2. P2: FREYA

2018

ALGUIEN

Being a son of my father, Don Raymundo Esposito, is always exciting. I am the only child of my father and his sole heir. Minsan ay naiisip ko na maswerte ako, dahil kahit sobrang babaero ang tatay ko, hanggang ngayon, ay ako lang ang anak niya. At least wala akong kaagaw pero minsan ay iniisip ko na sana biglang may sumulpot at magpakilalang kapatid ko.

Mama died after she gave birth to me. Hindi naman agad-agad. Mga two weeks naman ang itinagal niya before she committed suicide. Hindi ko alam kung nalungkot din ba si papa sa nangyari kay mama pero tingin ko ay hindi. Mas mahalaga pa kay papa ang best friend niya na si Ana Francesca Ferreira-Dimagiba kaysa sa sino man. Alam ko ang bagay na iyon, dahil hanggang ngayon ay nasa kuwarto pa ni papa ang larawan ng kaibigan niya, kahit matagal na rin itong namayapa.

Well, sa pamilyang pinagmulan ko, na nagmula pa sa angkan ng mga Esposito sa Columbia at Spain ay isa lang ang alam kong dapat tandaan. We are powerful. At dahil ako ang nag-iisang tagapagmana ni papa ay dapat hindi ako maging mahina. Mabuti pa ang mamatay kaysa maging mahina. Kahangalan ang maging mahina.

“Señor, nasa labas na si Señorita Scarlet. Naghihintay sa inyo,” Bruno inform me na umistorbo sa pagmumuni-muni ko.

“Don’t call her señorita at baka mamihasa. Hindi ko siya pakakasalan kaya huwag siyang umasa.”

“Iyon kasi ang gusto niyang itawag namin sa kaniya.”

“Ella no es más que una perra para mí.”

Natawa na lang sil Bruno sa sinabi ko.

“Anyway, pabayaan na lang natin ang halusinasyon niyang si Scarlet. Bumaba ka na lang at siguraduhin na hindi siya makakapunta dito sa kuwarto ko.”

Sumunod naman si Bruno at lumabas na ng kuwarto.

Wala pa akong dinalang babae sa kuwarto ko. At wala akong babaeng dadalhin dahil ang mga babae ay kailangan lang para magkalahi at tapos na. This room will only a room fo me, like a king’s room, dahil ako ang hari ng angkan namin. Wala akong pakialam sa mga pinsan ko na mula sa mga Ivanov, sa kanila ang Ivanov basta akin lang ang Esposito.

Ilang saglit pa ay bumaba na ako at napangisi ako sa ayos ni Scarlet ngayong gabi. She’s fuckable. Gusto ba talaga nito ng dinner date o gustong mabira ko rito sa bahay.

Bibir*hin ko siya pero mamaya… sa kahit saang hotel, huwag lang sa kuwarto ko at 'yon ay kung matutuwa ako sa kaniya.

Nakababa na ako ng hagdan nang pumasok ang isang pinsan kong babae. Pinsan ko sa side ni mama, lagi lang nandito dahil pinagbibigyan ko. She is not a Esposito but since her mother was nice to me since I was a child, ay okay na nandito siya kahit puro kalandian ang gawa.

“Alguien, mukhang may date kayo ni Scarlet ah…” natatawang sabi nito at nagtawanan na sila ng lalaking kasama niya. Mukhang mga nakadroga na naman.

Hindi ko na sila pinansin ng boyfriend niya. Nakaraan ko pa nakikita ang lalaking kasama niya. Wala akong tiwala sa mukha ng gago na iyon pero wala akong pakialam naman sa buhay ng pinsan ko kaya bahala na siya. Huwag lang magnakaw ang lalaki niya at oras na may nawala sa mansion ay paraan ko iyon para ipapatay ang kupal.

