Naroon pa rin ang pag-aalinlangan sa mga mata ni Karylle, ngunit sa huli, tumango siya. Ngumiti si Alexander at nagsabi, "Maaari kitang tulungan na makipag-ugnayan sa taong ito. Medyo kakaiba ang ugali niya, pero may pagkamaawain din naman. May kaunting koneksyon kami, pero ang magagawa ko lang ay ipakilala ka sa kanya. Kung higit pa roon, baka hindi ko na siya mapilit."Agad na umiling si Karylle. "Hindi na, ako na mismo ang pupunta sa kanya. Nakilala ko na siya dati."Tumaas ang kilay ni Alexander, ngunit hindi niya ito pinigilan. "Tandaan mo lang, hindi siya tulad ng sinasabi ng mga tao tungkol sa kanya."Sa madaling salita, hindi siya bakla.Si Logan ay isang taong minsan nang naging hadlang kay Alexa nang subukan nitong makipagkasundo sa isang negosyo. Noon, ang anak ni Alexa ang tinarget ni Logan, kaya naman kumalat ang tsismis na isa itong bakla at may masamang intensyon sa bata. Labis itong dinamdam ni Alexa, ngunit hindi madaling kalabanin si Logan.Ilang beses nang sinubukan
Narinig ni Roy ang sigaw ni Nicole, ngunit hindi niya ito pinansin. Sa halip, ngumitngit siya sa inis at bumulong, “Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko sa’yo. Ang bait-bait ko na nga, gusto lang kitang dalhan ng pagkain kasi mukha kang kaawa-awa, tapos ang isusukli mo sa’kin, tatawagin mo akong may sakit? Sige! Kung gusto mong magkasakit, magsama tayo!”Pagkasabi niya nito, lalo niyang binilisan ang paglalakad. Kahit anong pagpupumiglas ni Nicole, hindi siya makawala. Nang kinakabahan na siya at natatakot na baka mahulog siya kung magpumiglas pa, biglang binuksan ni Roy ang pinto ng backseat ng kotse at walang kaabog-abog siyang itinulak papasok!Samantala, may ilang tao sa paligid na kanina pang nagmamasid mula sa malayo. Hindi nila napigilang sundan sila para tingnan kung may mangyayari bang iskandalo sa loob ng sasakyan.Takot na takot si Nicole nang makita ang madilim na ekspresyon ni Roy. Nanginig siya at nagtanong, “Anong balak mo? Baliw ka ba?!”Roy gritted his teeth at sina
Huminga nang malalim si Nicole, saka tumalikod at iniwasan ang tingin niya kay Roy."Hindi ko ibibigay sa’yo. Kahit mamatay ako, dadalhin ko ito. Ipapasama ko ito sa akin sa cremation para madala ko sa mama ko. Kalimutan mo na ang ideyang ‘yan. Hindi mo siya pinaniwalaan noon, ikaw mismo ang nagpalayas sa kanya. Huwag mong isisi sa kanya kung bakit naging malamig siya sa’yo. Ang paglayo niya ay bunga ng sakit at pagkadismaya na ikaw mismo ang nagdulot sa kanya. Ilang gabi at araw ang lumipas, nakikita ko siyang umiiyak nang palihim. Pero ikaw? Heh..."Habang sinasabi ito ni Nicole, napangisi siya nang mapait, at sa kanyang mga mata ay kitang-kita ang matinding panunuya.Biglang lumakas ang tunog ng isang hampas sa mesa, dahilan para mapapitlag si Nicole.Mariin niyang kinagat ang labi at sinulyapan si Roy. "Alam mo, tama na. Huwag na tayong magkita ulit, lalo na para kumain nang magkasama. Wala na akong ganang kumain—ikaw ba, may gana pa?"Kahit gutom siya at medyo sumasakit ang tiyan
