang kaba ko nang ako na ang tinawag. Matagal bago kami nagsimula dahil sinet-up pa ang mga instrument na gagamitin namin.Todo cheer ang mga classmate namin nang nagsimula na si Keith sa pagtipa sa piano. Iwinagayway pa ni