We went straight to the restaurant kahit kanina ko pa napapansing hindi maganda ang hilatsa ng mukha ni Scarlet. Hindi masaya na hindi ko napagbigyan sa kuwarto ko. Iyon ang gusto niya, ang maging iba kumpara sa mga ibang babae ko. Gusto niya maging espesyal pero hindi siya gano’n kaya huwag na siyang umasa.

Dumating na kami sa restaurant na siya rin ang pumili at nagpa-reserve ng table para sa amin. I let her choose the foods for us, too. Pagpasok pa lang sa restaurant ay napatingin ako sa mga tarabahador doon. Sa kalagayan ng buhay na mayroon ako ay hindi pwede ang kumpiyansa, dapat lagi akong handa lalo na at may mga banta.

Inilibot ko ang tingin ko at napansin ko ang isang waitress na mukhang naghihintay ng ise-serve. She looked at me too. Maganda siya. Maganda pero makikita sa mukha niya ang hirap ng buhay na pinagdadaanan. And she looked shy too.

I saw her talking with another waitress at halata ang pigil nilang pagtawa, kung ano man ang tinatawanan ay baka naman hindi ang kagaya sa iniisip ko. They look innocent. Bigla akong napatiim-bagang. No! I cannot say na inosente sila. Kahit ang mga hired assassin na mga babaeng naipadala sa akin dati ay mga mukhang inosente.

Nang makita ko na ise-serve na niya ang mga inumin sa amin ay sinenyasan ko ang tatlo na nasa kasunod na table. Hindi ko alam pero may tumimbre sa akin at kung iyon nga ang ise-serve sa akin ay tama ang spy na kausap ko.

I was staring at her while she was walking hanggang sa ilapag niya ang tray sa gilid ng mesa at simulan ang pag-serve ng cocktail drink para kay Scarlet at isinunod na niya ang red wine para sa akin. I saw her hands tremble while serving to me the wine hanggang sa nabuhos niya sa akin ang alak.

Qué frágil…

Napakalampa naman ng babae na ito. Pero hindi. Hindi siya lampa. Nanginginig siya. Baka naman kasabwat talaga siya o baka alam niya lang ang plano at natatakot?

“S-Sorry po…” nanginginig niyang sabi.

Tiningnan ko lang siya habang nararamdaman ang panlalamig ng hita ko kung saan nabuhos ang alak.

“Sir, sorry po.”

What she did next made me shocked a bit. Lumuhod siya sa harap ko habang hawak ang table napkin at gamit iyon para punasan ang alak na nabuhos sa akin. I should be focus on the reason I am here with Scarlet pero biglang nabuhay ang pagk*lalaki ko. And hell! Dahil sa sobrang takot ng waitress ay hindi na yata niya napansin na halos nahawakan na niya ang k*rgada ko.

Sinenyasan ko si Rogelio para awatin ang babae pero mukhang hindi niya naintindihan at hinila ang babae patayo at nabitiwan nito ang table napkin na pasimple kong pinadampot naman kay Carlos.

Okay na sana pero ang tangang si Rogelio ay dinukot ang baril niya at tinutukan ang babae. Bobo! Hindi niya ba naintindihan ang senyas ko na awatin lang ang babae, wala akong sinabi na tutukan niya ng baril.

Sinabihan ko si Rogelio na ibaba ang baril at sumunod naman siya. Agad na ring lumayo nang senyasan ko para umalis sa tabi ng waitress na nangangatal na sa takot. She was teary-eyed and damn fuck… bakit parang naawa akong nakatingin sa kaniya?

She looked at me and I smirked. Maganda talaga ang babae, and her eyes are not black, not sure of its color, but I am sure it wasn’t black.

“Where is the manager of this restaurant? Why are they allowing stupid waitresses to work here?” Scarlet stood up at masamang tingin ang ibinibigay sa waitress.

Tahimik lang ako, nag-oobserba. Alam kong masama ang ugali ni Scarlet pero tingnan ko na lang mamaya kung ano ang gagawin niya kapag may resulta na ang pinagawa ko kay Carlos.