"Talaga?" May kahulugan ang ngiti ni Dustin.Mukhang malapit nang sumabog ang usapan tungkol kay Roy. "Siyempre naman!" sagot nito. "Nung lumabas ang labor at management, kami ang nagbayad ng lahat! Para lang mapilit siyang gumalaw!"Tiningnan lang ni Harold si Roy nang walang emosyon, tila ba nauunawaan na niya ang nangyayari. Ngunit kahit alam niya, minsan ay hindi niya rin ito matanggap, kaya kahit ipamukha pa ito sa kanya ng iba, wala rin namang saysay.Ibinaling ni Dustin ang tingin kay Harold. "Harold, anong tingin mo?""Kung hindi mo kayang makita ang totoo, anong silbi ng iba para ipakita ito sa'yo?" malamig na sagot ni Harold, halatang ayaw pag-usapan ang bagay na ito.Biglang napatawa si Roy, pero halatang inis ito. "Hindi ko nakikita? Eh ikaw? Naiintindihan mo ba talaga ang ginagawa mo kay Karylle ngayon?"Napakunot-noo si Harold. Agad niyang naalala ang kumakalat na balita sa internet ngayong araw. Ang galit na kanina pa niya pinipigilan ay muling sumiklab.Napansin ng dal
Malungkot na ngumiti si Roxanne, tila ba hindi lang ito sinasabi para kay Karylle, kundi pati na rin para sa sarili niya.Napabuntong-hininga si Karylle. Wala siyang maisagot at sa huli, pinili na lang niyang manahimik.Ngumiti si Roxanne. “Sige, hindi na muna kita kukulitin. Kapag may balita na ako tungkol kay Christian, sasabihin ko agad sa’yo.”“Salamat. Pasensya na sa abala.”“Wala ‘yon.”Matapos ang usapan nila, binaba na nila ang tawag.Habang lumilipas ang mga segundo, lalo lang naging magulo ang isip ni Karylle. Hindi niya alam kung ano ang dapat gawin.Napabuntong-hininga siya at kinuha ang laptop. Huminga siya nang malalim bago tuluyang inumpisahan ang trabaho.***Makalipas ang kalahating oras, dumating na si Roxanne sa bahay ni Christian.Pagkakita sa kanya ni Katherine, masigla siya nitong sinalubong. Kinausap siya sandali bago sinabing maaari na siyang puntahan si Christian.Alam ni Katherine na hindi maayos ang kalagayan ni Christian.Sunod-sunod ang mga balitang lumala
Bahagyang gumalaw ang malalim na mga mata ni Christian, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, pakiramdam ni Roxanne ay may kakaiba sa tingin nito.Bahagyang pinagdikit ni Christian ang kanyang mga labi, hindi nagsalita, at tinitigan lamang siya na may halong pagkalito.Napabuntong-hininga si Roxanne at muling nagsalita. “May isang tao akong gusto, hindi kasing tagal kung paano mo minahal si Karylle… mas matagal pa nga.”Nabigla si Christian. “Ikaw?...”Gano’n katagal?May isang lalaking matagal na niyang gusto? Pero bakit hindi niya ito kailanman napansin?Kung matagal na niya itong gusto, siguradong isa ito sa mga taong matagal na nilang kilala.Ngunit kahit anong isipin niya, hindi niya maalala kung may lalaking madalas kasama si Roxanne o kahit sinong lalaking masyadong malapit sa kanya.Habang iniisip niya ito, muling nagsalita si Roxanne.“At higit pa riyan, araw-araw kong nakikita kung paano niya ipakita ang nararamdaman niya para sa isang babae… kung paano niya ito mahalin nang
Umiling si Roxanne, pilit na kinokontrol ang kanyang emosyon."Hindi, hindi kita sinisisi."Nagsalita siya nang may bahagyang paghikbi.Ngayong araw…Nasabi niya na ang lahat ng itinago niya sa loob ng sampung taon. Hindi niya inasahan na ang kanyang pag-amin ay mangyayari sa ganitong paraan—hindi direkta, ngunit sapat na upang maunawaan ito ni Christian.Hindi man nila ito tahasang binanggit, ngunit malinaw na ang lahat.Huminga nang malalim si Roxanne. "Pasensya na, hindi ko dapat ginawa ito."Agad na umiling si Christian. "Hindi, ako ang may kasalanan. Ako ang nagdala ng ganitong klase ng emosyon sa'yo ngayon."Muling umiling si Roxanne at bahagyang napabuntong-hininga. "Hindi mo kasalanan. Minsan kasi, ang damdamin ay mahirap kontrolin. Alam kong si Karylle ang mahal mo, pero hindi ko pa rin napigilang maramdaman ang nararamdaman ko."Sa pagkakataong ito, mas direkta na ang kanyang mga salita.Kanina, hindi ito tahasang sinabi ni Roxanne dahil may pag-aalinlangan pa siya.Pero nga
Noon, maraming babae ang nagtangkang lumapit kay Logan.Pero lahat sila ay tinanggihan niya nang malamig. Ang iba pa nga ay diretsong pinagsabihan at hindi na muling lumapit.Kaya nang dumating si Karylle noong nakaraan at mismong si Logan pa ang nag-anyaya sa kanya na maupo sa harapan nito, nag-usap pa silang dalawa nang matagal at tila maayos ang kanilang pag-uusap—maraming babae ang hindi mapigilang mainggit.Simula noon, ang mga babaeng may gusto kay Logan ay nananatili na lang sa bar at pinagmamasdan siya mula sa malayo.Hindi nila inaasahan na may koneksyon pala talaga sina Karylle at Logan. At ngayon, magkasama na naman sila!Ang daming babaeng namamatay sa inggit!Hindi nagtagal, nagsimula nang magbulungan ang iba."Hindi ba si Karylle Ann ‘yon?! Siguradong may namamagitan sa kanilang dalawa!"Isang babaeng kulay ginto ang buhok ang naglabas ng sigarilyo, sinindihan ito, at marahang bumuga ng usok bago nagsalita, "Nakakahiya kayong mag-react. Hindi niyo ba alam kung anong klas
Dahil wala namang sasakyan si Karylle at tuluyan na siyang lumabas ng bahay, hindi naging mahirap para kay Harold na habulin siya.Nang makita niyang patuloy lang si Karylle sa paglalakad nang hindi man lang lumilingon, hindi na siya nagsayang pa ng salita para sabihing tumigil ito. Sa halip, mabilis siyang lumakad sa unahan nito at bigla niyang hinawakan ang pulso ng dalaga.Napahinto si Karylle, hindi na siya makausad pa.Nakunot ang noo niya at napuno ng lamig ang kanyang tingin. “Bitawan mo ako.”Sandaling natigilan si Harold sa matalim na tingin ng babae, pero hindi siya bumitaw. Bagkus, mas lalo pa niyang tiningnan si Karylle at mahinang tinanong, “Bakit?”“Bakit?” Tumawa si Karylle, halatang galit. “Ikaw na nga ‘yung nagsalita, ikaw na rin ang gumawa, tapos ngayon tatanungin mo ako kung bakit?”Ang buong pangyayari, ang kahihiyan—gusto ba niyang ulitin lahat ng iyon sa bibig niya mismo?Para kay Karylle, nakakatawa na lang.Hindi naman naunawaan agad ni Harold kung ano talaga a
Nais sanang tanungin ni Lady Jessa kung ano ang ibig sabihin ng sinabi ni Roy, pero bigla niyang napansin ang pagbabago sa mukha ni Karylle—halatang-halata ang matinding bigat ng emosyon.Maging si Roy, na laging pabiro, napansin ang kakaiba. Nawalan siya ng gana sa kanyang biro at seryosong tumingin kay Karylle, tila may nais sabihin, ngunit naunahan na siya ni Lady Jessa.“Karylle, anong nangyayari sa’yo?” tanong nito, puno ng pag-aalala.Kanina lang, maayos pa ang pakikitungo ni Karylle. Kahit halatang gusto na nitong umalis, pinili pa rin niyang manatili para sa kanya, at ramdam niyang isinakripisyo nito ang oras para kay Harold.Pero pagkatapos makita ang regalong iyon, bigla na lang nag-iba ang mukha ng bata. Para bang may binuhay na sugat sa kanyang puso.Nahulog ang kahon mula sa mga kamay ni Karylle.Isa sa mga kristal na sapatos ay tumilapon sa sahig.Ang takong ng sapatos ay humigit-kumulang walong sentimetro ang taas. Sobrang ganda at detalyado ng pagkakagawa. Alam ni Kary