I saw how the waitress bowed her head to Scarlet and me. Nasa mga mata niya ang takot na mawalan ng trabaho at pasensyahan na lang pero mukhang iyon nga ang dapat mangyari.

“Sorry po.” Tumingin siyang muli sa akin. Nasa mga mata niya ang pakiusap.

“Anong sorry? Hindi mo ba nakita ang katangahang ginawa mo? You are ruining my date!!!”

Muling yumuko ang babae at talagang apektado na ito sa pamamahiya ni Scarlet but I can’t stop the act. Habang tumatagal ay lalong nakikita ko na ang dahilan bakit ganito kagalit si Scarlet. Kanina ko pa siya sa bahay napapansin. She is obviously part of the scheme to kill me tonight.

“Sorry po, ma’am—”

The waitress gasped when Scarlet splashed to her face the water from the glass. Hindi pa nakontento at ibinuhos pa ni Scarlet sa waitress ang cocktail drink then laugh like she did something cool.

“Stop that, Scarlet.” Galit kong sabi. Mahina lang ang pagkakasabi ko dahil gano’n ako kapag galit na.

“She deserves to be treated like that,” katwiran ni Scarlet.

“I said stop it. Hindi niya sinasadya ang nangyari.”

“And so what, Alguien?!”

“I said stop it. She—” nahinto akong magsalita sa paglapit ng manager sa amin.

“I am sorry for what happen,” sabi nito at sinabing wala na kaming babayaran at ayusin na lang namin sa maayos na paraan ang nangyari.

Napatingin ako sa waitress na basang-basa na ang suot lalo na sa parteng dibdib. Her blouse was white and since it was a cheap cloth, obviously, ay nakabakat na ang suot niyang bra. I can see how she was trying to be brave and control her sobbing.

Muli akong napatingin sa dibdib niya. Mi3rda! Tinitigas*n ako sa waitress na ito na wala namang ginagawa para akitin ako. She looked pitiful and yet I am getting horny.

¡Carajo!

Nang pabalikin na ng manager ang dalawang babae sa loob ay sinundan ko na lang ang sila ng tingin.

“What is her name?” I asked the manager.

“Freya.”

“Freya what?”

“Lorenzo. Freya Lorenzo, Mr. Esposito.”

“You need to fire her,” muling ulit na utos ni Scarlet. Kanina niya pa iyon sinasabi paglapit pa lang ng manager sa amin.

Napatingin sa akin ang manager. Nasa mga mata niya ang pakiusap para kay Freya pero hindi ako pwedeng mahalata ni Scarlet at para na rin sa kaligtasan ng waitress na iyon.

“Yes, fire her.”

I saw the triumphant smile of Scarlet at nang yayain ko na siya para umalis na kami ay masaya siyang sumunod na parang pakiramdam niya ay nauto niya ako.

Nasa labas na kami ng restaurant at pasakay na sa kotse nang ilabas ko ang baril mula sa likuran ko at itutok sa likod ng ulo ni Scarlet. I pulled the trigger and let her body fall to the side of my sport’s car.

“Iligpit ang katawan niyan at isa sa inyo ang magbantay doon sa waitress, babalikan siya sigurado ng grupo ni Scarlet.”

Inabot naman sa akin ni Carlos ang table napkin na nakabalot na sa isang ziplock. Ang senyas niyang pasimple kanina ang nagkumpirma ng hinala ko.

“Nakaplano kang lasunin sana ngayong gabi ni Scarlet, boss.”

I grinned. “Malas niya siya ang nadedo ngayon.”

Nagtawanan na lang ang tatlong kasama ko hanggang sabihan ko si Benjamin na siya na ang mag-drive at aalis na kami. Bahala na ang dalawa sa bangkay ni Scarlet at sa kung sino ang magbabantay kay Freya.