Mayabang na sumunod si Roy kay Harold papasok sa bahay. Pagkakita niya kay Lady Jessa, agad siyang bumati nang masigla, “Hello, lola~!”Napansin agad ni Lady Jessa ang dumating. Nginitian niya ito at tumango, “Oh, andito ka rin pala.”“Syempre naman, na-miss ko kayo, ‘di ba, lola? Kaya dumalaw ako para makita kayo.”Pero matapos niya itong sabihin, bigla niyang napagtanto ang isang malaking pagkukulang—wala siyang dalang kahit ano.Napakamot siya sa batok at napatingin kay Harold nang pasimple. At gaya ng inaasahan, nakita niya ang bahagyang pang-uuyam sa mga mata nito, sabay ang mapanuksong ngiti sa gilid ng labi.Umubo si Roy ng mahina at hinawakan ang dulo ng ilong niya. Okay lang ‘yan, sabi niya sa sarili. Basta’t hindi ako nahihiya, sila ang maiilang.Biglang natawa si Lady Jessa. Hindi naman siya nabahala na wala itong bitbit. “Ikaw talaga, huli ka na nga dumating, tapos hindi ka pa umabot sa kainan.”“Okay lang ‘yon, lola. Basta makita ko lang kayo, solve na ako. Pwede pa naman
Napatitig lang si Karylle habang kumikislap ang kanyang mga mata. Tahimik lang siya—pero halata sa kilos niya na gusto na niyang umalis.Pero hindi siya makaalis.Sa labas ng bahay ng pamilya Sanbuelgo, nakaalis na si Harold sa kanyang sasakyan. Pero hindi pa ito lumalayo.Hindi pa siya ganap na nakalayo mula sa bahay. Huminto siya sa isang lugar kung saan hindi na siya kita mula sa lumang mansion.Bumaba siya saglit at dahan-dahang binuksan ang trunk ng sasakyan. Mula roon, kinuha niya ang isang maliit at elegante'ng asul na kahon.Maingat niya itong inilagay sa upuan ng front passenger, saka muling bumalik sa driver’s seat. Hindi pa rin siya umaandar. Para bang may hinihintay siyang tamang oras.Tahimik lang ang ekspresyon ni Harold—halos walang emosyon sa mukha. Malalim ang iniisip.Biglang tumunog ang cellphone niya, dahilan para maputol ang iniisip niya. Kinuha niya ito agad.“Hoy, anong ginagawa mo diyan? Labas ka nga!” Ang pabirong boses ng kausap ay halatang magaan ang loob—ti
Napangisi si Harold, halatang naiinis pero pilit pa rin ang ngiti. Napalingon siya kay Karylle. “Tama ka, so ang gagawin ko—ipopost ko rin sa internet ‘yung surpresa ko para sa’yo. Para makita ng lahat na hindi ako nagsisinungaling. Gagawin ko talaga ‘yung promise ko.”Ang nasa isip niya—bakit parang kahit konting pabor sa kanya, hindi man lang maibigay ni Karylle? Bakit siya pa ang laging talo? Parang siya pa ‘yung pinahihirapan.Sa kabilang dulo ng mesa, napangiti si Lady Jessa. Sa loob-loob niya, Aba, mukhang may ibubuga rin pala ang batang ‘to.Mukhang na-gets na rin ng apo niyang ito ang sinasabi niyang effort. Sa wakas, gumagalaw na rin para manligaw! Tama lang na gawing public ‘yan, para lahat ng tao malaman na nililigawan niya si Karylle. At kung gano’n, baka umurong na rin ‘yung ibang nagpaparamdam kay Karylle—lalo na si Alexander. Magaling ‘yung batang ‘yon, oo, pero masyado siyang romantic at pa-cute. Kung siya ang mapangasawa ni Karylle, baka puro drama ang abutin. Mas oka
May biglang sumabat mula sa likod, “Eh normal lang naman sigurong maging awkward, ‘di ba? Nasa ligawan stage pa lang. Siyempre kung hindi pa pumapayag si Miss Granle, hindi pa smooth lahat.”Lahat ng tao, sabay-sabay na tumahimik at napatitig kina Harold at Karylle habang paalis na ang dalawa. Tahimik ang paligid pero puno ng tanong at pagkalito.Pero biglang may isang napahiyaw, "Ay Diyos ko... Puno pala ng rosas ang buong floor! Umalis na sina Mr. Sanbuelgo at Miss Granle, pero tayo... anong gagawin natin?!"Napalingon ang iba, at doon nila biglang na-realize—oo nga pala. Ang buong sahig ay tinabunan ng mga rosas. Hindi nila napansin agad dahil masyado silang abala sa panonood sa dalawa.Wala pa ni isang bulaklak ang naalis, at natatakot silang madaanan ito. Oo, puwedeng sa may steps ng pinto ng kompanya sila dumaan, pero paano na ang iba? Paano na kung matapakan nila ang mga bulaklak?“Baka magalit si Mr. Sanbuelgo kung masira natin ‘to!” bulong ng isa habang iwas na iwas tumapak k
Sa gitna ng iba’t ibang reaksyon ng mga tao sa paligid, hindi na nag-abalang magtanong pa si Karylle. Dire-diretso siyang naglakad palabas ng gusali, gamit ang espasyong kusang ibinigay sa kanya ng mga empleyado. Sa totoo lang, iisa lang ang gusto niyang malaman sa mga sandaling iyon—ano na namang kabaliwan ang ginawa ni Harold?Habang naglalakad siya palabas, pakiramdam niya'y sinusundan siya ng mga mata ng mga tao—matalas, para bang mga kutsilyong dumadausdos sa balat niya. Hindi na niya kailangang lumingon para malaman kung sino-sino ang mga iyon. Mga babae, halatang punô ng selos at galit.Pagkarating niya sa pintuan ng kumpanya, napahinto siya at nanlaki ang mga mata. Tumigil din ang kanyang paghinga sa gulat. Napakunot ang kanyang noo—ano ‘tong kaguluhan?!“Lintik na lalaki!!” sigaw ng isipan niya.Ngayon niya naintindihan kung bakit walang empleyado ang umaalis—hindi nga kasi sila makalabas! Sobrang barado na ng daan, hindi dahil sa trapiko, kundi dahil sa karagatan ng mga rosa
Napapikit lang si Karylle at pinipigilan ang sarili magsalita. Bahagya siyang ngumiti pero hindi rin nakasagot.Alam din ni Christian na panahon na para tapusin ang pag-uusap nila. Kaya’t napatawa siya nang mahina, "Okay, sige. Hindi na kita istorbohin. Pero sana naman next time, huwag mo naman akong iwasan na parang ahas o alakdan. Sana kahit papaano, makausap mo pa rin ako minsan. Kumain tayo paminsan-minsan. Promise, I'll control my feelings, and I’ll make sure everything stays okay."Nag-iba ang ekspresyon ni Karylle—halatang naguguluhan, pero sumagot pa rin siya. "Okay. Medyo magiging busy lang ako these coming days kasi marami akong aasikasuhin sa trabaho. Pero kapag tapos na lahat, let's catch up.""Sige, I'll wait for you," nakangiting sagot ni Christian. "Balik ka na sa ginagawa mo, i-eend ko na ‘tong call.""Okay." Matapos sabihin iyon, binaba na ni Karylle ang tawag, at hindi na siya nag-atubili pa.Pero pagkatapos niya ilapag ang telepono, hindi na gano’n katatag ang ekspr
Medyo kumurap si Karylle, at sa saglit na 'yon, alam na alam niyang nakita na ni Christian ang trending post.Siguradong masakit para dito ang mga nabasa niya.Hindi niya alam kung paano siya kakausapin. Kung magpapaliwanag siya, baka bigyan niya ito ng maling pag-asa. Pero kung mananahimik lang siya, parang wala siyang malasakit.Habang litong-lito pa siya sa dapat gawin, narinig niya bigla ang mabigat na boses ni Christian sa kabilang linya."Alam ko naman, Karylle. Noon pa lang, noong tinanggap mong maging tayo, naramdaman ko na. Natakot ka lang na hindi na ako magising."Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Karylle. "Christian, hindi ‘yan ang—"Naputol ang sasabihin niya nang marinig ang mahinang tawa ni Christian. Pero kung pakikinggan mong mabuti, ramdam mo ang lungkot sa bawat tunog nito."Karylle... inamin ko na ‘yan sa sarili ko noon pa. Pero dahil sobrang mahal kita, pinipili ko na lang na maniwala sa kasinungalingan. Ang iniisip ko lang—basta hindi natin pag-usapan, baka saka